All Chapters of The Billionaire's Mark: Chapter 21 - Chapter 30

He walks towards me. “Anong ginagawa mo dito?” I asked him plainly “I’m so worried about you. Hindi mo sinasagot mga tawag ko kagabi, tinawagan ko sila Macey pero hindi nila alam kung saan ka. Pinuntahan kita sa condo mo pero walang sumasagot.” Dire-diretso niyang sambit habang papalapit parin sa akin. Tumayo ako, keeping my expression flat. “You’re worried?” I asked him. “Oh, Please. What kind of question is that? Of course I’m worried.” Sagot niya ng magkaharap na kami. I smiled bitterly at him. Hindi ko man sinasadya pero kusang lumipad yung mga palad ko para sampalin siya. He held his face and looked utterly shocked. “A..ave. What was that for?” he said confuse I let out a soft chuckle full of sarcasm. “Cut the crap, Sam. Stop acting like you’re worried.” I said trying not to break my voice “ What? Hindi kita maintindihan, ano bang nangyari sayo? Why so cold now, ayos naman tayo kagabi.” He’s asking like he was confuse or he was just acting. “Seriously?” munt

Pagbalik ko sa office, parang mas magaang yung pakiramdam ko. Sam drained me. Ethan confused me. But at least… I wasn’t thinking about what happened earlier anymore. I dove back to work until the hours passed. By 5 PM, doors were closing, computers shutting down, Diane waving goodbye. My entire body felt heavy but relieved. Workday: Over. And just in time my phone vibrated. MACEY: Bar night. Sans Nom. Don’t be late. I grabbed my bag, fixed my blouse and skirt a little, and headed out. Dumiritso ako sa parking lot. Naging madali lang yung byahe kasi hindi naman masyadong traffic papunta duon. Pagkadating ko duon pumasok agad ako para hanapin sila Macey. Nang makita ko na ang table nila agad akong lumapit sa kanila, nakita ko si Lianne kasama nila. Nang makalapit na ako agad akong umupo kaya nagulat sila sa presensya ko. “Wow, wala man lang hi, hello.” Sarkastikong bati ni Macey “Bakit ang tagal mo mahal na prinsesa?” tanong ni Lyka “Tigilan niyo nga ako at ikaw.” Turo k

Nagising ako sa liwanag na tumatama sa mukha ko, pero hindi siya yung klase ng init na nakakairita parang tama lang, sapat na para gumising ako kahit ang bigat-bigat pa ng ulo ko. Napapikit pa ako sandali bago marahang kinusot ang mga mata ko. Pagmulat ko, hindi agad pumasok sa utak ko ang nakikita ng mga mata ko. Dark ang room, may minimalist na design. Malinis, sobrang linis. Teka, hindi ganito yung kwarto ko. Hindi ganito yung interior ng kwarto ko. Napabangon ako bigla. Kwarto ni… Ethan? Napahawak ako sa ulo ko. Bakit ako napunta dito? Bakit ako nandito? Bakit… paano?! “Hindi, impossible,” bulong ko. “Umuwi ako kagabi sa unit ko, ’di ba? Oo. Oo nga… ’di ba?” Pero habang mas iniisip ko, mas sumasakit ulo ko. Parang flashbulb na puro anino ang lumalabas. Mga putol-putol na memorya, ilaw ng headlights, yung pag-kontrol ng manibela, yung panghihina ng kamay ko habang hawak ko yung susi… at shit. Inalis ko ang kumot na naka talukbong pa sa akin. Suot ko pa rin yung damit ko

Dali-dali nalang akong pumasok sa unit ko at inihagis ang bag na dala ko sa sofa, halos madapa pa ako sa pagmamadali papunta sa kwarto. Pagkasara ko ng pinto, mabilis kong hinubad lahat at pumasok sa banyo na parang may humahabol. Pagbukas ko ng shower, bumuhos agad yung malamig-mainit na tubig sa balat ko. Napasigaw ako ng mahina dahil sa lamig, para tuloy akong ilang araw ng walang ligo. Hinayaan ko nalang, letting the water slide down my shoulders, my back parang sinasabon niya pati hiya ko sa kalokohang pinaggagawa ko kagabi. Habang nagsha-shampoo ako, napahinto ako sandali. “One day with Ethan…” bulong ko sa sarili ko, halos hindi ko naririnig dahil sa lagaslas ng shower. Tangina, bakit ba ako pumayag? O, mas tamang tanong bakit parang gusto ko? Itinapat ko ulit sa shower yung ulo ko, hoping na baka may ma-wash away na brain cells ko na responsible sa mga delusion ko. Pero hindi. Nandito pa rin yung kaba, yung weird na naramdaman ko, yung pressure sa dibdib na hindi ko alam

Hindi ko namalayan na nakatulog ako sa byahe, nagising lang ako sa mahinang tapik ni Ethan. “Ave, wake up. Andito na tayo.” he softly said and tapped me once again. Kinusot ko muna ang mga mata ko, tsaka tumingin sa labas bintana sa kotse. Namangha ako sa ganda ng view sa labas, kaya tumingin ako pabalik kay Ethan. Kaya naman nagulat ako ng pagtingin ko sa kanya, nakatingin lang pala siya sa akin. “ Why are you staring at me?” Napalunok ako sa sarili kong tanong. “ You're pretty.” Casual niyang sagot na para bang sanay na sanay siyang mag bigay ng compliment sa mga nakakasama niya. Kaya napairap nalang ako sa naiisip ko. “ Oh, please. Why are we here?” tanong ko at umiwas ng tingin sa kanya “ Nandito na tayo.” simple niyang sagot Nagtanggal na siya ng kanyang seatbelt kaya naman tinanggal ko na rin yung akin at dali-daling bumababa. Ang ganda. Humahampas sa mukha ko ang preskong hangin na mula sa dagat, yung maalat na hangin pero nagpapakalma. Kaya pumikit ako at dinama i