All Chapters of เกมรักทายาทมาเฟีย 2 (25+): Chapter 11 - Chapter 20

“งั้นฝากด้วยนะคะ”“ครับ ทางผมจะถ่ายรูปอัพเดทในไลน์เป็นระยะนะครับ”“อ๋องั้นขอไลน์หน่อยค่ะ”ฉันบอกพี่คนสวนเสร็จก็รีบล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรงเพื่อที่จะสแกนบาร์โค้ด แต่พอเห็นมือถือก็ถึงกับเกาหัวงุนงง อ้าว... ฉันหยิบมือถือผิด ดันไปหยิบมือถือที่ใช้คุยกับพี่โดมมาแต่ไม่เป็นไรหรอกแอด ๆ ไว้ก่อน กลับถึงห้องค่อยส่งบาร์โค้ดให้พี่เขาแอดใหม่ เพราะฉันไม่ได้ตั้งไอดีไลน์ไว้ คนที่จะแอดได้ฉันให้สแกนบาร์โค้ดเท่านั้น ฉันจึงเข้าไลน์ที่มีเพื่อนแค่คนเดียวคือพี่โดม ก่อนจะเข้าหน้าสแกนบาร์โค้ดยื่นไปให้พี่หัวหน้าคนสวนสแกน‘ติ๊ง’“เจอแล้วครับ ชื่อไลน์เลอค่าเหมือนเพชร...”“ใช่ค่ะ ๆ ไลน์นั้นล่ะ แต่แอดไลน์นี้ไปก่อนนะคะเดี๋ยวถึงที่พักจะส่งคิวอาร์โค้ดให้ใหม่ พอดีลืมเอามือถือเครื่องที่ใช้ทำงานมา”“ได้ครับ”พอเรียบร้อยฉันก็เก็บมือถือแล้วหันไปหาคนขับรถจำเป็น แต่ดันสบตากับเขาเข้าให้ แค่เขามองปกติว่าแปลกแล้วนะ แต่นี่อีตาไดอาคิ้วขมวดชนกัน และสายตาที่มองฉันก็มองราวกับมีอะไรข้องใจ“อะไร มองทำไม?”“ไม่มีอะไร จะกลับรึยัง”“อืม”เขาเดินนำฉันไปที่รถจนฉันรีบย่ำเดินตาม แต่ช้าและลำบากหน่อยเพราะส้นรองเท้ามันปักดินเป็นบ้า

ผมไม่เคยอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้แถมไม่ถูกชะตาด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่รู้มาผมไม่แน่ใจว่ามันบังเอิญหรืออะไรกัน ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคุยมาตลอดสองปีถึงขั้นเซ็กส์โฟนเป็นกิจวัตร และมีเซ็กส์คือผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ผมไม่ชอบพิพลอยเป็นลูกคุณหนูน่ารำคาญคนหนึ่ง เรื่องเยอะ ขี้โวยวาย ผมไม่ถูกชะตากับเธอ แต่ไพลิน... ผมผูกพันและชอบเธอไปแล้ว เพราะไพลินคนนั้นกล้าที่จะลอง เธอมีอะไรเซอร์ไพรส์ผมตลอดโดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ และเราก็ถึงขั้นบ้าบิ่นนัดมีอะไรกันจริง ๆ จนผมติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นครับผมอยากมีอีก มีแม่งเรื่อย ๆ และอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้มากกว่านี้ จนไพลินเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมขอคบ แต่เธอก็ยังเลือกปิดกั้นตัวเอง ไม่เปิดเผยตัวกับผมผมมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิต ผ่านประสบการณ์อย่างว่ามาอย่างโชกโชน แต่ผมดันรู้สึกเบื่อและไม่ตื่นเต้นเท่ากับการได้คุยกับไพลิน ซึ่งผมลุ้นกับการเปิดเผยตัวตนของเธอมาก แต่ถึงจะเป็นยังไงก็พร้อมจะยอมรับแปลกดีว่ะแปลกจนผมงง คนที่ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาไม่รู้ว่าเป็นใคร สามารถทำให้ผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้เลยเหรอ ผมหลงอะไรในตัวไพลิน? แทนที่จะหยุดเมื่อรู้ว่าเป็นพิพลอย แต่เสือกไม่ชอบที่ไอ้โดฮาเกาะแ

“ฉันน่ะเหรอจะทำมิดีมิร้ายเธอ”“ใช่ อยู่ ๆ นายก็เอายาอะไรไม่รู้มาให้ฉันกินกลางดึก ถ้าไม่คิดแบบนี้จะให้คิดยังไง หรือนายเป็นห่วงฉัน? โอ๊ยเรื่องนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่”เขาถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปที่ถังขยะเยื้องกับประตูห้องฉันและทิ้งขวดยาลงไปอย่างไม่แยแส“ไม่กิน ก็ไม่ต้องกิน”ใช่แล้ว พอบอกอย่างประชดประชันร่างสูงผมยุ่งก็เดินกลับห้องตัวเองทันที ฉันชะเง้อมองตามจนเขาเข้าห้องไป และเมื่อทางสะดวกก็รีบย่องไปที่ถังขยะหยิบขวดยาขึ้นมากอดไว้ ก่อนจะวิ่งแจ้นกลับเข้าห้องปิดประตูอย่างรวดเร็วเดี๋ยวนะพึ่งมีสติ ฉันไปเอายานี่กลับมาเพื่อ? ทำไมฉันใช้ชีวิตย้อนแย้งกับความรู้สึกแบบนี้ฉันวางมันไว้บนโต๊ะแล้วกอดอกมองอย่างงุนงง ก่อนจะตัดสินใจเปิดขวดเทยาออกมาดูทีละเม็ด เปิดกูเกิลเทียบตัวยา อืม... เป๊ะ ยาวิตามินรวมจริง ๆ อีตาไดอาคิดจะทำอะไรของเขา สร้างสัมพันธไมตรีเหรอ?เมื่อรู้ว่าผู้ร้ายไม่ได้ประสงค์ร้ายอย่างที่คิด ฉันก็หยิบวิตามินเข้าปากและรีบกินน้ำตาม หลังจากนั้นก็ไปสะบัดผ้าห่มล้มตัวนอนอย่างเหนื่อยล้าบนเตียงนุ่ม ๆ ชาร์จพลังให้ตัวเองบ้างวันนี้อีตาไดอาทำดีด้วย งั้นฉันจะลดระดับความเกลียดชังลงให้ 0.0001%••เนื่องจากไร่

หลังจากได้รถผมก็หาสถานที่ จะที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ระแวกสวนเลิศดนุ ผมจึงเริ่มเช็คโลเคชั่นผ่านกูเกิลแม็ปจนได้สถานที่เป็นที่กางเต็นท์เก่าริมน้ำห่างจากบ้านสิบกว่ากิโล ก่อนจะลงพื้นที่ไปสำรวจความเรียบร้อยด้วยตัวเองอีกครั้ง และกลับมากินมื้อค่ำกับครอบครัวปกติซึ่งแม่ผมเริ่มเกริ่นเรื่องเที่ยว หลังรอจังหวะที่ไอ้โดฮาชวนพิพลอยคุยเสร็จ“หนูพิพลอย น้าลืมบอกเลยว่าที่จันทบุรีมีโชว์โลมาด้วยนะ”“เหรอคะ ที่ไหนคะ” เธอถามกลับอย่างสนอกสนใจ“ไม่ไกลจากที่นี่จ้ะ พรุ่งนี้ก่อนกลับให้ไดอาแวะพาเที่ยวก่อนดีไหม” พิพลอยมองหน้าผมทันทีแต่ไอ้เด็กเวรโดฮา...“พี่พิพลอยกลับกรุงเทพพร้อมผมไหม ผมพาแวะเที่ยวได้นะ”พิพลอยยิ้ม เธอคงตาสว่างแล้ว“ก็ดีนะ พี่อยากถ่ายรูปกับโลมา”เวรอะไรวะ-_-!ผมมองหน้าแม่ส่งสัญญาณให้แม่ทำอะไรสักอย่าง แม่อย่ายึกยักดิวะ! ไอ้เด็กเวรนั่นมันกำลังจะหว่านล้อมพิพลอย จนเธอลืมเรื่องบัดซบเมื่อตอนเย็นแล้ว“โดฮาลูกจะรีบกลับทำไม อยู่กับแม่ก่อน”“ผมอยากไปส่งพี่พิพลอย” ส่งพ่อมึงสิ“ไม่ต้อง ให้พี่ไดอาไปส่งน่ะถูกแล้ว พรุ่งนี้โดฮาไปทำบุญให้ย่าดากับแม่นะลูก” โดฮามองหน้าผม ก่อนจะหันไปมองแม่“ผมรู้แผนแม่ แต่ไม่เป็นไร.

โชคดีที่ทางไปโรงแรมมีร้านยาเล็ก ๆ ใต้ตึก ผมจึงจอดซื้อยาซื้อชุดให้น้ำเกลือก่อนจะขับรถไปที่โรงแรม พิพลอยหลับอยู่เบาะข้าง ๆ ผมสตาร์ทรถไว้แล้วลงไปติดต่อเปิดห้องพักแต่ระหว่างที่เดินเข้าไปผมโทรบอกแม่ไปด้วยCALLING | MOM(ถึงกรุงเทพแล้วเหรอลูก)“ยังครับอยู่แถว ๆ ทางเข้ามอเตอร์เวย์ พิพลอยป่วยหนัก”(ว่าไงนะ!? แล้วทำไง? ลูกกลับมาสวนไหม? หรือไปโรงพยาบาล)“ไม่ ผมเปิดโรงแรม”(ว้ายไดอา ลูกสาวเขามีพ่อมีแม่นะลูก พากลับสวนมาเดี๋ยวนี้!)“ถ้าแม่อยากได้พิพลอยเป็นลูกสะใภ้แม่ต้องร่วมมือกับผม และมองข้ามเรื่องนี้”(เราล่วงเกินเขาไม่ได้นะไดอา) ผมทำแล้ว ทำมากกว่าล่วงเกินด้วยซ้ำ แต่ผมไม่บอกแม่หรอกขี้เกียจฟังท่านบ่น“ผมไม่ล่วงเกิน แค่ให้กินยานอนพัก ไหวก็เดินทางต่อ”(อยากยื้อเวลาอยู่กับพิพลอยว่างั้นเถอะ)ผมถอนหายใจและก้มหน้าลง ใช่ ผมอยากให้ยัยนั่นคุ้นเคยกับผมบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็เลิกตั้งทิฐิกับผมและคุยกันดีกว่านี้“ครับ ฝากโทรบอกครอบครัวพิพลอยด้วยว่าเธออาจจะกลับช้ากว่ากำหนด และบอกว่ายังอยู่ที่สวนทางนั้นจะได้ไม่เป็นห่วง”(เฮ้อ! โอเค ๆ อย่าเกินเลยนะ แค่นอนนะ ทางที่ดีเปิดสองห้องเลย)“ครับ”ผมวางสายแล้วเดินไปที่ฟรอน