All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 81 - Chapter 90

เข็มวินาทีบนนาฬิกาแขวนผนังเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทว่าทุกจังหวะการขยับของมันกลับบีบคั้นหัวใจของลลิลให้เต้นแรงขึ้นด้วยความหวาดกลัวเวลาของเส้นตายที่รินามอบให้กำลังงวดลงทุกทีร่างบางลุกขึ้นจากพื้นพรมหน้าประตูห้องนอนปีกตะวันตก สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกสติกลับคืนมา ขาเรียวก้าวเดินออกจากห้อง มุ่งหน้าสู่ปีกขวาอันเป็นอาณาเขตหวงห้ามด้วยความมุ่งมั่นไฟในโถงทางเดินเปิดสลัวๆ บรรยากาศเงียบสงัดวังเวง ลลิลเดินผ่านห้องของรินาที่ปิดสนิท ภาวนาขอให้ผู้หญิงคนนั้นหลับไปแล้ว ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องทำงานแสงไฟที่ลอดออกมาจากช่องประตูบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องยังคงตื่นอยู่ก๊อก ก๊อกมือเรียวเคาะลงบนบานไม้สักเบาๆ หัวใจเต้นระทึกรอคอยคำอนุญาต"เข้ามา"เสียงทุ้มตอบรับกลับมา เรียบเฉยแต่ทรงอำนาจลลิลเปิดประตูเข้าไป พบธนาทัศนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าคมคายเคร่งเครียดอยู่กับกองเอกสารและหน้าจอแล็ปท็อป แสงไฟสีส้มจากโคมตั้งโต๊ะฉายส่องให้เห็นร่องรอยความเหนื่อยล้าและความโดดเดี่ยวอสูรร้ายเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใ

นาฬิกาดิจิทัลบนหัวเตียงบอกเวลาตีสองสิบห้านาทีความมืดปกคลุมทั่วทั้งคฤหาสน์อันธการกุล มีเพียงแสงจันทร์ริบหรี่ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทาบทับลงบนพื้นพรม ความเงียบสงัดวังเวงจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองลลิลยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอนปีกตะวันตก ในมือกระชับสายกระเป๋าเป้ใบเก่าแน่น ภายในบรรจุเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้น เงินสดเล็กน้อย และของสำคัญที่สุด... ชุดตรวจการตั้งครรภ์ที่เธอแอบเก็บซ่อนไว้อีกอัน กับรูปถ่ายใบเล็กของยายลำดวนหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความตื่นตระหนก มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าท้องแบนราบเบาๆ"เราต้องไปกันแล้วนะลูก"เสียงกระซิบแผ่วเบาสั่นเครือ "แม่ขอโทษที่ต้องพาหนูหนีแบบนี้ แต่ถ้าเราอยู่ที่นี่ต่อไป หนูอาจจะไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก"คำขู่ของรินายังคงตามหลอกหลอน ร่างบางรู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ขู่เล่นๆ แววตาอำมหิตคู่นั้นเป็นของจริง และเวลากำลังจะหมดลงลลิลค่อยๆ หมุนลูกบิดประตูอย่างระมัดระวังที่สุด พยายามไม่ให้เกิดเสียงดังแม้แต่นิดเดียว ประตูเปิดแง้มออกสู่โถงทางเดินที่มืดมิดและว่างเปล่าทางหนีที่ปลอดภัยที่สุดไม่ใช่บันไดหลักกลางบ้านที่มีกล้องวงจรปิดและยามเฝ้าตลอดเวลา แต่เป็นบันไ

ความโกลาหลวุ่นวายยังคงปกคลุมคฤหาสน์อันธการกุล แม้เข็มนาฬิกาจะล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเช้ามืดภายในห้องนอนใหญ่ฝั่งปีกขวา ลูกน้องคนสนิทสองคนกำลังพยายามปลุกเจ้านายอย่างสุดความสามารถ ตามคำสั่งตายของเดชที่กำชับมาทางวิทยุสื่อสาร"นายครับ! ตื่นสิครับนาย!"ความเย็นเฉียบของน้ำเย็นจัดที่ถูกใช้ผ้าชุบแล้วเช็ดแรงๆ ตามใบหน้าและลำคอ เริ่มกระตุ้นระบบประสาทที่ถูกกดทับด้วยฤทธิ์ยาให้กลับมาทำงานเปลือกตาหนาหนักอึ้งค่อยๆ ขยับไหว ธนาทัศครางต่ำในลำคอ ความรู้สึกปวดร้าวแล่นริ้วไปทั่วศีรษะเหมือนถูกค้อนทุบ โลกทั้งใบหมุนคว้าง ภาพตรงหน้าพร่ามัวและซ้อนทับกัน"อือ...""นายท่านฟื้นแล้ว!" ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนบอกอีกคนด้วยความดีใจระคนโล่งอก "นายครับ... ได้ยินผมไหมครับ"ธนาทัศสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิง ความทรงจำสุดท้ายคือแก้วนมที่รินายกมาให้... รอยยิ้มหวานหยด... และความง่วงงุนที่จู่โจมอย่างกะทันหันยา... โดนวางยา!สัญชาตญาณดิบตื่นตัวทันทีที่สมองประมวลผลได้ ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แม้จะยังเซเล็กน้อย มือหนากุมขมับแน่น"เกิด... อะไรขึ้น..." เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม "เดช... เดชอยู่ไหน""หัวหน้าเดชสั่งให้ผมมาเ

ความเงียบภายในห้องพักฟื้นวีไอพีหนาวเหน็บยิ่งกว่าขั้วโลก ลลิลนอนตะแคงข้าง หันหลังให้กับประตูห้อง สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกใสที่เผยให้เห็นท้องฟ้าสีหม่นหมองของกรุงเทพฯ เมฆครึ้มลอยต่ำคล้ายกำลังไว้อาลัยให้กับความสูญเสียที่เกิดขึ้นในใจว่างเปล่าไม่ใช่ความสงบ แต่เป็นความด้านชาที่เกิดขึ้นเมื่อความเจ็บปวดพุ่งทะยานเกินขีดจำกัด น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังของความรู้สึกแกร็กเสียงประตูห้องเปิดออกอย่างแผ่วเบา เรียกสติที่ล่องลอยให้กลับคืนมาคนบนเตียงไม่ได้หันไปมอง ไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าใคร กลิ่นอายของความกดดันและอำนาจที่แผ่ซ่านเข้ามาในห้อง เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเจ้าของชีวิตเสียงฝีเท้าหนักแน่นแต่พยายามลงน้ำหนักให้เบาที่สุด ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง"ลลิล..."เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อ แผ่วเบาและสั่นเครือเจือไปด้วยความรู้สึกผิดหญิงสาวยังคงนอนนิ่ง ไม่ตอบรับ ไม่ขยับเขยื้อน ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงนั้นเตียงยุบตัวลงเล็กน้อยเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ มือหนาเอื้อมมาหมายจะแตะที่ไหล่บางเพื่อปลอบประโลม"ว้าย ตายจริง น้องลลิลฟื้นแล้วเหรอคะ"เสียงหวานแหลมที่ดั

สายลมยามบ่ายพัดกรรโชกแรงผ่านหน้าต่างบานสูงของคฤหาสน์อันธการกุล ส่งเสียงหวีดหวิวราวกับเสียงร้องไห้ของวิญญาณ ท้องฟ้าภายนอกมืดครึ้มด้วยเมฆฝนที่ตั้งเค้ามาแต่ไกล บรรยากาศอึมครึมไม่ต่างจากพายุอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในใจของผู้อาศัยรถตู้ของโรงพยาบาลเพิ่งมาส่งลลิลที่หน้าตึกเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแม้หมอจะกำชับให้นอนพักผ่อนบนเตียงอย่างน้อยอีกสามวัน แต่หญิงสาวกลับเลือกที่จะฝืนคำสั่ง ร่างบางในชุดกระโปรงคลุมท้องสีขาวตัวโคร่ง ซึ่งไม่มีความจำเป็นต้องใส่อีกต่อไปแล้ว ค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นจากเตียงนอนในปีกตะวันตกทุกก้าวที่เดินเหมือนมีเข็มทิ่มแทงที่ท้องน้อย ลลิลกัดปากจนห้อเลือด มือข้างหนึ่งกุมผนังพยุงตัว อีกข้างกำเครื่องอัดเสียงแน่นจนสั่นหลักฐานชิ้นสุดท้ายที่จะใช้พิพากษาชะตาชีวิตของทุกคนในบ้านหลังนี้ลลิลสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมเศษเสี้ยวเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ ก้าวเท้าเดินออกจากห้องนอน มุ่งหน้าสู่ปีกขวา อาณาเขตของผู้เป็นนายโถงทางเดินเงียบสงัด ไร้เงาของสาวใช้หรือบอดี้การ์ด ราวกับทุกอย่างถูกจัดฉากไว้เพื่อให้การเผชิญหน้าครั้งนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่สุดเมื่อมาถึงหน้าประตูไม้สักบานมหึมาของห้องทำงานใหญ่