All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 91 - Chapter 100

แรงกอดรัดที่เอวสอบคลายออก ธนาทัศแกะมือของรินาออกจากตัวอย่างแรงจนหญิงสาวเซถอยหลัง"พอได้แล้ว"เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่ง รินาชะงัก น้ำตาที่บีบออกมาเมื่อครู่แห้งเหือดไปทันทีเมื่อเห็นสายตาเย็นชาที่มองมา"ทัศ... คุณโกรธรินาเหรอคะ""ผมถามคำเดียว" ธนาทัศจ้องหน้าหญิงคนรักเก่า "คุณติดต่อกับใครบ้างช่วงที่หายไป"รินาหลบสายตา "มะ... ไม่มีค่ะ รินาอยู่คนเดียว หลบซ่อนตัว...""โกหก"ชายหนุ่มสวนกลับทันควัน เดินเข้าไปประชิดตัวจนรินาต้องถอยหนีไปชนขอบโต๊ะ"ลำพังตัวคนเดียว ไม่มีทางที่คุณจะรอดจากสายตาคนของผมได้ถึงสามปี นอกเสียจากว่า... มีคนคอยช่วยบังเงาให้คุณ"ธนาทัศก้มลงมองใบหน้าสวยที่เริ่มซีดเผือด สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ววิทูร...ศัตรูทางธุรกิจที่เพิ่งลอบกัดเขาเมื่อวันก่อน ช่วงเวลาที่รินากลับมามันประจวบเหมาะเกินไป วิทูรพยายามเล่นงานจุดอ่อนของเขา และรินาก็โผล่มาในจังหวะที่เขากำลังเพลี่ยงพล้ำถ้ากำจัดรินาตอนนี้ ก็เท่ากับตัดหางปล่อยวัด ข้อมูลที่จะสาวไปถึงตัวการใหญ่จะขาดสะบั้นต้องเก็บไว้...ต้องเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ใกล้ตัว เพื่อใช้เป็นนกต่อล่อให้วิทูรโผล่หัวออกมาความคิดคำนวณผลได้ผลเสียแล่นพล่านในหัว ธนาทัศกำหมัด

ทางเดินกลับจากปีกขวาสู่ปีกตะวันตกดูยาวไกลกว่าปกติ พื้นพรมหนานุ่มที่เคยรองรับฝีเท้ากลับรู้สึกเหมือนพื้นทรายดูดที่คอยฉุดรั้งเรี่ยวแรงให้จมดิ่งลงไปทุกก้าวที่เดินลลิลลากสังขารที่บอบช้ำกลับมาจนถึงหน้าห้องนอน มือที่จับลูกบิดประตูเย็นเฉียบและสั่นเทาจนต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะเปิดมันออกได้ภายในห้องยังคงเหมือนเดิม เตียงนอนที่ยับย่นจากการตื่นนอนเมื่อเช้า ผ้าม่านที่เปิดค้างไว้รับแสงแดด ข้าวของเครื่องใช้ที่วางระเกะระกะ ทุกอย่างอยู่ในสภาพเดิมเหมือนตอนที่เดินออกไปแต่เจ้าของห้องรู้ดีว่า... ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วลลิลปิดประตูลงเงียบๆ ไม่ได้ล็อกกลอน ไม่ได้เอาเก้าอี้มาขวางเหมือนตอนที่กลัวรินา เพราะตอนนี้ความกลัวเหล่านั้นมันไร้ความหมาย จะล็อกไปทำไม ในเมื่ออันตรายที่แท้จริงไม่ได้มาจากข้างนอก แต่มันมาจากความโง่เขลาของตัวเองที่เปิดประตูรับอสูรร้ายเข้ามาทำลายถึงข้างในหญิงสาวเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้บุผ้ากำมะหยี่ จ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ผู้หญิงในกระจกดูแปลกตา... ดวงตาบวมช้ำ ขอบตาดำคล้ำ ริมฝีปากแห้งแตก และผิวพรรณที่เคยมีเลือดฝาดบัดนี้ซีดเซียวจนแทบจะกลืนไปกับผนังห

แสงสว่างวาบจากหน้าจอโทรศัพท์รุ่นเก่าเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวในห้องนอนที่มืดสนิท แบตเตอรี่สีแดงกะพริบเตือนว่าพลังงานเหลือไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ ขีดสัญญาณเครือข่ายขึ้นเพียงหนึ่งขีดจางๆมือสั่นเทากดโทรศัพท์แนบหู ลมหายใจสะดุดทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสัญญาณรอสายตู๊ด... ตู๊ด...เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำแข่งกับเสียงรอสายในหู ความเงียบในคฤหาสน์เวลานี้เงียบจนน่ากลัว ทุกเสียงกุกกักจากภายนอกทำให้ลลิลสะดุ้ง ผวากลัวว่าประตูห้องจะเปิดออก"ฮัลโหล?"เสียงผู้ชายดังขึ้นที่ปลายสาย น้ำเสียงงัวเงียแต่เจือความสงสัยลลิลเม้มปากแน่น พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น"คุณไค..."ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงขยับตัวกุกกักดังลอดมา เหมือนคนกำลังลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว"ลลิล? นั่นคุณเหรอ" น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นตื่นตัวทันที "คุณใช้เบอร์ใครโทรมา ผมพยายามติดต่อคุณเป็นอาทิตย์ ไปที่คณะก็ไม่เจอ เพื่อนคุณบอกว่าคุณลาออก...""ฟังฉันนะคะ"ลลิลพูดแทรก ตัดบททุกคำถามที่ถาโถมเข้ามา"ฉันมีเวลาไม่มาก""เกิดอะไรขึ้น เสียงคุณดูไม่ดีเลย"มือบางกำโทรศัพท์แน่นขึ้น เล็บจิกเข้าไปในเคสพลาสติกเก่าๆ สายตากวาดมองไปที่ประตูห้องนอนอย่างระแวง"ช่วยด้วย

ตัวเลขสีแดงบนนาฬิกาดิจิทัลข้างหัวเตียงเปลี่ยนเป็น 02:50 น.ความมืดปกคลุมทั่วห้องนอนปีกตะวันตก เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานแผ่วเบาแข่งกับเสียงสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมากระทบกระจกหน้าต่างด้านนอกลลิลยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สวมเสื้อยืดสีดำตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบเก่าๆ ที่ซักจนซีดถูกหยิบมาสวมเตรียมพร้อม บนไหล่สะพายเป้ใบเล็กที่มีน้ำหนักเบาหวิว ภายในมีเพียงเอกสารสำคัญและเงินสดก้อนสุดท้ายที่ถอนออกมาสายตากวาดมองไปรอบห้องที่เคยอาศัยอยู่มาหลายเดือนเตียงนอนกว้างขวางที่เคยถูกกักขัง โต๊ะเครื่องแป้งที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ตู้เสื้อผ้าที่อัดแน่นไปด้วยชุดแบรนด์เนมทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิม เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนไม่มีคนใช้งานลลิลเดินไปหยุดที่โต๊ะทำงานริมหน้าต่างมือเรียวหยิบแท็บเล็ตวาดรูปราคาเหยียบแสนขึ้นมา หน้าจอสีดำสนิทสะท้อนใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง เครื่องมือทำมาหากินที่ธนาทัศเคยยัดเยียดให้ สิ่งที่เคยคิดว่าเป็น 'โอกาส' แต่แท้จริงแล้วมันคือ 'โซ่ตรวน' ที่ใช้ล่ามไม่ให้ไปไหนวางมันลงบนโต๊ะช้าๆ คู่กับปากกาสไตลัสข้างกันคือสมุดสเก็ตช์ภาพปกหนังสีดำ ภายในเต็มไปด้วยลายเส้นความฝัน รูปช

แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในโถงทางเดินของคฤหาสน์อันธการกุล ความเงียบสงบปกคลุมไปทั่วบริเวณ มีเพียงเสียงนกกระจิบร้องแว่วมาจากสวนด้านล่าง และเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่ก้าวเดินไปตามพื้นพรมหนานุ่มมุ่งหน้าสู่ปีกตะวันตกนาฬิกาข้อมือบอกเวลาเจ็ดโมงเช้าปกติเวลานี้เจ้าของบ้านควรจะอยู่ที่โต๊ะอาหาร หรือเตรียมตัวเข้าประชุม แต่เช้านี้ ธนาทัศเลือกที่จะเดินมาทางนี้ ในมือถือถุงกระดาษเก็บความร้อนจากร้านโจ๊กชื่อดังที่ต้องต่อคิวซื้อตั้งแต่ตีห้าเมื่อคืน... คือการแสดงละครตบตาชุดใหญ่การแกล้งเข้าข้างรินา การทำเมินเฉยใส่ลลิล ทั้งหมดคือแผนการเพื่อความปลอดภัย แต่ภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตาและความผิดหวังในแววตาคู่นั้นยังคงรบกวนจิตใจจนข่มตานอนไม่ลงต้องอธิบาย... อย่างน้อยก็ต้องให้รู้ว่าไม่ได้ทอดทิ้งมือหนาจับลูกบิดประตูห้องนอนปีกตะวันตก หมุนเบาๆไม่ได้ล็อกคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ปกติลลิลจะล็อกห้องเสมอตั้งแต่เกิดเรื่องรินา แต่ธนาทัศปัดความสงสัยทิ้งไป คิดว่าหญิงสาวอาจจะลืม หรือไม่ก็ตื่นแล้วผลักบานประตูเข้าไปความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศพุ่งเข้าปะทะใบหน้า อุณหภูมิในห้องต่ำกว่าปกติจนน่าแปลกใจ ผ้าม่านห