All Chapters of ใจร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

“พี่อิสร์...เอ่อ…คุณกวินภพเป็นลูกชายคุณลุงเหรอคะ” เอมมาลินเอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย เธอเข้าใจมาตลอดว่าพ่อของพี่อิสร์ตายไปแล้ว เพราะตั้งแต่เธอรู้จักกับเขาตั้งแต่เด็ก เธอก็ไม่เคยเห็นพ่อของเขา และไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงพ่อเลย“ใช่...เป็นลูกชายแท้ๆ เลยละ เพียงแต่ตาอิสร์เปลี่ยนไปใช้นามสกุลของแม่เขา เฮ้อ...จะว่าไปลุงก็ผิดเอง ลุงเคยทำผิดกับแม่ตาอิสร์และตาอิสร์เอาไว้มาก ถ้าตาอิสร์จะไม่เปลี่ยนมาใช้นามสกุลของลุงมันก็ไม่แปลกหรอก ดีแค่ไหนแล้วที่เขายอมกลับมาอยู่กับลุง ตาอิสร์ได้เลือดแม่มาเต็มๆ ทั้งตาอิสร์ทั้งแม่เขาเป็นคนหยิ่งทรนงมาก ตั้งแต่ออกจากบ้านไปก็ไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากลุงเลย แม้ว่าจะต้องอยู่อย่างลำบากแค่ไหนก็ตาม นี่ถ้าแม่เขาไม่เสีย เขาคงไม่กลับมาอยู่กับลุงหรอก”มือของเอมมาลินเย็นเฉียบลงอีกครั้ง เมื่อได้รับรู้ถึงความเป็นมาเป็นไปในช่วงที่กวินภพหายไปจากชีวิต ที่แท้เขาก็ไปอยู่กับพ่อ พ่อซึ่งคงจะร่ำรวยไม่น้อยไปกว่าพ่อของเธอหรือคงรวยมากกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถเทกโอเวอร์บริษัทของพ่อเธอได้“คุณลุงพอจะทราบมั้ยคะว่ากระดูกของน้ากรอง เอ่อ...แม่ของท่านประธานถูกเก็บไว้ที่วัดไหน”“หนูรู้จักแม่ตา

คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่อีกหลังที่อยู่คนละฟากเมือง ยังคงสวยงามแม้จะเป็นยามกลางคืน ทุกซอกทุกมุมล้วนแต่สะอาดสะอ้าน ปราศจากแม้แต่เศษฝุ่น เพราะได้รับการเอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดี และปกติยามกลางคืนเช่นนี้บรรยากาศในบ้านจะค่อนข้างสงบ เพราะเจ้านายต่างคนจะต่างอยู่เงียบๆ ในมุมของตัวเอง แต่วันนี้แม้จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้ว กวินภพกลับไม่ได้อยู่บนห้องตัวเอง แต่ลงมาอยู่ชั้นล่าง และเดินกลับไปกลับมาด้วยท่าทีกระวนกระวาย บ่อยครั้งที่ตามองออกไปยังหน้าบ้าน คล้ายรอคอยการกลับมาของใครบางคน กระทั่งเห็นว่ารถของพ่อแล่นเข้ามาจอดในเวลากว่าสามทุ่ม เขาจึงระบายลมหายใจออกมาแรงๆ“อ้าว...ตาอิสร์ยังไม่นอนเหรอลูก” คนเป็นพ่อเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกชายอยู่ในห้องโถง“ยังครับ รอพ่ออยู่ พ่อไปไหนมา” กวินภพถามเสียงขรึมๆ และถ้ากอบกุลสังเกตสักนิดจะรู้ว่าน้ำเสียงที่เหมือนปกตินั้น มีความหงุดหงิดเจืออยู่“ขอโทษที่พ่อทำให้เป็นห่วงนะอิสร์ พ่อก็ออกไปเที่ยวดูนั่นดูนี่ตามประสาคนไม่มีอะไรทำนั่นแหละ”“โอเคครับ กลับมาก็ดีแล้ว งั้นผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะ” ทั้งที่อยากถามอะไรต่างๆ ตั้งมากมายเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเห็นในร้านบะหมี่ แต่กวินภพก็เลื

“งั้นเดี๋ยวลุงบอกแม่บ้านทำให้นะ” กอบกุลสั่งแม่บ้านที่มายืนรอรับคำสั่ง แม่บ้านหายเข้าไปในครัวครู่หนึ่งก็กลับออกมาพร้อมชามบะหมี่ และน้ำส้มแก้วหนึ่ง เอมมาลินนั่งกินบะหมี่ชามนั้นอย่างฝืนๆ แม้มันจะอร่อยเท่าๆ กับครั้งอดีตที่น้ากรองเคยทำ แต่เธอกลับแทบจะกลืนไม่ลง ทว่าก็พยายามกินจนบะหมี่ชามนั้นหมดในที่สุด “เป็นไงอร่อยไหม” กอบกุลถามและยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกินบะหมี่ชามนั้นจนหมด “อร่อยมากเลยค่ะ” “ถ้าวันหลังตาอิสร์ทำอีก เดี๋ยวลุงจะโทร.ไปชวนมากินอีกนะ นี่ลุงยังแปลกใจว่าทำไมจู่ๆ ตาอิสร์ถึงเข้าครัวทำบะหมี่เอง ทั้งๆ ที่ตั้งแต่ตาอิสร์ย้ายกลับมาอยู่กับลุงก็นานแล้ว คงหวงสูตรของแม่เขา ไม่อยากให้ลุงได้กิน จะว่าไปก็เหมือนเรื่องบังเอิญเหมือนกันนะ เหมือนตาอิสร์มีตาทิพย์หูทิพย์ รู้ว่าลุงกับหนูเอมกำลังตามหาบะหมี่อร่อยๆ” “ขอบคุณคุณลุงนะคะที่กรุณา คุณลุงจะว่าอะไรมั้ยคะ ถ้าเอมจะขอตัวกลับเลย คือเอมต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อน่ะค่ะ”มันเป็นทั้งเหตุผลจริงๆ ที่เธออยากกลับไปดูแลพ่อ และเป็นทั้งเหตุผลที่ยกมาอ้างเพราะไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้นานเกินไป แม้ว่ากวินภพจ

เอมมาลินกับพ่อของเธอกลับทำลายความฝันของเขา ซ้ำร้ายหลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นพ่อของเธอซึ่งเป็นคนขับรถชนแม่ ก็ไม่เคยย่างกรายมางานศพ ส่งเพียงทนายความมาไกล่เกลี่ย แสดงความรับผิดชอบไปตามกฎหมาย และใช้เงินฟาดหัว เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องคดีอาญาส่วนเอมมาลินผู้หญิงที่เขารัก เธอกลับมายืนร้องไห้อ้อนวอน เพื่อกราบขอโทษในงานศพของแม่เขาทุกคืน ครั้นเมื่อเขาตัดสินใจกลับไปอยู่กับพ่อ หลังจากความโกรธและความเศร้าสร่างซาลงไปบ้าง ทำให้ได้คิดทบทวนว่าเขาใจร้ายกับเธอมากไปไหม จากท่าทางของเธอที่แสดงออก เธอเองก็เสียใจไม่น้อยเหมือนกันที่เป็นต้นเหตุให้แม่เขาตายภาพเก่าๆ ครั้งเมื่อยังไม่เกิดเหตุร้ายวนเวียนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมหัวใจก็ร่ำร้องโหยหา จนเขาแอบกลับมาหาเธอเงียบๆ มาเพื่อจะบอกว่าเขายกโทษให้แล้ว และขอให้เธอยกโทษให้ตัวเองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทว่า...ภาพที่เขาเห็นก็คือ เอมมาลินนั่งซบไหล่ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่มีรถหรู ผู้ชายที่พ่อของเธอบอกว่าเหมาะสมมากกว่าเขาทุกอย่างเขาหัวใจสลายอีกครั้ง แท้จริงแล้วความเศร้าสร้อยเสียใจที่เธอแสดงออกมันคือการเสแสร้ง เพียงไม่กี่วันเธอก็โผไปหาผู้ชายคนอื่น สำหรับเขามันก็แค่ผู้ชายจนๆ

สายลมพัดวูบมาเบาๆ คล้ายดั่งคนที่ตัวเองอธิษฐานถึงรับรู้ถึงการทำบุญในครั้งนี้ เรียวปากนุ่มจึงคลี่ยิ้มออกมาจางๆ แม้จะเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความหม่นเศร้า แต่ความหนักอึ้งที่แบกรับอยู่ในใจตลอดมาก็เบาบางลงบ้างและเพราะรู้จากกอบกุลว่ากระดูกของกรองทองอยู่ที่วัดนี้ เอมมาลินจึงไปถามสัปเหร่อว่าสถูปที่เก็บอัฐิของกรองทองตั้งอยู่ตรงไหน หลังจากได้รู้เท้าเล็กๆ ก็ไม่ลังเลที่จะก้าวไปยังสถูปซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของวัดตาสวยปนเศร้ามองรูปภาพที่ติดไว้หน้าสถูปพร้อมกับวันที่ซึ่งบอกวันชาตะและมรณะ ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งพับเพียบท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุยามเที่ยงวัน ก้มลงกราบพื้นหน้าสถูป แล้วพนมมือพูดกับคนที่ล่วงลับไปหลายปีด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย“น้ากรองขา…เอมมาเยี่ยมนะคะ ตอนนี้น้ากรองเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีมั้ย น้ากรองคงอยู่เป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้วใช่มั้ยคะ เอมขอโทษที่เพิ่งจะมาหา แต่เมื่อก่อนเอมไม่รู้ว่าน้ากรองอยู่ที่ไหน และเอมก็ไปอยู่อังกฤษมาเจ็ดปีค่ะ เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน เอมเจอพี่อิสร์แล้วนะคะ น้ากรองรู้ไหมคะว่าพี่อิสร์ใจร้ายกับเอมมากเหลือเกิน แต่มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่เอมเคยทำ”“ใครอนุญาตให้คุณมายุ่มย่