All Chapters of ใจร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

เอมมาลินเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายที่กำลังเดินเข้ามาหา แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเตียงใกล้ๆ กับตรงที่เธอนั่งอยู่“หนีออกมาจากงานทำไม” “เปล่าหนีนี่คะ เอมแค่ไม่อยากรบกวนใคร” “ปากแข็ง คุณจะโกหกใครก็โกหกได้ แต่ไม่ใช่ผม ที่ต้องรีบหนีออกมาจนเกือบจะโดนข่มขืนและโดนฆ่าตายแบบนั้น ก็เพราะเห็นภาพบาดตาเข้าอย่างจังล่ะสิ” “ค่ะ เอมเห็นภาพบาดตา” เอมมาลินหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา แล้วยอมรับอย่างกล้าหาญ ภาพบาดตาที่เธอเห็นคือเขายอมให้ผู้หญิงอื่นหอมแก้มเหมือนที่เธอเคยหอมในครั้งอดีต “ทนหน่อยนะ เพราะต่อหน้าทุกคนพ่อก็จะแสดงออกว่ารักน้าดุจดาวอย่างนี้แหละ และแต่ไหนแต่ไรมาน้าดุจดาวก็มาที่หนึ่งเสมอ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก คุณยังสดยังใหม่ แถมที่ผ่านมาพ่อก็ไม่เคยมีเมียน้อยสักคน ท่านคงจะเลี้ยงคุณไปอีกนาน” คำพูดอันแสนโหดร้ายยิ่งทิ่มแทงหัวใจของคนที่กำลังบอบช้ำให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาคิดว่าเธอเจ็บปวดเพราะพ่อของเขาอย่างนั้นเหรอ “ขอบคุณที่บอกค่ะ เอมจะได้สบายใจ และจะได้ไม่ต้องร้องไห้เพราะเรื่องนี้อีก” “นี่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยใช่ไหม พ่อผมเคยทำผิดกับแ

“ภาพวาดสีน้ำ รูปดอกไม้สีชมพูคล้ายๆ ดอกซากุระ อิสร์ว่าไง” กอบกุลส่งภาพวาดในมือให้ลูกชายดู กวินภพมองแวบแรกก็รำพึงออกมาในทันที“เป็นรูปดอกชมพูพันธุ์ทิพย์มากกว่าครับ”“ใช่สินะ หนูเอมคงจะเห็นว่าเพราะดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ ทำให้พ่อกับหนูเอมรู้จักกัน หนูเอมนี่ช่างคิดนะ พ่อชอบภาพนี้ ฝีมือวาดของหนูเอมดีมากเลยละ อิสร์ว่าสวยมั้ย”“ครับ” เขาตอบสั้นๆ แต่มีอาการยอกแสลงในอกเกิดขึ้นอย่างมากมาย ไม่ว่ากับผู้ชายคนไหน ดอกไม้ชนิดนี้ก็คงเป็นตัวแทนความสัมพันธ์ไปหมดสินะ“คงต้องหากรอบสวยๆ ใส่แขวนไว้ที่ห้องโถงชั้นล่างนี่ละ เผื่อหนูเอมมาเห็นจะได้ดีใจ”“แล้วแต่พ่อเห็นสมควรครับ ผมขอตัวนะครับ” คนเป็นลูกตัดบท เพราะไม่อยากจะฟังการสนทนาหรือรับรู้อะไรเกี่ยวกับเอมมาลินอีก มันช่างเป็นความทรมานอย่างสุดบรรยาย กับการบอกตัวเองให้เลิกรักผู้ชายคนเดียวที่ตัวเองรักมาตลอดหลายปี แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่มันก็ไม่เคยสำเร็จ เพราะต้องพบเจอกันแทบจะทุกวัน และตอนนี้เอมมาลินก็รู้ซึ้งถึงคำว่ายิ่งใกล้ยิ่งเจ็บเป็นอย่างดี ซึ่งวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เอมมาลินจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากจันทริกาหลังจากที่สาวรุ่น

เอมมาลินบอกตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะขยับเข้านั่งลงขอบเตียงข้างๆ ร่างสูง แล้วเอื้อมมืออย่างลังเลไปถอดรองเท้า ถุงเท้า เข็มขัด ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อออกให้เขาเป็นลำดับสุดท้าย ไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไงที่เธอถือวิสาสะทำแบบนี้ แต่ความเป็นห่วงมีมากกว่าความรู้สึกอย่างอื่น เธอปล่อยให้เขานอนในสภาพนี้ไม่ได้ เพราะกลัวว่าเขาจะนอนไม่สบาย มือจึงทำทุกอย่างลงไปโดยที่สมองยังไม่ทันได้สั่งการด้วยซ้ำ เมื่อถอดเครื่องแต่งกายส่วนที่รัดรึงออกไปจากร่างสูงเสร็จแล้ว ร่างบางหยิบผ้าขนหนูเข้าไปชุบน้ำในห้องน้ำ บิดจนหมาด แล้วกลับมานั่งลงบนเตียงข้างๆ เขาอีกครั้ง มือเล็กวางผ้าขนหนูบนใบหน้าเช็ดให้อย่างนุ่มนวล แล้วค่อยๆ ลากมันลงมาที่ซอกคอและแผงอกของเขา “อือ...” คนเมาครางอืออาในลำคอเหมือนกับรู้สึกสบายขึ้น ทำให้เอมมาลินเผลอยิ้มบางๆ ออกมาที่อย่างน้อยการกระทำนั้นมันก็ทำให้เขาพอใจบ้าง แม้จะอยู่ในช่วงที่ไม่มีสติครบถ้วนก็ตาม หญิงสาวเตรียมจะลุกเอาผ้าขนหนูไปเก็บ แต่ทันทีที่หันหลังให้ ข้อมือข้างหนึ่งก็ถูกฉุด ทำให้ร่างบางเสียหลัก ล้มลงไปนอนเกยทับบนร่างของคนตัวใหญ่ “อุ๊ย!” “จะปล้ำผมเหรอถึงได้ถอ

ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์ ที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ตอนนี้กวินภพกำลังนั่งทานอาหารอยู่กับสรวงสุดา ใครหลายคนมองมาอย่างชื่นชมต่อความเหมาะสมของคนทั้งคู่ ทว่ากวินภพกลับไม่มีอารมณ์จะสนใจสายตาใคร เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่ แต่ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน เขาก็พบว่าสรวงสุดาอยู่กับน้องสาวของเขา และพราวพริบก็คะยั้นคะยอให้เขาพาสรวงสุดาออกมาข้างนอกด้วยกัน ซึ่งเขาคงปฏิเสธหากว่าไม่อารมณ์ค้างมาจากเชียงใหม่ “พี่อิสร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูใจลอยๆ ชอบกล” สรวงสุดาถามอย่างช่างสังเกต เพราะรู้สึกว่าความสนใจของกวินภพไม่ได้อยู่ที่เธอเลยแม้แต่นิด “เปล่า พี่คงเมาค้าง เมื่อคืนหนักไปหน่อย” ความจริงไม่ใช่สักนิด เขาแค่กำลังหมกมุ่นต่างหากว่าป่านนี้เอมมาลินกับหมอแทนไทกำลังทำอะไรกันอยู่ ภาพที่ทั้งสองคนกำลังยิ้ม หัวเราะ กอด จูบ คลอเคลีย และนอนบนเตียงเดียวกันอย่างมีความสุข มันทำให้หัวใจของเขาร้อนรุ่มดุจใครมาจุดไฟเผา เขานึกโกรธตัวเองที่หุนหันพลันแล่นจนเปิดโอกาสให้เธอมีความสุข แต่เขากลับเป็นฝ่ายต้องมานั่งทนทุกข์เสียเองแบบนี้ มันช่างไม่ยุติธรรมเลยสักนิด “ได้ข่าวว่าพี่อิสร์ไปงานแต่งเ

วันนั้นทั้งวันกวินภพกับเอมมาลินต้องเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นและผู้บริหารของบริษัท กว่าการประชุมจะจบลง เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบหกโมงเย็น กรรมการและผู้บริหารคนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องทำงาน เอมมาลินเองก็อยากจะออกไปพร้อมกับทุกคน เพราะไม่อยากอยู่เผชิญหน้ากับคนใจร้ายเพียงลำพัง แต่ด้วยมารยาทของเลขานุการซึ่งถือเป็นผู้น้อย ทำให้เธอต้องรอจนกระทั่งทุกคนออกไปหมดแล้ว เธอจึงก้าวเท้าตามไป แต่กลับมีเสียงดุๆ ดังขึ้นเสียก่อน “เดี๋ยวก่อนเอมมาลิน คุณอยู่ก่อน” “มีอะไรคะ” “ผมกำลังจะแต่งงานในเร็วๆ นี้ คุณช่วยจัดการเรื่องชุด เรื่องสถานที่ และทุกๆ เรื่องที่งานแต่งงานควรจะต้องมี” “ค่ะ” เธอรับคำราวกับไม่รู้สึกรู้สา ภายนอกเย็นชา แต่ภายในชาหนึบ ไม่ต่างอะไรกับฟ้าที่ผ่าลงกลางใจที่แหลกสลายเลยแม้แต่นิด “และผมคิดว่าจะใช้บ้านเก่าของคุณเป็นเรือนหอ คุณกับครอบครัวของคุณต้องย้ายออกภายในเดือนนี้ เพราะผมต้องให้ช่างเข้าไปปรับปรุงบ้านใหม่” หัวใจที่ว่าแหลกสลายไม่มีชิ้นดีเมื่อครู่นี้ ตอนนี้กลายเป็นเถ้าธุลี เจ็บจนเกินเจ็บเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของผู้ชายใจร้าย จะแต่งงานกับคนอื่นยังไม่พ