All Chapters of ใจร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“เอม…”เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น พร้อมกับมือใหญ่ของคนเป็นพ่อโอบลงบนไหล่ จับให้ร่างบางลุกขึ้น แล้วประคองไปขึ้นรถอีกคันซึ่งคนขับรถขับมารับตามคำสั่ง ส่วนคดีความและรถคันที่เกิดเหตุซึ่งเขาเป็นคนขับชนเอง ธนินให้ทนายความเป็นคนเข้ามาจัดการแทนงานสวดอภิธรรมศพคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้ว แขกเหรื่อที่มาร่วมงานค่อนข้างหนาตา เพราะผู้ล่วงลับเป็นที่รักใคร่ของคนในชุมชน กระนั้นก็ไร้เงาของคนที่เป็นสาเหตุการตาย จะมีก็เพียงทนายความที่มาร่วมงานแทนทุกคืน กวินภพยังคงนิ่งขรึม และตั้งใจทำหน้าที่ครั้งสุดท้ายของตัวเองให้ดีที่สุด เขาไม่ได้บอกกล่าวเพื่อนคนไหนเรื่องที่แม่เขาตาย เพราะเห็นว่าเพื่อนแยกย้ายไปฝึกงานกันหมดแล้ว ซึ่งส่วนใหญ่เพื่อนสนิทของเขาฝึกงานที่ต่างจังหวัด จึงไม่อยากรบกวนการฝึกงานของเพื่อน อีกทั้งงานสวดมีเพียงแค่สามคืน และพรุ่งนี้ก็จะเผาแล้วเสียงพระสวดมาติกาซึ่งเป็นบทสวดสุดท้ายดังกระทบใจคนฟัง ย้ำเตือนว่าผู้ที่จากไปนั้นไปลับ ไม่มีทางที่จะฟื้นหรือหวนกลับมาอีกแล้ว กวินภพนั่งพนมมือฟังอย่างสงบ ทว่าในใจกำลังร้องไห้กับความสูญเสีย แม้จะเป็นวันที่สามแล้ว แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ ภาพในวันนั้นยังตามหลอกหลอนเขาทั้งหลับท

คำถามสุดท้ายแล่นวาบเข้ามาบีบคั้นหัวใจดวงน้อย จนต้องเมินสายตาหนีจากภาพตรงหน้า ไม่เคยมีวันไหนที่เธอไม่คิดถึงพี่อิสร์ แม้จะพยายามลืมเขาเท่าไหร่ แต่ก็ลืมไม่ได้เสียที คล้ายดั่งว่าเธอถูกสาปมาให้รักแต่เขา แล้วพี่อิสร์ล่ะคิดถึงเธอบ้างไหม หรือว่าในหัวใจของเขาหลงเหลือไว้แต่ความเกลียดชังให้กับเธอ คำตอบว่านานป่านนี้เขาคงลืมเธอแล้ว ดังก้องกังวานขึ้นมาจนมือที่จับภาพถ่ายใบนั้นสั่นเทา ทว่าไม่ว่าความจริงจะโหดร้ายแค่ไหน แต่เขาก็เป็นความทรงจำเดียวที่แสนจะสวยงามของเธอ ดังนั้นเอมมาลินจึงเดินไปหัวเตียง แล้ววางรูปไว้บนนั้นแทน เมื่อใช้เวลาช่วงหนึ่งไปกับความหลังเก่าๆ เสร็จ เอมมาลินก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปดูแลพ่อ เพื่อให้พยาบาลได้พักผ่อนบ้าง เย็นนั้นเธอทำหน้าที่ป้อนข้าวป้อนยาพ่อด้วยตัวเอง ก่อนจะไปทานอาหารค่ำเงียบๆ คนเดียว เพราะทั้งนงนภากับนงนภัสยังไม่กลับ และหลังจากพาผู้เป็นพ่อเข้านอนได้ชั่วโมงกว่าๆ เอมมาลินจึงเห็นนงนภากลับมา ส่วนนงนภัสนั้นกลับในเวลาเกือบสามทุ่ม โดยมีรถยุโรปคันหรูขับมาส่ง ซึ่งนงนภาก็ไม่ได้กล่าวตำหนิติเตียนใดๆ แต่กลับมีท่าทีสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามด้วยซ้ำที่ลูกสาวมีผู้

“ดีนะ ลุงนี่จำได้อย่างเดียวแค่ว่าให้พกยาไว้ในกระเป๋า”“คุณลุงแน่ใจนะคะว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล”“ไม่เป็นไร ลุงเป็นแบบนี้บ่อยๆ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก แค่พบหมอตามนัดก็พอ”“คุณลุงมากับใครคะ บ้านอยู่ไกลหรือเปล่า ให้หนูไปส่งมั้ย” เอมมาลินเอ่ยอาสาอย่างบริสุทธิ์ใจ ชายผู้นี้น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ ความห่วงใยที่มีให้จึงไม่ต่างอะไรกับลูกสาวที่เป็นห่วงพ่อ“ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก แต่ให้หนูไปเป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน” ด้วยความถูกชะตา ชายผู้นั้นจึงเลือกที่จะไม่บอกว่าตัวเองมากับคนขับรถ และปล่อยให้หญิงสาวไปเรียกแท็กซี่ และประคองตัวเองขึ้นรถคนขับพารถแท็กซี่แล่นไปตามทางที่ผู้โดยสารบอกจุดหมาย เอมมาลินนั่งอยู่เบาะหลังกับชายที่ตัวเองให้ความช่วยเหลือ“ที่จริงลุงกลับเองก็ได้นะ บ้านลุงก็อยู่ไม่ไกล”“ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าค่ะ เผื่อมีอะไรหนูจะได้ช่วยคุณลุงได้ทัน”“หนูเป็นคนจิตใจดีมากเลยนะ หน้าตาก็สะสวย ว่าแต่หนูชื่ออะไร แล้วไปทำอะไรที่กำแพงแสน ไปดูดอกชมพูพันธุ์ทิพย์เหมือนกันเหรอ”“หนูชื่อเอมมาลินค่ะ คุณลุงเรียกหนูว่าเอมก็ได้ หนูเพิ่งจะกลับมาจากสัมภาษณ์งานค่ะ ยังไม่อยากกลับบ้านก็เลยแวะดูดอกไม้สวยๆ ก่อน” เอมมา

เป็นคำตอบที่สั้นๆ แต่ครอบคลุมทุกอย่าง อุบลจึงหันไปถามเอมมาลินที่ตอนนี้กำลังยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ อยู่ “แล้วคุณเอมล่ะคะสะดวกไหม” “สะ…สะดวกค่ะคุณ…” เอมมาลินมีท่าทางเงอะงะ พูดจาตะกุกตะกักไปหมด ในขณะที่กวินภพยังคงนิ่งเฉย ดุจคนที่ควบคุมอารมณ์และสถานการณ์ได้ดีกว่า หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับการมีเธอยืนอยู่ตรงหน้า “งั้นก็ตามนี้นะคะ” สรุปเสร็จผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็ส่งเรซูเม่ให้กับเจ้านาย แล้วหันไปพูดกับเอมมาลิน “เรื่องเงินเดือนคุยกับท่านประธานเลยนะคุณเอม” “ค่ะ” เสียงหวานตอบรับสั้นๆ อุบลก้าวออกจากห้องทำงานของเจ้านายเมื่อหมดหน้าที่ของตัวเอง ตอนนี้ในห้องทำงานจึงมีเพียงเอมมาลินและกวินภพเผชิญหน้ากันตามลำพัง เธอไม่รู้ว่าทำไมพี่อิสร์ถึงกลายมาเป็นประธานบริษัทของพ่อเธอได้ แต่มันก็คงจะเกี่ยวกับคุณลุงกอบกุล ไม่รู้ว่ามันเป็นการจงใจหรือเรื่องบังเอิญ แต่ในที่สุดเธอก็ได้เจอพี่อิสร์แล้ว พี่อิสร์ที่คงไม่ใช่พี่อิสร์ของเธอเหมือนเมื่อก่อน “คุณอุบลบอกว่าคุณอยากคุยกับผมเรื่องเงินเดือน?” “ค่ะ” “เงินเดือนตำแหน่งเลขาฯ ของผมเริ่มสตาร์ตที่ส

ร่างบางลงจากตึกหลังจากปิดไฟปิดแอร์ตามคำสั่งเรียบร้อยแล้ว เวลาในขณะนั้นคือทุ่มกว่าๆ แต่โชคดีที่รอไม่นาน รถเมล์ก็แล่นมาจอดเอมมาลินก้าวขึ้นไปยืนเบียดเสียดกับผู้โดยสารคนอื่นๆ อย่างคนไม่มีทางเลือก โดยไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอขึ้นรถเมล์ได้ไม่นานรถคันหรูของประธานบริษัทก็แล่นออกมา และคนที่นั่งอยู่เบาะหลังก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ตึก คล้ายดั่งว่ากำลังมองหาใครสักคน ก่อนที่ลมหายใจจะถูกระบายออกมาแรงๆ เมื่อพบแต่คนที่ไม่ใช่คนที่ตัวเองมองหาการจราจรของค่ำวันศุกร์เป็นไปอย่างเชื่องช้า เพราะรถหนาแน่นและการสัญจรก็หนาตา เอมมาลินก้าวลงจากรถ แม้ยังไม่ใกล้ทางเข้าบ้าน ไม่ใช่เพราะว่าเหนื่อยหรือท้อ แต่เป็นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นร้านบะหมี่ข้างทาง ซึ่งเรียงรายกันอยู่หลายร้านขาเรียวที่รองรับด้วยรองเท้าคัทชูก้าวฉับๆ ไปนั่งในร้านที่ตัวเองถูกชะตาอย่างเป็นอัตโนมัติ รอไม่นานพนักงานของร้านก็เอาแก้วน้ำแข็งเปล่ามาให้พร้อมกับถามว่าหญิงสาวจะสั่งอะไร“เอาอะไรครับ”“บะหมี่ต้มยำค่ะ” เสียงหวานสั่งไปอย่างคุ้นเคย เพราะเป็นเมนูโปรดพนักงานชายคนนั้นไม่ได้จดเมนู แค่จำที่หญิงสาวสั่งแล้วเดินกลับไป เอมมาลินมองตามหลัง พร้อมกับที่ภวังค์ความคิ