All Chapters of ใจร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

ทั้งที่ก็ได้ยินอยู่ว่าเมื่อครู่เอมมาลินพูดอะไรกับคนขับรถ แต่เขาก็เลือกจะถามย้ำ และเมื่อได้คำตอบร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นไปในวงแขนแกร่ง พร้อมกับที่คำสั่งห้วนๆ หลุดจากปากไปยังคนขับรถ“บรรจงไปโรงพยาบาล”บอกเสร็จกวินภพก็อุ้มร่างบางไปวางไว้ที่เบาะหลัง แล้วดันร่างสูงของตัวเองเข้าไปนั่งด้วยกัน เอมมาลินไม่อยากเป็นภาระของเขา ไม่อยากให้เขามาวุ่นวาย ทว่าตอนนี้เธอปวดเกินกว่าจะปฏิเสธใครไหวทันทีที่ถึงโรงพยาบาลซึ่งเป็นโรงพยาบาลเอกชน เอมมาลินก็ได้รับการตรวจรักษาอย่างเร่งด่วน โดยไม่ต้องรอคิวนาน ซึ่งกวินภพในฐานะญาติได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องตรวจได้ จากนั้นทั้งพยาบาลและหมอสอบถามอาการเอมมาลินโดยละเอียด ก่อนที่หมอจะฉีดยาแก้ปวดท้องให้กับเธอ อาการปวดจึงค่อยๆ ทุเลาลง “การปวดท้องของคุณ สาเหตุเกิดจากแผลในกระเพาะอาหารนะคะ หมอฉีดยาให้แล้วอาการน่าจะดีขึ้น แต่สิ่งที่ต้องตระหนักไว้ที่สุดก็คือ โรคกระเพาะอาหารเป็นโรคที่เรื้อรังค่ะ ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ อาการพร้อมจะกำเริบเสมอ หากว่าพฤติกรรมของเราไปกระตุ้นโรค ช่วงนี้ก็ให้ทานอาหารอ่อนๆ ไปก่อนนะคะ ทานให้ครบสามมื้อ ตรงเวลา และที่สำคัญคือห้ามเครียด ห้ามดื่มแอลกอฮ

เมื่อตัวเองเป็นแค่มดงานตัวเล็กๆ ไม่มีทางจะต่อกรกับราชสีห์อย่างกวินภพได้ เอมมาลินจึงได้แต่กลับไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่โต๊ะทำงานตัวเอง จากนั้นก็หยิบงานขึ้นมาทำ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนัก เธอยังคงฟุ้งซ่าน ยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องอาหารกลางวัน ที่กวินภพบอกว่าเขาให้เพื่อเป็นสวัสดิการของพนักงานบริษัททุกคนตามปกติ มันไม่ได้เกิดจากเธอเป็นต้นเหตุ แต่เธอไม่มีทางเชื่อ ดังนั้นเธอก็จะไม่มีทางรับเศษความเวทนาของเขาเหมือนกัน ความฟุ้งซ่านของเอมมาลินสงบลง เมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอมีเสียงดังขึ้น ดูหน้าจอเป็นชื่อของป้านวลเลยกดรับสาย “สวัสดีค่ะป้านวล” “สวัสดีค่ะคุณหนูเอม ป้านวลเองนะคะ” “ค่ะป้า เป็นยังไงบ้างคะเกษียณแล้วสบายขึ้นไหม” “ก็สบายดีค่ะ นี่ป้าเพิ่งจะกลับจากเที่ยวเชียงใหม่ ลุงพาไปน่ะค่ะ” ป้านวลบอกมาตามสาย น้ำเสียงบ่งบอกว่ามีความสุขดีหลังจากชีวิตเข้าสู่ช่วงเกษียณ “เชียงใหม่สวยมั้ยคะ เอมยังไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้งเลย” “สวยมากค่ะ เป็นจังหวัดที่ป้าฝันอยากจะไปอยู่ แต่คงไม่มีโอกาส ก็เลยได้แต่ไปเที่ยว ที่ป้าโทร.มาหาคุณหนูวันนี้ ป้ามีเรื่องอยากรบกวนด้วยนะคะ”

บอกเสร็จจันทริกาก็ผลุนผลันไปยังห้องพยาบาล ขอยาและรีบเอาไปให้เจ้านายใหญ่ตามคำสั่ง ทว่าคนที่ยังอยู่ในห้องประชุมกลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะจะว่าไปความอวดดีของเธอก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้กินข้าวกลางวันช่างปะไร ใครเขาบังคับไม่ให้กิน...ใจหนึ่งบอกเช่นนั้น แต่อีกใจกลับรู้สึกสงสาร หวนนึกถึงวันที่ตัวเองปวดท้อง และเขาเป็นคนพาไปส่งโรงพยาบาลเอมมาลินไม่รู้ว่าความรู้สึกฝ่ายไหนมันมากกว่ากัน แต่รู้ตัวอีกทีตัวเองก็มาอยู่ในห้องแพนทรี หยิบโจ๊กคัพมาแกะแล้วกดน้ำร้อนใส่ ปิดและรอจนสุกได้ที่จึงเปิดออกแล้วเทใส่ในถ้วยแก้ว พอดีกับที่จันทริกาเดินถือถาดแก้วเข้ามา เธอจึงรีบบอกกับสาวรุ่นน้อง เพราะกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ“จันทร์พี่วานให้จันทร์เอาโจ๊กนี่ไปให้ท่านประธานหน่อยสิ เดี๋ยวพี่ล้างแก้วให้เอง”“จันทร์เอาไปให้ได้ค่ะพี่เอม แต่พี่เอมไม่ต้องล้างแก้วนะคะ เดี๋ยวจันทร์กลับมาทำเอง มันเป็นหน้าที่จันทร์แท้ๆ เลย”“ขอบใจจันทร์มากนะ แต่พี่ขอร้องอย่างหนึ่ง จันทร์อย่าบอกท่านประธานนะว่าโจ๊กนี่พี่เป็นคนต้มให้”คราวนี้จันทริกาเลิกคิ้วขึ้น พลางมองหน้าผู้มีพระคุณอย่างไม่ค่อยเข้าใจคำขอร้องนัก ทว่าด้วยวิสัยของคนที่มีมารยาทและไม

“โธ่...”“ฟังอย่างนี้แล้วหนูเอมว่าลุงยังน่านับถืออยู่มั้ย”“ไม่ว่าจะยังไง อย่างน้อยคุณลุงก็ยังมีความรู้สึกผิด และยังรับผิดชอบการกระทำของตัวเองนะคะ”“มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายกย่องนักหรอกหนูเอม ลุงทนอยู่กับความทุกข์ใจของตัวเองอยู่อย่างนั้น จนกรองทองตายเพราะอุบัติเหตุนั่นแหละ ลุงถึงได้มีโอกาสชดเชยให้ลูก”“แล้วคุณกวินภพเป็นยังไงบ้างคะ หลังจากกลับไปอยู่กับคุณลุง” มันเป็นเรื่องราวที่เธอเคยอยากรู้ และไม่เคยได้รู้ เอมมาลินจึงถามในสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจ“เขาก็กลายเป็นคนที่เคร่งขรึมมากกว่าเดิม ลุงรู้ว่าเขาคงคิดถึงแม่เขามาก ส่วนกับภรรยาใหม่ของลุงก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน คุณดุจดาวทั้งรักทั้งเกรงใจตาอิสร์ ให้เกียรติตาอิสร์ทุกอย่าง คงเป็นเพราะรู้สึกผิดเหมือนลุงนั่นแหละ ตาอิสร์เรียนจนจบปริญญาตรี แล้วหลังจากนั้นลุงก็ส่งตาอิสร์ไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาใช้เวลาเรียนสองปีและหาประสบการณ์อีกสองปี จากนั้นก็กลับมาบริหารบริษัทช่วยลุง ตาอิสร์เป็นคนที่มุ่งมั่นและฉลาดมากในเชิงธุรกิจ มีวิสัยทัศน์แบบคนรุ่นใหม่ไฟแรงแต่รอบคอบ สุดท้ายลุงก็วางมือได้อย่างสบายใจ แล้วให้เขาบริหารทุกอย่าง แต่เขาก็ยังให้ลุงนั่งในตำแหน่งที่ปรึ

เอมมาลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างเจ็บปวด เมื่อเปรียบเทียบสภาพของพ่อกับคนที่กำลังนั่งอยู่และประกาศว่าตัวเองคือเจ้าของบ้าน เธอรู้ว่าพ่อก็คงเจ็บปวดไม่น้อยกว่าเธอ แต่ตอนนี้เธอจะทำอะไรได้ นอกจากเข็นรถของพ่อไปยังโต๊ะอาหารตามคำสั่งของเจ้าของบ้านคนใหม่อาหารเย็นมื้อนั้นเริ่มขึ้นหลังจากป้าแก้วตักข้าวให้กับทุกคน เอมมาลินแทบจะกลืนข้าวไม่ลงคอ พ่อของเธอค่อยๆ ใช้มือด้านที่ใช้งานได้ปกติตักอาหารใส่ปาก ทว่าร่างกายซีกซ้ายที่ยังไม่ฟื้นฟูกลับมาเต็มร้อยก็ทำให้มีข้าวบางส่วนร่วงออกจากปาก ยังดีที่มีพยาบาลพิเศษมาคอยเช็ดปากให้ ในขณะที่นงนภัสและนงนภาต่างช่วยกันเอาอกเอาใจเจ้าของบ้านอย่างออกนอกหน้า“อาหารเป็นยังไงบ้างคะ ถูกปากหรือเปล่า ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกได้เลยนะคะ เดี๋ยวนงจะให้ยัยภัสจัดการให้”“แค่นี้ก็พอแล้วละครับ”“นี่นงกับยัยภัสตื่นเต้นมากเลยนะคะ โดยเฉพาะยัยภัสนี่ตื่นเต้นมากค่ะ บ่นอยู่บ่อยๆ ว่าอยากเห็นคุณกวินภพตัวเป็นๆ เพราะเคยเห็นแต่ในรูป และได้ยินจากที่นงเล่าให้ฟัง”“แล้วตัวจริงเป็นยังไงบ้างครับ” คราวนี้คนสำคัญหันไปถามนงนภัสโดยตรง ซึ่งนงนภัสก็ยิ้มหวานพร้อมกับส่งสายตาแบบเป็นปลื้มอย่างเปิดเผย“หล่อกว่าใ