All Chapters of ใจร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

ทั้งๆ ที่เป็นห่วงแทบแย่ ทั้งๆ ที่ดีใจจนไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดยังไงที่เห็นเธอปลอดภัย แต่ปากเจ้ากรรมก็ยังไม่ยอมพูดจาดีๆ ยิ่งเห็นสายตาของเธอที่มองเขาอย่างว่างเปล่า กวินภพก็ยิ่งแสดงออกในทางตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง“แม้แต่ลมหายใจตัวเอง เอมก็ไม่มีสิทธิ์จะกำหนดมันใช่มั้ย”“ไม่มี”พูดแค่นั้นเขาก็เดินไปยังโซฟาตัวยาวที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้สำหรับนอนเฝ้าคนไข้ ร่างสูงทอดตัวลงนอน พร้อมกับหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหน้าอก“คุณจะทำอะไร” เอมมาลินหันไปถาม เมื่อเห็นเขานอนแบบนั้น“ผมจะนอนเฝ้าคุณ พรุ่งนี้เช้าถ้าหมอให้กลับบ้าน ผมจะเป็นคนไปส่ง”“เฝ้าทำไมคะ หรือกลัวว่าเอมจะฆ่าตัวตายอีก”“ก็อาจจะ”“เอมไม่ทำหรอกค่ะ ในเมื่อคุณสั่งแล้วว่าห้ามตาย เอมก็จะไม่ตาย แต่หลังจากนี้ไปเอมจะไปตามทางของเอม”“ผมไม่อนุญาต”เป็นคำพูดสุดท้ายของเขา ก่อนที่ต่างคนจะต่างเงียบ ร่างบางพลิกตัวหันหลังให้คนอีกคนที่นอนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ เตียง เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อมเช่นเดียวกับที่เธอกับเขานอนด้วยกันทุกครั้ง ผิดก็แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้นอนแนบข้าง และไม่มีวงแขนแกร่งเอื้อมมากอดกระชับ เช้าตรู่ของวันต่อมา ประตูห้องพิเศษของโรงพยาบา

วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว ที่เอมมาลินเข้ามาทำงานในบริษัททีเอ็นอินทีเรีย เธอค่อนข้างจะมีความสุขกับการทำงานที่นี่ เพราะเป็นงานตรงกับสาขาที่เธอเรียนมา ทำให้ได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีบางครั้งที่สมองแวบคิดไปถึงที่ทำงานเก่า เพื่อนร่วมงานเก่า และเจ้านายคนเก่า ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้เขาได้เลขานุการคนใหม่หรือยัง แต่ถึงจะได้หรือไม่ได้มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ คนระดับเขาหาคนมาช่วยทำงานไม่ยากหรอก และอีกไม่นานพรรษชลก็จะครบกำหนดลาคลอดแล้ว เธอออกมาก่อนก็ดี เวลาพรรษชลกลับมาจะได้ไม่อิหลักอิเหลื่อ เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังออกมา พร้อมกับบอกตัวเองว่าให้จดจ่ออยู่กับงานที่กำลังทำอยู่ และเธอก็ทำมันเสร็จในช่วงเวลาก่อนเที่ยงพอดี จากนั้นร่างบางจึงลุกจากโต๊ะ ถือแบบที่ร่างเอาไว้เข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้า เพื่อให้เขาตรวจสอบก่อนจะเสนอลูกค้า “งานละเอียดดีมาก ผมชอบไอเดียคุณนะ คิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่มอบหมายงานชิ้นนี้ให้คุณทำ มันดูเก๋ทันสมัยแต่คลาสสิก ลูกค้าต้องชอบมากแน่ๆ งานตกแต่งภายในชิ้นนี้สำคัญมาก เพราะว่าลูกค้าไม่ได้เป็นเพียงลูกค้า แต่ยังเป็นเจ้าหนี้ของบริษัทเราด้วย” นิทัศน์ซึ่งเป็นเจ

กวินภพได้แต่ยืนอึ้ง ไม่ตอบโต้ ไม่พูดแทรก ความจริงอันสุดเจ็บปวดถาโถมเข้ามาทิ่มแทง ตลอดเวลาที่เขาคิดว่าเธอมีความสุข ที่แท้เธอเองก็ทุกข์ ทุกข์ไม่น้อยไปกว่าที่เขาทุกข์และอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ “เกือบปี กว่าที่เธอจะดีขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ไปเรียนต่อและตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษเลย เพราะเธอคิดว่าที่นี่ไม่มีใครรักเธอแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็กลับมา เพราะพ่อของเธอไม่สบายและไม่เหลืออะไร เธอต้องอ้อนวอนขอเงินเดือนจากคุณเพื่อเอาไปจ่ายค่าพยาบาลพิเศษ เพื่อนำไปใช้จ่ายในครอบครัว ยอมอดข้าวจนตัวเองเป็นโรคกระเพาะ เพียงเพราะต้องกันเงินส่วนหนึ่งไว้ทำบุญใส่บาตรให้แม่คุณ ในขณะที่คุณก็ไม่ละเว้นที่จะทำร้ายจิตใจเธอ จนเธอต้องกลับมากินยารักษาโรคซึมเศร้าอีกครั้ง คุณทำให้เธอเจ็บ ทำให้เธออับอาย แจ้งตำรวจมาจับเธอ ควงผู้หญิงมาเยาะเย้ย พูดจาทำร้ายสารพัด ทิ้งเธอไว้ที่เชียงใหม่ทั้งๆ ที่เธอแทบจะไม่มีเงินติดตัว แต่ที่เลวร้ายที่สุดคุณรู้ไหมว่าคืออะไร คือการที่คุณบอกเธอให้ไปตาย และบังคับเธอให้กลับมาจัดการงานแต่งงานให้ ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าเธอรักคุณ เธอไม่เคยมีใครมาตลอดแปดปี ในขณะที่คุณกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงอื่น แ

“เธอไม่ได้ต้องการผมแล้วครับพ่อ” น้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยความหม่นเศร้าและเจ็บปวด “ถ้าไม่ต้องการ หนูเอมจะอยู่เป็นโสดทำไมตั้งแปดปี และอิสร์เองก็มีแต่หนูเอมอยู่ในใจมาตลอดไม่ใช่เหรอ อิสร์ถึงไม่เปิดใจให้ใคร แม้แต่ผู้หญิงที่มีทั้งความน่ารักสดใสและเพียบพร้อมทุกอย่างอย่างหนูดา” “พ่อรู้เหรอครับ” “ตอนแรกพ่อก็ไม่รู้หรอกนะ แค่ถูกชะตากับหนูเอม กระทั่งหนูเอมหลุดปากบอกพ่อว่าเคยรู้จักกับแม่ของอิสร์ พ่อจึงให้คนสืบเรื่องนี้ จนรู้ความเป็นมาของหนูเอม พ่อไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วง แต่พ่อแค่อยากรู้ว่าจริงๆ แล้วอิสร์มีใครอยู่ในใจอย่างที่พ่อสงสัยหรือเปล่า เพื่อที่พ่อจะได้ไม่ต้องบังคับใจอิสร์ให้แต่งงานกับคนที่อิสร์ไม่ได้รัก และอยากให้อิสร์ทำตามที่ใจตัวเองต้องการ” “แต่ผมทำร้ายเธอไว้เยอะมากครับพ่อ มากจนไม่รู้ว่าเธอจะให้อภัยผมได้ไหม” น้ำเสียงที่มั่นคงเสมอยามนี้สั่นไหวเล็กน้อย โดยเฉพาะยามเมื่อนึกถึงความเลวร้ายของตัวเอง ตอนที่บอกให้เธอไปตาย! “เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้นี่ลูก เช่นเดียวกับที่หนูเอมก็กลับไปแก้ไขไม่ได้เหมือนกัน แต่ตอนนี้อิสร์ยังไม่ได้เสียหนูเอมไป ถ้าเป็นพ่อพ่อจะทำทุก

ในวันเก็บกระดูกพ่อ เอมมาลินใส่ชุดขาว รวบผมหางม้า ใบหน้าแทบจะไม่มีเครื่องสำอางเติมแต่ง หญิงสาวจึงดูหมดจดตั้งแต่หัวจรดเท้าและวันนี้คนที่อยู่เคียงข้างเธอ ก็มีเพียงป้าแก้วกับหมอแทนไทอีกเช่นเคย เอมมาลินนำเถ้ากระดูกส่วนหนึ่งไปลอยอังคารในแม่น้ำ ส่วนหนึ่งเธอนำไปเก็บไว้ที่วัด ซึ่งเป็นวัดเดียวกับที่เก็บกระดูกของกรองทอง ที่เธอตัดสินใจเช่นนั้นก็เพราะเวลาที่เธอมาไหว้กระดูกพ่อ เธอจะได้ถือโอกาสไหว้กระดูกของกรองทองด้วย แม้ว่าครั้งก่อนกวินภพจะเคยแจ้งตำรวจและสั่งห้ามไม่ให้เธอมาไหว้แม่เขาอีก แต่หลังจากนี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะมาไหว้น้ากรองเช่นเดิม หากเขาอยากจะแจ้งตำรวจให้มาจับเธออีก เธอก็จะไม่อุทธรณ์ใดๆ“ขอบคุณพี่หมอมากๆ เลยนะคะ สำหรับทุกอย่างและหลายวันที่ผ่านมา ถ้าไม่มีพี่หมอเอมคงไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร” เอมมาลินกล่าวขอบคุณหมอแทนไทหลังจากที่เขาขับรถมาส่งที่บ้าน“พี่ยินดีเสมอ แต่ถึงไม่มีพี่ พี่ก็เชื่อว่าน้องเอมยังมีใครอีกคนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ เอม ใครคนนั้นที่ตอนนี้น่าจะสำนึกผิดบ้างแล้ว เอมว่าจริงไหม”“ถ้าไม่อยากให้เอมโกรธพี่แทน ก็ห้ามพูดถึงเขาค่ะ เอมไม่อยากรับรู้หรือเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก”“แต่วันนั้นเขา