All Chapters of His Empire, Her Heart: Chapter 21 - Chapter 30

⸻ Stuck. Tatlo lang kami sa loob. Ako. Si Mara. At si Alexander… …na kanina pa nakatingin sa akin na para bang siya lang ang nakakakita ng mga iniisip ko. The elevator was dim. Huminto bigla. And the small space felt a thousand times smaller. “Okay, relax lang kayo,” sabi ni Alexander sa amin, calm pero may halong authority. “We’ll be fine. I already pressed the alarm.” “Sir, I’m— I’m claustrophobic,” bulong ni Mara, nanginginig. Agad siyang lumapit at nilagay ang kamay sa balikat ni Mara. “It’s alright. Just breathe. I’m here.” Mara nodded, pero lumayo siya nang bahagya sa akin para bigyan ako ng space. Now it was just… me and him… in the middle of that elevator. ⸻ Clara Hindi ko siya tinitingnan. Ayokong tingnan. Kasi pag tumingin ako… baka bumigay ako. Baka maulit yung feeling na naramdaman ko kahapon. Baka makita niya sa mata ko yung sakit — at yung nararamdaman kong hindi dapat. Pero kahit hindi ko siya tinitingnan… ramdam ko

Clara Paglabas ko sa opisina ng HR, medyo maga pa rin ang dibdib ko. Hindi ko naman kasalanan, pero ramdam ko ang bigat ng mga mata ng ibang empleyado—may halong tsismis, may halong inggit, may halong intriga. Huminga ako nang malalim bago ako tumungo pabalik sa department. Gusto ko na lang matapos ang araw. Pagbukas ko ng pinto, naroon agad si Alexander. Hindi man lang siya nagkunwaring abalang-abala. Nakatayo lang siya sa harap ng table ko, nakahawak sa gilid na parang kanina pa ako hinihintay. “Clara,” mahina niyang sabi. I froze. “Sir, bakit po kayo nandito?” “Can we talk?” tanong niya, matalim pero hindi galit ang tingin. Tumango ako, kahit kinakabahan. ⸻ Alexander He stepped closer. Hindi mabilis, hindi agresibo—pero sapat para umigting ang tensyon sa pagitan naming dalawa. “Clara,” niyang ulit, “I heard what happened. Yung HR question. Someone reported us.” I swallowed, “Wala naman pong mali sa nangyari—” “I know.” His voice softened, halos parang

Clara Pagbalik ko sa desk, hindi ko alam kung paano ako hihinga nang normal. Parang naiwan pa rin sa hangin ang bigat ng tingin ni Alexander. Hindi niya iyon sinabi nang diretso, pero ramdam ko: He didn’t like it. Yung paglapit ni Trent. Yung paanyaya. Yung idea na may ibang taong gusto akong makasama—even just for coffee. Pero bakit? Hindi ito dapat makaapekto sa kaniya. Ako? Normal employee. Siya? CEO. Magkaibang mundo. Magkaibang buhay. Pero bakit parang may tinatayang linya sa pagitan namin na hindi dapat tawirin ng iba? Naupo ako at nagkunwari akong abala habang pilit tinatanggal sa isip ang tanong: Bakit parang… nagmamasid siya? ⸻ The Meeting Hallway Around 4 PM, pinatawag ako ni Alexander. “Clara, bring the proposal to the 12th floor board lounge.” Sumunod ako. Tahimik ang hallway—malamig, malinis, at walang tao. Habang naglalakad, narinig ko ang tunog ng elevator na bumukas. Then I saw him step out. Alexander. Fresh from a board

Mabigat ang hangin sa opisina nang pumasok ako kinabukasan. Hindi dahil sa workload — ramdam kong may nagbago sa pagitan namin ni Alexander. Tila ba mas malalim na ang mga titig niya, mas madalas ang paglapit sa akin kahit hindi niya sinasabi. Habang naglalakad ako papunta sa work floor, maraming mata ang sumulyap. Pero ang tingin ko ay diretso sa kanya, sa salamin ng glass wall ng kanyang opisina. Parang may gusto siyang sabihin, pero pinipigilan. At ako? Parang may gustong itanong, pero natatakot. Tumigil ako sa lamesa ko at huminga ng malalim. Kailangan kong kumalma. Kailangan kong gawing normal ang araw na ito. Pero ang puso ko ay hindi sumusunod. ⸻ May babala kanina sa email: board meeting para sa bagong proyekto ni Steele Global. Dalawa kaming gagawa ng presentation: ako bilang assistant sa bahagi ng financial projections, siya bilang CEO na magpapakita ng vision. Pagpasok namin sa conference room, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad. Hindi lang trabaho ito; parang

⸻ Clara Mamlas ako nang uwi ko sa apartment. Ramdam kong hindi lang trabaho ang bumabagabag sa akin — may mabigat na emosyon na lumulutang sa loob ng dibdib ko. Ang mga titig ni Alexander kagabi, ang medyo selos niya kanina sa hallway… hindi ko alam kung saan ito patutungo. Pumasok ako sa sala at umupo sa sofa. Tumingin ako sa kisame, hinahanap ang sagot na tila mas malabo kaysa kailanman. “Ano ba talaga kami?” Hindi ko sinagot ang sarili ko. Pero sa puso at isip ko, alam kong hindi na ito simpleng “boss at assistant.” Mas malalim. Mas komplikado. At mas masakit dahil hindi pa namin kayang ilahad ang lahat. ⸻ Alexander Pag-uwi niya sa penthouse suite niya, hindi rin siya makatahimik. Lumakad siya sa malawak na living room, nag-iikot habang hawak ang jacket niya sa braso. Malalim ang iniisip — yung sinabi niya sa akin kanina sa likod ng building, yung unti-unti niyang pag-amin ng nararamdaman, at yung takot niyang mapagkamalan na “masobra.” Bumaba siya sa balkonahe a