All Chapters of His Empire, Her Heart: Chapter 41 - Chapter 50

⸻ Clara Huminga ako nang malalim sa harap ng malaking conference room, pinagmamasdan ang mga face sa loob: mga board members, executives, at ilang bagong consultant na tila may bitbit na sariling agenda. Ang ilaw ng projector ay nag-project ng malaking chart ng financial forecast — isa sa pinakamahalagang bahagi ng planong risgo ni Alexander. Hindi na ito simpleng meeting. Ito na ang turning point: kung mabigo ang proposal, puwede itong magwasak hindi lang ng proyekto kundi ng kumpanya mismo. At alam ko na sa likod ng mga numero, may personal na stake rin ako: ang tiwala niya, ang relasyon namin. ⸻ Alexander Mahalagang moment ito para sa akin. Habang nakatayo ako sa harap ng silid, tinitingnan ko si Clara sa gilid. Ramdam ko ang bigat ng tingin niya — parang naghihintay siya para maging bahagi ng desisyon, hindi lang bilang suporta, kundi bilang kasama sa laban. Sinimulan ko ang aking presentasyon. “Kailangan natin ng back-up plan,” sabi ko nang malakas, “hindi lang con

EPISODE 15 – PART 2: “Ang Tunay na Pagsubok” ⸻ Clara Paglabas namin sa building, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang. Hindi dahil pagod ako — kundi dahil parang may pagitan na sa amin ni Alexander na hindi ko kayang pangalanan. Huminto ako sa tapat ng taxi bay. Gabi na, malamig ang hangin, at ang mga ilaw ng lungsod ay parang malayong bituin na hindi ko maabot. “Clara,” tawag niya sa likod ko. Hindi ako agad lumingon. Baka kasi kung makita ko yung tingin niya, tuluyan nang bumigay yung lakas ko. Pero lumapit siya, marahan lang, parang natatakot na baka isang maling galaw ay tuluyang mapa-layo kami sa isa’t isa. “Hindi iyon ang gusto ko…” aniya, mahina ang boses. “Pero sinabi mo na.” Hindi ko napigilang sagutin. “Sinabi mong ako ang unang maaapektuhan kapag nagkamali tayo.” Tahimik siya. At sa katahimikang iyon, narinig ko yung kumikirot na bahagi ng puso ko. “Kaya ba… kaya ba dapat hindi na tayo magtuluy-tuloy sa planong ‘to?” dagdag ko. May sakit sa tanong na i

⸻ClaraMadilim.Mainit.Mabigat.Parang may humihila pababa sa akin— isang puwersang hindi ko makita, hindi ko maintindihan.May mga boses sa paligid ko, pero parang malayo, parang nasa ilalim ng tubig.“Clara? Clara, can you hear me? Stay with me—”Boses iyon ni Alexander…o baka iniisip ko lang?Hindi ko alam.Ang alam ko lang—nasaktan ako. Hindi lang sa katawan.Mas masakit sa dibdib.Parang tinusok ng isang bagay na hindi ko matukoy kung kutsilyo ba— o salita.Someone cloned your login.Your device was used.You were the last access.You and her.Mga salitang paulit-ulit na umiikot sa isip ko, parang mga aninong humahabol sa akin.At sa huling hiningang pilit kumakawala sa nakaipit kong dibdib—nagising ako nang may malamig na hangin na dumampi sa balat ko.⸻Hospital“Clara? Hey— hey. Easy.”Boses iyon… malapit. Puno ng pag-aalala.At nang dumilat ako, halos sumabog ang puso ko.Nandoon si Alexander.Nakasandal sa gilid ng kama.Magulo ang buhok, nakaluwag ang neck

⸻ Clara Nakatingin ako sa screen ng phone ko — ang mensahe mula sa UNKNOWN SENDER. “Ready to lose everything?” Parang may malamig na kamay na humawak sa puso ko. Hindi ako pwedeng mawalan ng lahat. Hindi ako pwedeng mawala mula sa buhay niya. Hindi sapat na sinira siya ni Daniel — gusto niyang sirain ang higit sa negosyo. Gusto niyang sirain ang pag-asa namin. Tumabi ako kay Alexander. Hindi ako umiiyak — hindi ako umiiyak agad. Ang pinakadelikadong luha ko ay tahimik. “Hindi pa ko tapos,” mahina kong sabi. “Hawak ko pa rin ‘to.” Ang tingin niya sa akin ay hindi simpleng concern — puro pag-aalala, puso, at isang tanong na gusto niyang tanungin: Paano tayo babangon dito? ⸻ Ang Salita ni Alexander Hindi niya ako iniwan. Hindi niya ako iniwasan. Pero ang boses niya… iba. Hindi nagagalit. Hindi nagmamadali. May bigat. May pangako. At may tapang. “Hindi mo kailangang harapin ‘to nang mag-isa,” sabi niya. “Hindi ako aalis.” Parang b

⸻ClaraMay mga araw na akala mo okay ka na—tapos bigla kang tatamaan ng isang alaala, isang tunog, isang amoy…at babalik lahat.Ganito ang pakiramdam ko sa opisina ilang araw matapos ang lahat.Bumalik na ang normal na galaw ng kumpanya. May meetings ulit, may deadlines, may emails na kailangang sagutin. Parang walang muntik nang gumuho.Pero ako—hindi na ako pareho.Nakaupo ako sa mesa ko, nakatingin sa screen, pero hindi ko makita ang numbers. Ang nasa isip ko lang ay kung paano siya tumingin noong sinabi kong kailangan ko ng oras.Hindi siya nagalit.Hindi siya nagmakaawa.Hindi rin siya umalis.At iyon ang mas mahirap intindihin.⸻AlexanderSinadya kong huwag siyang lapitan.Hindi dahil ayaw ko—kundi dahil sinabi niyang kailangan niya ng espasyo.Pero bawat pagdaan ko sa hallway at nakikita ko siya sa malayo, parang may hinihila sa dibdib ko. Gusto kong lapitan. Gusto kong itanong kung kumain na ba siya, kung okay lang ba siya, kung natutulog pa ba siya nang maayos.Pe