All Chapters of His Empire, Her Heart: Chapter 51 - Chapter 57

⸻ Clara Hindi ko agad binuksan ang mata ko kinaumagahan. Parang kapag iminulat ko sila, magiging totoo na ang lahat. Parang kapag gumalaw ako, may isang bagay na tuluyang mawawala. Huminga ako nang malalim. At doon ko muling naalala— ang rooftop. ang tanong. ang dalawang button. Dahan-dahan kong inabot ang phone ko. Nandoon pa rin ang email. At ang status sa ibaba nito: Assignment Status: CONFIRMED Hindi ko alam kung iiyak ba ako o hihinga nang maluwag. ⸻ Ang Tahimik na Paalam Hindi ako agad pumasok sa opisina. Naglakad muna ako sa park malapit sa apartment ko. Maaga pa, kaunti pa lang ang tao. May mga batang tumatakbo, may matatandang naglalakad nang mabagal, may mga magkasintahang tahimik lang na magkatabi. Normal ang mundo. Pero ako— parang may iniiwang bahagi ng sarili ko sa bawat hakbang. Umalis ako hindi dahil tumatakbo ako palayo. Umalis ako dahil kailangan kong lumakad mag-isa. ⸻ Alexander Nalaman ko ang desisyon niya hindi

⸻ Clara Hindi ko inaasahan na ang pinakamahirap sa pag-alis ay hindi ang lungkot— kundi ang katahimikan. May mga araw na abala ako. Meetings. Deadlines. Reports. Parang ang bilis ng oras. Parang kaya ko. Pero may mga gabing tahimik ang condo. Isang ilaw lang ang bukas. Isang tasa ng tsaa na lumalamig sa mesa. At doon ko nararamdaman ang bigat. Hindi kita kausap. Hindi rin kita hinahanap. Pero parang may kulang sa bawat hinga. ⸻ Isang Pangalan sa Gitna ng Usapan “Clara, you’ll be working closely with Daniel,” sabi ng regional manager sa meeting. Napatingin ako sa lalaking nasa tapat ko. Daniel Cruz. Matangkad. Maayos magsalita. Confident pero hindi mayabang. “Looking forward to working with you,” sabi niya, nakangiti. Ngumiti rin ako. Propesyonal. Maingat. Wala namang mali. Pero hindi ko alam kung bakit, pag-uwi ko, may kakaibang bigat sa dibdib ko. Parang may ginagawa akong hindi ko pa ginagawa — pero natatakot na ako sa magiging epekto. ⸻

⸻ Clara Tahimik ang restaurant. Hindi ito sosyal. Hindi rin sobrang simple. Saktong lugar para sa mga usapang ayaw marinig ng iba—pero hindi rin kayang itago sa sarili. Umupo ako sa tapat niya. Magkalayo kami ng kaunti. Isang mesa. Isang espasyong puno ng hindi sinasabi. “Salamat sa oras,” sabi ko. “Hindi ko ‘yon kailanman ituturing na abala,” sagot niya. Napatingin ako sa kanya. Sandali lang. Masyadong matagal para sa propesyonal, masyadong maikli para sa dalawang taong may pinagsamahan. ⸻ Alexander Hindi ko alam kung paano sisimulan. Sanay akong may agenda. May outline. May direksyon. Pero sa harap ko ngayon— walang plano ang gumagana. “Kumusta ka talaga?” tanong ko. Hindi CEO question. Hindi polite question. Isang tanong na galing sa isang taong naghintay. ⸻ Clara Huminga ako nang malalim. “May mga araw na magaan,” sagot ko. “May mga araw na mahirap. Pero hindi ako nagsisisi.” Tumango siya. “At ikaw?” tanong ko. Napangiti siya nang

⸻ Clara Ilang linggo na akong nasa Singapore. Ilang linggo na rin akong nagbubuo ng bagong buhay. Bawat araw ay puno ng bagong responsibilidad, bagong kultura, at bagong workflow. Mas mabilis ang lahat dito, mas mataas ang expectations. Pero sa bawat sulok ng opisina, bawat task na natatapos ko, may pakiramdam akong may puwang na iniwan sa akin—isang presensya na kahit malayo, ramdam ko pa rin. Hindi ko siya tinatawagan araw-araw. Hindi dahil ayaw ko, kundi dahil pareho naming pinili ang disiplina ng distansya. Pero bawat mensahe niya—kahit maikli lang—ay sapat para maramdaman kong hindi siya nawala. ⸻ Alexander Sa Manila, ang kumpanya ay normal na gumagalaw. Pero sa bawat boardroom meeting, bawat call, bawat report… palaging may parte ng isip ko na nasa kanya. Hindi ko na kailangang itanong kung nasaan siya. Alam ko sa schedule niya. Alam ko sa position niya. Ngunit masakit kapag nakita kong abala siya at hindi ko kasama. Isang gabi, nakaupo ako sa office, na