All Chapters of ของเล่น ที่ไร้ค่า: Chapter 21 - Chapter 30

“หนูหนาวค่ะ”ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้าน“อีกไม่นานก็ร้อน”เมื่อพูดจบมาร์เวลก็รีบจัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดด้วยท่าทางรีบร้อน ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาตรงกลางหว่างขาของหญิงสาวในท่าที่พร้อมสู้“สวยมาก” สายตาเฉี่ยวคมจ้องมองเนินเนื้อสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหลงใหล กลีบอวบอูมที่ปิดสนิททำให้คนที่ไม่เคยขาดเรื่องบนเตียงตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี“หนูหนาวมากเลย ขอผ้าห่มหน่อยได้ไหมคะ”น้ำเสียงออดอ้อนของเทียนหอมเปรียบเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่ปลุกเร้าอารมณ์ให้อีกฝ่ายเร่งจัดการเธอ ไม่ต่างจากเสือร้ายที่จ้องจะขย้ำเหยื่อทุกวินาทีร่างบางนอนกระสับกระส่ายด้วยความหนาวเย็น ซึ่งต่างจากชายหนุ่มที่ร้อนระอุไปทั้งร่างกาย เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าอย่างเห็นได้ชัด“ใจเย็นๆ ก่อน” มาร์เวลพยายามใจเย็นและควบคุมสติของตัวเอง มือหนาจับแท่งใหญ่ที่ชี้โด่ไปหาร่องสาว พร้อมๆ กับชักรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ก่อนจะนำไปถูไถที่ปากทางรักตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เพราะทุกครั้งผู้หญิงที่เขานอนด้วยจะเป็นฝ่ายจัดการและทำให้เขาหมดทุกอย่าง เขาแค่นอนอ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาเทียนหอมยังคงทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่ผับเหมือนเดิมทุกวัน ตั้งแต่คืนนั้นเธอก็ไม่ได้เจอกับมาร์เวลอีกเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรหรือว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ เขาก็หายเงียบไปถึงแม้ว่าภายในใจของเทียนหอมจะยังรู้สึกหวั่นไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แต่เธอก็พยายามใช้สติและอยู่กับความเป็นจริงให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เธอยังคงทำงานด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจเพื่อที่จะหาเงินมาใช้จ่ายในชีวิตในขณะที่หญิงสาวกำลังทำงานอยู่ มาร์เวลที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของผับก็มองมายังเทียนหอมด้วยความแปลกใจที่เธอยังมาทำงานเสิร์ฟอยู่เหมือนเดิม ทั้งๆ ที่เขาทิ้งเงินเอาไว้ให้ก่อนที่เขาจะออกไปประชุม ซึ่งก็เป็นจำนวนเงินที่เพียงพอสำหรับค่ารักษายายตามที่เธอต้องการ“ยังมาทำงานอยู่อีกเหรอ?” มาร์เวลพูดกับตัวเองเบาๆ เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาทำงานอีก“หมายถึงใครวะ?” เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ“ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มรีบตอบปัดไปและทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาร์เวลยกมือขึ้นเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เดินมาหาเขาที่โต๊ะเหมือนกับว่าเขากำลังต้องการอะไรบางอย่าง“ต้องการรับอะไรเพิ่มครับ?” พนักงานผู้ช

ช่วงบ่ายของวันการเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดของมาร์เวลในวันนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อที่นั่งข้างๆ มีสาวสวยนั่งอยู่ด้วย บรรยากาศบนรถก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบตลอดทางเทียนหอมไม่เคยเดินทางไปต่างจังหวัด ไม่เคยไปเที่ยวและไม่เคยห่างจากยายนวลจันทร์นานเลยสักวัน สายตานิ่งเรียบมองบรรยากาศข้างทางด้วยความตื่นเต้น ใจของเธอเต้นแรงด้วยความดีใจที่ได้มีโอกาสออกมาเที่ยวแบบนี้“เราจะไปที่ไหนกันคะ?” ความอยากรู้ของเทียนหอมทำให้เธอต้องเอ่ยถามออกมาตามตรง เพราะเธออดใจรอที่จะรู้ตอนไปถึงไม่ไหวแล้ว“โรงแรม” มาร์เวลตอบน้ำเสียงนิ่งเรียบด้วยความไม่เข้าใจ เขาชวนเธอมาเป็นเพื่อน แต่เธอกลับนั่งเงียบมาตลอดทาง“หนูรู้ค่ะว่าไปโรงแรม แต่โรงแรมอยู่ที่ไหนคะ?” หญิงสาวรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะต้องไปโรงแรม แต่เธอไม่รู้ว่าโรงแรมอยู่ที่ไหน“ทะเล” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ“จริงเหรอคะ?” เทียนหอมถามย้ำด้วยความตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำว่าทะเลเธอก็เก็บความตื่นเต้นที่มีเอาไว้ไม่อยู่จนต้องแสดงออกมาอย่างชัดเจน“อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยเที่ยวทะเล” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวด้วยความแปลกใจ เพราะเธอก็ไม่ใช่เด็กแรกเกิดที่จะยังไม่เคยไปเที่ยวทะเล“อย่าว

เทียนหอมเดินตามมาร์เวลเข้ามาภายในห้องพัก บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีการพูดคุยใดๆ จนทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก จนเธอต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”“ยังต้องถามอีกเหรอ?”ใบหน้าหล่อหันมองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาที่ดุดัน ซึ่งเป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนต่างจากตอนที่อยู่ด้านล่างเป็นอย่างมาก“หนูขอโทษค่ะ”เทียนหอมก้มหน้าขอโทษด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้ง เธอคิดว่าเขาจะหายโกรธเธอตั้งแต่ตอนที่อยู่ด้านล่างแล้วเสียอีกและเธอก็ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปได้“ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปคุยกับผู้ชายคนอื่น!”มาร์เวลแสดงออกถึงความหงุดหงิดและไม่พอใจอย่างชัดเจนอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งพักที่โซฟาใหญ่และมองดูวิวทะเลเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ในใจที่กำลังร้อนรุ่มไม่ต่างจากไฟ“หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณไม่พอใจ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญค่ะ” หญิงสาวยังคงอธิบายไปตามความเป็นจริงเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ เพราะสำหรับเธอแล้วมันไม่ได้มีอะไรเลยจริงๆ“เธอไม่เข้าใจหรือไง ผู้ชายแบบนั้นมันไม่ได้เข้ามาคุยกับเธอเพราะความบังเอิญหรอก ซื่อๆ อย่างเธอจะไปทันใคร” ชายหนุ่มยังคงตอบกลับด้วย

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จมาร์เวลก็พาเทียนหอมมาเดินเล่นที่ชายหาดตามที่เขาได้บอกกับเธอเอาไว้ ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะทำงานมาเหนื่อยแค่ไหนแต่เขาก็ยังเลือกที่จะรักษาคำพูดและพาเธอมาเดินเล่นอยู่ดี“ที่นี่สวยมากเลยนะคะ”เทียนหอมพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง สายตาเธอเปล่งแสงประกายมองไปยังท้องทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาที่มีแสงสว่างจากดวงดาว ข้างทางเดินก็มีแสงไฟส่องสว่างเพื่อความปลอดภัยให้กับนักท่องเที่ยวที่มาเดินเล่นยามค่ำคืน บรรยากาศที่เงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งทำให้ใจของหญิงสาวรู้สึกเงียบสงบไปด้วยพอได้อยู่กับบรรยากาศแบบนี้ก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นี่คงจะเป็นการใช้ธรรมชาติบำบัดและเยียวยาจิตใจที่ดีที่สุด ความเหนื่อยล้าที่มีก็เริ่มเลือนรางจางหายไป“อยากมาอีกไหม?” มาร์เวลอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ทุกครั้งที่เขามองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขไปกับเธอด้วย“อยากมาสิคะ หนูชอบที่นี่มากเลย แต่หนูคงจะไม่มีเงินมาเช่าโรงแรมของคุณหรอกนะคะ”เทียนหอมตอบติดตลกถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริงก็ตาม พอคิดๆ ดูแล้วโรงแรมเขาก็คงจะราคาแพงเพราะอยู่ติดทะเลและมีสิ