Semua Bab ของเล่น ที่ไร้ค่า: Bab 1 - Bab 10

ชีวิตของเทียนหอมตั้งแต่จำความได้ก็เต็มไปด้วยความเรียบง่ายและความอบอุ่น แม้ว่าจะมียายนวลจันทร์เพียงคนเดียวที่ดูแลเธอ แต่ในทุกๆ วันก็เปี่ยมไปด้วยความรักเทียนหอมเติบโตมาในบ้านไม้หลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมคลอง เธอตื่นเช้าด้วยกลิ่นหอมของขนมไทยที่ยายเตรียมจะนำไปขายไม่ว่าจะเป็นขนมตาล ขนมกล้วยหรือขนมชั้นตั้งแต่เด็กจนโตเทียนหอมก็ช่วยยายนวลจันทร์ทำขนม เธอเรียนรู้วิธีผสมแป้ง นวดแป้ง และนึ่งขนมด้วยความกระตือรือร้น แม้จะเหนื่อยแต่เธอก็รู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ได้ช่วยยาย ทุกเช้าก่อนออกไปเรียน เทียนหอมจะช่วยยายนำขนมใส่รถเข็นเก่าๆ แล้วพาไปขายที่ตลาด เธอยิ้มแย้มแจ่มใสเวลาเรียกลูกค้า เพราะรู้ดีว่ารายได้จากขนมเหล่านี้คือสิ่งที่ช่วยประคับประคองชีวิตของเธอและยายหลังเลิกเรียนเทียนหอมจะกลับมาทำการบ้านใต้แสงไฟดวงเล็กๆ และช่วยยายคิดสูตรขนมใหม่ๆ เธอใฝ่ฝันว่าเมื่อโตขึ้น เธออยากมีร้านขนมไทยเป็นของตัวเองและจะทำให้คนรุ่นใหม่รู้จักและรักในรสชาติของขนมไทยที่มีเอกลักษณ์ให้ได้แม้บางครั้งจะมีอุปสรรคอยู่บ้างทำให้รายได้ไม่พอใช้ บางวันตลาดก็เงียบเหงาไม่ค่อยมีลูกค้า แต่เทียนหอมก็ไม่เคยหมดกำลังใจ เธอเรียนรู้ที่จะมองหาความสุ

“เทียนหอม!” น้ำหวานเพื่อนในคณะเรียกชื่อเทียนหอมเสียงดังฟังชัดเทียนหอมมองไปยังหญิงสาวหน้าตาสวยที่เป็นต้นเสียงและเป็นคนเรียกชื่อเธอ น้ำหวานเพื่อนสาวคนรวยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูรำคาญเล็กน้อย พร้อมกับกระเป๋าแบรนด์เนมใบใหญ่ที่ดูโดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ“ช่วยเราทำงานที่จะส่งวันนี้หน่อยสิ เมื่อเช้าเรามาไม่ทันก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน”เทียนหอมรู้ทันทีว่าการช่วยของน้ำหวานคือการจ้าง เธอพยายามยิ้มอย่างสุภาพแม้ในใจจะรู้สึกเหนื่อยล้าจากงานที่ต้องทำ ตอนนี้เธอเหลือเวลาอีกไม่มากเพราะเธอจะต้องไปทำงานล้างจานที่ร้านอาหารต่ออีก“น้ำหวาน รายงานวันนี้มีข้อมูลค่อนข้างเยอะนะ ต้องใช้เวลาเขียนนานมากเลย” เทียนหอมตอบพลางวางงานที่กำลังทำอยู่แล้วมองหน้าเพื่อนร่วมคณะด้วยท่าทางคิดหนัก“เรารู้ว่าเทียนหอมเก่งอยู่แล้ว เดี๋ยวเราจ่ายเงินให้เหมือนเดิมจะเอาเพิ่มอีกสองเท่าก็ได้หรือถ้ามันยากเราเพิ่มให้เป็นสามเท่าเลยก็ได้นะ ขอแค่ให้เสร็จทันเวลาก็พอ” น้ำหวานเชิดหน้าถอนหายใจแรงๆ ตามสไตล์คนรวยที่มักจะใช้เงินแก้ปัญหาเทียนหอมมองน้ำหวานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอไม่อยากปฏิเสธงาน เพราะรู้ว่าเงินจำนวนนี้จะช่

แสงแดดในยามเช้าเริ่มสาดส่องเข้ามาทำให้เธอรู้สึกตัวตื่น เทียนหอมได้ยินเสียงบทสนทนาของพยาบาลสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับมองมาที่เตียงของยายเธอ เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างชัดเจนและเต็มไปด้วยความดูถูก“คนไข้แบบนี้นะไม่มีเงินก็ไม่ต้องมารักษาหรอก เสียเวลาเปล่าๆ โรคชราแบบนี้รักษาไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็เหมือนเดิมอยู่ดี” พยาบาลคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะเบาๆ ราวกับว่าสิ่งที่พูดออกมาเป็นเรื่องปกติ“จริงสิ คนจนแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนมาซื้ออาหารเสริมดีๆ หมอก็จัดวิตามินให้ไปตามหน้าที่ แต่จะช่วยอะไรได้ล่ะ?” พยาบาลอีกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเทียนหอมยืนฟังอยู่ที่ข้างเตียง ซึ่งเธอได้ยินเสียงของพยาบาลพูดคุยกันชัดเจนทุกประโยค น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอกำมือแน่นพยายามกลั้นความเจ็บปวดในใจ เธอรู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายอะไร แต่สำหรับเธอมันเหมือนการตอกย้ำความจริงที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ร่างบางลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปยังระเบียง เทียนหอมกำมือแน่นก้มหน้าระบายความเจ็บปวดออกมาเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ ความคิดในหัววนเวียนไปมาว่าเธอทำอะไรไม่ได้เลย เธอมีเพียงชีวิตที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและภา

เทียนหอมรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในฝันร้าย เธอนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องแบกรับภาระหนักจากการเรียนและการทำงานพิเศษเพื่อหาเงินดูแลยาย มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากจนเกรดของเธอหลุดเกณฑ์เพียงนิดเดียวและตอนนี้เธอต้องเผชิญกับผลลัพธ์ที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน“ตอนแรกเราจะไม่อนุญาตให้น้องเข้าสอบจนกว่าจะจ่ายค่าเทอมค่ะ แต่หลังจากปรึกษากับทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เราเห็นว่าน้องมีปัญหาทางการเงินที่ชัดเจน จึงอนุโลมให้น้องสอบพร้อมเพื่อนๆ ได้ แต่น้องจะยังไม่ได้รับใบปริญญาจนกว่าจะจ่ายค่าเทอมครบทั้งหมด” เจ้าหน้าที่มองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะพูดเสริมขึ้นมา“แต่หนูไม่มีเงินเลยค่ะ หนูทำงานหลายอย่างเพื่อช่วยตัวเองเรียนมาจนถึงจุดนี้ หนูขอร้องได้ไหมคะ?”คำตอบนั้นทำให้เทียนหอมรู้สึกเหมือนถูกกระแทกด้วยกำแพงอิฐ เธอพยายามกลั้นน้ำตาและพูดอย่างยากลำบากถึงแม้จะรู้ดีว่าคำขอร้องของเธอจะไม่มีความหมายเลยก็ตามเทียนหอมมองดูใบแสดงผลการเรียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เกรดของเธอพลาดไปเพียง 0.2 ไม่ถึงเกณฑ์ที่ทางทุนกำหนด เธอสูดลมหายใจลึกๆ“พี่คะ เกรดของหนูมันพลาดไปแค่ 0.2 เอง หนูขอร้องได้ไหมคะ?” เทียนหอมพูดด้วยน้ำเสีย

“….” เทียนหอมนั่งลงที่พื้นราวกับคนหมดแรง มือบางปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะแก้ปัญหาและผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง“เหนื่อยมากไหม? มีอะไรก็พูดกับพี่ได้เสมอนะ ระบายมันออกมาไม่ต้องแบกมันไว้คนเดียวหรอก” พี่รหัสนั่งลงข้างๆ พร้อมกับคำพูดที่ดูใจเย็น“พี่เมล… ตอนนี้เทียนเหนื่อยมากเลย ชีวิตมันหนักไปหมดทั้งเรื่องค่าเทอม ทั้งเรื่องยายที่ต้องรักษา เทียนรู้สึกเหมือนตัวเองแบกทุกอย่างไว้คนเดียว พี่เมลรู้ไหมบางครั้งเทียนยังคิดเลยว่าจะไปต่อไหวหรือเปล่า” เทียนหอมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก“พี่เข้าใจนะเทียน แต่เทียนไม่จำเป็นต้องที่จะต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว โลกนี้มันโหดร้ายก็จริงแต่บางครั้งเทียนก็ต้องยอมให้คนอื่นช่วยแบ่งเบาบ้างนะ” พี่รหัสยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร“เทียนอยากช่วยยาย เทียนอยากเรียนจบมหาวิทยาลัยให้ได้ แต่ทุกอย่างมันต้องใช้เงิน เทียนเคยคิดว่าการทำงานหนักจะพอ แต่ตอนนี้เทียนไม่แน่ใจแล้วว่าเทียนจะทำยังไงต่อ” เทียนหอมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกที่ล้นอยู่ภายในใจ“ฟังนะเทียนหอม พี่มีงานที่อยากแนะนำ เป็นงาน