Todos os capítulos de ชังได้ท่านชังไป!: Capítulo 21 - Capítulo 30

ตอนที่21||หากข้ามัวแต่ให้อภัยยามใดข้าจะได้เอาคืนวันคืนเคลื่อนผ่านไปอย่างเงียบงัน เผลอเพียงไม่นานก็ถึงวันที่ไม่อาจเลี่ยง ไท่จื่อจ้าวเฉินจ้านต้องรับเจียงเพ่ยหยูเข้ามาเป็นเหลียงตี้ตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับนาง แม้ไท่ซ่างหวงและฮ่องเต้จะทรงไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่อาจขัดขวางได้ เพราะไท่จื่อหนุ่มได้ทำตามเงื่อนไขทุกประการแล้ว เขาอภิเษกกับสวีหานเซียงตามพระประสงค์ของมังกรทั้งสอง และยังรับมารดาของนางเข้ามาอยู่ในตำหนัก รักษาดวงตาให้ ดูแลอย่างสมเกียรติ ไม่มีสิ่งใดให้ผู้ใหญ่หยิบยกขึ้นตำหนิดังนั้น การรับเหลียงตี้ในวันนี้จึงเกิดขึ้น แม้จะไม่ใช่งานมงคลที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวยินดี แต่ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้พิธีถูกจัดขึ้นภายในวังตะวันออก หรือตำหนักตงกง ไม่ได้ประกาศต่อราชสำนักหรือเชิญขุนนางมาร่วมงานเลี้ยงไม่มีขบวนรับตัวเจ้าสาวยิ่งใหญ่เช่นในคราวแต่งสวีหานเซียง จนชาวบ้านที่ทราบต่างซุบซิบกันว่าไท่จื่อจ้าวเฉินจ้านทำราวกับเกรงใจไท่จื่อเฟยสวีมากนัก ทุกอย่างเป็นไปอย่างเงียบสงบไม่ต่างจากวันธรรมดาวันหนึ่ง แขกที่ร่วมเป็นพยายานรับรู้ถึงพิธีนี้มีเฉพาะคนของวังบูรพานี้เท่านั้น เพราะนี่ไม่ใช่การอภิเษกไท่จื่อเฟย หากเป็

ตอนที่23||อยากได้สิ่งใดเจ้าชี้นิ้วสั่งสวามีเท่านั้นต่างคนต่างเงียบกันไปครู่ใหญ่ ความเงียบนั้นมิได้อึดอัด หากแต่หนักแน่น ราวกับมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งกำลังกดทับอยู่กลางห้อง ระหว่างสองสามีภรรยาที่นั่งเคียงข้างกันอยู่ใต้แสงจันทร์สวีหานเซียงเงียบ เพราะนางกำลังคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งที่เพิ่งผุดขึ้นในหัว และยิ่งคิด นางก็ยิ่งไม่อยากเชื่อ ส่วนจ้าวเฉินจ้านนั้นเขาไม่ได้มองนางด้วยซ้ำสายตาของเขาทอดออกไปนอกหน้าต่าง มองจันทร์ครึ่งดวงที่ลอยเด่นเหนือหลังคาตำหนัก ความคิดของเขาหวนกลับไปยังวันนั้น วันที่เขาเคยคิดว่าตนต้องตายแน่นอนวันที่ถูกนักฆ่าต้อนจนมุม ทางซ้ายคือหน้าผาสูงชัน เบื้องล่างเป็นเหวลึกที่มองไม่เห็นก้น ทางขวาคือดาบในมือของหม่าจงกับเหล่ยเจี๋ยที่เต็มไปด้วยเลือด และด้านหน้าคือความตายเขาจำได้ชัดเจน ความรู้สึกเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงกลางอก จำได้ว่าตนเองเคยคิดว่า หากต้องตายเช่นนี้ อย่างน้อยก็ขอให้ตายอย่างสมศักดิ์ศรีของไท่จื่อเขาจึงสู้ยิบตาไม่ยอมหนีเอาตัวรอดเพียงคนเดียวแต่แล้ว...เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางแสงจันทร์สีเลือด ดาบของนางวาดผ่านอากาศอย่างเฉียบคม เสียงโลหะกระทบกันดังสนั

ตอนที่25||นิทานเรื่องที่สองของเฉินจ้าน“ผิดกับบุตรชายคนเล็ก”เฉินจ้านเว้นจังหวะเพียงอึดใจ ลมหายใจที่เป่ารดไรผมของนางอุ่นจัด ทว่าคำพูดที่กำลังจะเอ่ยกลับเย็นเยียบเสียยิ่งกว่าอากาศยามดึก เสียงของเขาต่ำลงเล็กน้อย ราวกับเรื่องราวต่อจากนี้มิใช่นิทานสำหรับกล่อมคนหลับ หากเป็นความจริงที่หนักอึ้งเกินกว่าจะเอ่ยออกมาตรง ๆ โดยไม่ทิ้งรอยแผลในใจผู้ฟัง“ส่วนบุตรชายคนเล็กนั้น…มุทะลุดุดัน”คำว่า มุทะลุ หลุดออกมาจากริมฝีปากเขาอย่างเรียบเย็น ปราศจากการตำหนิหรือชิงชัง มิได้พยายามแก้ต่างหรือกล่าวโทษ เพียงบอกเล่าตามข้อเท็จจริงที่ถูกบันทึกไว้ในความทรงจำของผู้คนทั้งแผ่นดินสวีหานเซียงฟังเพียงเท่านั้น หัวใจก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพราะฟังมาถึงตรงนี้ย่อมทราบทันทีที่ได้ยินว่าส่งใดเป็นสิ่งใดนิทานเรื่องนี้ มิได้เป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นมาของฮ่องเต้และบุตรชายสามคน หากคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงในอดีตของไท่ซ่างหวง ผู้เป็นเสด็จปู่ของเฉินจ้าน เรื่องของอดีตไท่จื่อผู้เป็นบิดา และเรื่องของเสด็จอาทั้งสองพระองค์รวมถึง…ตัวเขาเองเมื่อคิดได้ดังนั้น หานเซียงก็ยิ่งตั้งใจฟัง นางขยับตัวเล็กน้อย ซุกตัวแนบชิดอกเขามากขึ้น ราวกับต้องก

ตอนที่27||นิทานของหานเซียงภายในตำหนักเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ค่อย ๆ ประสานจังหวะกัน หลังจากความยินดีเรื่องบุตรค่อย ๆ จางหาย ความจริงอันหนักหน่วงก็คล้ายจะคืบคลานเข้ามาแทนที่เฉินจ้านเป็นฝ่ายนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ เขามองใบหน้าของภรรยาที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อม ดวงตาคู่นั้นสงบเกินไป สงบอย่างคนที่ผ่านเรื่องราวมากเกินวัย และสุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบที่กดทับหัวใจทั้งสองคน“เจ้ารู้นานเพียงใดแล้ว”หานเซียงเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ริมฝีปากโค้งยิ้มแผ่วเบา เป็นรอยยิ้มที่มิได้เจือการปกปิดหรือสำรวมเช่นทุกครั้ง และอาจเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดนับตั้งแต่นางแต่งเข้ามาเป็นชายาของเขาได้ครึ่งปี“ไม่นานเพคะ” นางตอบเสียงราบ “ราวสองเดือนเศษได้ อย่างที่ไท่จื่อทราบ บางค่ำคืนหม่อมฉันแอบออกไปด้านนอกบ่อยครั้ง ล้วนไปสืบเรื่องนี้”เฉินจ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย ภาพค่ำคืนที่นางขอตัวออกไปเงียบ ๆ ผุดขึ้นในหัว เขาเคยคิดว่านางเพียงต้องการอิสระหรือหาความสงบ หรือไม่นางก็อาจออกไปยังค่ายฉงจื่อทว่าความจริงกลับหนักหนากว่านั้น“คงเป็นหลังจากที่ข้าเล่านิทานให้ฟังกระมัง เจ้าเลยออกสืบ” จ้าวเฉินจ้านไม่เคยคิดเลยว่าห

ตอนที่29||แผนของเจิ้งกั๋วกงล่มไม่เป็นท่าไม่นานข่าวว่า ไท่จื่อเฟยสวีตั้งครรภ์ ก็ลือกระฉ่อนไปทั่วฉ่งชิ่งรวดเร็วยิ่งกว่าลมหนาวพัดผ่านกำแพงวัง เพียงไม่ถึงชั่วยาม ข่าวดีก็กระจายออกไปจนทั่วให้ชาวบ้านร่วมยินดี กันถ้วนหน้าเรียกได้ว่าจ้าวเฉินจ้านกับหานเซียงยังไม่ทันได้ออกจากห้องบรรทมให้เรียบร้อย ข่าวมงคลก็ลือกระฉ่อน ดังนั้นหลังสองสามีภรรยาแต่งกายเรียบร้อยเตรียมออกมารับอาหารมื้อสายที่ห้องโถงส่วนหน้ายังไม่ทันได้นั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยพลันเสียงขันทีหน้าห้องก็รายงานเสียงใสเข้ามา“เจียงเหลียงตี้ ขอเข้าเฝ้าเพื่อถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะ”หานเซียงเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากกระตุกเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่มีความหมายเฉพาะผู้เป็นสามีเท่านั้นจะเข้าใจ ส่วนจ้าวเฉินจ้านก็เพียงขมวดคิ้ว ทว่าใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ไม่เผยอารมณ์ใดส่วนในใจของสองสามีภรรยาต่างคิดตรงกันว่าสตรีผู้นั้นช่างมาเร็วนักคิดว่านางไม่ใช่มาอวยพรหรอก คาดว่านางคงอยากมาดูให้เห็นกับตาเสียมากกว่าเฉินจ้านพยักหน้าให้ขันทีรับคนเข้าเฝ้า ท่าทีสงบนิ่งดังเดิม ทว่ามุมปากกลับซ่อนรอยยิ้มเย็น ๆ เอาไว้ อยากมาก็มาสิ เขาเองกำลังอยากดูงิ้วพอดีเจียงเพ่ยหยูปรากฏกายขึ้นในห้องด้