All Chapters of ชังได้ท่านชังไป!: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1||สองมังกรหาลือต้นยามซวีลมหนาวจากทิศเหนือพัดกรูเข้าสู่มหานครฉงชิ่ง อาณาจักรต้าเว่ย เป็นสัญญาณบอกว่าฤดูหนาวกำลังมาเยือนอีกครา...ใต้แสงโคมแดงที่ไหวระริกในตำหนักจื่อเฉินในวังหลวงส่วนหน้า จนบังเกิดเงาสะท้อนบนผนังเป็นภาพแกะสลักแล่นไหวราวกับสัตว์เทพเหล่านั้นกำลังขยับเคลื่อนไหวมีชีวิตชีวาภายในโถงกว้างของตำหนักบัดนี้กลับไร้เสียงผู้คน ขันทีและมหาดเล็กถูกขับออกไปหมดสิ้นโดยเฟิ่งสุ่ยตี้ฮ่องเต้ มังกรผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน บรรยากาศจึงสงบและเป็นส่วนตัวในห้องในยามนี้มีสองร่างที่นั่งเผชิญหน้ากันบนเก้าอี้ไม้สลักมังกร ตรงกลางคือโต๊ะไม้แกะสลักมังกรคาบลูกแก้วสวรรค์ กลางโต๊ะมีป้านน้ำชาวางอยู่ ผู้หนึ่งวัยราวสามสิบตอนปลาย อีกผู้ราวหกสิบปีทั้งสองบุรุษ จะเป็นใครไปได้หากมิใช่ เฟิ่งสุ่ยตี้ฮ่องเต้ ‘จ้าวเจิ้งหรง’ และพระบิดาของเขา ‘จ้าวเหยียนจ้ง’ ไท่ซ่างหวง เอกบุรุษผู้เป็นใหญ่ยิ่งกว่าฮ่องเต้ ทั้งสองขณะนี้กำลังนั่งเผชิญหน้าโดยมีชุดป้านน้ำชากับกระดานหมากล้อมอยู่ตรงกลางแม้เหยียนจ้งจะล่วงเลยเข้าสู่วัยชรา แต่ดวงเนตรยังคมกริบราวเหยี่ยวเฒ่า แฝงอำนาจที่ทำให้แม้แต่โอรสอย่างเฟิ่งสุ่ยตี้ฮ่องเต้ยังต้องสำรวมกิริยายา

ตอนที่ 3 || ไท่จื่อเฉินจ้านผู้อ่อนโยนเช้าวันหนึ่งในต้นฤดูหนาว ท้องฟ้าของมหานครฉงชิ่งแจ่มกระจ่างดุจผืนผ้าไหมที่เพิ่งถูกชะล้างจนสะอาดไร้ฝุ่นหมอก ลมหนาวพัดเอื่อย กลิ่นไม้ฟืนเผาใหม่ลอยคลุ้งคลอเคลียกับกลิ่นดอกเหมยแรกแย้มที่เพิ่งผลิดอกเหนือกำแพงวังหลวง เสียงระฆังยามเช้าจากอารามเต๋าแห่งหนึ่งดังกังวานก้องสะท้อนบนหลังคาเคลือบกระเบื้องเงา ปลุกให้มหานครตื่นขึ้นจากนิทราอันยาวนานของฤดูหนาวขบวนรถม้าของไท่จื่อจ้าวเฉินจ้านแล่นผ่านประตูเมืองท่ามกลางสายตาของประชาชนที่ต่างพากันก้มศีรษะให้เกียรติ เสียงลือเรื่องความกล้าหาญของเขาจากเมืองหนานจิ้งยังไม่ทันจางหายองค์ไท่จื่อผู้เสี่ยงชีวิตเข้ารักษาผู้ป่วยโรคระบาดโดยไม่หวั่นต่อความตาย บัดนี้กลับมาสู่นครหลวงอีกครั้งในฐานะบุรุษผู้มีเมตตาดั่งเทพเซียนม่านผ้าของรถม้าถูกแหวกออกเบา ๆ เผยให้เห็นบุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ ไร้คราบฝุ่นหรือรอยเลือด ผิวพรรณสะอาดราวหยกขาวต้องแสงอรุณ แววตาอบอุ่นทอประกายเมตตา ทุกสายตาที่มองเห็นล้วนต้องหยุดนิ่ง เหมือนต้องมนตร์ของรอยยิ้มเพียงบางเฉียบที่แต้มอยู่บนริมฝีปากสีทับทิมของเขาเสียงแซ่ซ้องดังทั่วถนน "ไท่จื่อผู้เปี่ยมเมตตา"หรือ"อง

ตอนที่ 5 || ขอเลือกทางที่สามลมเย็นต้นฤดูวสันต์พัดเอื่อยผ่านลานหินอ่อนหน้า ตำหนักเฉียนชิง กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยคลุ้ง เดิมทีควรเป็นบรรยากาศผ่อนคลายแต่บัดนี้กลับตึงเครียดอย่างหนักเพราะทายาทรุ่นต่อไปปฏิเสธการแต่งงานที่มังกรทั้งสองรุ่นตั้งใจกำหนดให้ไท่ซ่างหวงเอนหลังบนเก้าอี้แกะสลักมังกรเก้าเล็บ แววตาเรียบเฉยใต้คิ้วขาวจับจ้องหลานชายคนโปรดที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ส่วนเฉินจ้านเขากลับยืนสง่าไม่หลบตาทั้งเสด็จปู่และเสด็จอาผู้เป็นฮ่องเต้ มือทั้งสองข้างกำแน่นแนบข้างลำตัว“หึ! หากเจ้าจะยกเรื่องมารดาของเจ้ามาพูด เช่นนั้นข้าก็จะพูดให้กระจ่าง สตรีที่ทำร้ายมารดาจนตายเป็นบิดาของเจ้าที่ดื้อรั้นจะแต่งนางให้ได้ หากเจ้าดื้อดึงนี่มิใช่เจ้าอาจเดินรอยตามบิดาของเจ้าหรืออาจ้าน”จ้าวเหยียนจ้งที่รู้เรื่องในอดีตดีกว่าหลานชายกล่าวเสียงนิ่ง พลันภาพในอดีตก็หวนมาให้เขาเจ็บใจ เพราะหากเขาหนักแน่นไม่ยอมอ่อนข้อให้บิดาของเฉินจ้าน เหตุการณ์คงไม่จบลงเช่นนั้นแน่ ดังนั้นคราวเขาจะไปมีทางอ่อนข้อให้หลายรักเป็นแน่ สตรีเช่นเจียงเพ่ยหยูมันนางอสรพิษ!“ใช่แล้วจ้านเอ๋อ เสด็จอาเข้าใจเจ้านะเจ้าอายุยังน้อยย่อมเอาความรักชายหญิงเป็นที่ตั้งแต่เจ้า

ตอนที่ 7 || เชิญคุณหนูเจ็ดสวีกลับจวนยามอิ๋นของวันถัดมา แสงอาทิตย์ยังไม่พ้นขอบฟ้า แต่ลานหน้าจวนเจิ้งกั๋วกงกลับสว่างไสวไปด้วยแสงจากโคมแดงที่ส่องทางให้ขบวนรถม้ายิ่งใหญ่ซึ่งถูกเตรียมไว้ตั้งแต่บ่ายจนถึงช่วงคำของวันวาน รถม้าคันโตที่ตกแต่งงดงามวิจิตรฉลุลายลงรักปิดทองหรูหรายิ่งจอดอยู่ถึงสามคันด้านหน้าและด้านหลังมีทหารและบ่าวไพร่ทั้งชาย-หญิงยืนเรียงแถวต่อกันราวสายมังกรยาวถึงสองลี้ ไหนจะมีธงประจำนวนเจิ้งกั๋วกงกับเครื่องสายและฆ้องสำหรับบรรเลงให้คนรู้ว่านี่คือขบวนรับตัวคุณหนูสวีกับเจิ้งกั๋วกงกลับจวนอย่างสมเกียรติว่าที่สะใภ้หลวงในอีกแปดวันข้างหน้า ข้างหน้าสุดและปิดท้ายขบวนยังมีทหารองครักษ์สวมเกราะหนักขี่ม้าคุมเชิงเป็นระยะ ๆ ราวกับคุ้มกันองค์หญิงก็มิปาน ทำเอาชาวบ้านชาวเมืองเห็นแล้วซุบซิบสอบถามกันเองดังอื้ออึงเจียงอี๋เหนียงในอาภรณ์ไหมสีส้มแสบตาปักลวดลายดอกเหมยสีขาว นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนรถม้าคันหน้าสุดโดยข้างกันมีแม่นมเหอผู้ภักดีต่อเจียงอี๋เหนียงมาตั้งแต่นางยังเป็นสาวเยาว์นั่งอยู่ด้วย ส่วนพ่อบ้านหลินกว่างและนั้นเขานั่งข้างกับสารถีบังคับรถม้า ทั้งสามนำขบวนออกจากจวนตั้งแต่ฟ้ายังมืดมิดตามบัญชาของเจิ

ตอนที่ 9 || ทวงคืนเรือนหลักให้ท่านแม่ภายในโถงของเรือนหลักตระกูลสวี แสนจะโอ่อ่าสมฐานะของขุนนางใหญ่ สายลมช่วงหัวค่ำพัดโชยเอื่อยเข้ามาทางหน้าต่าง จนเปลวเทียนวูบไหวราวกับเต้นระบำ กลิ่นกำยานในกระถางลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ แต่แทนที่จะชวนผ่อนคลายกลับทำให้อึดอัดราวกับอยู่ในห้องปิดทึบจนบ่าวรับใช้ชายและหญิงต่างหายใจลำบากอึดใจต่อมาสวีหานเซียงประคองมารดาเดินเข้ามาช้า ๆ ท่ามกลางแถวบ่าวไพร่ที่ก้มศีรษะทำความเคารพ อาจเพราะกิตติศัพท์ของนางที่กำลังจะกลายเป็นไท่จื่อเฟย และอาจเป็นเพราะบ่าวไพร่เหล่านี้เพิ่งจะเห็นว่าเพียงแค่นางเหยียบเท้าลงบนพื้นหน้าจวนก็สามารถลากเจียงอี๋เหนียงลงจากบัลลังก์อำนาจในจวนที่เคยครอบครองมานานเกินสิบปีลงได้ต่อหน้าทุกผู้คนโดยไม่ต้องลงแรงหรือขยับปากเอ่ยวาจาแม้เพียงครึ่งคำ เช่นนี้มิเท่ากับว่าสถานการณ์ในจวนเจิ้งกั๋วกงเปลี่ยนหรือ พวกเขาเป็นเพียงบ่าวไพร่ย่อมต้องสังเกตทิศทางลมให้ดีอยู่แล้ว หานเซียงมองเห็นแต่นางไม่แสดงสีหน้าเผยอารมณ์ใด นางยังดูเย็นชาและเข้าถึงยากดังเดิม“นั่งพักก่อนเถิดเฉี่ยนเอ๋อ” สวีเกากงรีบตรงเข้าไปหาภรรยาหวังจะประคองนางเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ หากแต่ซ่างกวนเฉี่ยนกลับหลบทั้งที