Todos os capítulos de ชังได้ท่านชังไป!: Capítulo 11 - Capítulo 20

ตอนที่ 10 || เริ่มคืนสนองเวลาแปดวันไม่ใช่จะนาน ยิ่งสำหรับพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของบุรุษผู้เป็นถึงไท่จื่อแห่งต้าเว่นนี้ทุกสิ่งเร่งรีบได้แต่ห้ามไม่สมบูรณ์ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นจวนเจิ้งกั๋วกง หรือทางกรมพิธีการจึงวุ่นวายกันมาก รวมถึงตัวของเจ้าสาวและเจ้าบ่าวเอง ทุกคนล้วนวุ่นวายกับหน้าที่ของตนเองจวบจนค่ำคืนก่อนวันแต่งงานเพียงหนึ่งคืน เพียงแค่ล่วงเข้าสู่ยามโหย่ว เมืองหลวงถูกห่มด้วยความสว่างจากโคมไฟมงคลสีแดงนับไม่ถ้วน ลมค่ำพัดพาเสียงหัวเราะ เสียงเล่าลือ และเสียงสนทนาของผู้คนทั่วทั้งนคร เสียงนางกำนัลขันทีและแรงงานจากวังหลวงที่เตรียมสถานที่ยังดังกังวานมาเป็นระยะ ประชาชนต่างลือกันสนุกปากว่าพรุ่งนี้คืองานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ระดับแผ่นดิน บรรยากาศถึงจะมืดค่ำจนดึกดื่นยังคงคึกคักไปทั้งเมืองหลวงแต่ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่า เจ้าสาวผู้เป็นถึงว่าที่ไท่จื่อเฟย จะไม่ยอมพักผ่อนตามระเบียบ หากกลับลอบออกจากเรือนหลักเงียบ ๆ ราวกับนางเป็นปีศาจราตรีสวีหานเซียงสวมอาภรณ์รัดกุมสีเข้ม ไม่โดดเด่นแต่กลมกลืนไปกับความมืด นางเก็บผมขึ้น ใบหน้าหวานถูกพรางให้คล้ายหนุ่มน้อยหน้าหวานวัยสิบหกสิบเจ็ด นางเดินปะปนไปกับคลื่นผู้คนบนถนนอย่า

ตอนที่ 11||จำพรากชั่วคราวต้นยามห้าย...ในขณะที่ฝั่งเจ้าสาวหลบเร้นกายออกไปจัดการ ‘ธุระ’ แรกหลังกลับถึงเมืองหลวงทางด้านตำหนักของฝ่ายเจ้าบ่าวบรรยากาศก็สว่างไสวไปด้วยแสงจากโคมไฟตกแต่งนับพันดวงสะท้อนให้เห็นความยิ่งใหญ่ของพิธีอภิเษกที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในวันรุ่งขึ้น ว่ายิ่งใหญ่จริงแม้เวลาเตรียมงานจะแสนสั้นก็ตาม ผ้าแพรสีแดงทอด้วยดิ้นทองถูกแขวนสูงทั่วทั้งตำหนัก ประดับด้วยโคมไฟมงคลลวดลายเมฆมังกรคู่หงส์ เสียงขันทีและนางกำนัลเร่งมือจัดเตรียมเครื่องประดับพิธีดังขึ้นไม่ขาดสายทั้งที่เป็นเวลาดึกไม่น้อยแล้วก็ตามที่ลานกว้างหน้าตำหนักบูรพา ขันทีหลายสิบนายกำลังช่วยกันยกคานเกี้ยวเจ้าสาวหลวงที่เพิ่งถูกส่งมาจากกรมพิธีการเพื่อประกอบอย่างขะมักเขม้นภาพทั้งหมดงดงามราวงานมงคลของเทพบนสวรรค์ แต่เมื่อสะท้อนผ่านดวงตาของสตรีผู้หนึ่งกลับเต็มไปด้วยความไม่พึงใจและโกรธเคืองเจียงเพ่ยหยู นางคือท่านหมอหญิงแห่งตำหนักโอสถหลวงวัยสิบเก้าปี และนอกจากฐานะท่านหมอหญิง นางยังเป็นบุตรสาวบุญธรรมของเจียงกุ้ยเฟยอีกด้วย ฐานะของนางจึงไม่ธรรมดา“คุณหนูเราทำเช่นนี้ดีหรือเจ้าค่ะ” เมิ่งจิ่ว สาวใช้คนสนิทของหมอหลวงหญิงเจียงเอ่ยถามอย่างกล้

ตอนที่ 14 || ราตรีนี้จะเป็นเจ้าหรือข้าที่เพลี่ยงพล้ำ“อื้อ!”ความร้อนจากริมฝีปากเขากระจายลงสู่หน้าอกนางระลอกแล้วระลอกเล่า ร่างเล็กชะงัก หายใจติดขัด หานเซียงพยายามจะดันเขาออกกลับไม่สำเร็จเพราะมือของเฉินจ้านยึดข้อมือของนางทั้งสองข้างเอาไว้แนบหมอนอย่างมั่นคงนางจึงทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้อยู่เพียงในลำคอเท่านั้นริมฝีปากเขากดแน่น ลิ้นสอดประสานอย่างรุนแรงทำให้นางรู้สึกตัวสั่นสะท้านอย่างยากจะควบคุม ผ่านไปครู่หานเซียงคล้ายจะขาดใจ เฉินจ้านจึงถอนจุมพิตออกไป หานเซียงจึงรีบโกยอากาศเข้าปอด กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งตีขึ้นจมูก ในปากของนางก็สัมผัสรสทั้งเค็มทั้งคาวโครม!“เจ้าทำบ้าอันใด?” จ้าวเฉินจ้านตวาดออกไปสุดเสียงหลังตนเองถูกเท้าเล็กของสวีหานเซียงถีบเข้าเต็มรักตกเตียงลงมานั่งจุกหน้าเขียว“!!!”ส่วนสวีหานเซียงที่เผลอตัวถีบสวามีไปเต็มเท้าก็ตกใจไม่ต่างกัน แต่จะโทษนางผู้เดียวมิได้นะ เป็นเขาที่อยู่ๆ ก็พุ่งมาจู่โจมนาง จุมพิตนางจนปากแตกแค่ถีบยังน้อยไป นางไปหักกระดูกหรือปาดคอเขาในกระบี่เดียวนี่นับว่าปรานีอีกฝ่ายมากแล้วดวงตาของไท่จื่อหนุ่มวาวโรจน์เหมือนพยัคฆ์โมโหแม้ยังนั่งจุก แต่ความโมโหที่ถูกทำลายความภาคภูมิ

ตอนที่ 16||หานเซียงแพ้เสียงในหัว!แสงอรุณแรกเพิ่งแตะปลายฟ้าสีเงินเหนือมหานครฉงชิ่ง ความเย็นชื้นยามเช้าคลอเคล้าอยู่ทั่วชั้นฟ้า ทว่าภายในเรือนหงอี้กลับอบอ้าวร้อนรุ่มผิดวิสัยอย่างน่าประหลาด สวีหานเซียงลืมตาตื่นขึ้นมาโดยมิได้มีความสดชื่นของผู้ได้นอนเต็มอิ่มตรงกันข้ามสองวันสองคืรที่ผ่านมานางแทบไม่ได้หลับได้นอนด้วยซ้ำ ร่างกายของนางหนักราวถูกฝังไว้ใต้โคลน ขาทั้งสองข้างอ่อนยวบจนแม้แต่คิดจะลุกขึ้นก็ยังรู้สึกว่ากระดูกลั่นเตือนตัวเองอยู่เงียบ ๆมิใช่นางไม่อยากพักผ่อน แต่ตลอด สองคืนสองวันที่ผ่านมานอกจากชำระร่างกายกับกินอาหาร นางก็มิได้ออกจากประตูเรือนหอแม้เพียงครึ่งก้าว ทั้งหมดเป็นเพราะชายผู้เป็นสวามี… ไท่จื่อจ้าวเฉินจ้าน ผู้มีความหน้าด้านเป็นหนึ่ง ไม่มียางอายเป็นสอง และมีราคะสูงเป็นสาม!สวีหานเซียงสาบานต่อฟ้าดินได้เลยว่า หากนางมิใช่ผู้ฝึกยุทธตั้งแต่อายุสามขวบจนมีลมปราณขั้นสูง ร่างกายแข็งแรงกว่าสตรีปกติในต้าเว่ย ป่านนี้นางคงล้มหมอนนอนเสื่อหรือตายแห้งอยู่บนเตียงไปตั้งแต่ผ่านพ้นคืนแรกของการเข้าหอไปแล้ว!แม้จะมีลมปราณคุ้มกาย ทว่าเวลานี้เพียงจะขยับขึ้นนั่ง นางยังต้องสูดหายใจลึก เหมือนจะดึงกระดูกที่แต

ตอนที่ 18 ||เอาหน้าคืองานหลักของเปิ่นไท่จื่อหลังขบวนเสด็จกลับถึงตำหนักตงกง จ้าวเฉินจ้านมิได้ปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อแม้แต่น้อย ร่างสูงในฉลองพระองค์สีเข้มก้าวขึ้นสู่โถงรับรองด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง ทว่ากดดันผู้คนรอบข้างโดยไม่ต้องเปล่งเสียงดัง เขาเรียกเฉากงกงกับหยวนหมัวมัวเข้ามาทำความเคารพต่อหน้าซ่างกวนซื่อ เจิ้งกั๋วกงฮูหยิน มารดาของไท่จื่อเฟยสวี อย่างเป็นทางการเพียงคำว่า อย่างเป็นทางการ ก็เพียงพอจะทำให้บรรยากาศในโถงรับรองตึงแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ“ตั้งแต่นี้ไป เจิ้งกั๋วกงฮูหยินจะพำนักอยู่ในตำหนักตงกงแห่งนี้อย่างเป็นทางการ”น้ำเสียงของไท่จื่อเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงอำนาจที่ทำให้ผู้ฟังทุกคนรีบยืนหลังตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ราวกับถ้อยคำของเขามีน้ำหนักกดลงบนบ่าทุกคน“ให้จัดเรือน ‘หรงจิ่ง’ เป็นที่พัก พร้อมนางกำนัลและขันทีประจำเรือนอีกหกคน”เฉากงกงรีบก้มศีรษะคำนับรับคำสั่งรับฉับไว ไม่กล้าชักช้าแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”หยวนหมัวมัวเหลือบตามองหญิงสูงวัยที่ยืนด้านซ้ายมือของไท่จื่อเฟยอยู่ครู่หนึ่ง นางมองเห็นเพียงดวงตาที่พร่าเลือน แต่สัมผัสได้ถึงความสงบและอดทนที่สั่งสมมานาน จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงรอ