Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 21 - Kabanata 30

“แปลกยังไงล่ะคะ” อยากลุกขึ้นมองหาความแปลกที่เขาพูดถึง แต่เพียงแค่ขยับร่างก็อือ...เสียววาบปั่นป่วนและเจ็บจี๊ดๆ โอ๊ย! คิดผิดคิดใหม่เปลี่ยนใจได้ไหมนี่ ทำไมพ่อเจ้าประคุณถึงได้อึดถึกอย่างนี้กันละนี่...ชมบุหลันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อรับรู้ถึงความอลังการงานสร้างร้อนผ่าวที่แนบชิดต้นขา คีธยกมือขึ้นลูบต้นคอ พลางสะบัดศีรษะไล่ความงุนงง ที่ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง...แม้แผ่วเบาจนแทบไม่รู้สึก แต่มันกลับชัดเจนจนเหมือนกับหูได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ!“ไผ่หลิว!”“ค่ะ” ชมบุหลันขานรับเสียงเข้มห้าวด้วยความตกใจนิดๆ แกมสงสัยหน่อยๆ คีธยิงฟันพร้อมยกมือขึ้นลูบไล้ไปบนขอบฟัน เขายังรู้สึกเหมือนมีเขี้ยวแหลมๆ อยู่เลย แต่ทำไมถึงเหมือนมีเสียงของหัวใจเต้นได้ล่ะ หรือเข้าใจอะไรผิดไป ชมบุหลันมองสบตาเข้มก่อนร้องอ๋อในลำคอ รีบช่วยชายหนุ่มดูฟัน “ยังมีเขี้ยวอยู่นี่คะ แต่ไผ่หลิวว่ามันแปลกๆ ไม่เหมือนเดิม...เขี้ยวคุณคีธหดได้หรือเปล่าคะ” ก็คราวแรกที่เขายิงฟันใส่ เธอยังจำได้ติดตานี่น่า ขาวเป็นเงินยวงและยาวโง้งเลย แต่ตอนนี้เหมือนกับสั้นจู๋ลงมา ด้วยความอยากรู้ว่าตัวเองมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างหรือเปล่า ชมบุหลันรีบยกมือทา

เสียงร้องครางครวญด้วยความสุขสมก็ดังระงมทั้งห้องนอนกว้าง ที่ทำให้ชมบุหลันกลายร่างเป็นแม่แมลงเม่าตัวน้อย เริงร่ากับไฟหลากสีสันสวยสดและงดงามจากเพลิงเสน่หาที่แผดเผาจากน้ำมือของ...แวมไพร์สุดหล่อแสนหิวกระหาย คีธ อีวาโปล่า จวบจนราตรีกาลผ่านพ้นขึ้นเช้าวันใหม่ ที่ชายหนุ่มเป็นสุขยิ่งนัก เมื่อได้ตระกองกอดคนรักท่ามกลางแสงดวงตะวันสาดทอผิวกายให้ความอบอุ่นระคนร้อนนิดๆ พร้อมรักเธอเย้ยเจ้าหมาป่าตัวร้ายที่ส่งเสียงเห่าหอนให้รำคาญ เพราะอิจฉาตลอดครึ่งคืน!แสงอาทิตย์สีส้มสดของห้วงเวลาใกล้พลบค่ำสาดส่องมา บนหาดทรายสีขาวสะอาดตาชายหาดริเวียร่า มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินกอดประคองแนบชิด ท่อนแขนกำยำของฝ่ายชายโอบรัดรอบเอวคอดกิ่ว สอดมือผ่านชายเสื้อกรุยชายรุ่ยร่ายเข้าไปลูบไล้ผิวเนื้อนวลเนียน ในขณะที่แขนเล็กของฝ่ายหญิงก็โอบรัดรอบกายกำยำ ใบหน้านวลผ่องเปี่ยมล้นด้วยความสุข“กล้าหรือยังไผ่หลิว” เอ่ยถามเสียงพร่า ทาบปากอุ่นระอุกัดติ่งหูและสอดแหย่ปลายลิ้นไปในช่องหู“ถามอะไรก็ไม่รู้คุณคีธน่ะ น่าอายจะตาย” ตวัดค้อนใส่คนถามที่หัวเราะหึหึในลำคอ ด้วยสัญชาตญาณที่เริ่มเก่งกล้าขึ้นทำให้รู้ตัวว่าต้องรีบหนี แต่! กายอรชรกลับถลาล้มลงไปบนร่

ด้านหลังของรถมีหนึ่งสาวนั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ เพราะมีหัวของสุนัขหนาแหลมยาว ขนปุยฟูนุ่มตัวใหญ่เกือบเท่าลูกม้าวางอยู่บนตัก หากเธอไม่ลูบหัวหรือขน เจ้าสี่ขาก็จะทำเสียงง่ำๆ ฮึ่มๆ คำรามลั่นด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจ แต่มันไม่สนใจเลยว่าขณะอ้าปากงับมือหรือใช้ลิ้นไซ้เลียปลายนิ้วน่ะ ทำให้เธอขลาดกลัว ผนวกกับอึดอัดคั่งแค้นจนอยากทุบให้เจ็บ ทว่าทำได้เพียงแค่ทำหน้าหงิกงอและกัดเขี้ยวกรอดๆ “อีกไกลไหมคุณ” เอ่ยถามเสียงค่อนข้างสั่นน้อยๆ ด้วยความหวาดหวั่นในหัวใจระคนเหนื่อยหน่ายที่ต้องรบรากับเจ้าขนปุยเอาแต่ใจ ซึ่งเริ่มส่งเสียงร้องหงิงๆ มาสักระยะหนึ่งแล้ว ถ้าความรู้สึกไม่ผิดพลาดไป คิดว่ามันผงกหัวขึ้นพร้อมเสียงคำรามดังจากแผงคอหนา ที่ทำให้เธอคิดว่ากำลังเกิดเหตุไม่ปกติ!คิ้วโก่งได้รูปขมวดมุ่นเข้าหากัน ด้วยเมื่อเหลียวมองไปข้างทาง ซึ่งพอมีแสงจากดวงไฟส่องสว่างเน้นย้ำความคิดด้วยเส้นทางซึ่งรถวิ่งไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง อีกทั้งยังคลับคล้ายคลับคลา เป็นเส้นทางที่เคยนั่งรถผ่านไปแล้วสามถึงสี่ครั้ง แม้เส้นทางสายเดียวกันแต่คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกันไปตลอดจนถึงจุดหมายปลายทางเช่นนี้“มีอะไรเกิดขึ้น.

“คุณ!” ปาวรินทร์ร้องเรียกเสียงใสค่อนไปทางตื่นตระหนก กายเพรียวเขยิบเข้าไปใกล้ร่างหนาแกร่ง เมื่อหูได้ยินเสียงคำรามด้วยความเกรี้ยวกราดดังสนั่นลั่นจนพื้นสั่นสะท้านดินสะเทือน ตามติดมาด้วยสายลมกระโชกแรงจนใบไม้ไหวอย่างแรง ใบหน้านวลผ่องขาวซีด มือเย็นเฉียบไม่แพ้ปลายเท้า ขาเรียวสั่นจนแทบก้าวเดินไปข้างหน้าไม่ได้“ไม่มีอะไรหรอกคุณ แค่พวกสัตว์กลางคืนน่ะ” คนที่เห็นถึงความผิดปกติเอ่ยปลอบ ทว่ามือกลับจับขอบกางเกงเตรียมพร้อมดึงอาวุธประจำกายมาป้องกันตัวเองและช่วยเหลือคนใกล้ตัวอยากเชื่ออย่างนั้น แต่มีบางอย่างบอกว่าไม่ใช่ ศีรษะทุยเหลียวไปแลซ้ายขวา ปลายหางตาได้เห็นเงาดำตะคุ่มๆ วิ่งผ่านหน้าไปเป็นระยะ ถ้าหูไม่เพี้ยนจนเกินไปนัก คิดว่าได้ยินเสียงหัวเราะแหลมเล็กก้องดังเสียดแทรกผ่านม่านสายฝนมาแตะโสตประสาทหู“คุณจอห์น!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างกับได้เห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวสุดชีวิต ร่างกายเย็นจัดและแข็งทื่อ ก้าวเดินไปข้างหน้าไม่ได้“ฉิบหายแล้ว!” จอห์นสบถเสียงเข้ม โยนร่มในมือทิ้งไปคว้าแขนกลมกลึงดึงมาใกล้ตัว พร้อมเหลียวมองไปด้านหลังอย่างระวัง ไม่ได้คิดไปเอง ด้วยเสียงซึ่งดังก้องอยู่นั้นบ่งบอกว่าไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดห

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปแน่ เธอเป็นของฉัน!”ไม่รู้ทำไมถึงได้อุ่นใจกับสิ่งที่คิดว่าได้ยิน แต่สภาพตอนนี้คงหวังพึ่งความช่วยเหลือของ...หมาพูดได้อย่างเดียวก็คงไม่ได้ เธอต้องหาทางทำให้ตนเองหลุดรอดจากอุ้งมือสัตว์ร้าย! ด้วยตัวเองม่านฝนโปรยปรายก็มิอาจทำให้การมองเห็นของปาวรินทร์ด้อยลงเลยสักนิด ยามสบสายตากับสุนัขพูดได้ เห็นหนังตาอ่อนๆ หลิ่วให้เหมือนเป็นการบอกใบ้ให้...‘สู้และลุยให้เต็มที่ มันจะคอยปกป้องคุ้มภัยไม่ให้เธอเป็นอันตราย’ การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ร่างกายไม่ให้แต่หัวใจเต็มเปี่ยมด้วยความกลัวอยากเอาตัวรอด ทำให้ปาวรินทร์ทุ่มเรี่ยวแรงลงไปไม่ยั้ง ยามถูกทำร้ายจากอุ้งมือหนา เจ็บ...จนน้ำตาไหล ทรุดลงนอนเกือบลุกไม่รอด แต่ยังไม่คิดยอมแพ้ เมื่อมีหนึ่งสุนัขตัวใหญ่ต่อสู้เคียงข้าง แต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและไม่เคย ทำให้หญิงสาวกลายเป็นภาระของสุนัขตัวใหญ่เสียมากกว่า อีกทั้งเมื่อศัตรูมีมากกว่าก็จำเป็นต้อง...ถอย!!“ไหวไหมปาวรินทร์” “อือ ฉัน...ยังไหว” ปาวรินทร์กัดเขี้ยวตอบกลับ ยกมือปาดใบหน้า พร้อมหายใจหอบแรงเร็วจนอกอิ่มไหวกระเพื่อม ก่อนจับเอาชายเสื้อขาดวิ่นมาปกปิดบางส่วนของเรื