Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 11 - Kabanata 20

“ทุกคนเกิดมาในโลกนี้ด้วยความไม่เท่าเทียมกัน อย่ากดตัวเองให้ต่ำแล้วไปยกคนอื่นให้สูง อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร ทุกคนล้วนแล้วแต่มีจุดดี จุดเด่นและจุดอ่อน จุดด้อยด้วยกันทั้งนั้น บางสิ่งบางอย่างเราคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่คนอื่นอาจคิดว่าเป็นการกระทำที่ไร้สาระ ไม่ดีแล้วควรทำลายทิ้งด้วยซ้ำ” “คุณพูดฟังแล้วดีจัง แต่ในความเป็นจริงแล้วทำได้ยากมาก” “คนเราไม่ควรมองคนที่สูงกว่า เพราะจะทำให้เราพยายามไขว่คว้าทำให้ได้อย่างเขา ที่ผลสุดท้ายคือความพยายามสูญเปล่า แต่ให้มองคนที่ฐานะเท่าเทียมกันหรือลำบากกว่า ที่เขาต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตในสังคมที่เงินและอำนาจ ความกระหายอยากคือสิ่งสำคัญ จนบางครั้งลืมไปว่าสิ่งที่ไขว่คว้าคือความว่างเปล่า...แล้วความสุขแท้จริงของเราอยู่ที่ไหน” ประโยคสุดท้ายคีธเอ่ยเปรยๆ เป็นการถามตัวเองมากกว่านานจนเขาแทบจำไม่ได้ กับการดิ้นรนเพื่อหวนกลับมามีชีวิตอย่างเช่นคนปกติ เพียงแค่ความหวังแสนริบหรี่จากเชือกที่เปื่อยยุ่ย เขาก็พร้อมกระโจนเข้าไปอย่างไม่หวั่นเกรงแม้อุปสรรคขวางกั้นคือทะเลเพลิง ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาก็เป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า...วันเวลาพัดพาความหวังให้ค่อยๆ รางเล

“ยังไม่ดีใช่ไหมไผ่หลิว” “อื้อ...ดี...แล้ว” ชมบุหลันตอบกลับเสียงพร่า สองแขนกลมกลึงโอบรัดรอบกายใหญ่ ฝ่ามือนุ่มนิ่มลูบไล้ไปบนแผ่นหลังกว้าง กดปลายเล็บบนต้นคอแกร่งสลับส่งนิ้วยาวซอกซอนไปในเส้นผมหนานุ่ม กดรั้งศีรษะทุยให้แนบชิดกับสองเต้าอวบ “จริงหรือ...แต่ฉันคิดว่ายังไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ” อะไรทำให้เขาคิดว่ายังไม่ดี? แค่นี้เธอก็เคลิ้มไหวจนอยากเปลื้องผ้า พร้อมเอนกายให้เขากระหน่ำซ้ำฝากรักจะแย่แล้ว “ฉันยังไม่ได้ยินเสียงร้องครางหวานๆ ยังไม่ได้ยินเธอเรียกชื่อไผ่หลิวแทนตัวเองเลยนะ เรียกแต่ฉันฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้” “ถ้าอยากได้ยิน คุณคีธคงต้องพยายามมากกว่าเดิม” คีธไม่รอให้ชมบุหลันท้าทายซ้ำ สองมือจับเอวเล็กดันขึ้นสูงให้ใบหน้าเขาอยู่ตรงกับสองปทุมถันนุ่มหยุ่น เริ่มจัดการเรียกเสียงครางหวานๆ จากคนตัวเล็กด้วยการจรดริมฝีปากบนปลายยอดเชอร์รี่ข้างหนึ่งและส่งมือหนาตะปบคลึงอีกข้างที่ไหวสะท้านอย่างเมามัน “อือ...” ชมบุหลันขบกัดกลีบปากอย่างไม่ยอมให้เสียงครางหลุดออกไป ทว่าปากหนาหยักขบกัดเชยชิมยอดบัวนุ่ม ลิ้นอุ่นวนเวียนเกลี่ยรอบยอดถันจนแข็งชันทำให้เธอแทบทนไม่ไหว ร่างแน่งน้อยบิดส่ายด้วยความกระสัน ดวงตากลมโตเร

ปาฏิหาริย์หรือ! ก็แค่คำพูดและความคิด ยังไงก็จับต้องไม่ได้ ปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีแล้วกัน ถ้าเธอคนนั้นยอมเสียสละ...และใช่ คงเป็นโชคของเขาที่ก็หวังว่าเป็นปาฏิหาริย์...ที่ดี ไม่มีใครต้องมาสูญเสียกับเขาอีกก็เพียงพอแล้ว“เสี่ยงอีกครั้งคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ยังไงผลที่ได้รับถ้าดีนายก็...หลุดพ้น เหลือเพียงแค่ฉันและคนอื่นๆ ที่ยังต้องเฝ้าหาคนที่ใช่ต่อไป แต่ถ้าไม่ใช่นายก็ยังเป็นนาย...เป็นพี่น้องของฉันและทุกๆ คนยังไงเราก็ไม่ทิ้งนาย” เขาพูดไปก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ตัดสินใจก็คือ...คีธ “อือ...” คีธรับคำในลำคอและไม่เหลียวมองร่างหนาแกร่งที่เคลื่อนกายหายลับไปอย่างเร็วไว “กลับมาได้แล้วหรือคะคุณคีธขา...” เพียงแค่เห็นร่างใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมอย่างดี ชมบุหลันก็อดเอ่ยถามอย่างประชดประชันไปไม่ได้เธอว่าแล้วเชียวเมื่อกี้หูคล้ายได้ยินเสียงคนอยู่ในห้อง ก่อนตามติดมาด้วยเสียงเปิดประตู จึงต้องรีบจัดการตัวเองให้สะอาดสะอ้าน สวมชุดที่หมายตาอย่างไม่สนใจว่าจะทำให้ตัวเองดูเป็นยายอ้วนไม่เจียมสังขาร กล้าหาญใส่ชุด...เซ็กซี่!สองขาสั่นจากความไม่เจียมของตัวเอง เลยเอนกายอวบอั๋นในชุดวาบหวามเอนอิงขอบประตู สาดสา

“หมายความว่าไง” ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง พลางสะบัดศีรษะแรงๆ ไล่ความมึนงงออกทิ้งไป ทว่านอกจากแม่สาวหน้าสวยแต่ซีดเผือดไร้สีเลือดจะไม่ตอบคำถาม “ถึงเวลาก็รู้เอง...ตอนนี้เอา! อาหารที่นายจะใช้ประทังชีวิตก่อนรู้วิธีล่าเหยื่อได้ด้วยตัวเอง...โชคดี” เธอยังโยนก้อนเนื้อสีแดงสดกลิ่นเลือดยังคาวคลุ้ง จนเขาต้องเบือนหน้าหนีด้วยความสะอิดสะเอียน แต่จมูกกลับสูดดมกลิ่นคาวที่ทำให้น้ำย่อยในท้องทำงาน จนเขาเกิดความรู้สึกหิวขึ้นมาติดหมัด “ฉันจะทิ้งเพื่อนไว้ให้นาย ไม่ต้องกลัว เขาทำอะไรได้เยอะกว่าที่นายคิด และเขารู้ว่าต้องทำอะไรด้วย” ร่างระหงที่ลุกขึ้นยืน พร้อมโบกไม้โบกมือและเดินจากไปท่ามกลางความมืด ทิ้งความงุนงงไว้ให้เขากับเนื้อสดๆ ที่ไม่รู้มือไวไปรับได้ยังไงกัน คีธทาบมือหนาบนมือเล็กที่ลูบไล้บนวงหน้าดึงความคิดเขาให้หวนคืนปัจจุบัน “ถ้าย้อนเวลาหวนกลับคืนไปแก้ไขอดีตได้ คุณคีธยังเลือกเส้นทางนี้อยู่ไหมคะ” เอ่ยถามพร้อมลากไล้ปลายนิ้วไปบนใบหน้าคมเข้มด้วยต้องการปลอบประโลมและบอกเขา นับจากนี้ ไม่ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เขามีเธออยู่เป็นเพื่อน...ตลอดไป!รอยยิ้มแต้มบนปากหนาหยัก ไม่ใช่เขาไม่เคยคิด คำถามนี้ผุดมาทุกคร

ลิ้นร้อนชื้นตวัดไล้คลึงดูดดุนเกสรกุหลาบด้วยปากและฟัน ก่อนปาดไล้กรีดแยกกลีบดอกสอดแทรกลึกลงไปในโถอุ่นระอุ “คุณคีธ!” ชมบุหลันสะบัดกายส่ายไหวพลางส่งเสียงร้องครางระงม รวมถึงขนทุกเส้นบนกายลุกพรึบ ในทรวงโป่งพองด้วยผีเสื้อหลากหลายสีกระพือปีกบินยามถูกป่ายปัดดูดดึงให้เธอเสียการควบคุมตัวเอง สะโพกหนั่นแน่นหยัดขึ้นรับสัมผัสร้อนระอุบนปลายยอดบุหงา สองมือทึ้งผ้าปูเตียงด้วยความเสียวซ่าน เมื่อพบเจอกับลิ้นอุ่นชื้นตวัดสอดลึกโรมรันดื่มด่ำกับความฉ่ำหวานปรนเปรอเสน่หาอย่างไม่มีขาดตอน อืม...คีธคำราม รสชาติสาวบริสุทธิ์หวานเสียจนเขาเสียดายที่เจอเธอช้าไป แต่ถึงตอนนี้ก็ไม่สายที่จะดื่มด่ำกับความหวานฉ่ำชุ่มที่ไหลร่วงรินไม่ขาดสาย ผนวกกับเสียงครางหวานๆ กระตุ้นให้เขาปาดลิ้นกรีดไปตามรอยแยกพร้อมเร่งรัวเรียวลิ้นเวียนวนดื่มด่ำกับความหวานอย่างไม่ให้หลงเหลือ ที่เพิ่มเท่าทวีคูณตามแรงสัมผัสอย่างใกล้ชิด พร้อมความต้องการปลดปล่อยและกระหายอยากอัดแน่นในกายาจนร้าวรวดปวดหนึบมือใหญ่เคลื่อนไปกดสวิตช์ที่หัวเตียง ซึ่งเขาไม่ได้เอ่ยบอกกับชมบุหลันไปว่า ภารกิจที่เธอต้องการช่วยเหลือนั้น จำต้องเปิดหลังคารับแสงจันทราที่ส่องสว่างเกือบถึงจุดก