Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 131 - Kabanata 136

“อืม...” เอมมิเลียร้องครางเสียงหวานเมื่อถูกจูบเป็นพายุบุแคม เหมือนอมรินทร์ปลุกเร้าเลือดที่แข็งตัวให้ไหลเวียนทั่วร่างดึงเอาวิญญาณที่หายไปกลับคืนมา ก่อกองไฟกึ่งกลางกายสาวให้สะบัดส่ายไหวด้วยปั่นป่วนจนทนอยู่นิ่งเฉยไม่ได้ มือเล็กเคลื่อนไหวไปบนกล้ามเนื้อแข็งแกร่งอย่างสะเปะสะปะ ด้วยความสยิวซ่านจากฝ่ามือหนาที่นวดคลึงบัวตูมอวบอัด ขณะเขานั้นเคลื่อนปากอุ่นทาบทับไปบนผิวเนื้อนวลนุ่มหอม คลอเคลียขบกัดซอกคอขาวนวลเอมมิเลียหายใจติดขัด ยามฝ่ามือหนานวดเฟ้นทรวงอกกลมกลึงอย่างหนักหน่วง ขณะปากอุ่นเคลื่อนลงไปหา สองบัวตูมไหวระริก ขนตามเรือนกายลุกขึ้นทีละน้อยจนตั้งชันพอๆ กับปลายยอดทับทิมที่แข็งตัวตั้งชันยั่วยุให้อมรินทร์เร่งรีบจรดปากลงไปหาและทาบทับอย่างรวดเร็วด้วยอดใจไม่ไหวฟันขาวสะอาดขบกัดสลับใช้ปลายลิ้นลากไล้เวียนวนบนปลายจะงอยถันอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล พร้อมส่งอีกมือบีบเคล้นจากฐานอวบอิ่มหนักเบาสลับกันถึงปลายยอดบัวชูช่อนูนเด่นปลุกเร้าอารมณ์จนเอมมิเลียเริ่มร้องครางครวญหาบางสิ่งบางอย่าง สองเท้าบอบบางถูไถพลางสะบัดกายส่ายไปมาเป็นระวิงจากเพลิงไฟร้อนที่ลามเลียทั่วร่างจากอารมณ์ซึ่งปะทุเหมือนลาวาใต้พื้นดินเมื่อเพลิงเ

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกจากปอด นับตั้งแต่เกิดเรื่องในคืนนั้น หนังตาอ่อนนุ่มหลุบลงด้วยความอึดอัดระคนปวดร้าวทรวงใน แม้เร่งรีบทำทุกอย่างและเดินทางไปช่วยทุกคนอย่างเร็วที่สุดแล้วแต่ก็ยังไม่ทันกาลอยู่ดี“ฉันขอโทษนะที่ช่วยน้องและแม่คุณไม่ได้” มือนุ่มนิ่มพลิกกลับและลูบไล้มือใหญ่อย่างอ่อนโยนปลอบประโลมหัวใจที่ปวดร้าวให้คลายลงด้วยความรักเต็มล้นอก“ไม่เป็นไรหรอก คงเป็นเวรเป็นกรรมของเอื้อมกับแม่” แม้บอกอย่างนั้นอมรินทร์ก็อดใจหายและปวดร้าวไม่ได้ เขาไปทันได้เห็นเอื้อมดาวถูกโทมัสซึ่งต่อสู้จนเหนื่อยล้าจับตัวเอาไว้“ยอมแพ้และปล่อยตัวเอื้อมดีกว่านะโทมัส เราทุกคนล้อมไว้แล้ว ยังไงนายก็หนีไม่รอดหรอก” หว่านล้อมพร้อมเหลียวมองไปยังคนอื่นๆ ที่มีอาการเหนื่อยหอบหลังจากจัดการเหล่าสมุนของโทมัสจนสิ้นลายไม่สามารถลุกขึ้นมาต่อกรได้อีกแล้วและต่างก็ยืนคุมเชิงเตรียมพร้อมเข้าช่วยเหลือเอื้อมดาวซึ่งอ่อนระโหยโรยแรงจนแม้กระทั่งจะเอ่ยปากพูดก็ไม่มีเสียงออกมาแล้ว“ข้าไม่เชื่อจะแพ้พวกเจ้า” โทมัสคำรามลั่น ตัวเขามีจุดเหมือนเอมมิเลียคือดื่มเลือดมนุษย์เป็นอาหาร แต่ต่างที่สามารถมีชีวิตอยู่กลางวันได้ด้วยอำนาจจากคัมภีร์เวทและตอนนี้เขาจำต้อ

“ใครรังแกให้เจ็บช้ำน้ำใจบอกมาเลยนะเอมมี่ พวกเราทุกคนพร้อมกระทืบมันให้จมดิน” คีธที่ละจากชมบุหลันเดินมาสมทบเป็นคนสุดท้ายเอ่ยขึ้น“มีค่ะ...มากๆ ด้วย คนที่แกล้งขอให้เอมมี่ไปซื้อของกลางแดดร้อนๆ คนนั้นไง” เอมมิเลียฟ้องคนที่ทำให้เธอดีใจจนน้ำตาไหล“อย่างอนคุณดินเลยเอมมี่ เราทุกคนเพียงแค่อยากทำให้ประหลาดใจเท่านั้นเอง” โรมผู้เป็นพี่ใหญ่กว่าเอ่ยขึ้น พลางยกมือกดซับน้ำตาบนพวงแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน“นั่นสิ เราอยากมาดูว่าคุณดินเขาเลี้ยงดูเอมมี่ดีแค่ไหน รังแกให้เจ็บกายและเจ็บช้ำน้ำใจหรือเปล่า” ไลอ้อนรับคำก่อนยอมปล่อยถอยจากเอมมิเลียไปทรุดกายลงนั่งโอบกอดปาวรินทร์ซึ่งมองมาใบหน้าเปื้อนยิ้ม“เชื่อเถอะเอมมี่ ทางนี้คุณคีธก็บ่นไม่เว้นแต่ละวัน” ชมบุหลันละจากการสนทนาถามไถ่ทุกข์สุขพี่สาวที่เคยร่วมอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันมาก่อนอย่างปาว รินทร์เอ่ยขึ้นบ้าง“บ่นว่าคิดถึงแต่ไม่เห็นมีใครโทรมาหาเอมมี่บ้างเลย” พ้อเสียงใสและส่งยิ้มให้กับอมรินทร์ที่เดินมายื่นนิ้วเกี่ยวก้อยพาเดินไปนั่งบนมุมหนึ่งของสวนดอกไม้บานสะพรั่งกายแกร่งทรุดลงก่อนและให้เธอนั่งบนตักกว้าง แขนหนึ่งโอบรัดรอบกายเพรียว อีกมือยกขึ้นมาทาบบนผิวหน้านวลนุ่ม มองเอ