Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 31 - Kabanata 40

“แต่ฉันหล่อนะ แถมยังอึดถึกมีความอดทนเป็นเยี่ยม สามารถสนองความต้องการ...ขยันชวนเธอเล่นจ้ำจี้กันได้สามวันสามคืนไม่ต้องหยุดพักเลยด้วยซ้ำ” แขนกำยำกอดกระชับกายอรชร ทาบปากบนลาดไหล่นวลเนียน ประพรมจุมพิตไต่ขึ้นไปทีละน้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นัยน์ตาพร่างพราวระยับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่จนเต็มล้น“คุณ...บ้าแล้ว! นี่มันหน้าสิ่วหน้าขวานนะ ยังจะมาพูดอะไรก็ไม่รู้ น่าเกลียดจังเลยคุณนี่ ถอยไปเลยนะ ฉันไม่ช่วยประคองแล้ว” ปาวรินทร์ทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนความรู้สึกไหววูบราวกับเกลียวสายน้ำอุ่นที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในอกไล่ลงไปถึงช่องท้องรู้ดีแก่ใจ การเดินทางไปหาบางคน คือการพาตัวเองไปสังเวยความต้องการ ให้เขาปรนเปรอสิเน่หาเร่าร้อนให้ แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร เธอเจอเข้ากับอะไรไม่รู้ แม้กลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้นด้วยเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทว่าตอนนี้...แสงสว่างจากดวงจันทร์ทำให้มองเห็นร่างหนาแกร่งและใบหน้าคมเข้ม พานให้หัวใจเต้นไหวด้วยความรู้สึกอุ่นวาบระคนซาบซ่านหวั่นไหวปาวรินทร์ไม่รู้ว่าดวงหน้าผ่องพักตร์ของเธออ่อนละมุนลง กลีบปากอิ่มสีชมพูสดคลี่ยิ้มหวาน นัยน์ตาหรือก็...พร่างพราวระยิบระยับ อยากบรรจงปอกเปลือกห่อหุ

“ไม่เป็นไร ฉันยังไหว” เอ่ยทั้งที่ความจริงขาเริ่มล้าจนก้าวเดินแทบไม่ไหว เหนื่อยจนหายใจหอบแล้ว“นางฟ้านี่อึดและอดทนจริงๆ เลยนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น แค่เดินสองสามก้าวก็หวีดร้องจนแสบแก้วหูและล้มแผละอย่างกับเป็นโรคกระดูกเปราะแล้วละ แต่นางฟ้ายังเดินมาได้ไม่มีบ่นเลย อย่างนี้เหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิตฉันที่สุดเลยนะ”ได้ยินเขาพูดถึงผู้หญิงคนอื่น ทำไมเธอถึงได้หงุดหงิดคันยิบๆ ที่หัวใจก็ไม่รู้ ปาวรินทร์จึงได้โยนความผิดไปให้กับความเคร่งเครียดและความเหนื่อยล้า แม้ท้องฟ้าเบื้องบนจะสว่างด้วยพระจันทร์สุกสกาวสาดส่องแสง สายลมเย็นๆ พัดมาแตะต้องร่างกายไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย“ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นใบ้หรอกนะ ถ้าจะช่วยหุบปากให้สนิทและเดินไปเงียบๆ น่ะ” เกิดความรู้สึกอยากอาละวาดฟาดงวงฟาดงาหาเรื่องทำร้าย...หมา! สักตัว แต่ก็รู้ผลที่จะได้รับกลับคืนมา เลยต้องท่องคำว่า อดทน...อดทน! แต่ยากชะมัด เมื่อโดนก่อกวนจากพ่อหมาหนุ่มเจ้าเสน่ห์ชวนวาบหวามจิต หัวใจเต้นไหวหวั่นไลอ้อนคลี่ยิ้มอย่างไม่สนใจอารมณ์เสียๆ ของปาวรินทร์ แล้วยังหยอกกระเซ้าชวนเธอคุย เพื่อให้เขารู้ถึงนิสัยของเธอเพิ่มมากขึ้น “เดินไปเงียบๆ มันน่ากลัวนี่นา”ปาวรินท

“ก็...นิดหน่อย” เคยอยากมีผู้ชายที่แข็งแกร่งแต่อบอุ่นคอยดูแลไต่ถามอย่างเอื้ออาทรอย่างเช่นไลอ้อนกำลังทำอยู่ แต่ในความเป็นจริงจับได้คือไม่ใช่ ด้วยเธอสูญเสียบิดาและมารดาไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก คนดูแลให้ความรักคือป้าซึ่งพยายามทำตัวเป็นทั้งพ่อและแม่ แต่เธอก็ยังอยากมีคนเดินจับมือ พร้อมโอบอุ้มให้ความรักและความอบอุ่นจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางความเหงาและเศร้าฉายชัดออกมาจากดวงตากลมโตทำให้ไลอ้อนรู้สึกจี๊ดๆ ในใจ เกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาในหัวใจทันที “เราย้อนกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ มีเพียงปัจจุบันที่ฉันอยากบอก...ไม่ต้องหวั่น หนทางข้างหน้ามีอุปสรรคขวากหนามแค่ไหน จะมีฉันอยู่กับเธอตลอดไป”บางคนอยู่ด้วยกันมานานนับสิบปี แต่อยู่มาวันหนึ่งตื่นขึ้นมาตอนเช้ากลับพบว่าเธอหรือเขาคนนั้นไม่ใช่! คนที่ทำให้มีความสุขและร่วมทุกข์ร่วมสุขไปตลอดจนชีวิตจะหาไม่ แต่กับอีกคนเพียงแค่เจอหน้า สบสายตาและพูดคุยกันเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ กลับบอกได้ว่าใช่ ชีวิตจะมีแต่ความสว่างและสดใสไม่อับเฉาตลอดไปความอบอุ่นราวกับได้ค้นพบคนที่เฝ้ารอคอยมานานแสนนาน ทำให้ปาว รินทร์ยิ้มหวานด้วยเอียงอาย รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจไหวระทึกรัวเร็ว ร้อนผ่าว

“นั่นใคร หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามานะ”“อย่าค่ะ...อย่ายิง คุณลุงอย่ายิงนะคะ หนูกับ...” ปาวรินทร์หันมองพ่อมนุษย์ลูกครึ่งสุนัขยืนเงียบ แต่เธอก็ได้ยินเขาขบกัดฟันดังกรอดๆ “แฟน ถูกดักทำร้ายมาน่ะค่ะ รถที่เรานั่งก็ถูกพวกมันยึดไปด้วยค่ะ”“ต้องไปทำอะไรไว้นะสิ ถึงได้ถูกพวกมันดักทำร้ายเอา”“เปล่านะคะ หนูกับแฟนเพิ่งมาจากต่างจังหวัดค่ะ เราไปหาญาติกันแต่หลังจากที่แวะเติมน้ำมันกับเข้าห้องน้ำ ก็เห็นมีรถมอเตอร์ไซค์ขับตามมา ยังไม่ทันได้แวะพักที่ปลอดภัย พวกมันก็ขับรถมาปาดด้านหน้าและก็ทุบตีเปิดประตูรถดึงเอาแฟนหนูไปทำร้าย นี่แฟนหนูบาดเจ็บด้วยค่ะ” เพราะปั้นเรื่องขึ้นมา ทำให้ปาวรินทร์ค่อนข้างพูดอย่างตะกุกตะกัก มือเล็กเย็นเฉียบทาบจับมือแกร่งด้วยกลัวชายที่ถือปืนเล็งมาจะไม่เชื่อ“เฮ้อ...คนสมัยนี้มันใจดำอำมหิตจริงๆ เลยนะ ปล้นจี้กันได้อย่างไม่เกรงกลัว เอ้า...งั้นเข้ามาพักกันในบ้านก่อน แต่...” ปลายกระบอกปืนที่หันไปแล้วหันกลับมาจ้องใส่ปาวรินทร์และไลอ้อนอีกครั้ง “เธอสองคนคงไม่ได้เป็นโจรหลอกมาปล้นฉันหรอกนะ ถ้าจับได้ฉันยิงตับแตก”“ไม่หรอกค่ะ ถ้าลุงไม่เชื่อก็หาห้องหับพอพักได้กับเสื้อผ้าและอาหารอุ่นๆ สักเล็กน้อยก็พอค่ะ

“ถ้าไม่ทำอย่างนี้ เธอจะเจ็บตอน...” แยกเขี้ยวขาวเป็นเงินยวงโชว์ให้หญิงสาวดู“ไม่เป็นไร ฉันยอมเจ็บ...เราต้องรีบไปนะ” ไม่ได้มีสัญชาตญาณใดๆ แต่รับรู้ถึงความอึดอัดจากตัวไลอ้อน ยอมเจ็บเพียงแค่นิดเดียวแต่ปลอดภัย ที่สำหรับคนที่ใช่ ไม่ว่าต้องทำสิ่งใดให้ไปก็มีความสุขคำหวานแว่วดังมาแตะโสตประสาทหู ทำให้หัวใจอาบไล้ไปด้วยความสุข ปากหนาหยักคลี่ยิ้มหวาน “สัญญาหลังจากนี้จะไม่เร่งร้อน เราจะเดินไปพร้อมกันด้วยความสุข”ฝ่ามือหนาลูบไล้ไต่ปลายนิ้วกดไล้นวดคลึงผิวเนื้อนวลเนียนนุ่มจนถึงต้นขากลมกลึง ขณะใบหน้าเข้มโน้มลงไปประทับจุมพิตบนหน้าท้องแบนราบเรียบ จูบซับขบกัดไต่ขึ้นไปจุดหมายปลายทางคือสองเต้าอวบนุ่มหยุ่นที่ชูชันไหวกระเพื่อมไลอ้อนมอบสัมผัสอ่อนโยนปลุกเร้าความต้องการในกายสาวสะบัดดิ้นเป็นระวิง เลือดอุ่นๆ สูบฉีดจนเส้นชีพจรเต้นตุบๆ ยั่วให้เขารีบแยกเขี้ยวกดฝังลงไปดื่มด่ำกับเลือดรสหวานที่ละลายในอุ้งปาก กายอรชรไม่มีส่วนใดที่เขาไม่ได้ยลและสัมผัสด้วยความปรารถนาอยากผสานกายเป็นหนึ่งเดียวกัน ทว่าเป็นดั่งเช่นปาวรินทร์เอ่ยพูดมานั่นแหละ เวลาน้อยนิดเขาทำอย่างใจต้องการไม่ได้การครอบครองความบริสุทธิ์ ควรมีเวลาปลุกปั่นความต้