Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 41 - Kabanata 50

“นางฟ้ายังไม่ตอบเลยนะ” เอ่ยถามน้ำเสียงยิ้มๆ“จะให้ตอบว่าอะไรล่ะ” ตอนไม่ได้เจอก็หงุดหงิดโกรธกรุ่นอยู่นะ แต่พอได้เจอกลับทำอะไรเขาไม่ลง “คุณนั่นแหละอยากทำอะไรก็ทำสักทีสิ ไม่รู้หรือไงคนรอน่ะเขาคิดถึงแค่ไหน” คำพูดและการกระทำควรสอดคล้องเชื่อมโยงกัน“ได้สิจ๊ะเมียจ๋า ผัวจะทำตามความต้องการของเมียทุกอย่างเลยจ้ะ” ไลอ้อนทอดเสียงหวานแผ่วพลิ้ว ขยับดันกายนุ่มนิ่มให้นอนราบบนพื้นเตียงนอนแคบๆ ที่ทำให้สองร่างสามารถบดเบียดแนบชิดได้มากขึ้น ใบหน้าเข้มโน้มลงไปประทับปากอุ่นระอุบนท่อนแขนกลมกลึง ขบกัดจูบซับเรื่อยขึ้นไปจนถึงลาดไหล่กว้าง ซุกไซ้คลอเคลียลำคอระหง ขณะฝ่ามือหนาลูบไล้ลำแขนเสลา สีข้างเรื่อยไปถึงสะโพกหนั่นแน่น ขยำนวดสลับลูบไล้เรื่อยลงไปตามลำขาเสลากายอรชรสั่นสะท้าน สองมือขยุ้มขยำผ้าห่มด้วยวาบหวามปั่นป่วน เมื่อนิ้วยาวหยอกเย้ากับหน้าท้องแบนราบเรียบ ไม่เท่ากับปลายนิ้วอุ่นร้อนที่เข้าไปในขอบกางเกงป่ายเนินบุหงาทำให้ร่างน้อยๆ สะบัดดิ้นเร่าด้วยความกระสันรัญจวนใจ จนหายใจโล่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อมือหนาเปลี่ยนทิศทางเป็นไต่เลื่อนขึ้นไปครอบครองกับปทุมถันกลมกลึงปาวรินทร์ขบกัดฟันสลับปล่อยเสียงครางผะแผ่วออกมา เมื่อมือหนาแ

ฝ่าฟันคลี่ดอกไม้อ่อนเยาว์จนสำเร็จ แต่เขายังต้องทนกับความคับแน่นที่บีบรัดเสียจนแทบขาดใจ ครั้นจะขยับกายสรรหาความสุขสมหูก็ยังได้ยินเสียงแห่งความเจ็บปวดของปาวรินทร์ดังแผ่วพลิ้วมา ทำให้ต้องอดทนให้เธอชินกับการมีเขาเป็นส่วนหนึ่งไลอ้อนโน้มใบหน้าลงไปครอบครองริมฝีปากหวานนุ่มดื่มด่ำความหวานฉ่ำนุ่ม มือหนาลูบไล้ผิวเนื้อนวลเนียนนุ่ม กอบกุมเต้าอวบเต่งตึงบีบเคล้นเคล้าคลึงเนิบนาบสลับหนักหน่วงจนถึงปลายยอดเชอร์รี่ สร้างความรัญจวนปั่นป่วนให้ปาวรินทร์อีกทาง ไม่นานสัญญาณก็บ่งบอกมาให้ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายถลำลึกไปในความอบอุ่น...เสียงครวญครางดังสอดประสาน จนฟังไม่ออกเสียงใครเป็นเสียงใคร กายอรชรสะบัดดิ้นส่ายเป็นระวิง พลางหยัดยกสะโพกยักย้ายตอบรับการฝากฝังกายแข็งแกร่งร้อนระอุถาโถมสอดแทรกลงลึกฝังตัวในความชุ่มฉ่ำที่รัดรึงจากเนิบนาบเป็นหนักหน่วง ส่งให้ปาวรินทร์สนองตอบเพลิงกฤษณาด้วยความเจ็บเสียดจากการถูกครอบครองอย่างไม่ประสา ที่ถูกรุกเร้าเติมเต็มเป็นระลอก พร้อมเรียกกลับคืนในปริมาณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณฝ่ามือหนาโลมไล้นวดคลึงกับเต้าอวบเต่งตึงอย่างรุนแรงแทบเป็นขยี้ ด้วยความหวานละมุนยังติดตรึงอยู่พานให้คิดถึ

“มาถามอะไรตอนนี้ล่ะ ในเมื่อคุณตัดสินใจและ...ลงมือทำไปแล้วนี่น่า” ตอบกลับอย่างรู้ทัน แม้ขลาดกลัวกับการต้องทำอะไรเสี่ยงๆ แต่ก็เชื่อมั่นในตัวไลอ้อนที่ย่อมไม่ยอมให้เธอเป็นอันตรายเด็ดขาด“เมียใครนี่น่ารักจังเลย” “ลองไม่รักฉัน ไปทำจู๋จี๋กับผู้หญิงคนอื่นสิ แม่ดึงหูยานๆ นี่ห้อยลงถึงเท้าแน่ย่ะ” ปาวรินทร์เบี่ยงหน้าหนีจมูกโด่ง “กว่าจะมาถึงบ้านทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่า” “เสียใจจ้ะเมียจ๋า ผัวไม่ทนหิ้วท้องรอจนถึงค่ำหรอกนะ ยังไงต้อง...” กลิ่นเหงื่อกระตุ้นเพลิงอารมณ์ จนมิอาจปล่อยมือจากเรือนกายกลมกลึงได้ ไลอ้อนแนบปิดปากอิ่มนุ่มที่อ้าคัดค้าน ร่ายมนตร์นำพาแม่แน่งน้อยเนื้อหวานเข้าสู่วิมานฉิมพลีอย่างรวดเร็ว โดยคนตัวเล็กปรามแต่ปาก ทว่ากายกลับสนองตอบความต้องการอย่างเร่าร้อนอย่างถึงพริกถึงขิง“มีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้ใช่ไหมไลอ้อน คุณมีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม” เอ่ยถามประหนึ่งงูที่ขู่ฟ่อ เมื่อเห็นอาการลุกลี้ลุกลนและหลบหน้าไม่ยอมสบสายตาด้วยของชายหนุ่ม ส่อพิรุธอย่างชัดเจน ทำให้ปาวรินทร์ยิ่งมั่นใจต้องมีอะไรเกิดขึ้น ด้วยเหตุการณ์ซึ่งเพิ่งผ่านพ้นมาไม่ถึงสองชั่วโมงทำให้ใจกระหวัดถึงญาติสนิท

“มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงพี่ชายเลือดเย็นฟังแล้วให้สงสัย จนหัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน “เอมมี่มาด้วยหรือ...อือ รู้แล้ว จะรีบไป” เพียงรู้ว่าใครมาด้วยไลอ้อนก็รีบวางสาย แต่ขณะยื่นมือไปคว้ากุญแจรถ สายตาก็เหลือบมองไปเห็นปาวรินทร์ยืนอิงผนังห้อง สองแขนยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอก เอียงศีรษะเล็กน้อยมองเขาด้วยสายตาสงสัย “มานานแล้วหรือจ๊ะเมียจ๋า แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมหน้าตาถึงได้ซีเรียสจัง” ทั้งที่เห็นดวงตาเป็นประกายวาวจ้าจนเสียวแผ่นหลังวาบๆ แต่ไลอ้อนยังคงยิ้มรับ“เพิ่งมาถึงค่ะ คุณถามแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ถามกลับพร้อมมองอย่างจับผิด ด้วยได้ยินชัดๆ ชายหนุ่มจะออกไปข้างนอก หา...เอมมี่ ชื่อผู้หญิงคนนี้หลุดออกจากปากไลอ้อนบ่อยมากจนน่าสงสัย ยิ่งเขามีท่าทางเหมือนปกปิดก็ยิ่งให้สงสัย“เปล่าจ้ะ” ไลอ้อนตอบกลับเสียงหวาน รีบเดินไปจับมือนุ่มนิ่ม ดึงรั้งร่างแบบบางมานั่งบนตักพร้อมสองแขนกำยำโอบรัดรอบ วางคางแกร่งบนลาดไหล่กว้าง “เมียจ๋าอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ผัวต้องไปธุระข้างนอกนะ ไม่แน่ใจว่านานหรือเปล่า”“ไปด้วยได้ไหม” ถามไปอย่างนั้นเองแหละ รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ยอมให้ตามไปหรอก ก็มีผู้หญิงไปด้วยนี่นา...จะพาเธอไปเป็นก้างท

คำพูดถูกแทนที่ด้วยเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด เมื่อร่างกำยำในชุดสูทสีดำสนิทดึงเอาอาวุธคู่กายคือดาบสั้นคมกริบวามวาว ไม่แพ้นัยน์ตาสีอเมทิสต์ที่มองเห็นท่ามกลางความมืด เคลื่อนไหวเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็วว่องไวปานพายุ พร้อมความแม่นยำ ทุกครั้งที่ตวัดไปอาวุธในมือไม่พลาดเป้า เหงื่อไม่ทันออกด้วยซ้ำเจ้าคนครึ่งสัตว์หน้าขนก็ร่วงลงไปนอนกองบนพื้นจนเหลือตัวสุดท้าย ที่เป็นหัวโจกด้วยมีฝีไม้ลายมือพอสมควร สามารถต่อกรกับเขาได้...เล็กน้อย!ในดวงตากลมปูดโปนอ้อนวอนขอร้องให้ปล่อย ทว่าคำตอบที่เขาให้ไปพร้อมรอยยิ้มเยือกเย็นแต้มบนมุมปาก ‘ช้าไปแล้ว’ มือแกร่งตวัดปลายมีดบั่นคอหนาจนขาดกระเด็นจบชีวิตเจ้าตัวน่ารังเกียจ“อย่า...อย่าเข้ามา” ร้องห้ามเสียงเบาด้วยหมดเรี่ยวแรงและเจ็บปวดจากบาดแผลซึ่งถูกเจ้าตัวที่มีลักษณะคล้ายคนแต่การเดินเหิน ความว่องไวในการเคลื่อนไหวและสุดท้าย...อาหารที่ต้องกินเพื่อให้อยู่รอดคือเนื้อมนุษย์เช่นเธอ บ่งบอกว่าเจ้าพวกนั้นหาใช่มนุษย์!ร่างหนาแกร่งเดินเข้าไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจอาการหวาดกลัวของสาวร่างอวบอิ่ม ผิวผ่องเป็นยองใยดังแสงนวลของดวงจันทร์ นวลละเอียดลออเต็มไปด้วยเลือดที่กระสานซ่านเซ็นกายแกร่งทรุดลงน