Lahat ng Kabanata ng Secret Love Of VAMPIRE: Kabanata 51 - Kabanata 60

“คุณนี่ถามแปลก ฉันโดนทำร้ายมานะคะ แผลเยอะขนาดนี้ไม่ให้เจ็บได้ยังไงกัน” ตอบกลับอย่างกระเง้ากระงอด ก่อนใบหน้าผุดผ่องจะเบะแหย น้ำตาไหลไม่หยุด “คุณจะใช้วิธีไหนช่วยฉันยังไงล่ะคะ”“ฉันมีวิธีการของฉัน ที่เธอต้องหลับตาก่อน”“คุณคง...ไม่กินฉันเป็นอาหารเหมือนเจ้าพวกนั้นหรอกนะคะ” เอ่ยถามอย่างหวาดหวั่น เขาคนเดียวสู้มนุษย์กึ่งสัตว์ร้ายตั้งหลายตัวได้ โดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน อย่างนี้จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงกันล่ะ“ก็ไม่แน่ ถ้าหากยังถามให้มากความ” หญิงสาวหน้างอง้ำ โดยไม่รู้เลยปากอิ่มสีสดราวกับกุหลาบแรกแย้มบานที่ยื่นออกมานั้นทำให้หัวใจคนตัวใหญ่กระตุก อยากจรดใบหน้าลงไปแนบประทับจุมพิตทั่วดวงหน้าผ่องพรรณก่อนหยุดที่ริมฝีปาก...สายตาร้อนแรงราวกับแสงอาทิตย์แผดเผา ผนวกกับความเจ็บที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกรูขุมขนทำให้หญิงสาวต้องรีบหลับโดยเร็วไว ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในมือของ...โรม โรมิโอมือแกร่งยื่นไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ลูกน้องนำมาตั้งเตรียมไว้ก่อนออกรถ เมื่อเปิดขึ้นภายในชั้นแรกบุด้วยพลาสติกคงทนและเก็บความเย็น เมื่อเปิดไปอีกชั้นก็มีไอสีขาวเย็นๆ รายล้อมรอบขวดแก้วซึ่งภายในบรรจุน้ำสีขาวข้นที่สามารถช่วยรักษาบาดแผ

ปากหนาขบเม้มสลับฟันขาวกัดครูดไปบนกลีบปากอิ่ม เม้มย้ำหนักหน่วงแผ่วเบาสลับกันไปมาขณะฝ่ามือหนาโลมไล้นำทาง ปลายนิ้วสะกิดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองให้หลุดจากรัง เพื่อให้เขาได้สัมผัสกับผิวเนื้อนวลนุ่มราวกับผ้าไหมอย่างถนัดถนี่แรงฤทธิ์จุมพิตทำให้แก้วดาริกาถึงกับตัวอ่อนระทวยอย่างกับขี้ผึ้งลนไฟ ในทรวงอัดแน่นด้วยปีกผีเสื้อหลากสีสันกระพือปีกบิน สายลมแห่งความปรารถนาพาร่างกายปั่นป่วนวาบหวาม กลีบปากอิ่มนุ่มเผยแย้มให้เรียวลิ้นอุ่นชื้นล่วงล้ำเข้าไปกระหวัดกวาดเคล้าหาความหวาน สลับเกี่ยวกระหวัดพลิกพลิ้วกับเรียวลิ้นเล็กจุมพิตร้อนผ่าวขบเม้มไปบนผิวเนื้อนุ่มหอม คลอเคลียขบกัดซอกคอระหง ขณะนิ้วยาวเกลี่ยชายเสื้อให้ร่วงหลุดจากบ่ากว้างอย่างเชื่องช้า เพื่อให้ปากหนาสัมผัสกับเนินดอกบัวตูมเต่งอย่างถนัดถนี่โรมเหลือบสายตาขึ้นมองแก้วดาริกาด้วยรอยยิ้มหวานละมุน ขณะฝ่ามือหนาโลมไล้ไปครอบครองทรวงอกกลมกลึงเต็มไม้เต็มมือ“อือ...คุณโรม” ลำตัวกลมกลึงแอ่นโค้งด้วยความวาบหวิวจากฝ่ามือแกร่งที่นวดเฟ้นเต้ากลมกลึงนุ่มหยุ่น “หยุดเถอะนะคะ ได้โปรด” อ้อนวอนเสียงสั่น อยากถูกเขาสัมผัสด้วยเสน่หา ทว่ายังคงมีความกลัวในเพลิงอารมณ์ร้อนแรง อีกทั้

“ขา”“หนาวมากไหม” ไม่ให้เขาเอ่ยถามอย่างนี้ได้ยังไง ในเมื่อขนบนเรือนกายของคนตัวเล็กลุกชัน น้ำเย็นมีผลส่วนหนึ่ง อีกส่วนก็เป็นเพราะเขา...อยากเห็นกายสาวขาวผ่องเป็นยองใยและได้สัมผัสอย่างถนัดถนี่แนบชิด...ทุกหนแห่ง! “อยู่กับคุณโรมมีหรือคะที่ฉันจะหนาวได้” ตอบกลับอย่างเอียงอาย ใบหน้าร้อนผ่าวจากสายตาสีอเมทิสต์ที่กวาดมองทั่วร่างพร้อมมือหนา นิ้วยาวลากไล้บนผิวเนื้อนวลผ่องราวดอกบวบไล่ลงไปทีละน้อยจวบจนถึง...“คะ...คุณโรม” แก้วดาริกาสะดุ้ง “จ๋า...หนาวแล้วใช่ไหม งั้นเราก็ไปที่เตียงกันดีกว่า ฉันรู้ที่เขาพูดกัน ถ้าหนาวก็ให้เนื้อห่มเนื้อจะได้หายหนาว จริงหรือเปล่า” ไหววูบไปทั้งทรวง อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน เมื่อโรมจับเอวคอดกิ่วดันกายกลมกลึงขึ้นจากอ่างทำให้ประติมากรรมชั้นเอกโดดเด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟและสายตาโรมแก้วดาริการีบเกี่ยวสองขาเพรียวไขว้กันอย่างเร็วรี่ พร้อมมือยกขึ้นปิดบังความงดงามของปทุมถันตั้งชัน ทว่าในทรวงสาวกลับไหววูบวาบ เมื่อนิ้วยาวยื่นมาส่ายห้ามตรงหน้า“ฉันอยากเห็นหนูแก้วแบบชัดๆ” จับมือเล็กไขว้ไปด้านหลัง “สัมผัสหนูแก้วทุกซอกทุกมุม”แว่วเสียงสำเนียงทุ้มพร่าพาให้หัวใจแก้วดาริกาเต้นรัวระทึก

“ทำอย่างนี้ทำไม” โรมเอ่ยถามเสียงสั่น ทาบจับมือเล็กบีบกระชับอย่างแผ่วเบา แรงกดอากาศอัดแน่นบาดเฉือนทุกการหายใจเข้าออก ในเรือนกายเหมือนมีเข็มนับพันเล่มถูกเผาไฟทิ่มตำไปจนทั่ว หัวใจราวถูกควักและกระชากออกจากตัวอย่างรวดเร็วเกินตั้งรับได้ทัน รอบกายเต็มไปด้วยความมืดมิดไร้แสงสว่างส่องนำทาง จนไม่รู้ว่านับจากนี้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรโรมคำรามลั่นพร้อมแยกเขี้ยวขาวเป็นเงินยวง อยากก้มหน้าลงไปกัดลำคอระหงทำให้เธอเป็นดั่งเช่นเขา ทว่า...การทำอย่างนั้น ไม่ได้ช่วยแต่กลับเป็นการทำร้ายแก้วดาริกามากกว่า ด้วยเธอจะไม่เป็นดั่งเขา...Vampire โลดแล่นไปใต้แผ่นฟ้ายามค่ำคืน อาศัยเพลิงเสน่หาล่อหลอกเหล่าแมลงเม่าเข้าใกล้ เพื่อดื่มด่ำกับเลือดรสหวานประทังชีวิต แต่ที่เธอจะเป็นคือผีดิบตายซาก ไร้ความหวังหล่อเลี้ยง ไร้จิตสำนึกแห่งความเป็นคน ไม่รู้จักความเจ็บปวดและ...ความรัก! “ฉันรักคุณ” แก้วดาริกาบอกด้วยน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ เจ็บจนอยากหลับตาลง ยุติทุกสิ่งทุกอย่าง ทว่าทำอย่างนั้นไม่ได้ ในเมื่อโลกยังคงหมุนไป ความหวังก็ยังคงมีอยู่ พยายามเบิกตากว้างมองหน้าโรมให้ชัดเจนอีกครั้ง...บันทึกไว้เป็นความทรงจำ ปาฏิหาริย์จะชักนำให้เธอและ

“แกสนใจตัวเองหน่อยได้ไหมวะโรม ขนาดเจ้าพวกนั้นอยู่ใกล้ตัว แกยังเสือกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ปล่อยให้มันเดินเข้าเดินออกร้านอยู่ได้ จะให้พวกเราทุกคนเป็นห่วงขนาดไหน” เอ่ยถามอย่างระอิดระอา เจ้าพวกนั้นทุกคนมีกลิ่นเน่าเหม็นติดกาย ที่โรมเองก็แยกแยะได้ แต่กลับ...ศีรษะทุยส่ายไปมาอย่างระอิดระอาใจ“นี่หรือเรื่องสำคัญของแกเจโร” โรมเลือกใช้ความเย็นชาห่อหุ้มกายาไม่ยอมรับรู้ความห่วงใยของคนใกล้ตัวสองมือแกร่งสอดล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เหลียวใบหน้าเย็นชามามองเจอโรมีแวบหนึ่งก่อนปรายสายตากลับไปยังจุดเดิม “ถ้าเสียเวลามาด้วยเรื่องแค่นี้ก็กลับไปเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้”“ไอ้โรม!” โว้ย! อยากซัดไอ้เพื่อนบ้าให้หมอบเสียจริงๆ “เออ...ฉันไม่เถียงเรื่องแกดูแลตัวเองได้ แต่แกช่วยดูแลดีๆ หน่อยได้ไหม ไม่ใช่เอาตัวเองไปเสี่ยงจนทำให้เอมมี่ต้องบาดเจ็บ” เจอโรมีเอ่ยอย่างพยายามข่มกลั้นไฟโทสะเอาไว้ “อะไรนะ!!” โรมหันมาแผดเสียงใส่เจอโรมี “แกพูดใหม่สิเจโร เกิดเรื่องอะไร แล้วทำไมเอมมี่ถึงบาดเจ็บได้”“ทีอย่างนี้ละก็ทำมาเป็นห่วง ทีตอนทำให้เขาบาดเจ็บนะไม่คิด”“เจโร!”“ก็นั่งอยู่ตรงนี้จะเรียกให้ดังทำไมวะ” ตอบยียวนกลับ“อย่าเล่นลิ้นนะเจ