บททั้งหมดของ ดั่งต้องมนตร์อสูร: บทที่ 101 - บทที่ 110

เบอนันเดสเพิ่งกลับมาจากประชุมในตอนบ่ายของวันเสาร์ ช่วงนี้งานเขารัดตัวมากจนแทบจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว แถมบางวันยังต้องเอางานกลับมาทำที่บ้านอีก เพราะตอนนี้เขากำลังมีโครงการจะนำผ้าไหมในบริษัทของพ่อตา มาเปิดตลาดที่โซนแอฟริกาใต้ เสาร์อาทิตย์จึงไม่ค่อยมีเวลาจะได้อยู่บ้านกับเมียและลูกเท่าที่ควร เมื่อลงรถได้ก็รีบตรงดิ่งมาหาภรรยาสาวแสนสวยที่ห้องรับแขกทันที“คิดอะไรอยู่จ๊ะที่รัก ทำหน้าหงอยเชียว” ร่างใหญ่ก้มลงโอบรอบลำคอระหงของภรรยาจากทางด้านหลัง แล้วกดจมูกคมสันลงสูดกลิ่นแก้มนวลด้วยความคิดถึง แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นแม่ร่างบางนั่งทำหน้าเศร้า“หยีคิดถึงคุณพ่อค่ะ” โรฮันนาผินหน้ากลับไปตอบคำถามสามีด้วยเสียงแผ่วเบา ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเขาและย้ายมาอยู่ที่นี่ บิดาก็กลับเข้ามาอยู่ในบ้านดังเดิม แต่พี่สาวของเธอกลับหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย โทรไปถามข่าวคราวจากพ่อของเธอทีไร ท่านก็จะตอบด้วยความทุกข์ใจว่ายังไม่ได้วี่แววของลัยลาเลยเบอนันเดสรีบเข้ามานั่งตระกองกอดร่างภรรยาไว้แนบอก แล้วเอ่ยถามอย่างเอาใจ“งั้น…เราไปเยี่ยมท่านดีไหมเดือนหน้า” เห็นเธอทำท่าทุกข์ใจก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงเสนอสิ่งที่คิดว่าจะทำ

“โธ่….ลัยลาลูกพ่อ” นายอนันคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดปานจะขาดใจ น้ำตาไหลอาบแก้มเหี่ยวย่นของชายชราไม่ขาดสาย มันไม่ใช่ความผิดของโรฮันนาเลยสักนิด ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพ่ออย่างเขาต่างหากล่ะ เขาเลี้ยงดูและปลูกฝังลัยลามาอย่างผิดๆ ตลอดชีวิต นายอนันได้แต่คิดอย่างเสียอกเสียใจวันนั้นชีวิตของลัยลาพังพินาศ บ้านโดนธนาคารยึด บริษัทตกเป็นของเบอนันเดส เป็นหม้ายขันหมาก โดนคนในสังคมดูถูกเหยียดหยามและเยาะหยัน ด้วยความช็อกกับข้อเท็จจริงที่ไม่อาจรับได้ หล่อนจึงหลบลี้หนีหน้าไปอยู่ต่างประเทศ และตัดสินใจแต่งงานกับมหาเศรษฐีแก่คราวพ่อ แต่ชีวิตใช่ว่าจะสุขสบายอย่างที่วาดหวังไว้ กลับต้องมาโชคร้ายโดนสามีบังคับให้ร่วมหลับนอนกับคู่ค้าทางธุรกิจคนแล้วคนเล่า ช่วงนั้นชีวิตของลัยลาเหมือนตกนรกทั้งเป็น จนในที่สุดหล่อนก็หาทางหนีออกมาจากนรกขุมนั้นได้ ซึ่งทั้งหมดหล่อนโทษว่าเป็นความผิดของโรฮันนา และที่กลับมาวันนี้ก็เพื่อจะมาแก้แค้นน้องสาวโดยเฉพาะ “พ่อรักลูกสองคนเท่ากันนะลูก เชื่อพ่อสิลัยลา” นายอนันยังคงย้ำคำเดิมกับลูกสาว ถึงแม้ลัยลาจะเป็นยังไงคนเป็นพ่ออย่างเขาก็ไม่เคยรักลูกน้อยลงได้เลย“ไม่ พ่อต้องรักแต่ลัยลาคนเดียว พ่อจะรักน

ณ ห้องทำงานใหญ่ ของบ้านมิโลสลาฟปัง!…เสียงฝ่ามือใหญ่ของเจ้าของห้องทุบลงบนโต๊ะทำงานดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เล่นเอาทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นพากันสะดุ้งและหัวหดไปตามๆ กัน จะไม่ให้พวกเขาตื่นกลัวได้ยังไงไหว เวลานายของพวกเขาโกรธทีไร มันยิ่งกว่าขีปนาวุธลงซะอีกไม่รู้ช่วงนี้เบอนันเดสเป็นอะไร อารมณ์ของเขาแปรปรวนชอบกล เมื่อใครทำอะไรขัดหูขัดตาหรือไม่ได้ดั่งใจก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ก็ฟาดงวงฟาดงาไม่เลือกหน้า จนลูกน้องทั้งหลายต่างพากันเข้าหน้าไม่ติด“พวกแกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ ฉันสั่งงานนะไม่ได้สั่งขี้มูก” ชายหนุ่มตวาดลั่นใส่หน้าลูกน้อง หงุดหงิดอารมณ์เสียที่เขาสั่งให้ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจซักอย่างเสียงเอ็ดตะโลลั่นให้ลูกน้องในห้องทำงานดังเล็ดลอดออกมาข้างนอก ทำให้คนที่กำลังเดินขึ้นมาเรียกสามีไปทานของว่างในยามบ่ายแก่ๆ ของวัน ถึงกับชะงักเท้าไปชั่วอึดใจ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้าน้อยๆ อย่างปลงๆ ให้กับนิสัยมุทะลุและเอาแต่ใจที่แก้ไม่ยอมหายของสามี โรฮันนาตัดสินใจเปิดประตู ถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้องทำงานใหญ่ของสามีโดยไม่ขออนุญาตให้มีมารยาทอย่างที่ควรกระทำแอ๊ด!!!เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ตาหว

“ขา…ฮื้อ…อย่ากวนสิคะ” เธอเอ็ดสามีเบาๆ พลางผลักหน้าคนที่กำลังทำซุกซนออกห่าง “คุณเบิร์นอาบน้ำแล้วนะจ๊ะ ตัวไม่เหม็นแล้ว ดีขึ้นหรือยังเอ่ยคนดี” เขายกศีรษะน้อยมาหนุนอกพร้อมทั้งถามไถ่ เลื่อนมือไปปัดปอยผมที่ระใบหน้าซีดเซียวออกให้ “ยังมึนๆ อยู่เลยค่ะ ทำไมหยีถึงรู้สึกแปลกๆ อย่างนี้ก็ไม่รู้” คนที่เอาแต่หลับตานิ่งสกัดกั้นอาการคลื่นเหียน เอ่ยกับสามีด้วยความกังวลใจกับอาการทางกายที่เกิดขึ้น“งั้นมานี่ เดี๋ยวคุณเบิร์นนวดให้นะ หยีจะได้ผ่อนคลาย” ร่างใหญ่ขยับขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง แล้วค่อยๆ นำร่างอ่อนปวกเปียกมานั่งในซอกขา ให้แผ่นหลังบอบบางเอนแนบไปกับอกแกร่ง“เป็นไงจ๊ะ ดีไหมแบบนี้” เบอนันเดสนวดคลึงขมับให้ภรรยาด้วยความตั้งอกตั้งใจ พลางกระซิบถามไถ่ข้างหูบอบบางเสียงทุ้ม“อื้ม…ดีค่ะ” หญิงสาวตอบรับด้วยเสียงเคลิ้มๆ รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่เขาว่าจริงๆ อีกอย่างกลิ่นหอมอ่อนๆ หลังอาบน้ำก็ทำให้เธอสบายจมูกขึ้นเยอะ“แล้วหยีเป็นแบบนี้มานานยังจ๊ะ หรือว่าเพิ่งเป็นวันนี้” เสียงอ่อนโยนซักไซ้ด้วยความเป็นห่วง เขาก็ไม่อาจทราบได้ว่าเธอจะมีอาการประหลาดนี้ตั้งแต่วันไหน เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง อีกอย่างถ้าเป็นอ

“หยีจ๋า หยีคนดี๊คนดี หมอเรียกแล้วจ้าที่รัก ลืมตาหน่อยเร็ว” เบอนันเดสพยายามเกลี้ยกล่อมเมียรักด้วยความใจเย็น เวลาอยู่กับเมียเขาก็มักจะพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างนี้เป็นประจำ ซึ่งมันขัดกับบุคลิกอันน่าเกรงขามที่บุคคลภายนอกได้พบเห็นโดยสิ้นเชิง“ฮื้อ…หยีขอนอนต่อไม่ได้เหรอคะ หยีเพลียจริงๆ นะคะคุณเบิร์น” คนขี้เซาเอ่ยปากประท้วงสามีอู้อี้ทั้งที่ยังไม่ลืมตา เพราะรู้สึกเพลียและอยากซบอกอุ่นนี่แล้วหลับต่อไปเหลือเกิน กำลังสบายเลยเชียวไม่อยากตื่นเลยจริงๆ“อย่างอแงสิครับ ไปฟังผลตรวจแป๊บเดียวเองครับคนดี เดี๋ยวค่อยกลับไปนอนที่บ้านเรานะ” เขาพูดเสียงนุ่มข้างใบหูภรรยา เว้าวอนให้เธอลืมตาตื่นขึ้นมา เพื่อที่ตนจะได้พาไปฟังผลตรวจที่ค้างคาใจให้กระจ่าง“อีกนิดนึงนะคะ” สาวเจ้าต่อรองเสียงหงุงหงิงเหมือนแมวน้อย จนเขาต้องอมยิ้มด้วยความเอ็นดู แต่ก็เกรงใจที่ปล่อยให้หมอรอ จึงกระซิบเรียกอีกครั้ง“ไม่ได้จริงๆ ครับคนดี หมอมารอแล้วนะครับ ลุกก่อนเร็ว” เขาจับตัวคนขี้เซาพยุงขึ้นเล็กน้อยโดยให้ศีรษะสลวยซบที่ซอกคอตน เกี่ยวผมที่หลุดลุ่ยขึ้นทัดใบหูให้แผ่วเบา แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่อยากจะลืมตา มือหนาจึงนวดคลึงตามเนื้อตัวเพื่อกระตุ้นให้กร