All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 111 - Chapter 117

“ฮ่าๆๆ ช่างคิดได้นะเรา ยัยปีศาจน้อยตัวแสบ” เขาก้มลงเอาสันจมูกโด่งถูไถปลายจมูกน้อยของภรรยาด้วยความมันเขี้ยวกับวาจากระเซ้าเย้าแหย่ แล้วแกล้งซุกไซ้ลำคอระหงเอาไรเคราครูดเนื้อบาง จนเธอหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้“นิสัยเค้าเป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ ชอบทำเจ้าเล่ห์ร้ายกาจใส่สารพัด” โรฮันนาจีบปากจีบคอกระแนะกระแหนสามีตัวโต สะบัดหน้าหนีจากการรุกราน พร้อมทั้งย่นจมูกใส่ “จ้าๆ เมียจ๋า ยอมรับก็ได้จ้ะว่าคุณเบิร์นผิดเอง ที่ทำให้ยาหยีน่ารักน่าชังขนาดนี้” ขาดคำเขาก็ฝังปลายจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนอย่างแสนรัก นับวันเมียเขาช่างพูดจาฉอเลาะหยอกล้อดีจริง จากที่เคยติ๋มๆ หงิมๆ เดี๋ยวนี้ทันคนเถียงเก่งขึ้นเป็นกอง แถมยังออกลายเจ้าเล่ห์ไม่ใช่น้อย“อิอิ…ดีมาก” โรฮันนาหัวเราะคิกคัก แสนจะพอใจที่สามียอมลงให้ตนโดยไม่มีข้อโต้แย้ง“หยีจ๋า คุณเบิร์นมีความสุขมากเลยรู้ไหมที่มีหยีอยู่เคียงข้าง และหวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป” เสียงทุ้มเอ่ยกับภรรยา มองสบตาสื่อความหมายในหัวใจเบอนันเดสยอมรับกับตัวเองว่าชีวิตของเขาสมบูรณ์และมีความสุขมาจวบจนทุกวันนี้ได้ ก็เพราะน้ำมือของภรรยาสุดที่รักทั้งสิ้น หากไม่มีเธอคอยมาขัดเกลาจิตใจให้กลับมาใสส

“เชลยรักอย่างหยีมีสิทธิ์ปฏิเสธอสูรหื่นด้วยเหรอคะ”เธอเอียงคอน้อยๆ ถามด้วยท่าทางซุกซน พลางลูบไล้แผงอกกำยำเบาๆ ก่อนจะแกล้งวาดมือลงไปไล้ต้นขาเพรียว แล้วตะครุบไปตรงเป้าเต็มๆ ยั่วเย้าด้วยความคึกคะนอง ส่งผลให้เบอนันเดสคำรามกระหึ่มในลำคอด้วยความชอบใจ วันนี้เมียเขาช่างใจกล้าดีแท้ “งั้นมามะที่รักจ๋า มาให้อสูรกินซะดีๆ” เขาก้มลงดูดปากคนช่างหัดยั่วเสียงดังจ๊วบ ขณะเดียวกันคนหื่นแบบไม่มีลิมิตก็ตอบรับสัมผัสที่แอบซุกซนของเมียสุดสวาท โดยการแอ่นสะโพกเสนอกายใส่ฝ่ามือน้อยการยั่วสวาทแบบไร้เดียงสาอย่างน่ารักน่าชัง และการบอกเป็นนัยว่าเธอก็ต้องการเขาเช่นกัน ทำให้คุณสามีถึงกับยิ้มแป้น กายอันเต็มไปด้วยพลังแห่งบุรุษเพศกระชุ่มกระชวยจนเกินจะทานทน จากนั้นพ่อเจ้าประคุณก็บรรจงถอดเสื้อผ้าของตนกับแม่ยอดรักออกจากกายช้าๆ ทั้งที่ปากหยักยังแนบกับเรียวปากหวานอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปทั่วร่างงามด้วยความลุ่มหลงในรสรักรสเสน่หา“หัวใจของอสูรตนนี้ต้องขอแนบไว้ในกำมือของหยีตลอดไปแล้วแม่ยอดรัก” เจ้าของร่างทรงพลังส่งยิ้มหวานหยดให้หญิงเดียวในดวงใจ จับมือบางมาวางทาบตรงตำแหน่งหัวใจดวงแกร่ง แล้วก้มลงจูบดูดดื่มอ้อยอิ่งเนิ่นนาน

“ผมจะบอกให้นะฮะ ว่ายัยตัวเล็กเนี่ยแสบกว่าที่พ่อคิดเยอะ”“แต่น้องเราก็โดนทำร้ายไม่ใช่น้อยนะ ดูสิ…ลูกสาวพ่อหน้าช้ำหมด” เบอนันเดสทำเป็นแย้งในทำนองเข้าข้างลูกสาวตามประสาคนหลงลูก พร้อมกับลูบไล้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำอย่างเบามือ “ยัยตัวเล็กแค่หน้าช้ำ แต่ผมเห็นไอ้เด็กนั่นทั้งตาปูดและปากแตกยับ” คำที่หลุดออกมาจากปากลูกชายทำให้ผู้เป็นพ่อหันขวับไปจ้องลูกสาว ซึ่งกำลังนั่งทำหน้าแหยๆ “เราต่อยเก่งขนาดนั้นเลยเหรอเฟรด้า” “เอ่อ…เฟรด้าจำมาจากในโทรทัศน์ค่ะ” สาวน้อยตอบอย่างหน้าซื่อตาใสแต่น้ำเสียงฟังดูอ่อยๆ เพราะกลัวพ่อจะเอ็ดตะโรและโกรธเคืองตนอีกครา “จะจำมาจากไหนก็ช่าง แต่คราวหน้าห้ามให้มีเรื่องทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นอีก ไม่งั้นพ่อจะไม่ยกโทษให้จริงๆ ด้วย เข้าใจไหมยัยตัวแสบ” เบอนันเดสออกคำสั่งเสียงเข้ม “เข้าใจค่ะ” แม่หนูน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะถ้าลูกได้เอ่ยปากสัญญานั่นหมายความว่าเธอจะไม่ทำอีกโรฮันนาได้แต่คิดว่าต่อจากนี้เธออาจจะต้องย้ายลูกสาวไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน หรือไม่ก็จ้างครูมาสอนเรื่องมารยาทของกุลสตรีให้ลูกสาวอย่างจริงจัง ก่อนที่เฟรเดอร่าจะก๋าก