บททั้งหมดของ ดั่งต้องมนตร์อสูร: บทที่ 71 - บทที่ 80

วันนี้โรฮันนาปิดร้านเร็วกว่าปกติ เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เห็นนายอนันมารออยู่ที่หน้าเรือนหลังเล็ก หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้บิดา แสนจะแปลกใจที่อีกฝ่ายมาหาตนถึงที่นี่ ทั้งที่ท่านไม่เคยย่างกรายมาเรือนหลังเล็กเลย จะว่าไปแล้วผู้เป็นพ่อไม่เคยมาดูดำดูดีว่าเธอจะอยู่ยังไงเลยต่างหาก โรฮันนาได้แต่คิดว่านายอนันคงจะมีเรื่องพูดกับตนป็นแน่ ไม่งั้นบิดาคงไม่บากหน้ามาถึงที่นี่ “คุณพ่อมาที่นี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวมองใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของบิดา แล้วเอ่ยถามเสียงเบาหวิว ก่อนจะยืนรอคำตอบตัวลีบ กิริยาของลูกสาวคนเล็กทำให้นายอนันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกสงสารลูกสาวที่ดูท่าทางขลาดกลัวผู้เป็นพ่ออย่างเขานัก เขากับลูกห่างเหินกันเหลือเกิน เขาไม่น่าปล่อยให้ทิฐิบ้าๆ มาขวางกั้นสายใยของทั้งสองเลยจริงๆ ทั้งที่โรฮันนาน่าจะเป็นเด็กสาวที่สดใสร่าเริง แต่เขากลับเป็นคนทำให้เธอกลายเป็นคนเข้าสังคมไม่ได้ จำต้องเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่กับบ้าน “เอ่อ…หยีพ่อมีเรื่องจะขอร้อง” ประมุขของบวรเกียรติกัมปนาทรู้สึกกระดากปากอย่างแรงที่ต้องบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากลูกสาวอย่างหน้าด้านๆ ทั้งที่ตนไม่เคยใส่ใจเธอเลยตลอดชีวิต แต่

เมื่อบาทหลวงอนุญาตให้ทั้งสองจุมพิตกันได้ ชายหนุ่มก็รีบประกบปากหยักลงมาหากลีบปากจิ้มลิ้ม ชายหนุ่มเรียกร้องอย่างเร่าร้อน โรฮันนาทั้งทุบทั้งหยิกให้เขาหยุดทำให้เธอขายหน้า แต่เบอนันเดสกลับตรึงท้ายทอยคนพยศให้รับจุมพิตที่ตนมอบให้อย่างถนัดถนี่ ซ้ำยังขยำสะโพกงอนเบาๆ อย่างไม่อายสายตาใคร เล่นเอาแขกในงานพากันเป่าปากวี้ดวิ้ว ถูกใจกับการแสดงความรักในแบบห่ามๆ ของเจ้าบ่าวอสูร กว่าเขาจะปล่อยเธอได้ ก็เมื่อตักตวงความหวานจนพอใจและรับรู้ได้ว่าลมหายใจของหญิงสาวจะหมดสิ้น“เมื่อกี้พูดได้ดีนี่ สมแล้วที่เป็นเมียคนเถื่อนอย่างนายเบอนันเดส” เบอนันเดสยิ้มที่มุมปาก เอ่ยชมเมียเสียงกลั้วหัวเราะ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอจงใจคัดสรรคำพูดมาทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าโดยเฉพาะก็ไม่ยักโกรธ เพราะยังไงซะขั้นตอนสำคัญในการแต่งงานในครั้งนี้ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี“อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมเป็นเมียคุณง่ายๆ คุณจะได้แค่ทะเบียนสมรสไปนอนกอดเท่านั้นแหละ” คนดื้อยังคงแผลงฤทธิ์ใส่เขาไม่หยุด ใบหน้าบึ้งตึงตวัดตาค้อนขวับไม่พอใจกับความเผด็จการของเขา คนอะไรเอาแต่สั่งและสั่งอยู่ได้“จุ๊ๆ ปากดีแบบนี้ สงสัยคงต้องสั่งสอนคนปากดีทั้งคืนซะล่ะมั้ง” เขาทำเสียงฮึ่มฮั่มใน

“ป้อนหน่อยสิจ๊ะ คุณเบิร์นไม่มีแรงเลย” พ่อคนป่วยจอมเจ้าเล่ห์ดึงถ้วยข้าวต้มออกจากมือเมียสาวไปวางไว้ข้างๆ แล้วอุ้มเธอไปนั่งบนตักแกร่ง โอบร่างอวบอิ่มไว้แนบอก ก่อนจะก้มลงกระซิบอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานข้างใบหูบอบบาง ทั้งยังแกล้งขบกัดติ่งหูขาวสะอาดยั่วเย้า“เรื่องอะไร ตัวเองไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย” หญิงสาวดันหน้าสามีออกให้ห่าง แล้วค้านตะกุกตะกัก ยิ่งใกล้เขาเธอยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ร่ำๆ จะใจอ่อนในวินาทีนั้น“งั้น…คุณเบิร์นไม่กินถ้าหยีไม่ป้อน หยีกลับไปเถอะปล่อยให้คุณเบิร์นตายอยู่นี่แหละ” คนเอาแต่ใจยกร่างเมียลงจากตัก ใบหน้าบูดบึ้ง พูดจาประชดประชัน แล้วโถมตัวลงซุกหน้ากับหมอนด้วยท่าทางแง่งอน “โอ๊ย! ก็ได้ ก็ได้ เรื่องมากจริงคุณนี่” โรฮันนาโวยวายให้ชายหนุ่มด้วยความรำคาญใจ ขึงตาใส่เขาแต่สามีก็ไม่สะทกสะท้าน แถมยังทำตาปริบๆ ให้เมียอีก เขาเหมือนนกรู้พอเห็นเธอโวยวายก็รู้ว่าเข้าทางตัวเอง จึงรีบลุกกลับขึ้นมากอดเธอไว้อีกครั้ง สีหน้าหมองหม่นอิดโรยดูแช่มชื่นขึ้นในพริบตา “หันมา อ้าปากด้วย” หญิงสาวสั่งเสียงแข็งๆ เธอตั้งใจว่าจะกระแทกช้อนให้เข้ากระทบกระพุ้งแก้มอีกฝ่ายอย่างแรงๆ เอาให้ปากแตกไปเลย อยากทำเป็นสำออยดีนั

ตอนบ่ายของวันเดียวกัน“หยีจ๋า หยี ไปไหนของเขานะ” เบอนันเดสงัวเงียตื่นมาอีกทีในเวลาบ่ายแก่ คลำสะเปะสะปะไปทั่วเตียงแต่ก็ไม่พบร่างของคนที่นอนอิงแอบแนบชิด เจ้าของใบหน้ายับยุ่งขมวดคิ้วมุ่น ลุกขึ้นขยี้ตาตัวเอง แล้วมองหาร่างเมียสาวไปทั่วห้องแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เขานอนกกกอดอย่างสุขสมตลอดเช้า จึงรีบดีดตัวลุกขึ้นวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำและห้องแต่งตัว“ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องแต่งตัวก็ไม่มี เอ๊ะ…หรือว่าจะไปที่ร้านแล้ว”ครั้นคิดได้ดังนั้นจึงรีบแจ้นไปอาบน้ำ เพื่อจะได้ตามหญิงสาวไปที่ร้าน ตลอดเวลาที่อาบน้ำก็ฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ออกมาถามหาเมียจากลูกน้องทันที “เดรค เห็นเมียฉันไหมวะ” คนแต่งตัวหล่อเฟี้ยวถามเลขาด้วยเสียงทุ้ม“นายหญิงนั่งรถไปที่ร้านขนมแล้วครับนาย” “อืม” เบอนันเดสทำเสียงรับรู้ในลำคอเบาๆ ทำให้คนเกร็งตัวรับเสียงสบถที่คิดจะตามมาถึงกับผงกหัวขึ้นเร็วรี่ จ้องหน้าเจ้านายเขม็งราวกับเห็นผี เป็นไปได้ยังไงที่นายไม่เอ็ดตะโรเมื่อตื่นมาแล้วไม่พบนายหญิงอยู่ในห้อง“แล้วนายหายดีแล้วเหรอครับ” เดรคถามด้วยความแปลกใจที่เห็นนายของตนกระปรี้กระเปร่า ไม่มีสีหน้าอิดโรยเหมือนเมื่

“เปล่าจ้ะเปล่า” เขารีบปฏิเสธพัลวัน ตั้งแต่เมียเขาท้องนี่รู้สึกอารมณ์เธอจะฉุนเฉียวรุนแรงขึ้นเยอะ หากพูดผิดหูหรือทำอะไรผิดใจแม่คุณเข้าหน่อย เธอคงได้ไล่ตะเพิดเขาออกจากร้านแน่“เสร็จหรือยัง” คนท้องยืนคุมเข้มเมื่อเห็นว่าเขายังอ้อยอิ่งก็ชักหงุดหงิด เพราะโรฮันนามีอะไรสนุกๆ จะแกล้งเขาอีกเยอะ จึงทำทีเป็นเร่งยิกๆ “เสร็จพอดีเลยจ้ะ”ครั้นล้างหม้อเสร็จก็เอาไปคว่ำไว้ แล้วหันมายิ้มหวานให้คนที่เอาแต่ทำหน้าบึ้ง“เสร็จแล้วมานี่” หญิงสาวเดินนำไปทางหน้าร้าน โดยมีคนตัวโตเดินตามก้นเมียต้อยๆ อย่างว่าง่าย เขาจะค้านอะไรได้ เธอสั่งอะไรก็ต้องทำล่ะงานนี้“ไปเก็บของตรงนั้นไปไว้ที่หลังร้านหน่อย ห้ามใครช่วยนะ” หญิงสาวชี้นิ้วสั่งเขาเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอสมัยที่ยังเป็นเชลยอยู่ที่ฟาร์มไม่มีผิดเพี้ยน“เอาเก้าอี้ตัวนั้นไปไว้สวนหลังร้าน”เสร็จจากตรงนั้นก็ชี้นิ้วสั่งตรงนี้ไม่หยุดหย่อน เบอนันเดสก็วิ่งไปทำตาม ครั้นลูกน้องจะเข้ามาช่วยผู้เป็นนาย หญิงสาวก็ทำตาขวางใส่จนพวกเขาต้องล่าถอยกลับไป“ไม่เอาดีกว่า เอามันไปไว้ในครัวน่าจะเหมาะ” คำสั่งของเธอทุกคำทำให้เบอนันเดสรู้ซึ้งแล้วว่าสิ่งที่เขาได้กลั่นแกล้งเธอไว้มันแสบแค่ไหน วันนี