All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 61 - Chapter 70

ฝ่ายโรฮันนาไม่ได้สนใจข่าวสารของเบอนันเดสอีกเลย เมื่อหนีมาจากกรงขังของเขาได้แล้ว เธอก็อยากจะตัดผู้ชายใจร้าย ใจดำ อำมหิตเยี่ยงอสูรอย่างเขาออกไปจากความคิดและหัวใจ แต่ทำยังไงก็ตัดเขาออกไปจากห้วงความคิดไม่ได้ ทุกอย่างยังตราตรึงในหัวใจ ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตนได้มอบหัวใจให้อสูรไปแล้ว บ่อยครั้งที่ต้องร้องไห้น้ำตาไหลเพียงแค่คิดถึงคำหวานและการพะเน้าพะนอเอาใจที่เคยได้รับจากจอมอสูร เพราะคิดว่าช่วงเวลาอันแสนหวานแบบนั้นมันคงไม่อาจหวนกลับมาอีกแล้ว แต่ถึงแม้จะคิดถึงคนใจร้ายมากมายมหาศาลแค่ไหน หญิงสาวก็ไม่เคยที่จะเปิดดูทีวีหรืออ่านหนังสือพิมพ์ที่อาจจะมีข่าวของเขาปรากฏบนหน้าหนึ่ง เพราะกลัวตนจะอดร้องไห้ด้วยความโหยหาไม่ได้ แต่ก็พอทราบมาบ้างว่าตอนนี้พี่สาวของตนกำลังคบหาดูใจกับมหาเศรษฐีหนุ่มใหญ่ชาวสวิตเซอร์แลนด์ แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เหตุเพราะสาวใช้ในบ้านชอบเอามาพูดกันให้ได้ยินบ่อยๆ ตอนนี้เธอกลับมาอาศัยอยู่ที่เรือนหลังเล็กเหมือนเดิม ยอมให้พี่สาวตราหน้าว่าหน้าด้านหน้าทน ยอมโง่ดักดานอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาของบวรเกียรติกัมปนาท เพราะไม่ต้องการพาลูกออกไประหกระเหิน สำหรับเธอแล้วยังไงซะที่นี่ก็ยังเป็นที่พึ

“อื้อ…หวานที่สุด” ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นมา แล้วยิ้มใส่ตาด้วยแววตาแพรวพราว ตวัดลิ้นหนาออกมาเลียรอบริมฝีปากหยักการันตีรสชาติที่ตนเพิ่งได้ลิ้มลอง ตอนนี้เบอนันเดสอยากจะแปลงกายเป็นมนุษย์ถ้ำนัก จะได้อุ้มเธอขึ้นพาดบ่าแล้วพาไปทำรักให้สมความคิดถึงเท่านี้เบอนันเดสยังไม่พอกับความโหยหาที่ยาวนาน จุมพิตเมื่อกี้ก็แค่น้ำจิ้มให้กระชุ่มกระชวยและเรียกกำลังใจ จากการที่เธอทำเป็นไม่แยแส สำหรับเขาแล้วหญิงสาวเป็นเหมือนยาเสพติดชั้นเลิศ พอได้ลิ้มลองครั้งแรกก็กระหายที่จะกลืนกินครั้งต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด เธอทำให้เขาเสพติดจนโงหัวไม่ขึ้น แขนแกร่งโอบรั้งเอวอ้อนแอ้นมาแนบลำตัวยิ่งขึ้น จุมพิตผะแผ่วที่หน้าผากโค้งมนด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงมาจูบเม้มกลีบปากสีกุหลาบ โรฮันนาเกือบเคลิ้มไปกับจูบอันแสนเว้าวอนอ่อนหวาน เมื่อตั้งสติได้ก็รีบขัดขืน แต่ก็มิอาจหลุดพ้นจากการกอดรัด “แต่งงานกับผมนะหยี กลับไปอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์กับผม” เบอนันเดสจับมือหญิงสาวมากุมไว้ในอุ้งมืออุ่น แล้วเอ่ยขอแต่งงานกับเธอออกมาตรงๆ ไม่มีความโรแมนติกเลยสักนิด แต่เขาก็พูดมันออกมาจากหัวใจ“ไม่ กลับบ้านคุณไป หรือไม่ก็ไปตายซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าค

“ปล่อยฉันเถอะนะคุณโจร ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย คุณอยากได้อะไรก็เอาไปเลยฉันให้หมด” เสียงสะท้านเอ่ยวิงวอนด้วยความกลัวสุดชีวิตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ถ้าผมบอกว่า…อยากได้ตัวคุณล่ะคนสวย” เขากระซิบข้างหูเสียงหื่นๆ หายใจหอบหนักราวกับหิวกระหายจัด จนคนตัวเล็กที่ตกอยู่ในอ้อมแขนถึงกับตัวสั่นสะท้านและขนลุกซู่ “ว่าไง ผมถามทำไมถึงไม่ตอบ จะให้ผมมั้ยตัวคุณน่ะ?” ครั้นเห็นเธอยังคงยืนตะลึงงัน จึงแสร้งขึ้นเสียงขู่กรรโชกให้หวั่นวิตกหนักเข้าไปอีก“ห๊ะ! คะ…คุณว่าอะไรนะ!” หญิงสาวอุทานเสียงหลง ตกใจจนแทบสิ้นสติ แข้งขาอ่อนแรงจะเป็นลมล้มพับ เหงื่อเม็ดโตผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้า“ผมบอกว่าผมอยาก ‘ร่วมรัก’ กับคุณเดี๋ยวนี้ และก็ตรงนี้ด้วย” คนที่ยืนประกบซ้อนหลังแกล้งกระซิบหื่นยืนยันเสียงหนักแน่นด้วยวาจาแสนกักขฬะ ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดลาดไหล่บางและซอกคอหอมกรุ่น เหมือนเสือหิวที่กำลังตั้งท่าจะขย้ำเหยื่ออันโอชะด้วยความหิวโหย “ไม่ได้นะ! ไม่ได้! อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันมีสามีแล้ว” โรฮันนาส่ายหน้าจนผมกระจาย เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็รีบลนลานห้ามปรามเสียงสั่นระริก โกหกไอ้โจรที่กำลังตั้งท่าจะปล้นสวาทตนไปคำโต หวาดกลัวมากมายมหาศาลจ

ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยาคืนนี้เบอนันเดสพาลัยลามาดินเนอร์สองต่อสอง โดยเหมาห้องอาหารสุดหรูสำหรับการดินเนอร์สุดพิเศษในครั้งนี้ สองหนุ่มสาวทานอาหารภายใต้แสงเทียนสุดโรแมนติก ท่ามกลางเสียงเพลงสากลคลอเบาๆ อาหารรสเริศ ไวน์ชั้นเยี่ยมรสชาตินุ่มลิ้นและชายที่พึงใจ สำหรับลัยลาไม่มีอะไรที่จะวิเศษและมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว เมื่อมีเขาชีวิตหล่อนก็เหมือนจะดีพร้อมไปหมดทุกอย่าง “อร่อยไหมครับที่รัก” เบอนันเดสมองลัยลาค่อยๆ นั่งละเลียดสเต็กด้วยท่าทางราวนางพญา ก่อนจะเอ่ยถามไถ่ด้วยรอยยิ้ม“อร่อยที่สุดเลยค่ะ แต่ถ้าคุณพาลัยลามาทานแบบนี้บ่อยๆ ลัยลาต้องอ้วนเป็นหมูแน่เลย” ลัยลายิ้มหวานหยดให้ชายหนุ่ม พร้อมทั้งแสร้งทำสีหน้าเป็นกังวลกลัวหุ่นตัวเองจะเสีย ทั้งที่จริงแล้วหล่อนชอบนักแลที่จะได้มาทานอาหารในโรงแรมหรูแบบนี้กับเขา“ไม่อ้วนหรอกครับ คุณหุ่นดีจะตาย แถมยังสวยมากซะด้วย” เบอนันเดสแกล้งหัวเราะร่วน แล้วไม่วายทำปากหวานชมหญิงสาว “แหม…ปากหวานจังเลยนะคะ” ลัยลาทำท่าเอียงอายบิดไปมากับคำชมของหนุ่มหล่อละลายใจ จนเขาต้องแอบเบ้ปากด้วยความรังเกียจ“ปากผมไม่หวานเท่าปากคุณหรอกคนสวย” เขาเอ่ยพลางส่งสาย

“คุณไม่สงสัยเหรอครับคุณอนัน ว่าลูกสาวคุณหายตัวออกไปจากบ้านตั้งหลายเดือนเธอไปอยู่ที่ไหน หรือคุณไม่เคยใส่ใจลูกสาวเลยซักครั้ง” เบอนันเดสถามแกมประชดประชัน ทำให้นายอนันถึงกับสะอึกกับคำถามกระแทกใจ รู้สึกผิดขึ้นมาครามครัน เพราะจะว่าไปเขาก็ไม่เคยดูดำดูดีลูกสาวคนเล็กอย่างที่เบอนันเดสว่าจริงๆ“คือผม เอ่อ…” ก้อนแข็งๆ วิ่งมาจุกที่คอ นายอนันพูดไม่ออกได้แต่อึกอักตะกุกตะกัก“ผมจะบอกความจริงให้ก็ได้ ผมนี่แหละเป็นคนจับตัวเธอไป” เบอนันเดสสารภาพออกมาอย่างไม่หวั่นเกรง“เป็นไปไม่ได้ มันหนีตามผู้ชายไปจนท้องไม่มีพ่อต่างหากล่ะ” ลัยลาส่ายหน้าไม่เชื่อ แล้วยังหันมาใส่ร้ายน้องสาวด้วยวาจาว่าร้ายอย่างหน้าด้านๆ“ผมนี่แหละครับพ่อตัวจริงเสียงจริง เพราะผมทำเองกับมือ” เบอนันเดสยืดอกรับอย่างไม่อาย“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ คุณโกหก” ลัยลายังคงไม่ยอมรับความจริงจากปากของเขา“หึหึ…คุณจำผมไม่ได้จริงๆ หรือลัยลา เราเคยเจอกันในงานเปิดตัวเพชรที่คุณเป็นพรีเซ็นเตอร์ที่สวิตเซอร์แลนด์ไง วันนั้นน้องสาวคุณก็ไปกับผมด้วย” เสียงกลั้วหัวเราะเตือนความจำลัยลา“ไม่จริง ไม่ ต้องไม่ใช่คุณ” หล่อนพึมพำราวกับคนเสียสติ ตอนเจอกันครั้งแรกในผับหล่อนก็รู้