All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 11 - Chapter 20

เบอนันเดสจูบเอาๆ ด้วยความลืมตัว แม้ว่าโรฮันนาจะเลี่ยงหลบเพียงใดเขาก็ยังตามประชิดรุกไล่ไม่เลิกรา จูบแสนทรงพลังแทบจะสูบวิญญาณเธอออกไปจากร่าง ยากจะต้านทานความหวามไหวที่เขาสร้างสรรค์ขึ้น เพียงครู่ร่างที่ต่อต้านอย่างเอาเป็นเอาตายก็อ่อนแรงลงยอมให้เขาจูบอย่างเต็มใจ ไม่นานเขาก็ถอนปากออกอ้อยอิ่งให้เธอได้มีโอกาสหายใจเอาอากาศเข้าปอด “คนใจทราม! ไอ้คนถ่อย!” โรฮันนาตะโกนด่าเขาทั้งที่ยังหอบตัวโยน คำด่าสุดแรงของเธอทำให้เขาฉุนขาดขึ้นมาอีกรอบ“ปากดีนักใช่ไหม ปากดีมันก็ต้องเจอแบบนี้” เบอนันเดสบีบคางมนจนปากน้อยเผยอ แล้วก้มลงกัดกลีบปากของเธอเบาๆ มองเธอตาวาวด้วยความโกรธกรุ่นปนหิวกระหาย ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาถึงอยากจูบแม่ตัวดีอีกวะ เบอนันเดสได้แต่สบถอย่างหงุดหงิดอยู่ในใจ “ฉันน่ะปากดี แต่คุณน่ะมันปากหมา” เธอผลักหน้าเขาออก แล้วเค้นเสียงด่าทอไม่ลดละ คำด่าแต่ละคำก็เพิ่งคิดสดๆ ร้อนๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้คนยอมคนมาตลอดอย่างโรฮันนากล้าต่อปากต่อคำกับอสูรร้ายอย่างเขา“มันจะมากไปแล้วนะยัยปีศาจ” เขากระตุกข้อมือน้อยจนร่างบางเซถลาเข้าปะทะกายแกร่งยิ่งเห็นเธอตะโกนด่าด้วยถ้อยคำที่เขารับไม่ได้ยิ่งไม่อยากจะฟัง ฉะนั้นชายหนุ

เบอนันเดสหายไปเกือบเดือน แต่ก็คอยเฝ้าติดตามพฤติกรรมของหญิงสาวอยู่ตลอดไม่เคยขาด แถมยังกำชับนักกำชับหนาว่า ให้ลูกน้องควบคุมให้เธอทำงานที่เขามอบหมายให้อย่างเคร่งครัด คอยดูเธอไม่ให้ห่าง อย่าให้เธอหนีไปได้ และที่สำคัญห้ามให้ใครหน้าไหนช่วยเหลือเธอเป็นอันขาด แต่ถ้าหากเธออู้งานให้รีบโทรไปรายงานเขาทันที ระหว่างอยู่ทางนั้นเขาไม่ค่อยมีสมาธิทำงานสักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่คิดถึงรสจูบหวานหอมของเธอ ความคิดฟุ้งซ่านบ้าบอของเขา ทำให้เบอนันเดสเกิดความหงุดหงิดงุ่นง่าน ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน ที่โรฮันนาโดนเบอนันเดสจับตัวมาเป็นเชลยอยู่ที่นี่ เธอได้ประจักษ์ว่าถึงฟาร์มแห่งนี้จะอยู่ในแอฟริกา ดินแดนที่ผู้คนต่างพากันร่ำลือว่าแห้งแล้ง แต่ที่นี่กลับไม่ได้แห้งแล้งสมคำร่ำลือ ตรงกันข้ามมันกลับอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากระบบชลประทานชั้นยอดที่เบอนันเดสเป็นผู้คิดค้น และนำมาใช้กับการทำฟาร์มในแอฟริกาโดยเฉพาะโรฮันนาเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผู้คน อาหาร ชีวิตความเป็นอยู่ และเริ่มจะพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าเดิมมาก แต่เพื่อนที่เธอสามารถนั่งปรับทุกข์ได้ก็มีแต่อาเท

“กรี๊ด!” เสียงสายฟ้าแหวกม่านนภากาศฟาดดิ่งลงพสุธาจนสะเทือนเลื่อนลั่น ทำเอาโรฮันนาต้องหวีดร้องออกมาสุดเสียง ยกมือขึ้นปิดหู ตัวสั่นงันงก ร้องไห้น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัวสุดขีดไม่นานฝนห่าใหญ่ก็เทกระจาดลงมาราวกับฟ้ารั่ว เสียงฝนเม็ดโตตกลงกระทบพื้นสลับกับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้างไม่ขาดสาย โรฮันนามองฝ่าสายฝนหาเจ้าชีวิต เธอหวังว่าเขาจะมาเอ่ยอนุญาตให้เธอเข้าไปหลบฝน แต่เปล่าเลย ไม่มีแม้แต่เงาของชายใจร้ายผู้นั้น บางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ ว่าได้ปล่อยให้เชลยไร้ค่าอย่างเธอทำงานตากฝนอยู่ตรงนี้“ลัยลาล่ะเดรค ค่ำขนาดนี้ทำไมเธอยังไม่จัดโต๊ะอาหารอีก” คนที่เริ่มหิวเดินออกมาจากห้องทำงาน เมื่อไม่เห็นหญิงสาวมาเรียกไปทานอาหารเย็นเช่นทุกวันก็ถามหาแม่เชลยสาวด้วยท่าทางหงุดหงิด “นั่นน่ะสิคะ แม่บ้านคุณใช้ไม่ได้เลย แอนนี่หิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว” นางแบบสาวคู่ขาคนใหม่ที่เพิ่งตื่นนอนเดินมาสมทบพอดี เลยช่วยพูดอีกแรง“ว่าไงเดรค ฉันถามว่ายัยหน้าจืดนั่นไปไหน” เห็นว่าเลขายังคนยืนนิ่งไม่ตอบว่ากระไร เขาก็ตะคอกใส่ด้วยความโมโหกับความไม่ได้ดั่งใจ “นายลืมไปแล้วเหรอครับว่าให้เธอไปถางหญ้า และห้ามไม่ให้เธอกลับหากงานยังไม่เสร็จ

ผ่านไปเป็นชั่วโมง ไข้และอาการเพ้อของเธอก็ยังไม่ลดลง คนเฝ้าไข้กิตติมศักดิ์จึงต้องเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อย่างเบามือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อน กว่าจะทำภารกิจอันสุดแสนทรมานใจเสร็จ ชายหนุ่มต้องบังคับไม่ให้ตัวเองเสียสมาธิไปกับร่างสะโอดสะองของคนไม่ได้สติอยู่หลายรอบ เล่นเอาคนเฝ้าไข้ถึงกับเหงื่อแตกหายใจฟืดฟาดไปเลยทีเดียว จนเกือบรุ่งสางอาการของหญิงสาวถึงได้ทุเลาเบาบางลง ทำให้เขาเบาใจไปเปราะหนึ่ง จึงขยับกายเข้าไปกอดรัดร่างคนป่วยไว้แนบอกเปลือยเปล่า แล้วหลับไปทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อนเช้าวันที่สองของการนอนยาว ร่างบางขยับตัวด้วยความยากลำบาก ปรือตาขึ้นกะพริบปรับเลนส์ตาช้าๆ อย่างงัวเงีย ใบหน้างามยังคงซีดเซียวและอิดโรยจากการโดนพิษไข้และอสรพิษทำร้าย มือบางยกขึ้นกุมหัวเพราะรู้สึกว่ามันทั้งมึนทั้งปวด ตอนนี้พื้นโลกเหมือนมันจะหมุนได้สามร้อยหกสิบองศายังไงยังงั้น แต่หญิงสาวต้องพยายามฝืนใจพยุงตัวเองลุกขึ้น เพราะคอแห้งแทบจะเป็นผุยผง กระหายน้ำเหลือเกิน “จะเอาอะไร” คนที่เพิ่งเสร็จจากการไปสั่งงานลูกน้องเดินมาหยุดลงตรงหน้าหญิงสาว แล้วเอ่ยถามไถ่ถึงความต้องการของเธอ ด้วยความเป็นห่วงค

วันนี้ฝนตกพรำๆ ในตลอดบ่าย เบอนันเดสเพิ่งพาคู่ขาคนใหม่ซึ่งมีดีกรีเป็นถึงลูกสาวท่านรัฐมนตรีมาที่นี่เมื่อคืน กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบเช้า เมื่อตื่นขึ้นมาด้วยความหิวจึงโอบร่างสาวเจ้าเดินคลอเคลียกันลงจากห้องนอนมาทานข้าวเช้าในตอนบ่ายแก่ของวัน “นายครับ! คุณลัยลาหายไปครับ!” เดรควิ่งมารายงายผู้เป็นนายด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อคนงานมาแจ้งว่าอยู่ๆ ก็ไม่เห็นหญิงสาวกับสิงโตคู่ใจในฟาร์ม“หายไปได้ยังไง ให้ตายสิ! เธอจะไม่ป่วนฉันซักวันไม่ได้หรือไงยัยปีศาจ คราวนี้เธอโดนดีแน่ พูดดีๆ ด้วยไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังนักใช่ไหม” เบอนันเดสกัดฟันเสียงดังกรอด สบถด้วยความเดือดดาล นัยน์ตามืดดำน่าสะพรึงกลัว “มีอะไรหรือเปล่าคะ เบิร์นขา” คนที่ยืนโอบเอวอยู่ไม่ห่างเอ่ยถามเสียงหวาน อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใครกันถึงทำให้ชายหนุ่มดูเป็นเดือดเป็นร้อนได้มากขนาดนี้ “ไม่มีอะไรหรอก คุณอย่าสนใจไปเลยซอนย่า” ชายหนุ่มปฏิเสธหญิงสาวเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ อยากจะอาละวาดให้บ้านพัง“แล้วผู้หญิงที่ชื่อลัยลา ที่ลูกน้องคุณพูดถึงเมื่อกี้เป็นใครกันคะ” สาวสวยเซ็กซี่นามว่าซอนย่าซักไซ้ชายหนุ่มด้วยท่าทางหึงหวงและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ