All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 21 - Chapter 30

“นมจ๋า ช่วยหยีด้วย หยีเหนื่อยเหลือเกิน” ริมฝีปากแห้งผากเพราะขาดน้ำ นั่งลงหายใจรวยรินพิงโคนต้นไม้ใหญ่ ร้องไห้กระซิกด้วยความท้อใจและเหนื่อยอ่อน“นี่ฉันหลงป่าจริงๆ หรือนี่” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วด้วยความสิ้นหวัง มองไปทางไหนก็ดูมืดมนไปหมด หากไม่มีใครตามมาไม่แคล้วเธอคงต้องนอนตายในป่าเป็นแน่โรฮันนายังหาทางออกไม่ได้ ยิ่งนานเข้าขาก็ยิ่งอ่อนแรงแทบจะก้าวไม่ไหว เมื่อตะวันคล้อยต่ำลงความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมผืนป่าเงียบสงัด สัตว์ป่าน้อยใหญ่เริ่มออกมาหากิน ความหวาดกลัวจู่โจมอย่างรุนแรง หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ความคิดที่จะหนีไม่หลงเหลือในสมองน้อยอีกต่อไป แต่พยายามหาทางที่จะออกจากป่าแห่งนี้กลับไปยังบ้านของชายหนุ่ม“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ฮือๆ” สุดท้ายก็ทนความกลัวที่เข้าเล่นงานไม่ไหว ตะโกนขอความช่วยเหลือออกไปสุดเสียง ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ตัวสั่นสะท้านยืนเคว้งไปมาเพราะไม้รู้จะก้าวขาไปทางไหนดี ตอนนี้เธอมืดแปดด้าน“หึหึ…เป็นไงล่ะนังเชลยตัวแสบ คิดจะหนี พระเจ้าเลยลงโทษให้หลงป่า สมน้ำหน้า ดีนะที่เสือมันไม่คาบคอซะก่อนที่ฉันจะมาเห็น แต่เสือพวกนั้นมันคงไม่กล้ากินเนื้อเน่าๆ ของเธอหรอก เพราะเธอ

“ฉันหยุดไม่ได้จริงๆ ลัยลา” เขาปฏิเสธเพราะตอนนี้มาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับซะแล้ว อีกอย่างถ้าเขาหยุดเธอก็จะหวาดกลัวที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายในครั้งต่อไป คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆ เบียดความอลังการเข้าไปในดอกไม้แรกแย้มอย่างแช่มช้าทว่าบาดอารมณ์ “ฉันไม่ได้ชื่อลัยลา ฉันชื่อโรฮันนา ได้ยินไหมไอ้คนใจร้าย” หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนด้วยความเจ็บปวด พร้อมทั้งตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มว่าตนไม่ใช่คนที่เขาอยากแก้แค้น “หุบปาก! อย่ามาตอแหล มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะปากแข็งอีกเหรอยัยปีศาจ” เจ้าของร่างทรงพลังกัดกรามดังกรอดทั้งเสียดเสียวที่เธอดิ้นเร่าๆ จนอะไรต่อมิอะไรที่เชื่อมต่อกันเสียดสีรุนแรง ทั้งโมโหที่เธอยังกล้าปฏิเสธหน้าด้านๆ จึงลงโทษเธอด้วยการกดสะโพกย้ำๆ “โอ้วววว…แน่นเป็นบ้า” เมื่อเข้ามาฝากฝังตัวตนจนสุดทางเสน่หา กลีบกุหลาบงามก็ตอดรัดถี่ๆ เบอนันเดสเปล่งเสียงคำรามอันหยาบโลนออกมา ใช้ปากและจมูกขบกัดดูดดึงซอกคอและเนินอกสล้างของเธอจนเป็นรอยแดงไปหมด จากนั้นก็ใช้ฟันแหลมคมฉกงับเข้าที่ยอดอกชูชันด้วยความแรงจนเธอสะดุ้งโหยง “ออกไปนะ ฉันเจ็บ ได้โปรด” หวีดร้องเสียงหลง หญิงสาวยังคงเจ็บปวดกับสิ่งแปลกปลอมที่เขาจงใจ

หญิงสาวพยายามรัวกำปั้นซัดใส่ร่างใหญ่ถี่ยิบ แต่ก็ไม่อาจหยุดคนเลือดขึ้นหน้าได้ มือกระด้างกระชากร่างแน่งน้อยลงจากขอบอ่างด้วยความรุนแรงจนแข้งขาแทบหัก จากนั้นก็ผลักลงไปบนพื้นห้องน้ำแข็งกระด้างระคนเย็นเฉียบ กดตัวเธอไว้แล้วกายแข็งกร้าวก็อัดกระแทกตัวตนเข้าหาร่างบอบช้ำอย่างจงใจให้เธอเจ็บปวดถึงที่สุด ก่อนจะโจนจ้วงเข้าไปให้ลึกด้วยความแรงอย่างไร้ซึ่งการผ่อนปรนและไม่มีคำว่าเวทนาอยู่ในหัวใจ โรฮันนาหวีดร้องออกมาสุดเสียง น้ำตาไหลพราก เจ็บปวดราวกับมีเข็มนับพันเล่มตอกตรึงกลางร่าง “กรี๊ดดดดดด…”“เป็นยังไงแม่ตัวดี เธอเริ่มรู้หรือยัง ว่าสัตว์นรกอย่างฉันมันทำอะไรกับเธอได้บ้าง”คนใจทมิฬกัดฟันแสยะมุมปากถากถางอย่างสาแก่ใจ เบอนันเดสถาโถมความกร้าวแกร่งเข้าหาเต็มอัตรา เฝ้าตอกอัดรุนแรงย้ำๆ ซ้ำๆ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความดุดันและดิบเถื่อน หญิงสาวแสนจะเจ็บปวดเหมือนร่างโดนฉีกกระชากให้แยกออกจากกัน เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นในห้องน้ำไม่ขาดสาย พื้นห้องน้ำแข็งๆ กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของอสูรร้าย ครั้งนี้มันช่างยาวนานจนแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด อสูรร้ายเฝ้าทรมานเชลยสวาทอย่างโหดร้าย ป่าเถื่อนและรุนแรงครั

หนึ่งเดือนต่อมา“ไหนดูซิ” ร่างองอาจของเบอนันเดสเดินมาดูแปลงข้าวโพดทันทีที่เชสไปแจ้งว่ากำลังเกิดปัญหาแมลงลงมากินใบและแทะลำต้น“นี่ครับนาย แมลงมันเริ่มลงที่แปลงนี้ก่อนครับ” เชสชี้ไปที่แปลงข้าวโพดที่กำลังจะเก็บเกี่ยวเอาลำต้นและใบไปเข้าโรงงานแปรรูปออกมาเป็นอาหารสัตว์ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า“มันเป็นอย่างนี้มานานหรือยัง?” เบอนันเดสเอ่ยถามผู้จัดการฟาร์มเสียงเครียด เพราะถ้าหากเก็บเกี่ยวผลผลิตไม่ได้ตรงตามเป้าที่วางไว้ ก็เท่ากับว่าเขาอาจจะต้องเสียส่วนแบ่งทางการตลาดไปให้กับบริษัทคู่แข่ง ซึ่งความจริงในข้อนี้เป็นสิ่งที่คนอย่างเบอนันเดสยอมไม่ได้“ซักระยะแล้วครับนาย แต่มันเหมือนจะลุกลามไปเรื่อยๆ เลยนะครับ” เชสก็รู้สึกเป็นกังวลใจไม่ต่างจากผู้เป็นนาย เพราะนี่ก็ใกล้จะถึงฤดูเก็บเกี่ยวเข้ามาแล้ว“แล้วสารสกัดชีวภาพที่เราเคยใช้ฉีดล่ะ เอามาลองแล้วหรือยัง?” เขาถามถึงน้ำสกัดชีวภาพที่ทางบริษัทคิดค้นขึ้นมาใช้กับพืชในฟาร์มโดยเฉพาะ ฟาร์มของเขาจะไม่ใช้สารเคมีเลย เพราะผลผลิตที่นำไปแปรรูปทุกอย่าง จะถูกนำไปจำหน่ายเป็นอาหารสัตว์นั่นเอง“ลองมาสองครั้งแล้วครับนาย แต่ไม่ได้ผลเลย” เชสตอบตามความเป็นจริง พอเขาสังเกตเห็นว่าม

“อย่านะ! อย่าทำอะไรฉัน! ได้โปรด!” โรฮันนาหวีดร้องสุดเสียง ตัวสั่นงันงก ส่ายหน้าทั้งน้ำตาคลอเบ้า ขณะเอ่ยอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ เพราะกลัวอารมณ์ร้ายของเขาเสียเหลือเกิน“พยศดีนักก็อยู่แต่บนเตียงกับฉันซักสามวันสามคืนแล้วกัน จะได้ไม่มีแรงคิดหนีได้อีก” เขาเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยอารมณ์คุกรุ่นยากจะมอดดับ แล้วจึงล้วงมือหยาบกระด้างลงไปกอบกุมกุหลาบงามกลางกายสาว ทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่างอุกอาจ “ไม่นะ! ไม่!”โรฮันนาพยายามหุบขาขืนตัวไว้ แต่ยิ่งเธอหนีบขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเคล้นคลึงหนักมืออย่างจงใจ จากนั้นก็ทำให้เธอดิ้นพล่านด้วยการส่งปลายนิ้วซุกซนเข้าไปภายในความคับแคบอันน่าค้นหา ก่อนจะนำพาเข้าออกอย่างมีชั้นเชิง ทำเอาสาวเจ้าส่ายหน้าเม้มปากแน่นด้วยความเสียวซ่านเกินห้ามใจ แต่ก็ไม่ยอมให้เสียงอันน่าละอายเล็ดลอดออกมาให้คนใจร้ายได้ย่ามใจ ทว่ายิ่งเธอต่อต้านตั้งตนพยศเขาก็ยิ่งคึกคะนองอยากเอาชนะเป็นทวีคูณ และนั่นก็ทำให้นิ้วที่ถูกผลักดันเข้าออกซอกสาวเร่งเร้าความเร็วถี่ยิบ ทำเอาแม่คนไม่ประสาครางฮือกลั้วลำคอระหงด้วยความเสียดเสียวสุดใจขาดดิ้น ก่อนจะวูบใบหน้าหล่อลากไส้ลงมาหา “อ้าปา