All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 51 - Chapter 60

ในขณะที่ลัยลากำลังจะเอาเรื่องโรฮันนาก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน“ลัยลา! ลัยลา!” เสียงเรียกหาหญิงสาวฟังดูร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อมีคนกำลังจะมาทางนี้ลัยลาจึงยอมปล่อยมือจากผมของน้องสาว “ฉันอยู่นี่ค่ะ คุณเบอนันเดส” โรฮันนาขานรับเสียงสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ครั้นตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร สุดท้ายก็ต้องให้อสูรอย่างเขาช่วยอยู่ดี“เธอเป็นอะไรหรือเปล่าลัยลา ฉันเห็นเธอหายไปนานก็เลยออกมาตาม”ครั้นเห็นหน้าหญิงสาวเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เบอนันเดสก็หมุนตัวเธอไปมาเพื่อสำรวจความเสียหาย พร้อมทั้งถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย“นี่คุณจะบ้าหรือไง! ฉันนี่ชื่อลัยลา ส่วนนังนั่นมันชื่อโรฮันนา” ลัยลาอดไม่ได้เพราะคิดว่าน้องสาวบังอาจเอาชื่อของตนไปแอบอ้างว่าเป็นตน จึงวีนใส่ชายหนุ่มเสียงแหลมปรี๊ดด้วยความเดือดดาล คำพูดของลัยลาทำเอาเบอนันเดสถึงกับตัวแข็งทื่อ ตอนนี้เขาได้รับรู้ความจริงโดยไม่ต้องเสียเวลาไปสืบเสาะหา เพราะเจ้าตัวได้มายืนยันชัดถ้อยชัดคำต่อหน้าต่อตาจากนั้นลัยลาก็หันไปเล่นงานน้องสาว“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงห๊ะ! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะนังน้องเวร” ลัยลาเดินปร

ที่สุดโรฮันนาก็ไม่อาจฝืนทนยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป เธอแหวกวงล้อมของบรรดานักข่าวออกมาด้วยอาการของคนใจสลาย ก่อนจะวิ่งจากตรงนั้นโดยไม่เหลียวหลังกลับ ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี รู้แต่ว่าจะต้องไปให้พ้นจากเหตุการณ์บ้าๆ ในตอนนี้ก่อนเป็นอันดับแรก “หยี! หยี! อย่าเพิ่งไป!” เบอนันเดสรีบฝ่าวงล้อมของพวกนักข่าวออกมา ตะโกนเรียกหญิงสาวเสียงดังลั่น วิ่งตามร่างอ้อนแอ้น แล้วคว้าเอวบางไว้ได้ทันพอดี “คุณต้องการอะไรจากคนต่ำต้อยอย่างฉันอีก” โรฮันนาพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วมองใบหน้าคร้ามคมด้วยสายตาเจ็บปวด“หยี ผม…”เบอนันเดสใจหายวาบ เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดตัวสั่นสะท้าน น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย แต่ไม่มีเสียงร้องไห้แม้แต่แอะเดียว เพราะเธอกัดริมฝีปากไว้จนเลือดแทบไหล แต่แววตาที่เธอใช้มองเขาบอกได้ดีว่าเธอเจ็บปวดมากเพียงใด ทำให้เขารู้สึกผิดและสงสารอีกฝ่ายจับใจ “อย่ามากอดคนน่ารังเกียจและไม่มีใครต้องการอย่างฉัน” หญิงสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมอกของชายหนุ่ม แล้วกอดตัวเองร้องไห้น้ำตาไหลพราก แววตาที่เคยเศร้าหมองมาบัดนี้กลับยิ่งดูหม่นแสงลงจนน่าใจหาย ร่างบางสั่นสะท้าน ไหล่ทั้งสองลู่ลงอย่างน่าเวทนายิ่งนัก“ผมขอโทษที่ท

ภายในห้องตรวจโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง“คุณหมอคะ สรุปน้องสาวของดิฉันเป็นอะไรคะ” พอหมอเรียกเข้าไปฟังผลการตรวจเลือดและปัสสาวะ อรอุมาก็เอ่ยถามหมอทันทีด้วยความใจร้อน “หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ น้องสาวของมาดามตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์แล้วครับ”“ท้อง!” อรอุมาอุทานเสียงดังลั่น จนคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้งโหยง“ทะ…ท้อง” เมื่อหลุดออกจากภวังค์ คนที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังจะได้เป็นแม่คนถึงกับหน้าซีดเผือด เฝ้าพึมพำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้างามที่ซีดอยู่แล้วมาบัดนี้มันแทบจะไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยง มือเรียววางทาบเบาๆ ลงบนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง แล้วน้ำตาไหลพราก“ครับ” หมอย้ำอีกครั้งโรฮันนาทั้งดีใจที่สายใยรักของผู้เป็นแม่ที่มีต่อพ่อกำลังจะก่อกำเนิด ทั้งเสียใจที่ลูกน้อยจะต้องกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก แต่ความผิดทั้งหมดเธอยินดีที่จะน้อมรับไว้เองแต่เพียงผู้เดียว และจะตอบแทนลูกในสิ่งที่ขาดหายไปด้วยความรักทั้งหมดที่แม่คนหนึ่งจะมีให้ลูกได้ “ต่อไปอย่าทำงานหนักนะครับ เพราะจากผลตรวจคุณแม่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ อาจจะมีผลต่อเด็กได้” หมอแนะนำการปฏิบัติตัวให้คุณแม่คนใหม่อีกเล็กน้อย“ค่ะคุณหมอ” คนที่

“นายท้องหรือเปล่าครับเนี่ย กินของเปรี้ยวอย่างกับคนแพ้ท้องเลย”เดรคแซวเล่นๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไรมาก ส่วนคนที่ถูกเย้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ก้มหน้าก้มตาซัดมะม่วงจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะลุกไปล้างปากในห้องน้ำ แล้วกลับมานั่งจิบกาแฟรอเวลาเข้าประชุม เจ้าของร่างซูบโทรมนั่งทอดอารมณ์เศร้าหมอง ดูแล้วไม่ต่างอะไรจากคนหมดอาลัยตายอยาก ตาคมเลื่อนลอยมองฝ่าไอแดดของฤดูร้อนออกไปนอกร้านอย่างไร้จุดหมายทันใดนั้นสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งที่เขาคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก ร่างใหญ่ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกมานอกร้านราวคนละเมอ ตอนนี้สมองเขาไม่สั่งการอะไรอีกแล้ว มีเพียงเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นตูมตาม สั่งให้ก้าวขาตามร่างอ้อนแอ้นที่กำลังจะหายลับตาไป “หยี…” เขาพึมพำเรียกชื่อหญิงสาว ยิ้มซีดเซียวปรากฏบนใบหน้าอิดโรย มันเป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่เธอได้จากเขาไป หัวใจสั่นไหวระรัวเร็วเหมือนมันจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง“นายครับ นายจะไปไหนครับ การประชุมกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ” ครั้นเห็นผู้เป็นนายลุกพรวดพราดออกไปเดรคก็ตกอกตกใจ รีบวิ่งตามไปไม่ห่าง “โรฮันนา! หยี! หยี!”ที่สุดเบอนันเดสก็วิ่งตามมาคว้าแขนเรียวไว้ เอ่ยเรียกด้ว

หลังจากที่รู้ว่าโรฮันนาอยู่ที่ไหนเบอนันเดสก็มาหาเธอ แต่ก็ต้องผิดหวังที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาว แต่ยังไงเบอนันเดสก็ยังคงไม่ละความพยายามในการตามหาโรฮันนา เขาพยายามไปหาอรอุมาและเคียรอสแทบทุกวัน อ้อนวอนขอร้องให้สองสามีภรรยาบอกที่อยู่ของโรฮันนา อยากรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วก็ยังเล่าเรื่องราวความเข้าใจผิดในตัวเมียสาว สารภาพและยืดอกรับสิ่งที่ตนได้ทำไว้ทั้งหมด เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมละความพยายามง่ายๆ มาตามตื๊อแทบทุกวัน นานเข้าสองสามีภรรยาก็ชักจะใจอ่อนลงไปเรื่อยๆ และอีกอย่างทั้งสองก็รู้ดีว่าโรฮันนามีใจรักชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก ถึงปากน้องสาวจะไม่ยอมรับแต่นัยน์ตาโศกคู่นั้นก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าเธอนั้นรักเบอนันเดสมากแค่ไหนทั้งสองรู้ว่าทุกวันนี้โรฮันนาก็ยังไม่สามารถลืมเลือนเบอนันเดสได้ จึงตกลงปลงใจกันว่าจะบอกว่าน้องสาวของพวกเขาอยู่ที่ไหน เพื่อเห็นแก่ความสุขของสาวน้อยผู้อาภัพ และหลานตัวน้อยที่จะเกิดมาโดยไม่ต้องกำพร้าพ่อ อรอุมาอยากให้บุคคลอันเป็นที่รักมีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกเมื่อเบอนันเดสได้รู้ว่าโรฮันนาบินกลับเมืองไทยไปแล้ว เขาก็ไม่รอช้า จัดการจ้างนักสืบมือดีข