Lahat ng Kabanata ng Minsan, Madalas (Life Series 1): Kabanata 1 - Kabanata 10

Ang Mga TropaMag-isa na naman sa maliit na kwartong ito. Mas lumalala talaga ang gabi lalo na kapag ang ulam mo ay pancit canton at nilagang itlog ta's ikaw lang mag-isa. Hindi ko alam kung bakit, pero lalo ko lang naiisip kung gaano kalungkot ang buhay ko. Mag-isa, walang kasalong kumain sa hapagkainan ng pancit canton at nilagang itlog na ginawa para sa maramihan.Tinawagan ko si mama upang kumustahin, nakatira lang naman sila ng kapatid ko sa kabilang siyudad na malapit lang naman ng kaunti, tatlong sakay mula rito sa aking inuupahan. Sinagot niya ang tawag ko pagkalipas ng anim na ring.Wala pa nga yatang balak sagutin...[Ayos ka naman d'yan?] tanong niya mula sa kabilang linya."K lang." tipid kong sagot.[May kailangan ka ba? May babayaran ka ba? Dagdagan ko ba allowance mo?]"Wala kong babayaran, ayos lang naman 'yong allowance ko 'di mo na kailangan pang dagdagan."[Gano'n ba, bakit ka napatawag?]Bakit parang ayaw mo ‘kong kausapin?"Napindot lang..."[Ahhh, malapit na nga

Pray BoysI'm going to tell you what a demon once told me; It's okay to want your own happiness. It's okay to care about yourself the most. When someone hits you, it's okay to hit back and then ask them; 'what the hell do you expect?' It's okay, you're not obligated to sit there and smile and swallow every drop of poison that they give you. You're more than furniture, you're not their shiny toy. You’re human, you have every right to say."Tangina, hindi mo alam pinagsasabi mo. Mali ka, kaya manahimik ka na lang, puwede?"You have the right to protest your own mistreatment and set boundaries for respectful interactions. Hindi narerealize ng ibang tao na may ganito kang karapatan at kapag ginawa mo ito sa kanila they will act offended and appalled pero karapatan mo iyon. And that shit hits me. May point 'yong demonyong nagsabi no'n sa akin...at iyon ay ang sarili kong hindi ko maintindihan.Alas dos ng hating gabi na, nakahiga ako sa aking kutson, yosi ang nasa aking labi at kisame lama

Panibagong kalmot ng pusa•••Pagkatapos no'ng overnight na iyon, tanghali na kami nagsi-uwi. Pag-uwi ko wala si Jorge sa bahay, may pasok yata. Wala ako sa mood maligo kaya nagpalit na lamang ako ng damit. T-shirt na kulay puti na may print na baybayin. Cargo shorts naman ang sinuot kong pang-ibaba.Biyernes pa lang ngayon at hindi ko alam kung anong schedule ni Jorge sa school kaya bahala na. Malapit na rin ang prelim exam namin, syempre bilang isang normal na estudyante hindi ako nagreview bagkus humiga ako sa kutson, inilabas ang cellphone at binuksan ang data nito. Pagtingin ko sa messenger mayroong message request, binuksan ko ito at binasa.Pambihira naman talagang buhay na ito.Sining Fedeli: Hello, I'm a thief and I'm here to steal your heart

Ang huling speaker•••Sumapit ang lunch break kaya tinungo namin ang karinderya katapat ng school at umorder ng giniling, at si Niccolo lang ang naiba dahil porkchop ang kaniyang binili."Babalik pa ba tayo ro'n?" tanong ni Niccolo."Taragis na 'yan, huwag na! Ang boring-boring doon!" sabi ni Seb."Tanga, sayang 'yong nasayang na nating oras, atsaka wala pa tayong attendance, sayang punta natin." sabi ko."Taragis naman, tutulugan ko 'yon mamaya!" naiinis na sambit ni Seb."Gagu umayos ka, na kay sir agustin pa pala 'yong cellphone natin." sabi ni Niccolo."Parang may magchachat sa'yo na chixx do'n, eh, wala ngang nagkakagusto kahit isa sa'yo." Ani Seb."Gagu bagong bili lang kasi 'yon!""Pake ko?""Pake mo? kasalanan mo kaya kung bakit nakuha 'yon! Nag-aya ka pa mag ml!""Luh, game na game ka ngang hinayupak ka!""Awat na pambihira! Kumain na lang kayo r'yan." pag-aawat ni Lucas sa dalawa dahil napagigitnaan siya nito.Hindi puwedeng ipagtabi si Seb at Niccolo dahil lalong iingay an

Babalik sa pinagmulan•••Kina-umagahan hindi kami pinayagan umuwi ni nanay lolita hanggat hindi pa kami nag-aalmusal kaya para kaming isang pamilyang nagsasalo-salo sa hapagkainan."Musta naman ang pag-aaral ninyo?" tanong ni tatay sevi sa amin habang nagsasandok ng sinangag sa kaniyang plato."Ayos lang po, tay." sagot ni Seb na nagsasandok din ng pagkain niya.Kaniya kaniya kaming sandok ng pagkain. Sinangag, scramble egg, hotdog at tuyo ang nakahain sa mesa."Ayos lang, ah. Rinig ko kagabi puro kayo mura tapos puro bobo lumalabas d'yan sa mga bunganga ninyo. Akala ko ba nagrereview kayo?"Nagtinginan kaming apat. Napuyat kasi kami kakalaro ng ML tapos GG pa, mga bobo kasi kakampi ko na silang tatlo tapos isang kaklase namin."Nako umayos kayo at graduating kayong apat!" paalala ni nanay lolita sa amin, "Itong si Sebastian sinasabihan namin 'yan palagi na pagbutihan naman para walang bagsak, para naman makatulong na sa amin ng tatay niya!" dagdag pang sambit ni nanay lolita sa amin