Semua Bab ของขวัญที่ด้อยค่า: Bab 131 - Bab 140

ค่ำคืนนี้ครอบครัวของอชิรวัฒน์เดินทางมาถึงร้านอาหารที่คุณจันทร์กระจ่างได้มาสั่งกับพนักงานทางร้านเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อทุกคนเดินเข้ามาภายในร้านแห่งนั้น ทุกอย่างช่างดูโรแมนติกเสียเหลือเกิน มีห้องไปรเวทสำหรับนั่งรับประทานอาหาร ถูกจัดแต่งด้วยซุ้มดอกกล้วยไม้หลากสายพันธุ์ แสงเทียนที่ประดับอยู่รายรอบ ท่ามกลางหิมะตกเช่นนี้ช่างดูอบอุ่นและทำให้รู้สึกดีมากเลยทีเดียว “ร้านอาหารนี้สวยจังเลยนะคะ มีห้องเป็นส่วนตัวแบบนี้ด้วย แถมยังประดับตกแต่งได้อย่างน่ารักเชียว รุ้งชอบดอกกล้วยไม้ที่สุดเลยค่ะดูสดชื่นไปหมด” รุ่งทิวาหันไปพูดกับคุณจันทร์กระจ่าง นางได้แต่ทำหน้ายิ้มก่อนจะชวนให้หลานสาวไปนั่งประจำที่พร้อมกับสามี “เชิญไปนั่งสิครับคุณผู้หญิง จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานหรือเปล่า?” อชิรวัฒน์เพิ่งเดินเข้ามาทีหลังกระซิบบอกข้างหู ทำเอารุ่งทิวาต้องหันฟึ่บกลับไปอย่างไว จมูกโด่งเป็นสันจรดลงที่พวงแก้มขาวเนียนชวนให้ต้องเขินอาย “หืม แก้มทั้งนุ่มทั้งหอม อยากให้พี่หอมก็บอกมาดี ๆ ไม่ต้องแกล้งเอามาชนแบบนี้หรอก” เขาขยิบตาส่งให้อย่างหยอกล้อ รุ่งทิวารีบเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับลูกสาวซึ่งตอนนี้นั่งรออยู่กับคุณปู

ทริปญี่ปุ่นเหมือนกับการมาฮันนีมูนดี ๆ นี่เอง หลังจากค่ำคืนที่ขอแต่งงานและได้รับการตอบตกลง อชิรวัฒน์ก็อิ่มเอมความสุขไปกับร่างบอบบางที่เขาได้นอนโอบกอดและมีความสัมพันธ์ทางกายลึกซึ้งกับเธอในทุกค่ำคืน ให้รู้กันไปเลยว่าหลังกลับจากท่องเที่ยวทริปนี้ลูกคนที่สองจะไม่มาเกิดในท้องของรุ่งทิวาอีกครั้ง โชคดีมากที่พ่อกับแม่มาเที่ยวด้วยกัน ทำให้ลูกสาวไม่ต้องมาอยู่กวนใจกวนเวลาสวีทหวานของพ่อแม่ ทำให้รุ่งทิวาและอชิรวัฒน์ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันมากยิ่งขึ้น “พี่ชินจะไม่พารุ้งออกจากเตียงไปไหนเลยเหรอคะ?” จนถึงเวลานี้เกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว อชิรวัฒน์ยังไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ลุกขึ้นจากเตียงนอนเลย เขายังคงโอบกอดร่างกายที่เปลือยเปล่าซึ่งกำลังซบใบหน้าอยู่กับแผงอกกว้าง จับจ้องมองภูเขาไฟฟูจิจากวิวหน้าต่างของห้องพักที่เขายอมเสียเงินคืนละเกือบหนึ่งแสนบาทเพื่อเช่าห้องนี้มา ที่จริงแล้วเขารู้มาตั้งแต่ต้นว่าการมาในครั้งนี้มันจะต้องพิเศษเหมือนมาฮันนีมูนหลังแต่งงานไม่มีผิด แม้จะข้ามทุกขั้นตอนนั้นมาแล้วก็เถอะ เพราะชีวิตของเขาและรุ่งทิวาข้ามสเต็ปมาทุกอย่าง สำหรับคู่อื่นคงเริ่มจากการชอบพอรักใคร่ แต่งงานและสร้างครอบครัวมีลูกมา

เสียงปรบมือและเสียงโห่แซวของผู้คนในงานก็ดังขึ้น ทำให้รุ่งทิวาต้องเขินอายขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อครู่เธอเผลอไผลและปล่อยให้สามีป้ายแดงได้จูบต่อหน้าผู้คนหลายร้อยที่มาร่วมงาน ก่อนที่สายตาของคนทั้งคู่จะปะทะเข้ากับร่างสูงของชายหนุ่มคนคุ้นตา รุ่งทิวาจับจูงมือของอชิรวัฒน์เดินเข้าไปหาอย่างไม่รอช้า “คุณกร ไม่คิดเลยนะคะว่าจะมาร่วมงานนี้ได้ด้วย ไหนคุณกรบอกว่าไปทำงานที่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอคะ?” “วันสำคัญของรุ้งนี่นา ผมจะไม่มาแสดงความยินดีได้ยังไงล่ะ ผมต้องมาอยู่แล้วเพราะเมื่อคืนลูกสาวโทรไปออดอ้อนให้มาร่วมงานแต่งพ่อกับแม่ของแก ถ้าผมไม่มาวันใหม่จะโกรธผมน่ะสิ ผมเลยต้องรีบจองตั๋วมาอย่างกะทันหันเลย ยินดีด้วยนะรุ้ง ต่อไปนี้รุ้งจะมีความสุขจริง ๆ สักที เจ้าสาวสวยเหมือนเจ้าหญิงเลยจริง ๆ” “ขอบคุณนะคะคุณกร ขอบคุณกับทุกสิ่งทุกอย่างเลย วันนี้รุ้งมีความสุขได้ก็เพราะได้กำลังใจดี ๆ จากคุณกร ทำให้รุ้งก้าวผ่านวันเวลาที่เลวร้ายนั้นมาได้” “รุ้งเป็นคนที่เก่งมากต่างหากล่ะ รุ้งคู่ควรที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีผู้ชายที่ดีพร้อม คนที่รุ้งรักและก็รักรุ้งอยู่เคียงข้างกันตลอดไป ยินดีด้วยนะคุณชิน คุณเป็นผู้ชายที่โช

"ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในงานของเราสองคนวันนี้นะคะ" เสียงกล่าวขอบคุณดังขึ้น พร้อมกับเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดเป็นจังหวะเบา ๆ ภายในห้องจัดเลี้ยงใหญ่ของโรงแรมเมธาวิน แชนเดอเลียร์ส่องระยิบระยับ สะท้อนประกายแสงทองอ่อนเหนือหัวแขกนับร้อยที่แต่งกายหรูหรามาร่วมงานมงคลสมรส เสียงหัวเราะ เสียงแก้วชนกัน เสียงคำอวยพรที่ดังก้อง ทุกอย่างดูงดงามเหมือนภาพในฝันของคู่บ่าวสาวทุกคู่ที่รอคอยวันนี้เหลือเกิน แต่ยกเว้นหัวใจของใครคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าตอนนี้เลย 'ทิวา เมธาวิน' ทายาทคนโตของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ร่างสูงในชุดสูทสีดำสุดเนี้ยบพอดี ยืนอยู่หัวมุมของห้องจัดเลี้ยง ใบหน้าหล่อเหลาจนใครต่อใครต้องเหลียวมามอง แต่ในแววตาคมเข้มในตอนนี้กลับแฝงด้วยความเศร้าอันยากจะปิดบังได้มิด บนเวทีมีเจ้าสาวแสนสวยในชุดสีขาวบริสุทธิ์ กำลังยิ้มหวาน ยิ้มให้กับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่เขา 'วันใหม่ จิตติพัฒน์' หญิงสาวที่เขาแอบรักแอบชอบ รักที่ไม่เคยพูดออกไป รักที่เขาเลือกเก็บไว้เงียบ ๆ มาตลอดหลายสิบปี มาวันนี้เธอกลายเป็นภรรยาของใครอีกคนไปแล้ว “ยินดีด้วยนะวันใหม่ ทั้งที่หัวใจเรา

06:15 น. แสงแรกของเช้าวันใหม่ลอดผ่านเข้ามาภายในห้องพักสวีทสุดหรู ยาหยีลืมตาขึ้นช้า ๆ ร่างของทิวายังคงนอนอยู่ข้างกายไม่ได้หายไปไหน มีผ้าห่มถูกปกคลุมอยู่ครึ่งตัว เขาหลับสนิท แต่มีรอยยิ้มอยู่บนมุมปากราวกับคนกำลังนอนฝันดี แต่สำหรับเธอแล้ว ความจริงตรงหน้านี้กลับทำให้ใจรู้สึกเจ็บมากกว่าใคร เธอนั่งนิ่ง ๆ มองรอยแดงที่ต้นคอของตัวเองผ่านกระจกเงาที่อยู่ตรงหน้า ความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนกลับมาเป็นภาพสั้น ๆ ให้ใจเจ็บ รสจูบและเสียงเรียกชื่อของวันใหม่ในทุกจังหวะที่ร่างกายกำลังเคลื่อนไหว สิ่งที่เขาคิดและจินตนาการอยู่ตลอดเวลาคือเขากำลังมีความสุขกับใครอีกคนที่ไม่ใช่เธอ ยาหยีค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียงช้า ๆ ก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น มือที่สั่นเทาพยายามเก็บมันขึ้นทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะเสียงดังจนปลุกให้เขาตื่นมาก่อนที่เธอจะจากไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเธอหันกลับมาอีกทีก็เห็นทิวากำลังลืมตาขึ้นช้า ๆ เขาพยายามปรับแสงของเช้าวันใหม่ที่เริ่มชัดเจนขึ้น ดวงตาคมมองสบประสานกับเธอจัง ๆ แต่แววตาเขาเต็มไปด้วยความงุนงงและความสับสนในคราเดียวกัน “เมื่อ