All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 141 - Chapter 150

เมื่อประตูห้องพักถูกปิดลง บรรยากาศภายในห้องก็เงียบสนิท คุณากรเดินไปหยุดอยู่ที่กลางห้อง ก่อนจะพูดขึ้นช้า ๆ “สามวันนี้ทิวาไม่กลับบ้าน ไม่มาทำงาน ไม่รับโทรศัพท์ ลุงให้คนออกตามหาทั่วแล้วนะ ยังไม่มีข่าวคราวเลย” ยาหยีเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง แววตาสั่นไหวนิด ๆ “พี่ทิหนีหน้าลุงกรเหรอคะ?” “ใช่ มันตั้งใจหนีหน้าลุง หนีจากความจริง หนีจากความรับผิดชอบ หนีจากทุกอย่างที่มันควรเผชิญ” น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่นสะท้านด้วยความผิดหวัง คุณากรหันมามองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสงสารและความรู้สึกผิดจนถึงตอนนี้ “ยาหยี ลุงรู้ว่าหนูไม่อยากให้เรื่องนี้มันใหญ่โต แต่ตอนนี้คนเริ่มพูดกันแล้วนะ ลุงไม่อยากให้ครอบครัวของหนูต้องเสียชื่อเสียง” “หยีไม่เป็นไรค่ะลุงกร หยีผิดเอง หยีแค่อยากให้เรื่องมันจบไปเฉย ๆ ไม่อยากให้พี่ทิต้องลำบากใจ มันก็แค่ความบริสุทธิ์ค่ะ มันไม่เสียวันนี้ยังไงวันหน้ามันก็ต้องเสียให้ใครสักคนอยู่ดี ถึงครอบครัวหยีจะรู้ หยียังเชื่อว่าพ่อแม่หยีจะเข้าใจ” “แต่มันจบไม่ได้หรอกลูก ลุงไม่ยอม พ่อแม่เราเขาจะยอมก็ช่าง แต่ลุงจะไม่ให้ทิวามันทำแบบนั้นโดยไม่รับผิดชอบอะไรเลย ลุงไม่ให้หนูเป็นขี้ปากใครต่อใครหรอ

“อย่าเรียกแบบนั้นเลยครับพ่อ เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วผมก็ไม่ได้ลากใครไปบังคับขืนใจที่ไหนล่ะ เขาเต็มใจจะนอนให้ผมเอาเองต่างหาก ผมไม่ผิด!” “ทิวา! พูดจาให้มันมีความรับผิดชอบมากกว่านี้หน่อยได้ไหมฮะ!” “ถามหาความรับผิดชอบอีกแล้วเหรอครับ?” เขาเหยียดยิ้ม มุมปากยกยิ้มเย็นชาใส่อีกครั้ง “พ่อหมายถึงว่าผมต้องแต่งงานกับยาหยีด้วยหรือเปล่า ถึงจะเรียกว่าเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ” “ใช่! เพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องความรับผิดชอบอย่างเดียว แต่มันคือเรื่องของศักดิ์ศรีของบ้านเราด้วย!” “ศักดิ์ศรีของใครล่ะครับ?” ทิวาแค่นหัวเราะขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ของพ่อ? หรือของนามสกุลนี้ที่ผมไม่ได้ขอเกิดมาด้วยตั้งแต่แรก?” เพียะ! คำตอบจากปากเขาทำให้คนเป็นพ่อเหลืออด จนพลั้งมือตบปากลูกชายที่กล้าต่อปากต่อคำนั้นอีกครั้ง ทิวายืนมองจ้องหน้าพ่อด้วยความโกรธไม่ต่างกัน พ่อที่ไม่เคยทำร้ายเขา แต่พอมีเรื่องยาหยีเข้ามา เขาโดนพ่อตบหน้ามาสามครั้งแล้ว เสียงนั้นทำให้บรรยากาศภายในห้องอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกแล้วในเวลานี้ วาสิตาที่นั่งอึ้งมานานก็รีบลุกขึ้น ยื่นมือไปแตะแขนลูกชายเบา ๆ “ทิวา อย่าพูดแบบนั้นกับพ่อเลยลูก แม่ขอร

หน้าห้อง ICU ของโรงพยาบาล ทันทีที่มาถึงทิวายืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้ เขามองเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นพ่อนอนอยู่บนเตียง มีเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือที่ระโยงระยางลงมารอบแขน หัวใจของทิวาเต้นแรงแทบทะลุอก เขาไม่เคยเห็นพ่ออยู่ในสภาพแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่เคยคิดว่าฝ่ามือหนาใหญ่และเสียงคำรามกร้าวที่เพิ่งต่อว่าเขาหมาด ๆ จะกลับมานอนนิ่งเหมือนคนไม่มีชีวิตอยู่ตรงนี้ อีกมุมหนึ่งมีนิราวรรณซึ่งเป็นน้องสาวคนเดียวของเขา กำลังยืนกอดผู้เป็นแม่อยู่ที่อีกมุมห้อง ใบหน้าอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะร้องไห้ไม่หยุด วาสิตาเองก็เช่นกันพยายามกอดลูกสาวไว้เพื่อให้กำลังใจกันและกัน แต่ทุกครั้งที่มองไปยังร่างสามีน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาไม่หยุด “ถึงเวลาเยี่ยมแล้ว เข้าไปหาพ่อใกล้ ๆ กันหน่อยไหมลูก” น้ำเสียงที่สั่นเครือของผู้เป็นแม่พูดขึ้น ทำให้ทิวาสะดุ้งอีกครั้ง เขารู้ทันทีว่าสิ่งที่เขาทำลงไปเพียงไม่กี่วันก่อนหน้านี้ มันอาจเป็นตัวเร่งให้พ่อเกิดอาการกำเริบได้อย่างตอนนี้ที่เกิดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินตามหลังแม่และน้องสาวเข้าไปติด ๆ ทุกคนไปยืนอยู่ข้างเตียง ทิวายกมือขึ้นแต่ไม่กล้าเอื้อม

"แล้วถ้าหยีไม่อยากแต่งด้วยล่ะคะ พี่ทิจะทำยังไง?" ทิวาหันมามองหน้าเธออีกครั้ง “เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนะยาหยี ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอทำเพื่อฉัน แต่ฉันขอให้เธอเห็นแก่พ่อฉันสักครั้งด้วย” เสียงเขาเย็นเฉียบ “ถ้าเราจะแต่งงานกัน เธอจำไว้เลยว่ามันจะไม่มีคำว่ารัก ไม่มีคำว่าผัวเมีย ไม่มีคำว่าเรา เธอมีอิสระ ฉันมีอิสระ มีแต่ข้อตกลงที่ต้องรักษาไว้เท่านั้น” “หยีเข้าใจค่ะ” “ดี” เขาพูดเสียงต่ำ “ฉันจะทำเพื่อพ่อ ไม่ใช่เพื่ออยากได้เธอมาเป็นเมีย!” เขาหันหลังให้ แล้วเดินกลับเข้าไปภายในห้องไอซียูนั้นอีกครั้ง ยาหยียืนนิ่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว มองจ้องแผ่นหลังของชายที่เธอรักจนหมดหัวใจซึ่งเขากำลังเดินจากไปเรื่อย ๆ แล้วเธอต้องเลือกสิ่งไหน ทำตามความฝันที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก หรือเธอควรเห็นแก่คุณากรที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น เพราะเธอไม่ได้อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อและลูกต้องบาดหมาง หรือทะเลาะเบาะแว้งกันเพียงเพราะเธอเป็นต้นเหตุของปัญหานี้ ยาหยียังคงยืนมองกระจกใสที่กั้นระหว่างเธอกับทิวา ภาพของชายหนุ่มที่เธอรักยืนอยู่ข้างเตียงผู้เป็นพ่อ เธออยากเข้าไปกอด อยากปลอบ อยากบอกว่าเธอพร้อมจะอยู่ข้างเขา แต่ก็รู้ว่ามันอาจไม่ใช่

“ทิวา ลุงกับป้าเลี้ยงลูกมาด้วยความรักและความเข้าใจ เรื่องที่เกิดขึ้นลุงพอจะเข้าใจนะ แต่ลุงจะไม่บังคับถ้าลูกสาวลุงไม่อยากจะให้ทิวารับผิดชอบ" ยาหยีมองจ้องหน้าพ่อด้วยความขอบคุณอีกครั้ง เธอนึกไว้ไม่มีผิดว่าพ่อต้องเข้าใจและไม่โกรธกับเรื่องแบบนี้ ผู้เป็นแม่พยักหน้าเห็นด้วยทั้งน้ำตา “แม่ไม่ได้โกรธลูกนะหยี แม่แค่ตกใจ แต่ทุกอย่างมันอยู่ที่การตัดสินใจของลูกเอง ลูกโตพอที่จะเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเองได้แล้ว พ่อกับแม่เคารพการตัดสินใจของลูกในครั้งนี้ ลูกจะเอายังไงบอกพ่อกับแม่มาได้เลย" ทิวาหันไปมองจ้องหน้ายาหยีอีกครั้ง เธอมองจ้องสบตาเขา ฝ่ามือบีบเข้าหากัน ทุกอย่างดูเงียบ บรรยากาศรอบตัวดูตึงเครียดชวนให้รู้สึกอึดอัด เขาเมินหน้าหนีอีกครั้ง ก่อนที่ยาหยีจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นนิด ๆ “หยีอยากแต่งงานกับพี่ทิค่ะ" สุดท้ายเธอก็ตอบออกไปในสิ่งที่ใจตัวเองต้องการ แม้จะรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ถ้าเป็นเขาเธอก็จะไม่ปฏิเสธ เพราะเชื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้าเธออาจจะเอาชนะใจเขาได้ในสักวัน ทั้งที่ใจจริงแล้วเมื่อคืนอยากจะพูดคุยกับพ่อแม่เรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศมากกว่า แต่พอตอนนี้เมื่อสถานการ