Semua Bab ของขวัญที่ด้อยค่า: Bab 151 - Bab 160

“อืม ก็ได้ครับพ่อ ไว้ผมจะหาวันว่าง จะพาเขาไปให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน” คุณากรยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หวังลึก ๆ ว่าลูกชายจะมีความสุขกับชีวิตแต่งงานในครั้งนี้ เพราะลูกสะใภ้ที่ได้มาทั้งแสนดีและน่ารัก มาจากครอบครัวที่ดีและรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดีแบบนั้น “ดีแล้วลูก ขอบใจนะลูกชายของพ่อ งั้นพ่อไม่รบกวนแล้ว ทำงานต่อเถอะ แต่อย่ากลับช้านะ พาหนูยาหยีออกไปดินเนอร์บ้าง” "ครับพ่อ" ทิวายิ้มรับ สายตามองจ้องบิดาที่กำลังเดินอารมณ์ดีออกจากห้องทำงานไปด้วยความโล่งอก 'ก็แค่ตอบรับส่งเดชให้พ่อสบายใจ ผมไม่คิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ หรอกนะ' เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องฮันนีมูน ไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ที่ควรมีกับยาหยี สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือทำทุกอย่างให้พ่อสบายใจ ไม่ให้เกิดเรื่องเครียดจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกเป็นครั้งที่สอง ค่ำวันเดียวกัน เสียงประตูคอนโดดังขึ้นอีกครั้งเกือบเที่ยงคืน ยาหยีที่เผลองีบหลับอยู่บนโซฟารีบลุกขึ้น ทิวาเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงเจือจาง เขาปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนลงจนเผยให้เห็นแผงอกแกร่งอย่างไม่สนใจสายตาคนร่วมห้อง “พี่ทิไปดื่มมาเหรอคะ?” เสียงหวานที่ฟังดูงัวเงียถามขึ้นเบา ๆ เธออุต

“เกียรติงั้นเหรอยาหยี?” เขาพูดเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความเย้ยหยันนิด ๆ “เธอยังกล้าพูดเรื่องเกียรติ ทั้งที่ยอมขึ้นเตียงนอนกับผู้ชายที่ไม่รักตัวเองงั้นเหรอฮะ?” สายตาคมและเย็นชามองจ้องหน้า “ทั้งที่รู้ว่าฉันไม่ได้รัก ทั้งที่รู้ว่าคนที่ฉันรักคือพี่สาวของเธอ แต่เธอยังกล้าเลยยาหยี! เธอมีเกียรติ มีศักดิ์ศรีตรงไหนไม่ทราบ!” ทุกคำพูดของเขาเหมือนคมมีดกรีดลงกลางใจของหญิงสาวอย่างแรง ยาหยียืนนิ่งอึ้ง น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่อาจห้ามได้ มือกำแน่น เล็บจิกเนื้อตัวเองจนรู้สึกเจ็บแปลบ ดวงตาที่ดูเศร้าจ้องมองหน้าเขาไม่วางตา “ค่ะ เพราะหยีมันหน้าด้านและยอมพี่เอง แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ หยีจะจำไว้ทุกคำที่พี่พูด วันนี้ที่หยีอยากอยู่ใกล้พี่เพราะหยียังรัก แต่ถ้าวันไหนที่ตัดใจได้หยีจะเดินออกไปเองเลย" เธอเอ่ยเสียงเบา แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำที่พูดออกมา ก่อนจะหมุนตัวเดินผ่านหน้าเขาไปช้า ๆ ทิวายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองจ้องแผ่นหลังบอบบางที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง สายตาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็มองจ้องโทรศัพท์ในมือแล้วถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา เขากดดูเบอร์โทรเข้าอีกครั้ง พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ ถึงไม่ได้เมมชื่อไว้แ

ตั้งแต่วันนั้นมายาหยีก็เรียนรู้แล้วว่าความรักมันไม่ใช่แค่การพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ต่อให้เธอพยายามมากแค่ไหน ถ้าอีกคนไม่สนใจหันมามอง ทุกอย่างก็ดูไร้ค่าอยู่ดี วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 26 ปี เช้านี้ยาหยีตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกที่อยากเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ อยากให้เขารู้ว่าวันนี้สำคัญกับเธอมากแค่ไหน หญิงสาวใช้เวลาครึ่งวันกับการเลือกทำเค้กก้อนเล็ก ๆ ที่มีป้ายเขียนว่า “Happy Birthday Yayhi” แถมเย็นนี้ยังเลือกจัดโต๊ะอาหารเย็นด้วยตัวเอง เพราะปกติแล้วยาหยีไม่ชอบงานใหญ่โต แค่นั่งกินข้าวกับสามีสักมื้อก็พอแล้ว แม้ว่าเมื่อเช้าผู้เป็นแม่จะโทรศัพท์มาบอกให้เข้าไปทานข้าวที่บ้านด้วยกัน แต่เธอก็ปฏิเสธไปแล้วว่าอยากอยู่ฉลองกับสามีเพียงสองคน แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาเลยสักวันก็ตาม เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างช้า ๆ จากหกโมงเย็นเป็นหนึ่งทุ่ม จากหนึ่งทุ่มกลายเป็นสองทุ่ม เสียงนาฬิกาบนผนังดังติ๊ก ๆ อยู่กลางห้อง ยาหยียังคงนั่งรออยู่ตรงที่เดิม เธอก้มมองข้อความที่ส่งหาทิวาตั้งแต่ยังไม่ห้าโมงเย็น ก่อนจะรู้สึกเศร้าใจขึ้นมาอีกครั้ง “พี่ทิจะกลับบ้านกี่โมงคะ หยีมีอะไรอยากให้ดูนิดหน่อย” ข้อความถูกอ่านแล้ว แต่ไม่มีก

เช้าวันใหม่ที่อากาศขมุกขมัวตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้น ยาหยีนอนนิ่งอยู่บนเตียง ทั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเกือบสิบนาทีแล้ว แต่เธอกลับรู้สึกปวดหัว วินเวียนชวนให้หน้ามืด และคลื่นไส้ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา พยายามจะลุกขึ้นแต่แค่ขยับตัวนิดเดียวก็ต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปแทบไม่ทัน เสียงอาเจียนโอ้กอ้ากดังสะท้อนอยู่ในห้องเงียบ ๆ “เป็นอะไรเนี่ย อาหารเป็นพิษเหรอ หรือยังไง?” เสียงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะบ้วนปากและพิงหลังแนบชิดกับผนังห้องน้ำอีกครั้ง พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อประคองตัวเองให้พอมีแรงได้เดินต่อ ก่อนจะนำพาตัวเองไปนอนทิ้งตัวลงบนที่นอนเหมือนเดิม สองชั่วโมงต่อมา กลิ่นกาแฟจากห้องครัวลอยขึ้นเตะจมูก กลิ่นที่เธอเคยชอบ แต่ตอนนี้กลับทำให้คลื่นไส้ขึ้นมาอีกระลอก ถึงกับขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเองกันแน่ “แปลกจัง ฉันเป็นอะไรอีกเนี่ย” เพราะปกติยาหยีเป็นคนไม่เคยป่วยง่าย แต่หลายวันมานี้มักจะเวียนหัว อ่อนแรง เหนื่อยง่ายกว่าปกติ บางวันก็มีอาการขมปาก บางวันก็นอนไม่หลับทั้งคืน คิดว่าตัวเองแค่คิดมากและพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่เหมือนกับว่าวันนี้ร่างกายมันเกิดการประท้วงขึ้น เธอส่ายหัว

“สามารถยุติการตั้งครรภ์ได้ค่ะ แต่ต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลนะคะ อาจจะต้องพูดคุยกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นการส่วนตัวก่อน คุณยาหยีไม่พร้อมกับเรื่องนี้งั้นเหรอคะ?” “หยียังไม่แน่ใจค่ะหมอ แค่ถามเผื่อเอาไว้” “หมอแนะนำนะคะ อยากให้พาคุณสามีไปตรวจที่โรงพยาบาลในครั้งหน้า ถ้ามีเวลาน่าจะดีมากเลยค่ะ เพราะจะได้เริ่มขั้นตอนฝากครรภ์เลย หรือถ้าไม่พร้อมยังไงก็จะได้ตัดสินใจกันตั้งแต่เนิ่น ๆ ดีกว่ารอให้อายุครรภ์มากกว่านี้ ถ้าจะตั้งครรภ์ต่อก็ต้องเริ่มดูแลเอาใจใส่เร็ว ๆ ก็จะยิ่งดีทั้งกับตัวคุณแม่และลูกในท้องเองค่ะ” ยาหยีเงียบไปนาน ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาพร้อม ๆ กัน ทั้งดีใจ สับสน และปวดใจในเวลาเดียวกัน “พาสามีไปฝากครรภ์ด้วยงั้นเหรอคะ” เธอพึมพำเบา ๆ ภายในใจก็แอบคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ยากกว่าอะไรทั้งนั้น จะบอกเขาอย่างไร จะเริ่มตรงไหน เขาจะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่ากำลังจะมีลูกกับเธอ “ค่ะ ถ้ามาด้วยกันได้จะดีมากจริง ๆ นะคะ จะได้ตรวจเช็กร่างกายคุณพ่อด้วย การฝากครรภ์ตั้งแต่ระยะแรกจะช่วยให้เราติดตามพัฒนาการเด็กได้อย่างปลอดภัย และคุณแม่จะได้รับคำแนะนำที่เหมาะสมด้วยค่ะ” “ค่ะ ไว้หยีจะลองบอกเขาดูนะคะ” คำตอ