All Chapters of เล่ห์รักกับดักลวง: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 ความไร้เดียงสา...และความปรารถนาที่เบ่งบานแสงอาทิตย์สีทองอ่อนละมุน ราวกับพู่กันของจิตรกรเอก ค่อยๆ แต่งแต้มผืนน้ำทะเลให้ระยิบระยับในช่วงสุดท้ายของวัน เมญาดายืนเอนหลังพิงอกแกร่งของชัชชนน์ ปล่อยให้สายลมเย็นที่พัดมาจากทะเลลูบไล้เส้นผมดำขลับยาวสลวยของเธอ รอยยิ้มกว้างสดใสประดับอยู่บนใบหน้าสวย ราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานรับแสงสุดท้ายของวัน“คุณชอบทะเลยามใกล้พระอาทิตย์ตกมั้ยคะ?” เมญาดาหันมาถามชัชชนน์ด้วยแววตาแห่งความใคร่รู้ ราวกับเด็กน้อยที่อยากแบ่งปันความมหัศจรรย์ที่ตนเองค้นพบ เธอเงยหน้ามองเขาอย่างคาดหวัง ราวกับต้องการให้เขาเห็นความงามของช่วงเวลาที่แสงสีทองกำลังจะลาลับไปจากผืนน้ำสีครามเช่นเดียวกับเธอชัชชนน์ยืนมองแสงสีทองอ่อน ๆ สาดส่องลงบนผืนน้ำทะเลกว้างใหญ่ รอยยิ้มบางๆ แต่งแต้มอยู่บนริมฝีปากหยักได้รูปของเขาอย่างนุ่มนวล ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มจะเอ่ยขึ้นเป็นคำตอบ“ครับ...มันสวยมาก” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา ทว่าหนักแน่นและจริงจังคำตอบนั้นไม่ได้หมายถึงแค่ทิวทัศน์อันงดงามตรงหน้าเท่านั้น แต่สายตาคมของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวผู้ยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น ราวกับเธอเป็นภาพวาดที่งดงามที่สุ

ตอนที่ 13 รสสวาทภารกิจลับณ คฤหาสน์หรูของลูเซียโน แสงไฟระย้าส่องสว่างจับร่างสวยสง่าของชลธิชา ราวกับราชินีผู้ทรงอำนาจ เธอยอบกายลงบนโซฟาหนังราคาแพง ทิ้งน้ำหนักสะโพกอวบอิ่มอย่างเย้ายวน น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเคร่งเครียด ทว่าแฝงไว้ด้วยแรงอารมณ์โกรธเคืองที่สัมผัสได้“ฉันไม่เชื่อว่าญาดาจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนจริงๆ ...อีนังเด็กนั่นมันต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ” ชลธิชาเค้นเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคมกริบแสดงความเคียดแค้น“นายหญิงต้องการให้ผมทำยังไงครับ?” เสียงทุ้มต่ำของมาร์โกเอ่ยถามอย่างนอบน้อม แต่ก็แฝงไปด้วยความปรารถนาที่ถูกเก็บซ่อนไว้ ราวกับพันธนาการที่มองไม่เห็น โดยมีภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จเป็นเดิมพัน...เดิมพันที่อาจนำไปสู่ความสุขสมเหมือนอย่างที่ผ่านมาในอดีตครั้งแล้วครั้งเล่าชลธิชาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ เน้นทุกคำสั่งที่มอบหมายแก่อดีตลูกน้องปลายแถวที่ลูเซียโนไม่ต้องการ“ฉันอยากให้แกสืบ...สืบให้ละเอียดว่าญาดาไปที่ไหน...และไปกับใคร” น้ำเสียงของเธอเฉียบขาดราวกับใบมีด แต่แววตากลับทอประกายซ่อนเร้น“อย่าให้พลาดแม้แต่รายละเอียดเดียว...ถ้าแกทำได้ดี ฉันจะให้รางวัลที่แกต้องการ”ปลายนิ้วข

ตอนที่ 15 เลิฟซีนอันคัตชัชชนน์เอ่ยชื่อโรงพยาบาลตามที่ปรากฏบนหน้าจอของระบบนำทางในรถอย่างรวดเร็ว เขาพยายามอ่านให้ชัดถ้อยชัดคำมากที่สุด ก่อนที่จะรีบเหยียบคันเร่งจนสุดเท้าจนรถยนต์พุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยออกจากคันศร แสงไฟยามค่ำคืนสาดส่องเข้ามาในรถเป็นระยะ ราวกับสายฟ้าที่ฟาดฟันความมืดมิดในใจของเขาทางด้านอเลสเซีย ทันทีที่รู้ชื่อของโรงพยาบาล เธอก็รีบตัดสายทิ้งทันที ราวกับสัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้เธอต้องรีบเร่ง เธอกระวีกระวาดคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนอย่างลวกๆ แล้วรีบวิ่งลงไปยังรถยนต์ของตนเองที่จอดสงบนิ่งอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางที่เท้าเหยียบคันเร่งจนมิด อเลสเซียก็รีบกดปุ่มโทรออกบนพวงมาลัยเพื่อโทรหา เครียรา และ มาตินา ก่อนจะนัดเพื่อนอีกสองคนให้ไปเจอกันที่โรงพยาบาลเมื่อรถของชัชชนน์แล่นมาจอดสนิทที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล แสงไฟสีขาวสว่างจ้าของโรงพยาบาลยิ่งทำให้ใบหน้าซีดเผือดของเมญาดาดูน่าสงสารจับใจ ชัชชนน์อุ้มร่างเธอลงจากรถด้วยความระมัดระวัง เจ้าหน้าที่พยาบาลรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับเปลเคลื่อนที่ เมื่อเห็นสภาพของเมญาดา จากนั้นแพทย์ก็รีบให้

ตอนที่ 17 อิสรภาพที่แสนสั้นบรรยากาศในห้องพักกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเมญาดาที่ดังเป็นระยะ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง ความโล่งใจที่เมญาดาปลอดภัย ความกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะตามมา และความรู้สึกขอบคุณที่พวกเขามีให้กันและกันในยามยากลำบากนี้ ถักทอรวมกันเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนและยากจะคาดเดาไม่นานนัก เปลือกตาของเมญาดา ก็ค่อยๆ ขยับเล็กน้อยแสงสว่างรำไรลอดผ่านเข้ามา ทำให้ดวงตาคู่สวยค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า เพื่อน ๆ ของเธอที่นั่งเฝ้ากันอยู่ข้างเตียงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น ชัชชนน์ที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุดก็รีบโน้มตัวเข้าไปใกล้ด้วยความตื่นเต้น“ญาดา...ญาดา เป็นไงบ้าง?” เสียงของชัชชนน์สั่นเล็กน้อยด้วยความดีใจ เขาพูดกับเธอด้วยภาษาไทย เมญาดาขยับเปลือกตาอีกครั้ง ก่อนจะมองไปยังใบหน้าของชัชชนน์ด้วยความดีใจที่เห็นเขาอยู่ข้าง ๆ ริมฝีปากแห้งผากของเธอพยายามจะเอื้อนเอ่ยกับเขา แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา“คุณไม่ต้องพูดอะไรนะ..แค่เห็นคุณฟื้นผมก็ดีใจแล้ว” อเลสเซียรีบเข้ามาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและจับมือเมญาดาเบาๆ “ฉันว่าไปตามหมอมาตรวจอาการก่อนดีกว่านะ” เธอบอ

ตอนที่ 19 เงาอสรพิษหลายวันผ่านไป อาการของเมญาดากลับทรุดหนักลงอย่างน่าใจหาย มีอยู่คืนหนึ่งเธอละเมอเพ้อพกถึงแต่ชัชชนน์ น้ำเสียงอ้อนวอนแสนโหยหาบาดลึกถึงหัวใจของผู้เป็นบิดา ลูเซียโนทนเห็นดวงตาที่ไร้แววของบุตรสาวไม่ไหว ในที่สุดวันรุ่งขึ้นเขาก็ตัดสินใจเรียกให้ชายหนุ่มที่ลูกสาวร่ำร้องหาเข้ามาพบในห้องทำงาน“คุณชัชชนน์!!!...” น้ำเสียงของมาเฟียสูงวัยอ่อนแรงลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“ต่อไปนี้...ผมอนุญาตให้คุณไปเยี่ยมลูกสาวของผมได้” ลูเซียโนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความพ่ายแพ้ ดวงตาคมทอดมองร่างสูงสง่าตรงหน้า วูบหนึ่งภาพความทรงจำในอดีตอันแสนคุ้นเคยก็หวนคืนมา ราวกับเงาที่พาดผ่านในห้วงของภวังค์ ทว่า..มาเฟียผู้มากฝีมือก็รีบสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ปัจจุบันและความหวังอันริบหรี่ที่จะช่วยชีวิตบุตรสาวเป็นสิ่งนำทางชัชชนน์เงยขึ้นเล็กน้อยดวงตาคมกริบเบิกกว้างด้วยความยินดี แม้เพลิงแค้นในใจจะยังคงคุกรุ่น แต่ความห่วงใยที่มีต่อหญิงคนรักกลับมีอานุภาพเหนือกว่า“ขอบคุณมากครับท่าน!!” เขารีบลุกขึ้นโค้งศีรษะต่ำอย่างนอบน้อม แววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งอย่างแท้จริง เขารู้สึกขอบคุณที่ได้รับโอกา