All Chapters of รักจำเป็น: Chapter 21 - Chapter 26

#รักจำเป็น_EP.21การ์ฟีลด์ผมจัดการตามที่ได้รับปากกับเพื่อนไว้ ตอนแรกจะยิงให้ตายจะได้จบ ๆ แต่สิ่งที่มันทำกับเพื่อนผม ๆ คงทำแบบนั้นไม่ได้เลย ‘เผาสด’ พัดหลับไปตั้งแต่วันนั้นผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น ผมยังคงอยู่ที่ตรัง ไม่ได้กลับกรุงเทพฯ เพราะในกลุ่มยังมีผมคนเดียวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ผมไม่มีภาระ...ไม่มีครอบครัวต้องรอ“ครืดดดดด ครืดดดดดด” ผมกดตัดสายก่อนจะพ้นควันบุหรี่ออกจากปาก“ติ๊ง...” ผมกดอ่านข้อความ“ทานข้าวด้วยนะคะ...คิดถึงค่ะ” ผมอ่านแล้วก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าผมมาอยู่ที่นี่...ก็ดูแลเมียให้เพื่อนนี่แหละ บอกตรง ๆ ว่ายังไม่วางใจไม่รู้จะมีหน้าไหนเข้ามายึดเกาะอีก ธุรกิจสีเลือดจริง ๆ“พี่ฟิวทานข้าวกันค่ะ” ผมมองเมียเพื่อนเดินตัวกลมเข้ามาหา เธอดูอวบขึ้นกว่าตอนแต่งงาน ทั้งที่ผมก็ไม่เห็นว่าเธอจะกินข้าววัน ๆ เฝ้าแต่ไอ้พัด“อื้ม” ผมอยู่นี่ก็ไม่ค่อยได้พูดกับเธอหรอก เพราะด้วยสถานะเราไม่ควรอย่างยิ่งที่จะใกล้ชิดกัน ถึงผมจะเหี้ยแต่ผมก็ไม่เอาของเพื่อน“ขอบคุณพี่ฟิวมากเลยนะคะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนหยา...”“ฉันไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ...ฉันมาอยู่เพราะพัด” ผมตอบอย่างไม่ยี่หระ“ค่ะ ๆ ยังไงก

#รักจำเป็น_EP.23มาหยาฉันสะดุ้งตื่น ควานไปรอบเตียงไม่เจอเขา หันมองนาฬิกา ตี 3 ...ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ? ฉันกดโทรศัพท์หาเขา“ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดด” สายแรกไม่รับ“ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดด” สายสองไม่รับ“ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดด” สายสามไม่รับอารมณ์ฉันคุกรุ่น....ก่อนจะเข้าแอปพลิเคชันเช็ก Gps รถเขาที่ฉันแอบติดไว้ รถจอดอยู่ร้านพี่ฟิว แล้วตัวล่ะ? ฉันกดเข้าอีกแอปพลิเคชันเช็ก ID ทำไมไม่อยู่ที่เดียวกับรถฉันแสยะยิ้มฉันลุกขึ้นแต่งตัว...ฮึฮึ ดีนะฉันเชื่อพี่เทียน ‘ผัวดีแค่ไหนก็อย่าไว้ใจ! ยิ่งเงียบ ๆ ตัวดีเลยนะ!’ ฉันคว้ากระเป๋าและกุญแจรถก่อนจะขับรถออกมาไปตาม Gps ที่ขึ้นในโทรศัพท์มันเป็นหมู่บ้านหรูหราเลยล่ะ...เหมือนฉันจำได้ราง ๆ ว่าบ้านพี่ฟิวอยู่แถวนี้...ลองดูล่ะกัน“สวัสดีค่ะ...พอดีฉันลืมเอาคีย์การ์ดมาอะค่ะ” ฉันยิ้มหวานบอกยามหน้าหมู่บ้าน เพราะฉันไม่มีคีย์การ์ดแตะเข้าไปในหมู่บ้าน“บ้านเลขที่เท่าไหร่ครับ!”“อ่าาา พอดีฉันเพิ่งกลับจากเมืองนอกค่ะ จำไม่ได้เลย พี่ชายให้มาหาค่ะ ชื่อว่าฟิวพอรู้จักไหมคะ” ฉันทำเป็นกดโทรศัพท์เร่งเสียงริงโทน“เอ้า โทรมาพอดี! ค่ะ พอดียามไม่ให้เข้าค่ะ จะคุยเหรอคะ” ฉันมองหน้ายามที่เลิ่กลั่

#รักจำเป็น_EP.25พัดพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า...ผมยืนอุ้มลูกดูพระอาทิตย์ตกที่ริมหาดทราย อันดายกมือขึ้นเหมือนกำลังไล่คว้าแสงสีส้มที่สาดส่องลงมา เธอกำลังอ้อแอ้น่ารักน่าชัง...หน้าตาเธอเหมือนทั้งผมและหยา ผิวขาวตาโตดำขลับ เธอน่ารักเหมือนแม่เธอ...ย้อนนึกถึงวันแรกที่ผมเจอแม่ของเขา...ก็น่ารักเหมือนเขาในวันนี้ ผมก้มลงหอมแก้มยุ้ย ๆ ของลูก ก่อนจะจับเธอชูและหมุน ๆ ไปรอบ ๆ เธออ้อร้อเหมือนรู้เรื่องแล้ว“พี่พัดขาาาา” ผมหันไปมองตามเสียง แม่อันดาเดินเร็วเข้ามาหาผม มือเธอรวบชายกระโปรงของชุดไม่ให้ละพื้นทราย เธอยังคงเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน ผมส่งยิ้มกว้างให้ก่อนจะอ้าแขนรวบตัวเธอมากอดไว้และจุมพิษลงที่หน้าผาก“พี่รักหยา” เธอเงยหน้าก่อนทำปากจู๋ส่งให้ผม ๆ ก้มลงไปจุ๊บปากเธอ“หยารักพี่พัดค่ะ” เธอกอดผมแน่นก่อนจะหยิบมือลูกมาหอม“รักอันดามันด้วย” ผมกอดสองคนที่รักไว้แน่น“หยาดีใจที่ชีวิตนี้ได้รู้จักพี่พัด” เธอเขย่งมาหอมแก้มผม“พี่ก็ดีใจที่ชีวิตนี้พี่ได้รักมาหยา...ท้องทะเลแสนงามของพี่”ในชีวิตนี้ถึงผมจะพบเจอคนมากมายเท่าไหร่ และจะดีกับผมแค่ไหนผมก็ไม่สนใจเลย...แต่กับคนคนหนึ่งที่เจอในคราแรกก็ไม่ได้ดีกับผม