บททั้งหมดของ รักจำเป็น: บทที่ 1 - บทที่ 10

#รักจำเป็น_EP.1มาหยาฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวสัมปทานรังนกชายฝั่งทะเลเหนือ จ. ตรัง กิจการตอนนี้ฉันรู้ได้เลยว่ากำลังถึงจุดดำดิ่ง พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน ปีนี้ครั้งที่ 3 แล้วที่เราโดนโจรสลัดขโมยรังนกไปขาย...เราจะหมดตัวแล้ว คนในเกาะต่างประท้วงจะเอาเงินทุกวันฉันพอรู้มาบ้างว่าสาเหตุมาจากใคร แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแม่รักน้องชายท่านมาก และคงเชื่อว่าน้องชายท่านจะไม่มีวันทำอย่างนั้นกับครอบครัวเราฉันมีพี่สาวคนหนึ่งชื่อมียา พี่มียาเป็นคนสูง สวย ไฮโซ เธอจะอาศัยอยู่ที่กรุงเทพฯ ซะส่วนใหญ่ ไม่เคยอยู่เกาะเลย ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ เพราะพี่มียาเธอไม่ชอบน้ำทะเลที่เวลาโดนตัวแล้วจะเหนียวกับแดดที่แรงจนผิวเสียต่างกับฉัน...ฉันชอบทะเล ชอบอากาศร้อน ชอบแดด ฉันอยากจะผิวสีแทน ๆ แต่แม่ฉันเป็นคนขาวมาก เวลาฉันโดนแดดแล้วมันจะคล้ำอยู่ไม่เกินอาทิตย์ก็จะกลับมาขาวอีกฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งเราคบกันตั้งแต่สมัยเรียน...ชื่อ ‘ธัญ’ ตอนนี้เขาไปเรียนต่อปริญญาโทอยู่ที่กรุงเทพฯ อีกไม่เกินสองเดือนก็จะกลับแล้ว เราสัญญากันว่าถ้าเขากลับมา เขาจะขอฉันแต่งงาน#ในบ้านวันนี้พ่อออกไปหาลุงเหมเจ้าของเกาะนก...ที่ฉันคลุกคลีมาตั้งแต่เด็ก

#รักจำเป็น_EP.3มาหยา ฉันติดต่อ ‘ธัญ’ ไม่ได้มาสองอาทิตย์แล้ว ฉันรู้สึกคิดถึงเขาเพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน แม่ก็ไม่คุยกับฉันอีกเลย ฉันแค่อยากคุยกับเขา อยากให้เขาปลอบใจ อยากมีคนที่พอจะพึ่งพิงได้ยามพบสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่ที่เขาไปเรียนต่อเราก็เจอกันน้อยลง มากสุดก็ 3 เดือนคือไม่เจอเลย ถึงแม้เขาจะกลับบ้านแต่ก็ไม่เคยแวะเวียนมาหาฉันถามว่ารู้ได้อย่างไร...ก็เด็กในเกาะบอกว่าเจอเขาที่ตัวเมือง ฉันไม่ค่อยเข้าเมืองหรอก เพราะฉันไม่มีอะไรต้องซื้อ วัน ๆ ฉันก็ขลุกอยู่แปลงผลไม้ ศูนย์เพาะพันธุ์ปลา ศูนย์อนุรักษ์สัตว์น้ำทางทะเลที่ท้ายเกาะ ฉันมีความสุขกว่าที่ต้องไปเดินเล่นในเมืองฉันพอรู้นิสัยเจ้าชู้ของเขา แต่ฉันก็ไม่เคยสงสัยหรือกล้าถามอะไรมาก เพราะเราคบกันนานมากแล้ว และเขาก็สัญญาว่าจะกลับมาขอฉันแต่งงานวันนี้ฉันมาเกาะนกเจอ ‘พี่พัด’ ลูกชายคนโตของบ้าน...ฉันไม่เคยเจอเขาหรอก เขาจะมาช่วงเก็บรังนก แต่รอบนี้มาเร็วก็เลยเจอกันเขาดูดีกว่าในรูปที่คุณป้าให้ดูและยังสูงมากอีกด้วย คุณป้าเคยบอกว่าห้ามไปคุยกับเขา...ให้ฉันแกล้งเขา ซึ่งฉันก็ทำตามระหว่างที่อยู่ในบ้าน...ฉันก็ไลน์หาธัญเหมือนเดิมแต่เขาไม่ตอบ ฉันกดเข้าแอ

#รักจำเป็น_EP.5พัดผมก็ยังนั่งอยู่ข้างเธอที่ร้องไห้อยู่ข้างบ่อพอลอะไรนี่แหละ เธอร้องไห้เงียบ ๆ จนฟ้าเริ่มมืด ผมจึงเอ่ยขึ้นเพราะยุงเริ่มมา“จะก้มหน้าร้องไห้ทำไม...เราไม่ได้ผิดอะไร คนพวกนั้นต่างหากที่ต้องก้มหน้าร้องไห้” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งน้ำตา“อย่าไปร้องไห้ให้คนแบบนั้นเลยมาหยา...” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ๆ ผละออกอย่างตกใจ“อย่ามาโดนตัวหยา ๆ ไม่ชอบค่ะ” ผมยกยิ้มและเขยิบออกห่างเธอ“โลกใบนี้มันกว้างใหญ่มากนะ เธอยังต้องเจอคนอีกมากมาย ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก” เธอเบะปากจะร้องไห้อีกรอบ“ทำไมต้องเป็นพี่มียาคะ...ถ้าเป็นคนอื่นหยาจะไม่เสียใจเท่านี้เลย แต่นี่ใจมันจะขาดไปแล้ว ฮึกกก” ผมมองเธอที่ร้องไห้เป็นเด็กน้อย“แล้วไหนจะเรื่องที่พี่มียาต้องแต่งงานกับพี่พัดอีก จะทำยังไงดี ฮือออ” ผมส่ายหัวแต่เธอมองไม่เห็นหรอก“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร ก็เปลี่ยนเจ้าสาวสิ” เธอขมวดคิ้วมองผม“เปลี่ยนเจ้าสาว?” ผมยักคิ้วให้เธอ ๆ ถอยห่างผมออกไปอีก“หยาก็มาแต่งงานกับพี่แทนสิ” เธอทำตาโตใส่ผมก่อนจะลุกขึ้นยืน“พี่พัดพูดอะไร! หยาไม่แต่งกับพี่หรอก!”“หยาไม่อยากช่วยพ่อและคนในเกาะแล้วเหรอ?” เธอชะงักไปก่อนจะก้มหน้า“อยา

#รักจำเป็น_EP.7พัดผมกลับถึงเกาะก็แวะเข้าไปหาพ่อกับแม่บนบ้านใหญ่ และก็เล่าทุกอย่างให้ท่านฟัง ท่านก็โอเคทุกอย่างแล้วแต่ผมท่านให้สิทธิ์ผมในการจัดการดูแลทุกอย่างแต่พอผมบอกว่าผมจะแต่งงานกับมาหยา...คดีกับพลิกครับ!“พัด! แม่ไม่ตลกกับแกด้วยหรอกนะ!” แม่ผมขู่ฟ่อ“นั่นสิ...มันจะไม่มัดมือชกน้องไปหน่อยหรือ?” ผมส่ายหัวให้พ่อ“ผมคุยกับน้องแล้วครับ”“ฉันไม่เชื่อแกหรอก แกมันกะล่อนเหมือนพ่อแกไม่มีผิด!”“เอ้าคุณ! ทำไมวกมาที่ผมได้ล่ะ!” ผมระเบิดหัวเราะ“คุยแล้วจริง ๆ ครับ น้องก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรผม” แม่ผมมองเหมือนไม่เชื่อในคำพูดผม“ผมไม่ได้ขู่น้องหรืออะไรเลยนะครับ” แม่ผมหรี่ตามองผมและกอดอก“ผมแค่บอกจะสร้างศูนย์อนุรักษ์ให้เฉย ๆ” แม่ผมตบเข่าดังฉาด!“นั่นไง!! มีเหรอที่เจ้าหยามันจะยอมคนง่าย ๆ น่ะ! นี่ไง ๆ คุณดูลูกคุณ!”“ก็น้องดูชอบ...ผมก็แค่อยากสร้างให้ครับ” ผมหัวเราะนึกถึงหน้าเธอที่ตาปูดบวมเพราะร้องไห้แต่กลบความตื่นเต้นไม่มิด เมื่อรู้ว่าผมจะสร้างบ่อให้เจ้าพอลอะไรนั่น“ก็ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละ...ทำไมโยนให้ผมคนเดียว”“พัดแม่พูดตรง ๆ นะ มาหยาน่ะน่าสงสาร ลำบากลำบนแต่เด็ก ถึงเป็นลูกเจ้าของเกาะแต่ไม่ได้ใช้ชีวิตส

#รักจำเป็น_EP.9มาหยา“งั้นหยาจะไปอยู่กับพี่พัดเลย!” เขามองหน้าฉันแล้วหัวเราะ ฉันเลยหันไปหาคุณป้า ๆ ส่ายหัวแล้วยิ้ม ฉันไม่เข้าใจฉันแค่อยากตามพอลไป ทำไมทุกคนต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น“รอให้อะไรลงตัวพี่จะมารับหยาพร้อมพอลนะ...ดีไหม” ฉันพยักหน้าและตบมือแปะ ๆ“โอเคค่ะ หยาจะรอพี่พัด” ฉันรอวันนั้นแทบไม่ไหว!“งั้นวันนี้ ตกลงตามนี้นะครับ คุณลุงครับ ผมอยากจะพาน้องเข้าเมืองหน่อยได้ไหมครับ” ฉันเหล่ตามองคุณพ่อ ไม่รู้จะอนุญาตไหม ใจอยากจะกินไอศกรีม“อื้ม...ไปเถอะ อย่ากลับดึกมากล่ะ วันนี้มีพายุ” ฉันแอบยิ้ม วันนี้คุณพ่อใจดีมาก ๆ“พ่อแม่ครับ งั้นเจอกันที่บ้านนะครับ” คุณลุงคุณป้าพยักหน้า“หยาจะอาบน้ำแต่งตัวก่อนไหม?”“ค่ะ! งั้นพี่พัดรอแป๊บนะคะ” ฉันรีบวิ่งจู๊ดขึ้นบนบ้านและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วแสงไม่สามารถมองทันได้ด้วยตาเปล่า!วันนี้ฉันเลือกใส่กางเกงยีนขาเดฟยาวสีซีดขาดเข่านิดหน่อย กับเสื้อ ครอปเอวลอยสีครีม ปล่อยผมตรง ปัดคิ้วด้วยผงเติมคิ้วนิดหนึ่ง ทาลิปกลอสวาว ๆ สะพายกระเป๋า Gucci marmont Crossbody ที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดจากคุณป้า แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งลงมา“เสร็จแล้วค่ะ!” พี่พัดหันมามองฉันก่อนจะขมว