บททั้งหมดของ ลุ้นรักพี่ชายร่วมห้อง: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่22Sand :Sayวันนี้พี่ดีนนัดน้องๆ ในทีมมารวมตัวกันที่โรงละครเพื่อมาดูองค์ประกอบและภาพรวมต่างๆ ที่จะเอามาทำฉากที่จะใช้ในละคร และก็จะได้แบ่งหน้าที่ให้แต่ละคนด้วยผมไม่ได้ย้ายทีมตามคำสั่งของไอ้พี่กู๊ดหรอก คำสั่งไร้สาระแบบนั้นใครจะไปยอมทำตาม ที่ไม่ได้ตอบปฏิเสธตอนที่พี่มันถามเมื่อเช้าตอนที่มาส่งที่คณะ ผมก็แค่ไม่อยากเถียงและก็ขี้เกียจฟังพี่กู๊ดมันบ่นก็แค่นั้นเองถ้าผมไม่ยอมเสียอย่างใครจะทำอะไรผมได้จริงมั้ย?ผมกับไอ้ภีมมาถึงก่อนเวลาเพราะเราสองคนเลิกเรียนเร็ว ซึ่งพอมาถึงก็เห็นพี่ดีนกับพี่คนอื่นๆ มารออยู่แล้ว แต่ละคนก็แบ่งหน้าที่กันไปตามจุดต่างๆ ส่วนพี่ดีนยืนอยู่ด้านล่างของเวทีเพื่อดูภาพโดยร่วม ผมสองคนจึงเดินเข้าไปหา“หวัดดีครับพี่ดีน พวกพี่มาก่อนเวลานัดอีกนะครับเนี่ย” คนที่กำลังถือกล้องคอยเก็บภาพบนเวทีจึงหันความสนใจมาทางพวกผมแทน“อ้าว มากันแล้วเหรอ พอดีพวกพี่ไม่มีเรียนช่วงบ่ายน่ะ ก็เลยมาเก็บรายละเอียดต่างๆ กันก่อน เดี๋ยวพอพวกน้องๆ มากันครบก็จะได้แบ่งงานกันเลย” พี่ดีนบอก“แล้วนี่พวกเราเลิกเรียนกันแล้วเหรอ นี่ก็อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด”“ครับ วันนี้เราสองคนเลิกเร็วก็เลยมากันเลย”

บทที่24“เอาน่า! แคลีนก็อยู่ส่วนของเขา คงไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรกับมึงนักหรอก ก็แค่เรื่องงานเท่านั้นแหละ” จีนมันบอก แต่ผมกลับไม่คิดแบบนั้น เพราะผมรู้นิสัยคนอย่างแคลีนดี“ก็ขอให้มันเป็นอย่างที่มึงว่าก็แล้วกัน เพราะกูก็ไม่ค่อยมีความอดทนกับเรื่องพวกนี้นักหรอก”พูดจบผมก็นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ กับไอ้นอร์ท ระหว่างรอคนอื่นๆ ที่ยังมาไม่ครบ และแน่นอนหนึ่งในนั้นก็มีแคลีนอยู่ด้วย เพราะตั้งแต่มาถึงผมยังไม่เห็นเธอเลยผมมองไปรอบๆ เห็นน้องปีหนึ่งนั่งอยู่กันเป็นกลุ่มๆ แต่กลับไม่เห็นไอ้ตัวดื้อแม้แต่เงา สงสัยจะยังไม่เลิกเรียนเมื่อตอนเช้าผมบอกกับแซนด์ให้มาขอย้ายทีมกับจีน ซึ่งแซนด์มันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร นั่นแปลว่าคงยอมทำตามที่ผมบอกแต่โดยดี มันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยก็ยังฟังเหตุผลกันอยู่บ้างเรารอทีมงานแค่ไม่นานทุกคนก็มากันจนเกือบครบ ทั้งแคลีนและนักแสดงคนอื่นๆ ก็มากันหมดแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เห็นว่าแซนด์มันจะมาถึงสักทีจนกระทั่งจีนมันเรียกรวมทุกคนที่หน้าเวที เพื่อที่จะเริ่มซ้อมกันเลย“ในเมื่อทุกคนมากันครบแล้วเราจะเริ่มซ้อมกันเลยนะ” จีนเอ่ยขึ้นจะครบได้ยังไง ในเมื่อแซนด์ยังไม่มาเลย ผมจึงสะกิดให้จีนมันออกมา

บทที่26ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยความหัวเสีย ผมจะต้องคุยกับพี่จีนเรื่องนี้“จะไปไหนวะแซนด์?” ไอ้ภีมมันเอ่ยถาม ที่อยู่ๆ ผมก็เดินออกมา“ไปหาพี่จีน” พูดแค่นั้นผมก็วิ่งออกมาแทบจะทันที ยังไงวันนี้ผมจะต้องคุยกับพี่เขาเรื่องนี้ให้ได้ผมเดินเข้ามาภายในตึกของคณะ และตรงไปยังห้องกิจกรรมทันที ซึ่งพี่จีนทำงานอยู่ในนั้น“พี่จีนครับ” ผมเอ่ยเรียกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาหาแฟ้มอะไรสักอย่างในชั้นวางเอกสาร“อ้าวแซนด์ มีอะไรเหรอ” พี่จีนวางแฟ้มเอกสารที่เพิ่งจะหยิบออกมาจากชั้นไว้บนโต๊ะใกล้ๆ แล้วก็เดินมาหาผม“ทำไมผมถึงถูกสลับตัวกับปาล์มครับ”“อ้อ เรื่องนี้เอง คืออย่างนี้ พี่เห็นว่าทีมทำฉากงานจะหนักมาก พี่กลัวว่าแซนด์จะไม่ไหว และปาล์มเองก็มีฝีมือด้านศิลปะด้วย พี่ก็เลยอยากให้เข้าไปช่วยทีมของดีน”“ผมทำไหวครับ จะหนักแค่ไหนผมก็ทำไหว ถึงผมจะไม่มีฝีมือด้านงานศิลปะเหมือนปาล์ม แต่ผมจะพยายามเต็มที่ อย่าจับผมย้ายทีมเลยนะครับพี่จีน” ผมพยายามพูขอร้องเต็มที่ ซึ่งพี่จีนเองก็ดูจะหนักใจอยู่เหมือนกันความจริงผมเองก็ไม่ได้จะเรื่องมากอะไรหรอก แต่ผมอยากอยู่ทีมทำฉากจริงๆ“อย่าทำให้พี่ต้องลำบากใจเลยนะแซนด์ ไม่ว่าจะอยู่ทีมไหน เร

บทที่28Good:Sayวันนี้ผมได้เห็นบางคนไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ที่กำลังยืนทำหน้างออยู่อีกมุมของเวทีโน่น สาเหตุก็เพราะต้องคอยดูแลผมนี่ไง ก็เลยทำให้คนที่อารมณ์ดีกับใครต่อใคร ต้องกลายเป็นคนหน้าหงิก แก้มป่องอยู่ตลอดเวลาผมก็แค่ยื่นคำขาดกับจีนว่าต้องได้แซนด์มาเป็นคนดูแลผมในระหว่างที่เราทำการซ้อมละครกัน ถ้าไม่ได้ตามที่บอกผมจะถอนตัวออกจากการเป็นพระเอกของเรื่องและมันก็ทำให้จีนจำต้องยอมทำตามที่ผมบอก เพราะมันใกล้วันงานเข้าไปทุกขณะ ถ้าเปลี่ยนพระเอกกะทันหันแบบนี้ คงหาพระเอกใหม่ไม่ทันแน่ จีนมันก็เลยต้องไปขอร้องไอ้ตัวดื้อให้มาดูแลผมในระหว่างการซ้อมละครผมรู้ว่าจีนน่ะ มีวิธีที่จะให้แซนด์ยอมอยู่แล้ว และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ เพราะในที่สุดไอ้ตัวดื้อก็ต้องใจอ่อน ยอมทำตามที่จีนขอร้องจนได้ ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็เถอะตอนนี้ถึงฉากที่ผมต้องแสดงกับแคลีนแล้ว มันน่าเบื่อมาก เพราะเธอเอาแต่เล่นนอกบทตลอด แถมยังพยายามที่จะให้โฟร์ท คนเขียนบทของเรื่องนี้เพิ่มบทระหว่างเธอกับผมเข้าไปอีกผมสงสัยจริงๆ ว่าแคลีนเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่?“น้ำค่ะกู๊ด แคลีนเอามาเผื่อ” เธอนั่งลงข้างๆ กับผม พร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้ ในช่วงพักก

บทที่30Sand:Sayผมเดินเข้ามาภายในห้องด้วยความงัวเงีย ยังรู้สึกอยากนอนอยู่เลย แต่ไอ้คนที่เดินนำหน้าผมมาเนี่ยมันคอยหันมามองเป็นระยะๆ จนความง่วงค่อยๆ หายไปทีละนิดไม่รู้จะอะไรกันนักหนา บ่นอยู่ได้ว่าผมขี้เซาแถมยังปลุกยาก ก็แค่ปลุกเอง ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียเลย“หลับตั้งหลายชั่วโมง ยังไม่พออีกเหรอ?” นั่นไง หันมาพูดประชดประชันกันอีกแล้ว“ก็มันง่วง จะให้ทำไงล่ะ” ผมบอก พร้อมกับทิ้งตัวนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีอีกหน่อย เดี๋ยวค่อยเข้าไปอาบน้ำละกันเนอะ“อย่ามาหลับตรงนี้นะ! ไปอาบน้ำก่อน จะได้กินข้าว” ไอ้พี่กู๊ดมันส่งเสียงดุอีกแล้ว แถมยังยืนมองหน้าผมนิ่งอยู่ที่ข้างๆ โซฟาอีกต่างหาก“นอนเล่นแป๊บเดียว เดี๋ยวค่อยไปอาบน้ำ”“อย่าเรื่องมาก ไหนบอกว่าง่วงแล้วจะมานอนเล่นอีกทำไม ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แซนด์”นี่มันพี่หรือพ่อวะเนี่ย? สั่งอยู่ได้ผมจำต้องลุกจากโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเบื่อขี้หน้าไอ้พี่กู๊ดเต็มแก่แล้ว เอาแต่สั่งๆๆ และก็สั่งอยู่นั่นแหละผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่สดชื่นมาก ความง่วงหายไปแล้ว เมื่อเจอน้ำเย็นชุ่มฉ่ำแบบนี้เข้าไป ก่อนจะมานั่งเช็ดผมที่เตียงนอน และเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกั