All Chapters of magnum ที่แปลว่า...ไอติม: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่12jomtup > ยังmagnum > อยู่ไหน?jomtup > ถามทำไม?ผมถามกลับไปแค่นั้น ไอ้พี่แมคมันโทรไลน์มาแทบจะทันที“อยู่ไหน?”“จะถามทำไม?”“ถามก็ตอบ ทำไมต้องถามกลับให้เรื่องเยอะ” ว่ากูอีก“อยู่หอประชุมใหญ่”“มึงไปทำอะไรที่นั่น หรือมึงเป็นดาวนิเทศกับเขาด้วย”โห! ไอ้พี่แมคนี่ก็อีกคน หน้าผมออกจะหล่อขนาดนี้ จะเป็นดาวได้ไงล่ะ“มารอพี่นักรบ”“กูลืมไปว่าพี่มึงเป็นอดีตเดือน เลยต้องไปดูน้องๆ ”“แล้วตกลงจะโทรมาทำไมเนี่ย?”“กูจะชวนมึงกลับด้วยกัน”“ไม่ได้หรอก ต้องกลับกับพี่นักรบ”“นี่มึงกี่ขวบแล้ว ถึงต้องรอกลับบ้านพร้อมพี่มึงตลอด”ความจริงผมก็ไม่ได้อยากกลับพร้อมพี่นักรบหรอกนะ แต่คือถูกบังคับให้รอกลับพร้อมกันไง เข้าใจป่ะ?“จะกี่ขวบก็เรื่องของผมแล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะวางสายแล้วนะ”“เดี๋ยว!”“.....”“พรุ่งนี้อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ กูจะรอที่หน้าคณะมึง”“เออ ไม่ลืมหรอกแค่นี้นะ”ผมกดวางสายจากไอ้พี่แมคไปได้ไม่ทันไร พี่นักรบก็เดินมาถึงตัวทันที เหมือนนกรู้เลยพี่กู“คุยกับใคร?”“ไอ้กาว”“มึงสองคนนี่อยู่ด้วยกันทั้งวันยังไม่หมดเรื่องคุยอีกเหรอ” บ่นกูอีก“มันถามเรื่องงานที่ต้องส่งอาจารย์” แถต่อไปจอมทัพ เดี๋ยวดีเ

บทที่14หลังจากที่เมื่อเช้าพี่นักรบมาส่งผมที่คณะแล้วก็ตรงไปยังคณะของตัวเองเลย พี่มันบอกว่าต้องรีบเข้าไปคุยกับอาจารย์เรื่องงานชิ้นสำคัญที่ต้องรีบส่ง เพราะเมื่อวานพี่นักรบมันยุ่งอยู่กับการดูแลพวกดาวเดือน เลยไม่ได้เข้าไปคุยงานกับอาจารย์มันเป็นผลดีสำหรับผมในวันนี้มาก เพราะวันนี้ผมนัดกับพี่ไอติมว่าต้องไปกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนมันหนึ่งอาทิตย์ และวันนี้ก็เป็นวันแรกด้วยซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าในวันต่อๆ ไป ผมจะหลุดลอดสายตาพี่นักรบไปได้แค่ไหน พี่มันยิ่งหูตาเป็นสับปะรดอยู่ด้วย ขืนถ้ามีคนเห็นแล้วเอาไปบอก ผมต้องตายแน่ๆและปัญหาคือผมไม่รู้จักเพื่อนๆ พี่นักรบเลยสักคน นอกจากพี่วุ้น พี่ต๊อด แล้วก็ไอ้พี่แมคตัวปัญหา นอกนั้นผมก็ไม่รู้จักใครเลยจริงๆ“อ้าว น้องจอมทัพ” อยู่ๆ เสียงทักจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น แต่ก็ไม่ค่อยคุ้นนะไม่น่าจะใช่พี่ไอติมแน่ๆ พอผมหันไปยังต้นเสียงถึงได้รู้ว่าเป็นพี่ก้องเพื่อนเดือนของพี่นักรบที่เพิ่งเจอเมื่อวาน“พี่ก้อง”“จำพี่ได้ด้วย”“แหม ก็เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี่ครับ”“แต่ก็คุยกันแค่แป๊บเดียว”“เอาเป็นว่าผมจำพี่ได้ก็แล้วกัน” ยิ้ม“แล้วนี่เรามายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียว รอเพื่อนเหรอ?”“เอ่อ จะว

บทที่16หลังจากที่กินมื้อเย็นกันเรียบร้อย ผมกับพี่นักรบต่างก็หอบงานมานั่งทำที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งเป็นที่ประจำของเราสองคน เพียงแต่ช่วงหลังมานี้พี่นักรบมันใช้ห้องนี้บ่อยเท่านั้นแหละ เพราะพี่แกมีงานเยอะ บางวันก็อยู่จนดึกดื่น ส่วนผมจะมีก็แค่งานเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจารย์สั่งเท่านั้นก็อย่างว่าแหละ ยิ่งขึ้นปีสูงงานพี่นักรบก็ยิ่งเยอะ ผมเคยบอกให้พี่มันไปหาคอนโดอยู่ใกล้ๆ กับมหาลัยฯ จะได้มีเวลาพักผ่อนมากกว่านี้เพราะทุกวันนี้พี่นักรบมันนอนดึกตื่นเช้าแทบทุกวัน เห็นแล้วก็สงสาร ส่วนเหตุผลที่พี่มันไม่ยอมไปหาคอนโดอยู่ก็เพราะเป็นห่วงผม ทั้งๆ ที่บ้านเราก็มีป้าแม่บ้านอยู่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว ถึงต่อให้ไม่มีใครอยู่ผมก็อยู่คนเดียวได้สบายมากพี่นักรบมันคงลืมไปว่าน้องอายุ 18 ไม่ใช่เด็ก 8 ขวบ“วันนี้ไม่ได้ไปดูดาวเดือนซ้อมเหรอ” ผมเอ่ยถาม เมื่อทำงานของตัวเองเสร็จแล้ว ส่วนพี่นักรบน่ะเหรอ คงอีกยาวตามเคยนั่นแหละ“ไม่ไป มีคนอื่นไปแล้ว” ปากพูด แต่ตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมเหมือนเดิม“อีกอย่าง กูไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้ด้วย น่าเบื่อ”โห! ผมนี่โคตรสงสารพวกดาวเดือนเลย ที่มีรุ่นพี่แบบนี้“ไม่คิดว่ารุ่นน้องอยากได้กำลังใจบ้างหรือไง”

บทที่18นี่อาจารย์มีลูกชายคนเล็กด้วยเหรอวะเนี่ย ทำไมก่อนหน้านั้นผมไม่เห็นจะเคยรู้เลย รู้แค่ว่าอาจารย์มีลูกชายคือพี่มาร์ค แค่คนเดียว“เอ่อ คืออาจารย์มีลูกอีกคนด้วยเหรอครับ ผมไม่รู้มาก่อน”“ครูมีลูกชายสองคนจ้ะ คือตามาร์คที่น้องจอมเคยเจอ กับตาแมคลูกชายคนเล็กของครูเอง คนนี้น้องจอมไม่เคยเจอหรอก พ่อคนนี้เขาไม่ชอบเข้าสังคม และก็ไม่ชอบไปไหนมาไหนกับครูด้วย ไม่เหมือนตามาร์ค รายนั้นตามใจแม่ทุกอย่าง”ก็คงจะจริง เพราะตลอดระยะเวลาที่ผมรู้จักกับอาจารย์มา ผมก็เห็นแต่พี่มาร์คเท่านั้น แถมอาจารย์ก็ยังไม่เคยเอ่ยถึงลูกชายอีกคนเลยด้วยเราสั่งอาหารระหว่างรอคนที่ยังมาไม่ถึง และก็พูดคุยตามประสาคนที่ไม่ค่อยได้เจอกันนาน จนกระทั่งอาจารเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งมาถึงนั่นแหละ เราถึงได้หยุดการสนทนาลง“ทางนี้ตาแมค” อาจารย์ขวักมือเรียกคนที่มาใหม่ ที่อยู่ด้านหลังของผม เพราะผมนั่งหันหลังให้ทางเข้าร้าน จนกระทั่งพี่แมคที่อาจารย์เล่าให้ฟังเดินมาถึงโต๊ะ แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งเดียวกับอาจารย์พี่ไอติม!!!สรุปพี่แมค ก็คือไอ้พี่แมคนั่มเหรอวะ?กูเกลียดทฤษฎีโลกกลมให้ตายสิ!ไอ้พี่แมคมันก็ดูอึ้งๆ ไปเหมือนกันที่เห็นหน้าผม ไม่ต้องตกใจไป

บทที่20ผมตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วตามด้วยนมสดปั่นเย็นๆ ที่แสนจะชื่นใจ มันเป็นอาการของคนที่อิ่มพุงกางอย่างแท้จริง แต่ก็ไม่ลืมที่จะควักเงินค่าข้าวมันไก่กับค่านมปั่นยื่นให้ไอ้พี่แมคมัน“อะพี่ ค่าข้าวมันไก่กับนมปั่น” ผมยื่นแบงค์ห้าสิบไปที่คนตรงหน้า“กูเลี้ยง”“เฮ้ยไม่ได้ พี่จะมาเลี้ยงผมทำไม”“ก็กูเป็นคนชวนมึงมากินเป็นเพื่อน เดี๋ยวกูเลี้ยงเองมึงเก็บตังค์ของมึงไปเถอะ”“แต่พี่ก็เลี้ยงผมมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่” ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนที่ผมมากินข้าวเช้ากับพี่แมคมันทั้งอาทิตย์เป็นข้อแลกเปลี่ยน พี่แมคมันก็เป็นคนจ่ายให้ตลอด“อีกแค่ครั้งเดียว ไม่ทำให้กูหมดตัวหรอก”“พี่เปย์สาวแบบนี้ตลอดสินะ” ดูจากลักษณะหน้าตาแล้ว สาวน่าจะเยอะเพราะขนาดเพิ่งมากินข้าวกับไอ้พี่แมคไม่เท่าไหร่ก็รับรู้ได้ถึงความฮอตของมันแล้ว“กูไม่เคยพาสาวมาเลี้ยงข้าว มึงรู้ไว้ด้วย”“ถ้าผมเชื่อจะออกลูกเป็นควายไหมพี่?”“มึงก็ลองมีอะไรกับกูดูสิ จะได้รู้ว่าลูกมึงจะเป็นคนหรือควาย” ไม่พูดเปล่า เสือกทำตาเจ้าเล่ห์ใส่กูอีก“อี๋! พี่พูดไรวะ ขนลุกนะเนี่ย” ห่า! ใครจะไปมีอะไรกับมึงวะพี่ แค่คิดกูก็ขนลุกแล้ว ยังจะมามองกูแบบนั้นอีก“กูก็นึกว่ามึงอยากพิสูจ