บทที่15

บทที่15

พี่แมคมันหายไปพร้อมกับเมนูที่ผมสั่งเกือบสิบนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมาดูอะไรเรื่อยเปื่อย เห็นข้อความของไอ้กาวที่ส่งมาว่าวันนี้มันเข้าสาย ให้ผมเข้าเรียนไปก่อนได้เลย

ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ถึงผมจะสนิทกับไอ้กาวแค่สองคน แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้จักเพื่อนคนอื่นๆ เสียเมื่อไหร่กันล่ะ

“นายๆ นายชื่อจอมทัพใช่ป่าว” เสียงหวานๆ ของใครบางคนทำให้ผมต้องละสายตาจากข้อความของไอ้กาว และหันมาสนใจเจ้าของเสียงนั้นแทน

“ใช่ เราชื่อจอมทัพ แล้วเธอ...”

“เราชื่อน้ำชา เห็นเธอที่หอประชุมใหญ่เมื่อวาน เธอเป็นน้องชายพี่นักรบเหรอ”

“อ้อ ใช่ อย่าบอกนะว่าเธอเป็นตัวแทนประกวดดาว” แต่ก็ไม่น่าถามนะ หน้าตาออกจะน่ารักขนาดนี้

“ใช่ เราเป็นตัวแทนสถาปัตย์ เป็นรุ่นน้องพี่นักรบ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้ำชา” ผมยิ้มให้น้ำชาอย่างเป็นมิตร ซึ่งน้ำชาก็เหมือนกัน

แหม! อยู่ดีๆ ก็มีเพื่อนใหม่เป็นถึงดาวสถาปัตย์เลยเรา

“นายรู้จักพี่แมคด้วยเหรอ พอดีว่าเห็นมากินข้าวด้วยกัน”

“อ้อ ก็รู้จักนะ แต่ก็ไม่ค่อยสนิท”

“ไม่สนิทเหรอ?” น้ำชาทำหน้างง ปนสงสัย

“ทำไมเหรอ?”

“ก็คนที่ไม่สนิทกัน เขาเดินจูงมือกันมาแบบนี้เลยเหรอ?”

ถามซะ