บททั้งหมดของ ฮูหยินวิปลาส.: บทที่ 11 - บทที่ 20

ซูอวี้หนิงหัวเราะเบา ๆ “หากได้ผลจริงก็ดีแล้ว อย่างน้อยพวกเขาจะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวดมากเหมือนก่อน”คืนนั้น นางนั่งจดบันทึกผลการใช้ขี้ผึ้งลงในสมุดเล่มเล็กอีกครั้ง ตั้งแต่สรรพคุณสมุนไพร วิธีการต้มเคี่ยว จนถึงคำบอกเล่าของผู้ใช้ที่ลองจริง ๆ ราวกับกำลังทำตำรายาส่วนตัวทีละหน้าวันต่อมา เมื่อซูอวี้หนิงออกจากบ

ทำให้เช้าวันหนึ่ง หลังเสร็จงานบ้าน นางจึงยกตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็กออกมาจากห้อง โจวซื่อเห็นเข้าก็ถามขึ้น “เสี่ยวซู เจ้าจะไปไหนหรือ?”ซูอวี้หนิงยิ้มบาง ๆ “ท่านป้า ข้าจะขึ้นเขาหลังหมู่บ้าน ไปดูสมุนไพรสักหน่อยเจ้าค่ะ”คำตอบนั้นทำให้โจวซื่อถึงกับชะงัก หันไปมองสามีที่กำลังสับฟืนอยู่ใต้ต้นไม้ “ท่านพี่! เสี่ยวซู

หมอหูยังคงอธิบายด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “เสี่ยวซู เจ้าต้องจดจำตำแหน่งให้แม่นยำ ปักเข็มให้มั่น ไม่ลึกเกิน ไม่ตื้นเกิน หากผิดเพียงเล็กน้อย ผู้ป่วยอาจไม่เพียงไม่ดีขึ้น แต่อาจอันตรายถึงชีวิต”ซูอวี้หนิงเงยหน้ามองเขา ดวงตาคมแน่วแน่ “ท่านอาจารย์วางใจเถิด ข้ามั่นใจว่ามือของข้าจะไม่สั่น”หมอหูเลิกคิ้วเล็กน้อย ร

ซูอวี้หนิงหยิบเข็มเงินที่เพิ่งลนไฟเสร็จขึ้นมา ร้อยเส้นไหมสะอาดเข้าไปอย่างระมัดระวัง แสงตะเกียงส่องต้องปลายเข็มสะท้อนแวววับนางสูดลมหายใจลึก กดปลายนิ้วแนบขอบแผลที่ถูกกัดจนฉีกขาด แล้วจึงเริ่มแทงเข็มแรกลงไป เนื้อที่ฉีกแยกพลันถูกรั้งเข้าหากัน เสียงเนื้อเสียดสีกับเส้นไหมดังแผ่ว ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบตึง

ซูอวี้หนิงเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปปิดฝาขวดขี้ผึ้งแต่ละใบ “หากวันหนึ่งพวกเขาเจ็บป่วยจนต้องมาหาหมออีก ข้าก็ยังจะรักษาให้เหมือนเดิม เพราะหน้าที่ของหมอไม่ใช่เลือกว่าใครควรหรือไม่ควรได้ชีวิต”โจวจื่อเฉียงและโจวจวงจื่อมองหน้ากัน ก่อนจะไม่ได้พูด เพราะพวกเขาไม่กล้าบอกนางว่า ตอนนี้เหล่าชาวบ้านต่างหวาดกลัวนาง