Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ โดยรรินดานอนหลังนาบไปกับหน้าอกแกร่งของปริญ และเขาก็กอดเธอไว้แน่น หลังจากผ่านบทรักรอบที่ 2 มาอย่างสดๆ ร้อนๆ"แฮกๆ" รรินดาก็หอบเมื่อเขากับเธอถึงจุดหมาย"หนูเหนื่อยไหมครับ""หนูต้องถามเฮียมากกว่า ว่าเฮียไม่เหนื่อยบ้างหรือไง" เพราะสองรอบที่ผ่านมา มีแต่เขาที่ใช้แรงอยู่คนเดียว"ไม่เหนื่อยครับ หนูก็รู้ว่าเฮียชอบ จุ๊บ" พูดจบก็ซบหน้าลงคอขาวของเธออีก"เฮียยย พอก่อนค่ะ" เธอก็ผละหน้าเขาออก เมื่อเห็นว่าเขาหื่นเกินไปแล้ว"เฮียว่าเราควรบอกเจินได้แล้วนะ ว่าเรากำลังคบกันอยู่" เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"หนูยังไม่พร้อมบอกเลยค่ะ ไม่รู้จะบอกยังไง" ถ้าบอกว่าจะเริ่มบอกเจินตั้งแต่ตอนไหน..."เดี๋ยวเฮียบอกเอง""ไม่เอาค่ะ หนูว่าอย่าพึ่งดีกว่า รอให้แน่ใจกว่านี้ก่อนโอเคไหม" และรรินดาก็เงยขึ้นมองคนตัวโต ซึ่งก็ทำหน้าบึ้งอยู่"แน่ใจอะไร แค่นี้เฮียก็แน่ใจมากแล้วนะ" เพราะเขาจริงจังกับเธอมากๆ"ก็หนูยังไม่พร้อมให้เจินรู้ เอาไว้ค่อยบอกโอเคไหมคะ""อื้อออ" เขาก็ตอบพร้อมกับหน้าที่งอ"ไม่เอาไม่งอน จุ๊บ" เธอก็เอื้อมหน้าไปจุ๊บแก้มเขา"ครับ แต่ถ้าห้องของเราเรียบร้อยแล้ว

ถ้าคิดสักนิดในตอนนั้น คงไม่เสียสิ่งที่ดีที่สุดอย่างเธอไป เหมือนตอนนี้...["ลุงชาติค่ะ อย่าว่าพี่เปรมเลยนะ พี่เปรมเก่งที่สุดแล้วค่ะ แล้วพอหลินเรียนจบ หลินก็ได้มาช่วยงานพี่เปรมไง""ความสามารถอะไรก็ไม่มี แล้วแบบนี้ลุงจะมั่นใจให้มันขึ้นเป็นประธานได้ยังไง""..." เปรมได้แต่ก้มหน้าฟังคำดูถูกจากพ่อตัวเอง"ได้สิคะลุงชาติ ก็หลินบอกแล้วไงว่าพี่เปรมเก่ง ถ้าลุงชาติให้พี่เปรมขึ้นเป็นประธาน พี่เปรมก็ต้องทำได้อยู่แล้ว เชื่อหลินนะคะลุงชาตินะๆ" รรินดาก็อ้อนให้เต็มที่"โอเค เดี๋ยวลุงจะพิจารณาอีกที""จริงหรอครับพ่อ" และเปรมก็ถามขึ้นด้วยความดีใจ"เพราะหนูหลินหรอกนะ" พูดจบชาติชัยก็เดินออกไปทันที"ครับพ่อ ขอบคุณมากนะครับพ่อ" และเปรมก็หันไปจับมือรรินดาแน่น"พี่เปรมของหลินเก่งที่สุดแล้วค่ะ""ขอบคุณมากนะหลิน ขอบคุณครับ" เปรมหันมากอดรรินดา ด้วยความดีใจ"หลินจะคอยเป็นกำลังใจให้พี่เปรมนะคะ หลินจะคอยอยู่ด้วยทุกความสำเร็จเลย""พี่จะตั้งใจทำงาน ให้สมกับตำแหน่งประธานเลย""ค่ะ หลินจะอยู่ข้างๆ พี่เปรมนะคะ""วันนี้เหนื่อยไหมคะท่านประธาน""วันนี้เป็นยังไงบ้างคะท่านประธาน""เดี๋ยวหลินนวดให้ค่ะ พักให้หายเหนื่อยก่อนนะ""เดี

เมื่อมากินข้าวด้วยกันสองคนปริญก็ไม่ได้สนใจมินตราเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ดูโทรศัพท์แล้วก็พิมพ์แชทคุยกับใครสักคน แล้วก็ทำสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด"พี่ปริ้นเป็นอะไรคะ!" มินตราก็ถามด้วยความไม่พอใจ"เปล่า หิวก็รีบกินเถอะพี่มีงานต้องทำ" ปริญพูดพร้อมกับยังกดโทรศัพท์ต่อ"ดูพี่ปริ้นจะเปลี่ยนไปนะคะ ช่วงนี้ก็ไม่เห็นนัดมินเลย พี่ปริ้นก็ยังไม่ตอบมินเลยนะว่าทำไม ไม่เอานะคะเหตุผลที่ว่างานยุ่ง" คนอย่างเธอมีหรือผู้ชายคนไหนจะกล้าปฏิเสธ แต่ปริญวันนี้ไม่เหมือนกับปริญวันก่อนๆ ที่ต้องการเธอแล้ว"ฟังนะ พี่ไม่ว่าง" ปริญปิดโทรศัพท์ลงเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามินตราแล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง"แต่ตอนนี้เราก็ทำงานด้วยกันแล้วนะคะ" มินตรารู้สึกหนักอึ้งในใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะปริญไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเธอ"งานก็ส่วนงานไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว""นี่มินอุตส่าห์เสียเวลามารับงานให้พี่ปริ้นเลยนะคะ" เธอทิ้งงานไปตั้งหลายงาน เพื่อมาอยู่ทำงานให้เขา เขาทำไมถึงไม่เห็นค่าเธอเลยสักนิดแบบนี้"พี่ไม่ได้ขอนะ บริษัทพี่จ้างน้องมินมาแต่ถ้าน้องมินไม่พอใจก็ถอนตัวได้เลยพี่ไม่ติด""พี่ปริ้น! ทำไมพี่ปริ้นพูดกับมินแบบนี้" เธอรู้สึกชาดิกไปทั้งตัว

วันนี้รรินดาก็มาทำงานด้วยความสดใส ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ต่างจากเดิมคือปริญจะตัวติดกับเธอมากขึ้น เดินออกมาหาวนไปวนมาเกือบจะเที่ยง จนอรทัยบอกให้ปริญออกมาทำงานด้วยกันข้างนอกถ้าจะขนาดนี้ ทั้งคู่เขินจนหน้าแดง ปริญก็รีบเข้าไปทำงานต่อไม่ได้ออกมาวอแวอะไรกับรรินดาอีกส่วนตอนเที่ยงก็ยังคงแยกกันกินข้าวอีกเช่นเคย เพราะรรินดาต้องไปกินข้าวกับเจินทุกวัน แล้ววันนี้เธอก็ตั้งใจไว้แล้วว่ากลับไปคอนโดจะบอกเจินสักที"อะไรนะหลิน! แกว่าอะไรนะ" เจินพูดขึ้นเสียงดัง ทั้งยังตกใจมากกับสิ่งที่ได้รับรู้"ฉันไม่อยากปิดบังแกแล้ว ฉันขอโทษแกด้วยนะเจิน ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิด แต่มันแค่ไม่รู้จะบอกยังไงดี" รรินดาพูดพร้อมกับก้มหน้าน้อยๆ"นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม" และเจินก็ถามซ้ำอีกครั้ง เพราะเธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง"เรื่องจริง ฉันกับเฮียปริ้นเป็นแฟนกันจริงๆ" รรินดาก็พูดด้วยท่าทางที่เขินอาย"เฮียปริ้น?""อือ ก็เขาให้ฉันเรียกแบบนี้ แล้วยังให้ฉันแทนตัวเองว่าหนู""หะ? นี่มันอะไรกันเนี่ย เฮียปริ้นกะหนูหลินเนี่ยนะ""อื้ออออ""แล้วเรื่องมันเป็นมายังไง แกเล่ามาให้ละเอียดเลยนะ""อื้อ" และรรินดาก็เริ่มเล่าตั้งแต่เธอกับปริญไปรู้จ

เปรมนั่งมองคุกกี้พวกนั้นอยู่ในรถอย่างคนล่องลอย คุกกี้ที่รรินดากับยายเธอทำ คือของโปรดของเขา เธอจะทำรสชาติหวานน้อยแต่อร่อย ที่หาซื้อจากที่ไหนไม่ได้ มันเคยเป็นของเขาแค่คนเดียวแต่วันนี้..."คุกกี้ที่แฟนผมทำมาให้"Rrrr Rrrr Rrrr"ครับพ่อ" เขาจำใจรับสายด้วยความหนักใจ(ชาติ : ไอ้พวกกรรมการหน้าโง่ มันขัดแกอีกแล้วทำไมแกไม่บอกฉัน)"โปรเจคที่ผมเสนอไปมันไม่ดีเองครับพ่อ"(ชาติ : โปรเจคดีๆ ที่แกเคยทำ ไอเดียร์ความคิดสร้างสรรค์เหมือนแต่ก่อนมันหายไปไหนหมดแล้ว)"..." มันหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับรรินดาที่เป็นกำลังใจเพียงอย่างเดียวที่เขามี เมื่อไม่มีเธอแล้ว เขาก็คิดอะไรไม่ออกอีกเลย ทั้งช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเขาติดมินตรามากไม่สนใจจะทำอะไร เอาแต่พาเธอไปใช้เงินจนตอนนี้เขาก็เริ่มขัดสนแล้ว เดือนละหลายล้าน ที่เสียให้เธอไปมีเพียงเซ็กส์เท่านั้น ไม่เคยมีเรื่องอะไรดีๆ เหมือนตอนที่อยู่กับรรินดาเลยสักอย่าง(ชาติ : แกมันโง่ ไอ้กระจอกรับผิดชอบอะไรก็ไม่ได้ แกมันไม่ได้เรื่องไม่ได้เรื่องซักอย่าง เฮงซวย)ติ่ด.เขาได้แต่นั่งแกะกินคุกกี้ และน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาจนอาบแก้ม ฟังคำด่าและคำดูถูกจากผู้เป็นพ่อ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็