บทที่ 10 ข่มขวัญ

บทที่ 10

ข่มขวัญ

หลายอึดใจผ่านไป

ร่างบางยังคงยืนกัดเล็บตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงที่เพิ่งเกิดขึ้นยังวนเวียนไม่หายไปจากหัวสมอง ไม่นานนัก เสียงประตูเปิดออกเบาๆ

“โทมัส…” สายขิมเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ดวงตาแดงก่ำเผยร่องรอยการร้องไห้ที่ยาวนาน

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง น้ำเสียงเย็นแต่มั่นคงเอ่ยขึ้น

“ฉันให้ตำรวจจัดการแล้ว ตอนนี้กำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิดอยู่ คืนนี้จะมีลูกน้องฉันคอยเฝ้าอยู่หน้าห้องเธอ”

สายขิมขยับริมฝีปากสั่นเครือเล็กน้อย

“มัน…มันจะกลับมาอีกไหม”

“คงไม่กล้ามาอีก” โทมัสเว้นวรรค สายตาคมกริบทอดมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น บางสิ่งในแววตานั้นทำให้เขานิ่งไปชั่วครู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเธอกลัวจริงๆ

“เธอไม่ได้มีเรื่องกับใครมาใช่ไหม”

“จะให้ฉันไปทะเลาะกับใครได้ มีก็แต่คุณนั่นแหละ”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มบาง เสียงทุ้มเย็นเจือความเหน็บ

“ถ้าฉันคิดจะทำจริง ฉันไม่เสียเวลาเล่นอะไรไร้สาระเหมือนเด็กหรอก”

“ฉัน…ไม่เคยทะเลาะกับใครนะ” สายขิมเอ่ยเสียงแผ่วราวคนหมดแรง “แล้วใครกันที่เกลียดฉัน ถึงขั้นส่งหัวไก่สดมาให้”

“คนเกลียดเธอ อาจจะเยอะกว่าคนชอบก็ได้”

“นี่!” สายขิมเงยหน้าขึ้น เสียงสั่นด้วยทั้งโกรธและเจ็บปวด “ถ้าพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ ก็ช่วยเงียบไปเถอะ”

โทมัสมองคนตรงหน้าเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจราวกับถูกบังคับให้ต้องพูดสิ่งที่ไม่จำเป็น

“อย่าคิดมากนัก แค่ขู่เล่นๆ ก็แค่นั้น” น้ำเสียงของเขาเรียบไร้อารมณ์ แต่แฝงความมั่นคง “ไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอจริงๆ หรอก โดยเฉพาะตอนที่เธออยู่กับฉัน”

สายขิมกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนถูกปลอบแต่กลับไม่ต่างจากถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีตัวตน หากไม่ใช่เพราะเขา

“ฉันไม่ได้อยากพึ่งคุณหรอกนะ” เธอเอ่ยเสียงสั่น

โทมัสเหลือบตามองแวบหนึ่ง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายทั้งเย้ยหยันและไม่ใส่ใจ

“แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นอยู่ดี” เขาหันหลังไปหยิบแก้วน้ำจากโต๊ะ วางลงตรงหน้าสายขิมราวกับทำตามหน้าที่มากกว่าความห่วงใย “ดื่มซะ แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว มันไม่ได้ช่วยอะไร”

“ก็คนมันกลัวนี่! คุณไม่ได้ถูกขู่แบบฉันจะเข้าใจอะไรล่ะ” เธอสะบัดตัวเดินไปนั่งลงบนโซฟา “เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ใครจะไม่กลัวล่ะ”

โทมัสยกแก้วน้ำนั้นขึ้นมาดื่มเองพร้อมทั้งเท้าเอวมองแผ่นหลังบางของสายขิม

“หรือว่าเป็นเมียน้อยคุณ”

อึก!

โทมัสสำลักน้ำและไอเบาๆ ก่อนจะปรายตามองสายขิม

“สมองเธอคิดได้แค่เรื่องแบบนี้หรือยังไง”

“ใครจะไปรู้ล่ะ เผื่อนายแอบกิ๊กกั๊กกับใครอยู่ แล้วนายก็มาแต่งงานกับฉัน พวกเธออาจไม่พอใจก็ได้นี่นา”

“ไร้สาระ”

“ก็แค่คิดปะ ถ้าไม่ได้มีอะไรแล้วจะตกใจทำไม”

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกแรงๆ แล้ววางแก้วลงที่เดิม

“ฉันมีธุระ”

“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ ลูกน้องคุณมาแล้วใช่ไหม” เธอลุกขึ้นไปคว้ามือโทมัสไว้แน่น พอรู้ตัวก็ปล่อยเขา “มากี่คน แล้วพกปืนมาด้วยไหม”

“สองคน ฝีมือดี เป็นทหารเก่าจบจู่โจมมา มั่นใจได้ว่าถ้ามันโผล่หัวมาอีก วันนี้คงเป็นวันตายของมัน” ชายหนุ่มมองริมฝีปากที่เม้มแน่น ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ซึ่งสายขิมก็เดินตามออกมา เมื่อเห็นว่าลูกน้องของโทมัสยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าห้องแล้ว เธอค่อยคลายสีหน้าเป็นกังวลลง

สายขิมยืนพิงกรอบประตู มองลูกน้องสองคนที่ยืนประจำตำแหน่งด้วยท่าทีนิ่งเงียบ อาวุธปืนซ่อนแนบลำตัวแต่ก็ชัดเจนว่าพร้อมใช้งานได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกหวาดหวั่นในอกค่อยๆ เบาบางลง แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความหน่วงที่ถาโถมเข้ามาแทน

เธอเหลือบสายตาไปทางแผ่นหลังกว้างของโทมัสที่ยืนอยู่ข้างหน้า ร่างสูงสง่างามและเต็มไปด้วยอำนาจนั้น ทำให้เธอรู้สึกทั้งปลอดภัยและถูกกักขังในเวลาเดียวกัน

“พอใจหรือยัง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่หันกลับมา เหมือนเขารู้ดีว่าเธอกำลังมอง

สายขิมเม้มปากแน่น ก่อนตอบเสียงเบา

“พอใจสิ…แต่ฉันไม่ได้ขอให้คุณทำเพราะฉันซะหน่อย”

โทมัสแสยะยิ่ม ก่อนเอี้ยวหน้ามองเพียงนิด ดวงตาคมนั้นเย็นเฉียบเหมือนเคย

“ฉันไม่ได้ทำเพราะเธอ ฉันทำเพราะชื่อของฉันจะไม่ถูกใครมาท้าทายง่ายๆ ต่างหาก”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลงกลางอก สายขิมฝืนยกยิ้มทั้งที่ดวงตายังบวมแดงจากการร้องไห้

“เข้าใจแล้ว…โทมัสผู้ไม่เคยทำอะไรเพื่อใคร นอกจากเพื่อตัวเอง”

โทมัสไม่ตอบ เขาเพียงปรายตาเฉียดผ่านรอยยิ้มนั้น แล้วเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลัง ทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงประตู ท่ามกลางความรู้สึกที่ยากเกินจะอธิบายว่าเป็นความเกลียดชัง…หรือความเจ็บปวดกันแน่

ทันทีที่ประตูปิดลง ความเงียบก็ถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง ร่างบางเดินช้าๆ ไปทรุดนั่งบนโซฟาเหมือนหมดแรง มือเธอสั่นน้อยๆ ยกขึ้นกอดตัวเองแน่น ดวงตาที่เพิ่งจ้องมองแผ่นหลังกว้างของโทมัสเมื่อครู่ บัดนี้เอ่อคลอด้วยน้ำตา

“ทำไมต้องเป็นฉัน…” เสียงพึมพำเบาราวกับจะหลุดเพียงให้ตัวเองได้ยิน

เธอหอบลมหายใจสั้นถี่ ราวกับอยากกลั้นไม่ให้ความกลัวกลับมาเล่นงานอีก แต่ยิ่งห้าม มันก็ยิ่งปะทุ ภาพหัวไก่สดเปื้อนเลือดที่ถูกส่งมาขู่ยังวนเวียนในหัวไม่หาย ผสมกับคำพูดเย็นชาของโทมัสที่เหมือนตอกย้ำว่าตัวเธอไม่มีความหมายอะไรเลย

มือเรียวเอื้อมไปหยิบหมอนมากอดไว้แนบอก ร่างเล็กเอนตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไหลรินเป็นสาย ปล่อยให้อารมณ์ที่อัดอั้นระเบิดออกมาในที่สุด

สายขิมหัวเราะแผ่วเบาทั้งที่น้ำตายังไหล

“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย…บ้าจริงๆ”

เสียงสะอื้นดังสะท้อนอยู่ในห้องกว้างเพียงลำพัง ขณะที่ภายนอกประตูห้องยังคงมีลูกน้องของโทมัสยืนเฝ้าอย่างแข็งขัน แต่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าภายในนี้ หญิงสาวผู้เพิ่งผ่านการถูกคุกคามกำลังแตกสลายเงียบๆ อยู่เพียงลำพัง

โทมัสนั่งอยู่ในรถที่กำลังแล่นตรงไปยังบ้านของเขา ก่อนมีสายเรียกเข้าจากลูกน้องที่ใช้ให้ไปจัดการเรื่องของสายขิม

“ว่าไง”

(นายครับ บนกล่องไม่พบรอยนิ้วมือคนร้ายเลยครับ แล้วกล้องวงจรปิดก็จับใบหน้าคนส่งได้ไม่ชัด)

“ห่วยแตก! คอนโดไม่ใช่ราคาถูกๆ แต่ความปลอดภัยเท่ากับศูนย์”

(นายจะเอายังไงต่อครับ)

“สืบหาต่อไป ใครที่เคยมีข่าวกับสายขิม ไปตามสืบให้หมด”

(ครับนาย)

โทมัสวางโทรศัพท์ลงหลังจากตัดสายลูกน้อง เขายกนิ้วขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า ก่อนสบถคำหยาบออกมา

“แม่ง!”