บทที่ 12 รู้สึกไม่สบาย

บทที่ 12

รู้สึกไม่สบาย

วันงาน

ร่างบางในชุดราตรีเกาะอกสีทองยืนอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวที่เชื่อมต่อกันห้องนอนใหญ่ เธอหมุนตัวรอบๆ เพื่อเช็กความเรียบร้อยขณะที่ข้างนอกนั้นโทมัสนั่งรออยู่

ฟู่~

เธอประหม่าไม่น้อย ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกเปลี่ยนไป ในหัวคิดแต่เรื่องเดิมซ้ำๆ หากมันมาทำอะไรเธอตอนออกงาน หากมีคนมาทำร้าย หรือมีคนมาจับตัวเธอไปจะทำยังไงล่ะ

ก๊อก ก๊อก

“แค่ไปออกงานไม่กี่ชั่วโมง ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้หรอก” เสียงของโทมัสดังขึ้น แฝงความรำคาญใจอยู่ในนั้นไม่น้อย

“รู้แล้วน่า คุณควรรู้ไว้นะ ว่าถ้าผู้หญิงแต่งตัวอย่าเร่ง ถ้าอยากให้เดินในงานสวยๆ ก็รู้จักรอให้เป็น”

“หึ แต่คงไม่ใช่ฉัน”

สายขิมเปิดประตูออกมา เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วมองเขา

“ฉัน…ฉันแค่ไม่อยากไป”

“เหตุผล?”

“กลัวพวกมันบุกมาทำร้ายที่งานน่ะสิ”

“หึหึ” โทมัสหัวเราะเบาๆ

“หัวเราะบ้าอะไร เห็นความกลัวคนอื่นเป็นเรื่องตลกรอ”

โทมัสนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งพร้อมเอนหลังพิงโซฟาอย่างไม่สนใจนัก ขาข้างหนึ่งไขว้ทับอีกข้าง มือหนายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูพลางถอนหายใจยาว

“เธอคิดมากไปเอง” น้ำเสียงเรียบเย็นราวกับไม่รู้จักคำว่าเห็นใจ “ถ้ามันจะกล้ามา ก็ไม่ใช่ที่นั่น ที่นั่นมีสื่อกับแขกผู้ใหญ่เต็มไปหมด คงไม่โง่พอจะมาทำอะไรให้เป็นข่าว”

สายขิมเม้มปากแน่น รู้ดีว่าเขาพูดมีเหตุผล แต่คำพูดและท่าทีของเขากลับไม่ช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นเลยแม้แต่น้อย

“คุณไม่กลัว แต่ฉันกลัว” เธอเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น

“งั้นก็อย่าไป” เขาตอบทันควันโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง “ฉันไปเองได้”

“แต่แม่คุณคาดหวังให้ฉันไปด้วย ไม่งั้นท่านคงไม่เอาเครื่องเพชรมาให้ใส่ออกงานหรอก”

โทมัสมองสร้อยเพชรบนคอของสายขิม ก่อนเงยหน้ามองเธอ

“งั้นก็ไป…แต่หุบปาก แล้วทำหน้าปกติ อย่าทำให้ใครรู้ว่ากลัวจนขาอ่อน”

เขาลุกขึ้นเต็มความสูง สูดลมหายใจอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะหยิบสูทขึ้นมาสวมทับโดยไม่เหลือบแลมาทางเธอแม้เสี้ยววินาที

“ฉันจะรอที่รถ ห้านาที ถ้าเกินนั้น ไม่ต้องมา”

คำพูดนั้นเฉียบคม เย็นชา และเด็ดขาดจนห้องทั้งห้องดูหนาวขึ้นในทันที สายขิมยืนนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น มองเงาของตัวเองในชุดสีทองในกระจกบานใหญ่ตรงมุมวิวที่สวยจนไร้ที่ติ ทว่าดวงตาเธอกลับสะท้อนเพียงความว่างเปล่า

“ไอ้บ้า! วันนี้หัวคิดคำด่ากลับไม่ออกหรอกนะ” เธอยกขายชุดขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินตามหลังเขาไปติดๆ

พอเข้ามาในรถ ทั้งสองก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไร รถก็แล่นไปตามถนนเส้นหลัก รถบนยังวิ่งขวักไขว่ไม่หยุด เสียงเครื่องยนต์ดังต่ำก้องอยู่ภายในห้องโดยสารเงียบงัน ความเงียบที่อึดอัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน

สายขิมนั่งกอดอก มองออกไปนอกกระจกอย่างไม่คิดจะเปิดบทสนทนาใดๆ ทว่าจู่ๆ เสียงแกร๊กเบาๆ ดังขึ้นจากคอ เธอก้มลงมองแล้วถึงกับเบิกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นตะขอสร้อยเพชรที่คล้องคอหลุดออกมา

“โธ่เอ๊ย…” เธอพึมพำเบาๆ มือรีบพยายามกลัดกลับ แต่เพราะตัวสร้อยบอบบางและมือเธอสั่นเล็กน้อยจึงทำไม่สำเร็จ

โทมัสเหลือบตามองเพียงแวบเดียว ก่อนจะถอนหายใจยาวราวกับไม่อยากยุ่ง แต่สุดท้ายกลับเอื้อมมือไปหาเธอ

“ทำอะไร” เธอถามงงๆ

เขาไม่ตอบ เพียงเอนตัวเข้ามาหาเธออย่างนิ่งเฉยจนคนถูกมองต้องกลั้นหายใจ

“อยู่เฉยๆ” เสียงทุ้มเย็นเฉียบดังขึ้นในระยะอันตราย

ปลายนิ้วหนาแตะที่ซอกคอ ลมหายใจของเธอสะดุดทันทีเมื่อเขาเลื่อนมือไปด้านหลังเพื่อติดตะขอให้ใหม่ สัมผัสนั้นไม่ได้อ่อนโยน แต่ก็ไม่หยาบกระด้าง เพียงแค่เย็นชาและมั่นคงพอให้เธอขยับตัวไม่ออก

“เรียบร้อย” เขาพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเอนตัวกลับไปนั่งตำแหน่งเดิม

“ขอบคุณ…” เธอเอ่ยเสียงแผ่วแทบไม่พ้นริมฝีปาก

“ถ้าทำหล่นในงาน เธอคงรู้นะว่าต้องตอบคำถามแม่ฉันยังไง” เขาพูดเรียบๆ โดยไม่หันมามอง ก่อนจะเยือนหน้าไปมองนอกกระจกรถ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ และความรู้สึกปั่นป่วนในอกของหญิงสาวที่ไม่อาจอธิบายได้

เสียงยางบดถนนยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอจนกระทั่งรถคันหรูแล่นเข้าสู่บริเวณโรงแรมจัดงานประมูลเพื่อการกุศล แสงไฟหรูหราจากโคมระย้าภายนอกสะท้อนลงบนกระจกรถเป็นประกายระยิบระยับ สายขิมมองภาพนั้นเงียบๆ หัวใจกลับเต้นแรงอย่างหาสาเหตุไม่ได้

เมื่อรถจอดสนิท พนักงานรีบเข้ามาเปิดประตูให้ โทมัสก้าวลงก่อนตามมาด้วยร่างบางในชุดราตรีสีทอง เธอสูดหายใจลึกก่อนยื่นมือให้เขาอย่างจำใจ มือหนาของเขาเอื้อมมาจับไว้ตามหน้าที่ ไม่ได้บีบแน่นหรือแม้แต่สบตา สายตาเย็นชาไร้อารมณ์จนคนมองข้างๆ ยังรู้สึกถึงความห่างเหินนั้นได้ชัด

“เธอคงไม่อยากให้ตัวเองหน้าบูดบึ่งตอนออกหนังสือพิมพ์หรอกใช่ไหม” เสียงเรียบของเขาเอ่ยเบาๆ ขณะเดินเคียงกันเข้าไปในงาน

“อย่ามาสั่ง ฉันไม่ได้หุ่นยนต์ของนาย”

“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นสงสัย ก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี”

คำพูดนั้นทำให้สายขิมกัดฟันแน่น เธอฝืนยิ้มบางๆ ออกมาแล้วเดินต่อไป ทั้งคู่ดึงดูดสายตาผู้คนรอบข้างอย่างเลี่ยงไม่ได้ คู่แต่งงานที่ดูเหมาะสมราวภาพในนิตยสาร แต่กลับมีระยะห่างบางอย่างที่มองเห็นได้แม้ไม่ต้องเอ่ยคำ

ในห้องจัดงาน เสียงดนตรีคลอเบาๆ กลบเสียงพูดคุยของแขกผู้มีเกียรติ โทมัสรับเครื่องดื่มจากบริกรแล้วเดินนำไปยังโต๊ะวีไอพี ส่วนสายขิมยังคงยืนอยู่ตรงจุดเดิม มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“อย่าทำหน้าเหมือนคนกลัว ฉันเบื่อจะตอบคำถามคนอื่น” เสียงเย็นๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

สายขิมหันมามองเขา แววตาฉายความขุ่นเคืองชัดเจน

“ก็ฉันกลัวจริงๆ จะให้ทำยังไงล่ะ”

“งั้นก็อยู่ใกล้ฉันเข้าไว้” เขาพูดเสียงเรียบ ดวงตาคมยังคงมองไปข้างหน้า ไม่ได้หันกลับมาสบตาเธอด้วยซ้ำ

สายขิมเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าเขาพูดเพราะหวังดีหรือแค่รำคาญ แต่สุดท้ายก็ยอมก้าวตามเขาไปในที่สุด และทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในโถงกลางของงาน แสงแฟลชจากกล้องนักข่าวก็กระหน่ำใส่พวกเขาราวฝนโปรย เสียงซุบซิบเบาๆ ดังขึ้นทั่วบริเวณ

“นั่นคุณโทมัสกับภรรยาใช่ไหมคะ สวยมากเลย”

“ดูสิ เขาเหมาะกันสุดๆ เหมือนภาพจากโฆษณาเลย”

โทมัสเพียงแค่ยิ้มบางๆ อย่างผู้ชนะในสนามสังคม ขณะที่สายขิมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกขังอยู่ในกรงทอง ที่เต็มไปด้วยสายตาและความคาดหวังของผู้คนรอบด้าน

โทมัสปรายตามองมองสายขิมที่เงียบไป ก่อนยกแก้วเครื่องดื่มทักทายคนรู้จักที่เดินสวนมาทางนี้

ดนตรีคลอเบาๆ ที่เคยฟังดูหรูหรากลับกลายเป็นเสียงรบกวนในหู สายขิมเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวถูกรัดแน่นเข้าเรื่อยๆ หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก มือเย็นเฉียบ ขาเริ่มสั่นโดยที่ไม่รู้ตัว

เธอพยายามนั่งตรง ยกแก้วน้ำขึ้นจิบหวังให้ความเย็นช่วยปลอบ แต่ปลายนิ้วกลับสั่นเสียจนของเหลวในแก้วกระเพื่อม

“โท…” เสียงเรียกแผ่วจนแทบไม่หลุดออกจากลำคอ “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีจริงๆ นะ”

โทมัสหันมามองเพียงเสี้ยววินาทีอีกครั้ง ดวงตาเย็นเฉียบไร้ความตื่นตระหนก

“แค่ยิ้ม คงไม่ทำให้ตายหรอกใช่ไหม”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ” เสียงเธอสั่น “ฉันรู้สึกจริงๆ…มันมวนท้องน้อย เหมือนจะไม่ไหวแล้ว”

โทมัสขมวดคิ้ว มองใบหน้าที่เริ่มซีดขาวจนไร้สีเลือด เหงื่อซึมเต็มขมับ เธอหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนอกกระเพื่อม มือหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าอก อีกข้างกำชายกระโปรงแน่นราวกับกำลังพยายามยึดตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม

เสียงรอบข้างค่อยๆ จางลงในหูของสายขิม เหมือนโลกทั้งใบกำลังหดเล็กลง แสงไฟเจิดจ้ากลายเป็นเพียงดวงพร่ามัว เสียงพูดคุยของผู้คนบิดเบี้ยวจนจับใจความไม่ได้ หัวใจเต้นแรงและเร็วเกินกว่าจะควบคุม

“ขิม” โทมัสเอ่ยเรียกเสียงต่ำ เขาก้าวเข้ามาใกล้ เธอพยายามฝืนยิ้มให้แต่ร่างกลับเซไปข้างหน้า โทมัสรับไว้ทันก่อนจะดึงร่างเธอเข้าหาอกแน่น “หายใจช้าๆ” เสียงเขาเรียบแต่มั่นคง “มองฉันสิ”

เธอส่ายหน้า น้ำตาเริ่มคลอ

“มองฉัน” เขาย้ำอีกครั้ง มือหนาประคองแก้มเธอไว้ให้อยู่ในระยะสายตา “มันจะไม่เป็นไร แค่หายใจเข้า…แล้วออกช้าๆ”

เสียงทุ้มนิ่งนั้นกลับกลายเป็นสิ่งเดียวที่เธอยึดไว้ได้ในวินาทีนั้น เธอพยายามทำตาม สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออก แม้จะยังสั่น แต่จังหวะหัวใจก็เริ่มช้าลงทีละน้อย

โทมัสสบตาเธอนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะก้มลงพูดชิดหู

“ไปพักก่อน เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง”

จากนั้นเขาก็พาเธอเดินหลบออกจากโถงงาน ท่ามกลางสายตาของแขกบางคนที่หันมามองตาม ภาพชายหนุ่มในชุดสูทหรูประคองภรรยาที่ดูอ่อนแรงราวกับเจ้าหญิงแตกสลายในอ้อมแขนของเจ้าชายผู้เย็นชา

และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“เอ๊…ดูอาการภรรยาคุณโทมัสแล้ว เหมือนคนแพ้ท้องเลยนะคะนั่นน่ะ”

“หรือว่าจะท้องแล้ว”