บททั้งหมดของ ขวัญรดาลูกแม่ค้า: บทที่ 11 - บทที่ 20

           ไม่กี่วันหลังจากนั้น...วันเวลาก็ได้ล่วงเลยมาจนถึงช่วงก่อนจะถึงวันไหว้ในเทศกาลตรุษจีน บรรยากาศในบ้านที่เคยเงียบเหงากลับมาคึกคักและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน            และดูเหมือนว่าสุ่นลั้งจะเป็นผู้ที่ดูมีความสุขและกระตือรือร้นมากที่สุด...ในฐานะผู้ใหญ่ของบ้านฝ่ายเชื้อสายจีน หญิงวัยกลางคนได้ลงมือเตรียมการทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่เช้ามืด            ทั้งการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพื่อปัดเป่าสิ่งไม่ดี และที่สำคัญที่สุดคือการทำขนมไหว้เจ้า...ขวัญรดานั่งมองอาม่าที่กำลังนวดแป้งข้าวเหนียวเพื่อทำขนมเข่งและขนมเทียนด้วยความชำนาญอย่างสนใจ            และหลังจากนั้นไม่นานนักก็ตามมาด้วยกลิ่นหอมหวานของน้ำตาลมะพร้าวและใบตองที่นึ่งสุกใหม่ ๆ ลอยอบอวลไปทั่วบ้าน ซึ่งมันคือกลิ่นแห่งความทรงจำ...กลิ่นของเทศกาลที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายปี    

            รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับเสียงไก่ขันดังแว่วมา...ขวัญรดาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นในความสลัวของยามเช้ามืด เธอรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่าข้างกายในทันที...            แม่คงลุกออกไปนานแล้ว แต่เธอไม่ได้รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย จิตวิญญาณของหญิงชราในร่างคำนวณเวลาอย่างแม่นยำ...            (ตีสี่...แม่คงไปทำงานที่เล้าหมูตามแผนที่วางไว้)            เธอพลิกตัวไปมองน้องชายที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ข้างกัน โดยมีร่างโปร่งแสงของเจ้าทองนั่งสมาธิหลับตาพริ้มคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ทุกอย่างยังคงสงบเงียบ มีเพียงเสียงกรนเบา ๆ ของป๊าที่ดังมาจากอีกมุมห้องเป็นเครื่องยืนยันว่าค่ำคืนอันยาวนานของท่านได้สิ้นสุดลงแล้ว            เวลาผ่านไปเล็กน้อยหลังจากเธอลืมตา จนกระทั่งแสงแรกของวันเริ่มสาดส่องเข้ามาทางรอยรั่วของหลังคาเพิ่มมากขึ้

            เมื่อขวัญรดาคิดเช่นนี้ เจ้าตัวก็เกิดความมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก...แต่ในขณะเดียวกัน จิตวิญญาณของหญิงชราในร่างก็ตระหนักถึงความเป็นจริงบางอย่าง            แผนการค้าขายขนมจีนนั้นง่ายมากที่จะโน้มน้าวแม่ เพราะมันคือการสร้างความหวังและอนาคตที่ดีขึ้นมากกว่าปัจจุบัน แต่การจะให้เธอไปบอกป๊าให้ทิ้งอาชีพที่แม้จะบาปแต่ก็สร้างรายได้หลักให้ครอบครัวนั้นเป็นคนละเรื่องกันเลย            ทั้งนี้เป็นเพราะลำพังแค่คำพูดของเด็กห้าขวบ...ไม่มีน้ำหนักมากพอที่จะไปเปลี่ยนแปลงความคิดที่ฝังรากลึกของป๊ากับอาม่าได้แน่ เธอคิดอย่างรอบคอบซึ่งการใช้เหตุผลตรง ๆ จะต้องถูกปัดตกไปอย่างแน่นอน            และในที่สุดขวัญก็คิดหาทางออกในเรื่องนี้ได้ เมื่อมองไปทางเจ้าทองที่กำลังเล่นกับน้องชายของเธออยู่ไม่ไกล            (ในเมื่อเหตุผลใช้ไม่ได้..

           หลังจากเหตุการณ์อันน่าตกตะลึงผ่านพ้นไป ช่อฟ้าได้พาลูกทั้งสองคนที่หลับใหลไปแล้วกลับเข้ามุ้งนอนตามเดิม บรรยากาศภายในบ้านไม้หลังเก่าเงียบสงัดลงอีกครั้ง            แต่เป็นความเงียบที่แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่ความเงียบแห่งการพักผ่อน แต่เป็นความเงียบที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยห้วงความคิดของแต่ละคน            นับตั้งแต่ที่ได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของขวัญรดา...คืนนั้นก็ไม่มีใครในบ้านข่มตาหลับลงได้เลย            ทางด้านสุ่นลั้ง หลังจากหล่อนตั้งสติได้ เธอก็คลานเข่าไปยังหิ้งบูชาเล็ก ๆ ที่กลางบ้าน พร้อมกับจุดธูปเทียนขึ้นใหม่แล้วก้มลงกราบองค์เจ้าแม่กวนอิมครั้งแล้วครั้งเล่า            น้ำตาแห่งความปีติและยำเกรงไหลอาบสองแก้ม ในใจของหล่อนกำลังภาวนาขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เมตตามาโปรดครอบครัวของตน และให้

            เช้าของวันรุ่งขึ้น...หลังจากมนตรีกลับมาจากเลี้ยงหมูแทนคนเป็นเมีย นี่ก็นับได้ว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่บรรยากาศในบ้านไม้หลังเก่าหลังนี้ไม่มีความหม่นหมองของความกังวลเจือปนอยู่เลย เพราะมันได้ถูกแทนที่ด้วยความกระตือรือร้นและความหวังที่ส่องประกายอยู่ในแววตาของทุกคน            "เราต้องซื้อหม้อใบใหญ่ ๆ ก่อนเลย!" สุ่นลั้งเริ่มต้นการประชุมวางแผนธุรกิจครั้งแรกของครอบครัวขึ้นกลางวงข้าวต้ม "หม้อต้องใหญ่พอที่จะทำน้ำยาได้เยอะ ๆ"            ก่อนที่เสียงของช่อฟ้าจะดังเสริมขึ้นมา "แล้วก็ต้องมีถ้วย ชาม ช้อนเยอะ ๆ ด้วยนะจ๊ะ รวมถึงผักสดกับเส้นขนมจีนก็ต้องเลือกเจ้าที่ดีที่สุด"            ก่อนที่ขวัญรดาที่นั่งฟังผู้ใหญ่วางแผนกันอยู่อย่างเงียบ ๆ จะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงใสซื่อ "ม่าจ๋า...หนูว่าเราซื้อหม้อขนาดกลางสองใบดีกว่าไหมจ๊ะ...จะได้ทำน้ำยาได้สองอย่างไง...มีน้ำยากะทิกับแกงเขี