บททั้งหมดของ ขวัญรดาลูกแม่ค้า: บทที่ 31 - บทที่ 40

            หลังจากไอ้เสือกับกลุ่มเพื่อนได้ยินคำพูดเช่นนี้ของเกลอเก่าพวกเขาก็ได้แต่บอกลาและไม่ตื้อให้มนตรีไปทำงานด้วยกันอีก            "เอ่อขอบใจว่ะ เอาไว้หากมีโอกาสพวกเราคงได้เจอกันอีก" ไอ้เสือพูดก่อนจะเดินเข้าไปตบบ่าของมนตรีเบา ๆ และจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ได้เดินจากไป            และในเย็นวันนั้นมนตรีก็ยังคงตั้งใจทอดไข่เจียวทรงเครื่องของตนต่อไป...โดยมีคนในครอบครัวต่างมาช่วยรวมถึงมนัสที่ตอนนี้พูดได้คล่องและรู้ความมากขึ้นก็มาช่วยเรียกลูกค้าด้วยอีกแรง            ในค่ำคืนนี้ร้านข้าวไข่เจียวทรงเครื่อง ก็จบลงไปด้วยดีอีกหนึ่งวัน และหลังจากทุกคนช่วยกันเก็บของเรียบร้อย พวกเขาก็พากันกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวพักผ่อนลุยงานกันใหม่ในเช้าของวันรุ่งขึ้น            และทุกเช้าของการเริ่มต้นใหม่ของบ้านเช่าหลังเดิม ก็คือเสียงโขล

เวลาผ่านไป...ชีวิตในบ้านหลังใหม่ที่แสนกว้างขวางและร่มรื่นดำเนินไปด้วยความสุขและความหวัง…ต่างจากที่ชาวบ้านคาดคิดว่าพวกเขาจะอยู่ได้ไม่เกินสามวัน แต่หลายเดือนต่อมาก็พบว่าพวกเขาใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข จนกระทั่งเดือนพฤศจิกายนเวียนมาถึงอีกคราสายลมหนาวพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ในสวน เสียงใบไม้กระทบกันดังแผ่ว ๆ ราวกับบอกลาฤดูฝนที่ผ่านมา แสงแดดยามเช้าเริ่มอ่อนลง แต่ยังอบอุ่นพอที่จะให้ทุกคนในบ้านลุกขึ้นทำกิจวัตรประจำวันได้ด้วยความสดชื่น นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้ที่เริ่มผลิบานช่วยเพิ่มความรู้สึกอบอุ่นให้กับบ้านหลังนี้และในเดือนนี้ยังมีความพิเศษอีกอย่างคือบ้านของเจ็กใช้ได้มีงานประจำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตำบล ซึ่งเป็นงานเกี่ยวข้องกับแม่ของเจ็กใช้นั่นเอง เนื่องจากท่านเป็นร่างทรงของเจ้าพ่อเสือที่ชาวบ้านให้ความเคารพนับถืออย่างสูงซึ่งในช่วงนี้เจ็กใช้เองก็ได้ให้คนงานก่อสร้างทุกคนหยุดงานเป็นเวลาเจ็ดวันเต็มด้วยเช่นกัน ทั้งนี้เพราะเจ้าตัวผู้เป็นลูกชายย่อมต้องช่วยงานแม่ของตนอย่างเต็มกำลัง และครอบครัวของมนตรีก็ได้พากันยกขบวนมาช่วยงานนี้กันทั้งบ้านด้วยเช่นกันแทนการแสดงความขอบคุณ รวมถึงผู้ร

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ทันมีใครได้สนใจเนื่องจากครอบครัวศิริเวชเจริญทำงานกันมือเป็นระวิงจนแทบไม่มีเวลาให้พักหายใจเสียด้วยซ้ำ กระบอกข้าวหลามที่พวกเขาคิดว่าเตรียมมามากกว่าร้อยกระบอกนั้น ถูกขายออกไปอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ!“พ่อค้า! หมดแล้วเหรอ!” ลูกค้าคนหนึ่งที่มาช้าเกินไปถามขึ้นอย่างเสียดาย“หมดแล้วครับ! เกลี้ยงเลย!” มนตรีที่กำลังเก็บของอยู่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม โดยที่คนในครอบครัวต่างก็หันมายิ้มให้กันด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขเช่นกัน“น่าเสียดายเหลือเกิน ว่าแต่พรุ่งนี้จะมาขายอีกไหม” คนเป็นลูกค้าบ่น พร้อมกับถามออกมาในคราวเดียว“มาครับ พรุ่งนี้คุณลูกค้ามาอุดหนุนใหม่ได้เลยนะครับ” มนตรีกล่าวเชิญคล้อยหลังจากลูกค้าเดินจากไป เสียงของโฆษกอันเป็นเอกลักษณ์ภายในงานวัดก็ดังขึ้น “เรียนเชิญพ่อแม่พี่น้อง สาธุชนทุกท่าน หลังจากไหว้พระปิดทองขอพรกันเรียบร้อยแล้ว ก็อย่าลืมแวะอุดหนุนร้านค้าและชมหรสพของเราที่มีทั้งหนังกลางแปลงและลิเกกันนะครับ”สุ่นลั้งเมื่อได้ยินเสียงนี้ หล่อนก็คิดว่าในเมื่อขายของหมดเร็วก็ควรจะพาทุกคนไปไหว้พระและเดินเที่ยวบ้าง“ไปไหว้พระกันเถอะ

และครอบครัวศิริเวชเจริญก็ไม่ปล่อยให้แผนการเป็นเพียงแค่ความฝัน...เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นมนตรีก็ใช้ทักษะช่างของตนสร้างป้ายไม้แผ่นใหม่ที่ดูสวยงามและแข็งแรงขึ้นมากกว่าเดิมและนอกจากที่เขาจะเขียนชื่อร้านแม่ช่อฟ้าและรายการอาหารคาวหวานที่ขายหน้าร้านแล้ว ที่มุมหนึ่งของป้ายยังมีข้อความเล็ก ๆ ที่เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า: “รับสมัครคนช่วยงานทำขนมและคนหาบขนมขาย (มีส่วนแบ่งให้)”ซึ่งป้ายประกาศนี้ของเขาก็ได้สร้างความประหลาดใจและความสนใจให้กับลูกค้าและเพื่อนบ้านในชุมชนเป็นอย่างมาก...พร้อมกับทุกคนต่างคิดเหมือนกันว่า...กิจการของครอบครัวนี้กำลังจะขยับขยายอีกแล้ว!เวลาผ่านไปไม่กี่วัน...ก็มีชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงที่กำลังว่างงานทยอยเดินทางมาสมัครกับสุ่นลั้งที่บ้านสวนเป็นจำนวนมาก ผิดจากแต่ก่อนที่ไม่เคยมีใครกล้าย่างกรายเข้ามาแถวนี้เพราะความกลัว ทว่าบัดนี้บ้านสวนหลังนี้กลับคึกคักขึ้นมากทีเดียวหญิงวัยกลางคนทำหน้าที่เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หล่อนสอบถามประวัติความเป็นมาของคนที่มาสมัครรวมถึงเหตุผลและเคยผ่านงานอะไรมาบ้างเพื่อดูถึงความขยันขันแข็งและคว

และแล้วสามวันต่อมา...ซึ่งเป็นวันเสาร์ก็มาถึง วันนี้บ้านสวนหลังนี้คึกคักกันตั้งแต่ตีสามเลยทีเดียวเพราะเป็นวันที่ครอบครัวศิริเวชเจริญจะไปเปิดศึกที่ตลาดนัดลานต้นมะขามซึ่งบรรยากาศในครัววันนี้ได้แตกต่างออกไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง เพราะนอกจากหม้อแกงและขนมหวานที่คุ้นเคยแล้ว วันนี้ยังมีเมนูใหม่แกะกล่องที่สุ่นลั้งและช่อฟ้าบรรจงทำขึ้นเป็นพิเศษอีกด้วย...นั่นคือรายการหมูพะโล้สูตรโบราณที่เคี่ยวจนน้ำเข้าเนื้อส่งกลิ่นหอมของเครื่องเทศจีนไปทั่ว และหมูสามชั้นต้ม ที่ต้มจนเปื่อยนุ่ม ราดด้วยน้ำจิ้มเต้าเจี้ยวรสเด็ดกับน้ำจิ้มซีฟู้ดที่มนตรีเป็นคนปรุงเองกับมือ ซึ่งเมนูเหล่านี้แทบจะไม่มีใครทำขายตามตลาดนัดทั่วไป เพราะเป็นอาหารที่ต้องใช้เวลาและความใส่ใจในการทำสูง ส่วนฝ่ายขนมหวาน...ขวัญรดาก็ได้แสดงฝีมือในฐานะ ผู้อำนวยการฝ่ายศิลป์เป็นครั้งแรก“แม่จ๋า...ทับทิมกรอบของเรา...ลองทำใส่แก้วพลาสติก ใส ๆ แบบนี้ดีไหมจ๊ะ” เธอนำเสนอ “เราจัดเรียงเป็นชั้น ๆ ให้เห็นเม็ดทับทิมสีแดงสด ตัดกับขนุนสีเหลืองทอง...มันจะดูน่ากินขึ้นเยอะเลย”ความคิดในการจัดวางสินค้าให้น่าสนใจนั้น เป็นสิ่งที่ใหม่มากสำหรับคนในยุค