Semua Bab ขวัญรดาลูกแม่ค้า: Bab 1 - Bab 10

           ในตอนนี้สติของขวัญรดายังไม่กระจ่างชัดมากนัก...และยังที่เธอไม่ทันได้ขบคิดให้มากความ...โลกของเจ้าตัวก็ได้หมุนคว้างในขณะที่ร่างเล็กของเธอถูกอุ้มกระเตงเข้าเอวอย่างไม่ใคร่จะถนัดนักของคนเป็นแม่            หลังจากช่อฟ้าคว้าตัวลูกสาวขึ้นมาได้ หล่อนก็กระหืดกระหอบกระเตงเด็กหญิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพัก พร้อมกับเสียงหอบหายใจปะปนกับเสียงพึมพำปลอบโยนที่จับใจความไม่ได้และยังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอย่างชัดเจน...            ส่วนขวัญรดาในตอนนี้...เธอรับรู้ได้เพียงสัมผัสของอ้อมแขนที่กอดรัด แรงกระแทกเป็นจังหวะและกลิ่นดินปนกลิ่นสนิมจาง ๆ จากเสื้อผ้าของคนที่เธอยังไม่มั่นใจ            ไม่นานนัก แรงกระแทกก็หยุดลง พร้อมกับร่างของเธอที่ถูกวางลงบนพื้นไม้กระดานเย็น ๆ เธอพยายามปรือตาขึ้นมอง  แต่ภาพที่เห็นก็ยังพร่าเลือน เห็นเพียงเงาตะคุ่มของบ้านไม้เก่า ๆ และตุ่มดิ

ในขณะที่สุ่นลั้งกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเย็นอยู่นั้น ร่างเล็ก ๆ ของขวัญรดาที่นอนหลับอยู่บนที่นอนเก่าในห้องก็เริ่มขยับตัวเล็กน้อย กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อน ๆ และกลิ่นหมูทอดที่เจียวใหม่ ๆ ลอยมาปะทะจมูก ปลุกประสาทสัมผัสของร่างกายที่กำลังต้องการพลังงานให้ค่อย ๆ ตื่นขึ้น เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งของเด็กหญิงเริ่มปรือเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า และภาพแรกที่เห็นก็คือเพดานไม้เก่าที่มีหยากไย่เกาะอยู่ตามมุมห้องรวมถึงหลังคาสังกะสีที่มีรอยรั่ว...ก่อนที่ความทรงจำสุดท้ายที่เธอจะหลับไปคืออ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของแม่...ย้อนกลับมา ขวัญรดาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเด็กห้าขวบยังคงปวดเมื่อยและอ่อนเพลีย แต่สติของเธอกลับกระจ่างชัดกว่าครั้งแรกมากนัก ในหัวไม่มีความสับสนอีกต่อไป มีแต่ความจริงที่ต้องยอมรับ...เธอได้ย้อนกลับมาแล้ว...กลับมาในอดีตตามคำอธิษฐาน และในวินาทีที่เธอยอมรับความจริงนั้น...เสียง "ติ๊ง!" ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในห้วงความคิด พร้อมกับหน้าต่างแสงสีทองอ่อนที่ปรากฏขึ้นในม่านสายตาของเธอ...ที่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็น [อรุณสวั

           ขวัญรดาลองหลับตาลง พยายามตั้งสมาธิไปที่ระบบแมวกวักที่เคยปรากฏขึ้นมาพร้อมกับลองเรียกในใจ            'ระบบ... มีวิธีหาเงินอย่างสุจริตที่ลงทุนน้อยที่สุดสำหรับครอบครัวเราตอนนี้ไหม' เธอตั้งคำถาม          ติ๊ง!            ราวกับตอบรับคำขอของเธอ หน้าต่างแสงสีทองพลันปรากฏขึ้นในม่านตาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้แสดงภารกิจใหม่ มันกลับแสดงหน้าต่างสถานะความสุขปัจจุบันขึ้นมาเหมือนเดิม...แต่มีบางอย่างต่างออกไป            ข้อความสถานะของแม่ช่อฟ้ามีแถบสีเขียวกะพริบอยู่ที่บรรทัดใหม่ซึ่งถูกเพิ่มเข้ามา          [แม่ช่อฟ้า: 30/100 ความสุขเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ทักษะที่ซ่อนเร้น: การทำอาหารระดับสูง]      

           ทางด้านของ...เจ้าทองหลังจากที่มนตรีเดินออกมาจากบ้าน วิญญาณของเด็กชายก็ได้ปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างขยันขันแข็งทันที            เขาลอยตัวขึ้นสูงเล็กน้อย ซ่อนกายโปร่งแสงของตนไว้ในเงาของต้นไม้และชายคาบ้าน กลายเป็นเงาไร้ตัวตนที่เคลื่อนที่ตามบุรุษผู้เป็นเป้าหมายไปอย่างเงียบกริบ            ค่ำคืนในซอยเล็ก ๆ นั้นเงียบสงัด มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ประสานเสียงกันเป็นจังหวะ และเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของมนตรีที่ดังกระทบพื้นดินเป็นระยะ            แสงจากตะเกียงในมือของชายหนุ่มสาดส่องไปเบื้องหน้าเพียงเล็กน้อย สร้างเงาตะคุ่มที่เต้นระริกไปมาตามการก้าวเดินชวนให้บรรยากาศดูว้าเหว่และอ้างว้างยิ่งนัก            มนตรีเดินไปได้ไม่ไกลนัก เขาก็หยุดลงที่หน้าเพิงไม้ขนาดเล็กแห่งหนึ่งซึ่งเปิดไฟสีเหลืองสลัวเอาไว้ ที่นี่คือร้านขา

           หลังจากปฏิบัติการลับสำเร็จลุล่วงไปแล้ว ขวัญรดาก็กลับมานั่งเล่นกับน้องชายที่หน้าบ้านตามเดิม ซึ่งเธอกำลังพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด ทั้งที่ในใจนั้นกำลังวางแผนขั้นต่อไปอย่างรวดเร็ว            เนื่องจากเธอ...จะปล่อยให้สลากใบนี้อยู่ในมือของเธอนานเกินไปไม่ได้ เพราะมันเสี่ยงเกินไปสำหรับเด็กเล็กวัยห้าขวบแม้ว่าจิตวิญญาณของเธอจะเป็นผู้ใหญ่ก็ตาม            ในขณะที่ขวัญรดากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่นานหลังจากนั้นมากนัก อาม่าก็ตะโกนเรียกทุกคนให้มากินข้าวเช้าที่หล่อนจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วบนเสื่อกลางบ้านนั่นเอง            มื้อเช้าของวันนี้ก็ยังคงเป็นข้าวต้มร้อน ๆ ที่ใส่กระเทียมเจียวและกากหมูที่เหลือจากเมื่อวานเล็กน้อย แต่สำหรับท้องที่ว่างเปล่าแล้ว มันย่อมเป็นอาหารที่วิเศษ            ทุกคนนั่งล้อมวงกิน