All Chapters of เล่ห์รักนายวายร้าย ( NC 20+) : Chapter 51 - Chapter 60

Chapter 51“นั่งนิ่งเลยนะมึงไอ้เวย์ ไม่คิดจะทักทายคู่หมั้นหน่อยเหรอ น้องเขาอุตส่าห์มาหามึงถึงคณะเลยนะโว้ย” บิ๊กบอสเอ่ยแซวรันเวย์ที่นั่งเงียบไม่สนใจใครแม้กระทั่งแพรดาว“ถ้าเธอเป็นคู่หมั้นของกู เธอก็ต้องมีแหวนที่นิ้วสิวะ” รันเวย์แสยะยิ้มมุมปาก ก่อนเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงดุดันที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อคิดถึงภาพที่หญิงสาวถอดแหวนออกจากนิ้วราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร“...” แพรดาวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าสะสวยก็ซีดเผือดลงทันที และปวดหนึบไปที่หัวใจ เมื่อเห็นแววตาของเขามองเธอราวกับคนไม่รู้จักกัน“...” บิ๊กบอสปิดปากเงียบลงทันที เมื่อรันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่บิ๊กบอสจะแอบมองไปที่นิ้วเรียวของแพรดาว ซึ่งตอนนี้ไม่มีแหวนหมั้นอยู่บนนิ้วของเธอ พลางได้แต่คิดว่าทั้งคู่คงทะเลาะกันหนักจริง เพื่อนของเขาถึงได้ดูเย็นชากับแพรดาวขนาดนี้ ซึ่งต่างจากปกติที่รันเวย์มักจะคอยหวงคอยหึงคอยตามแพรดาวมาตลอด“หนูจะกินอะไรไหมน้องแพร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” ไรเฟิลเอ่ยพูดขึ้น เมื่อเห็นบรรยากาศที่โต๊ะของเขาเริ่มตึงเครียด“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่รบกวนดีกว่า”“หนูเป็นน้องสาวของพี่นะ มันไม่ได้รบกวนอะไรหรอก งั้นเอาชาเขียวปั่นไห

Chapter 53 “อย่าสนใจเลยนะคะพี่เวย์ขา”“ใครให้เธอมายุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน!” รันเวย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน และจ้องมองหญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าด้วยสายตาแข็งกร้าวด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะติดกระดุมกางเกงและก้าวขาลงจากเตียง หยิบเสื้อยืดมาสวมใส่และเอาเสื้อช็อปพาดบ่าไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปหมับ!“พริมขอโทษนะคะพี่เวย์ พริมขอโทษ อย่าโกรธพริมเลยนะคะ” พริมสวมกอดรันเวย์ไว้แน่นจากทางด้านหลังด้วยสภาพเปลือยเปล่า เธอเอาเต้าใหญ่ถูไถแผ่นหลังแกร่ง เพื่อตั้งใจจะปลุกเร้าอารมณ์ของเขาอีกครั้ง“ปล่อย!” รันเวย์แกะมือของพริมออก แต่พริมเธอกลับกอดรันเวย์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย“ขอโทษนะคะพี่เวย์ พริมจะไม่ทำอีกแล้ว เรามามีความสุขกันดีกว่านะคะ อย่าอารมณ์เสียเลยนะคะ”“แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์” รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะแกะมือบางออกอย่างไม่ไยดีนี่เขาเกือบจะทำให้เรื่องระหว่างเขาและแพรดาวมันดูแย่ลงไปกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอวะ? เมื่อรันเวย์ได้สติไตร่ตรองในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ ชายหนุ่มกำมือแน่นกับความบัดซบของตัวเองที่เกือบจะนอกกายแพรดาว ถึงตอนนี้เขาจะโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้หมดรักเธอ เขาไม่ควรเอาผู้หญ

Chapter 55@คอนโดแพรดาว“เอ้า โชนนนน” สปายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเมามาย“โชนนนน อึก! เอิ๊ก!” มัดหมี่เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเมามายไม่ต่างจากสปายนัก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหนักกว่า เพราะตอนนี้มัดหมี่โยกศีรษะไปทางซ้ายทีทางขวาทีราวกับจะหลับกลางอากาศกริ๊งงง!!“เอ้า โชนกันเพื่อนรัก อึก! อึก!” แพรดาวยกแก้วชนกับสปายและมัดหมี่ และดูเหมือนว่าแพรดาวจะคอแข็งที่สุดในกลุ่ม เพราะเธอยกดื่มแอลกอฮอล์ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับน้ำเปล่า ซึ่งหลังจากที่แพรดาวเจอรันเวย์ที่ร้านอาหารที่ห้างสรรพสินค้า และเขาควงหญิงสาวอีกคนเดินออกไปต่อหน้าต่อตาเธอ แพรดาวก็ชวนสปายและมัดหมี่มาดื่มแก้เซ็งที่ห้องฟุบ!สปายและมัดหมี่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับตาพริ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และเมื่อแพรดาวเห็นเพื่อนของเธอหลับไป แพรดาวก็หยัดตัวลุกขึ้นยืน“ทำไมพื้นห้องเอียงแปลกๆ” ปากเล็กบ่นพึมพำน้ำเสียงอ้อแอ้ จากนั้นขาเรียวก็เดินโซซัดโซเซไปหยิบผ้าห่มกับหมอนมาให้เพื่อนของเธอ ครั้นจะให้เธออุ้มเพื่อนของเธอไปนอนที่บนเตียงนุ่มๆ ในห้องนอน เธอก็อุ้มเพื่อนของเธอไม่ไหวแพรดาวประคองสปายและมัดหมี่นอนลงไปบนพื้นพรม ก่อนจะยกศีรษะทุยเล็กของทั้งคู่หนุนหมอน แล้วเอาผ้าห่มคลุมกาย

Chapter 57รุ่งเช้ากริ่งงง…กริ่งงง......เสียงมือถือดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ภายในอ้อมกอดของชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนยื่นแขนเรียวไปหยิบมือถือตรงโต๊ะข้างเตียง หญิงสาวหรี่ตามองหน้าจอมือถือ ก่อนจะกดรับสาย“ฮัลโหลสปาย มีอะไรถึงได้โทรหาฉันแต่เช้า”(แกหนีไปนอนที่ไหนยะ ถึงได้ปล่อยให้ฉันกับยัยมัดนอนเฝ้าห้องให้แกแบบนี้)“ฉันอยู่ห้องเฮีย”(จนได้เลยนะแกเนี่ย แล้วคืนดีกันแล้วใช่ไหม)(นอนหลับสบายจนถึงเช้า หล่อนไม่น่าถามนะยัยปาย) เสียงมัดหมี่แทรกเข้ามาในสาย“ดีกันแล้ว เพราะฉันง้อทั้งคืนเลย”(ร้ายไม่เบาเลยนะยะ ฮ่าๆ งั้นฉันกับมัดหมี่กลับก่อนนะ บ๊าย)ตู้ดๆๆๆ“ใครโทรมาหาแต่เช้า” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถาม ก่อนจะดึงรั้งร่างบางเข้าไปกอด“สปายน่ะเฮีย” ปากเล็กเอ่ยตอบ แล้วเอานิ้วเรียวลูบไล้ไปที่นิ้วก้อยของเขาที่สวมแหวนหมั้นวงเล็กของเธออยู่“อยากใส่หรือไง” สายตาคมกริบมองการกระทำของคนตัวเล็ก“แล้วถ้าหนูอยากใส่เหมือนเดิมล่ะ เฮียจะคืนแหวนให้หนูได้ไหม?” แพรดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ เพราะเธอกลัวว่าเขาจะไม่ยอมคืนแหวนหมั้นให้เธอตามเดิม“จะอยากได้คืนไปทำไม ในเมื่อมีแล้วกลับไม่รู้จักรักษา เดี๋ยวก็ถอ

Chapter 59“ไปเช็กอินได้แล้วเรนะ” ทาเคตะเอ่ยพูดเสียงเข้มกับเรนะอีกครั้ง“แล้วเจอกันนะครับ” ทาเคตะเอ่ยบอกรัชตะ รันเวย์ และแพรดาว“แล้วเจอกันครับ / ค่ะ” พวกเขาตอบกลับทาเคตะกลับไปพร้อมกัน“ครับ” ทาเคตะพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนที่เขาจะดึงเรนะออกไป เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาทำตัวไม่เหมาะสม“ป๊ากลับก่อนนะหนูแพรดาว” รัชตะเอ่ยขึ้น จนแพรดาวเคอะเขินเล็กน้อยเมื่อรัชตะแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไปตามที่เธอเอ่ยเรียกเขาเมื่อครู่นี้“ป๊ากลับก่อนนะไอ้ลูกชาย” รัชตะเอามือตบบ่าแกร่งของลูกชายเขาเบาๆ ก่อนจะยกมือเอานิ้วชี้ทำท่าเชือดคอแซวรันเวย์“หนูครับ...” เมื่ออยู่บนรถกันเพียงลำพัง รันเวย์ก็เอ่ยเรียกแพรดาวที่เอาแต่นั่งเงียบทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา มิหนำซ้ำยังเบือนหน้าหนีมองออกไปทางนอกหน้าต่างรถราวกับว่ากำลังงอนเขาอย่างหนัก“...” แพรดาวนั่งเงียบไม่ได้เอ่ยตอบกลับอะไรเขา“หันมานี่หน่อยเร็ว” มือสากยื่นมือไปแตะแก้มนิ่มเบาๆ“โอ๊ย! อย่ามายุ่งได้ไหม!” แพรดาวปัดมือของเขาออกอย่างแรง และเอ่ยพูดตะคอกใส่เขาเสียงดังจนลั่นรถอย่างเอาแต่ใจ“อยากให้เลิกยุ่งจริงๆ ใช่ไหม ไม่พอใจอะไรก็เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ใช่ไหม?” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเ