All Chapters of FWD เพื่อนร่วมรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2 เพราะเธอคือ..คนสำคัญในวันหนึ่ง มีคนเป็นร้อยเป็นพันคน ที่เดินสวนทางกับเราแต่ในพันคนที่สวนทางกับเรา จะมีสักกี่คนที่เข้ามาในชีวิตเราซึ่งในจำนวนคนที่เข้ามาในชีวิตเรา เขาจะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหนบางคนเข้ามาในชีวิตเพียงชั่วคราว บางคนเข้ามานานจนเรารู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแต่สุดท้ายในทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา ก็จะต้องจากกันไปอยู่ดี ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วดังที่เขาว่ากันว่า ‘มีพบ ก็ต้องมีจาก’ แทนคุณวางสมาร์ตโฟนลงเบา ๆ ที่โต๊ะเขียนหนังสือภายในห้องนอนหลังจากได้โพสต์สเตตัสความรู้สึกออกไป คืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ทำให้เขาต้องนอนไม่หลับ บ้านตรงกับข้ามกันที่เขาเดินผ่านเมื่อเช้ามีแต่ความว่างเปล่า บ้านที่เขาต้องตื่นแต่เช้า เพื่อเปิดหน้าต่างจากห้องนอนไปดูว่าเธอจะออกมายืนที่หน้าบ้านหรือยัง จากนี้มันคงไม่มีอีกแล้วเปิดเทอมใหม่หัวใจว้าวุ่นสำหรับเด็กหนุ่มที่ชื่อแทนคุณ วันนี้เขาไม่มีเพื่อนสนิทอย่างมุกสลิลเดินไปโรงเรียนด้วยกันอีกแล้ว ทุกวันนี้เขาจะเห็นเธอได้จากโซเชี่ยลเท่านั้น แต่มันก็ยังดีที่เขาได้เห็นว่าเธอนั้นมีเพื่อนใหม่และมีชีวิตที่สุขสบายขึ้น ไม่ต้องมาเดินไปโรงเรียนพร้อมกันกับเขาในทุก ๆ

ตอนที่ 4 เสียรู้หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนต่อมา มุกสลิลและแทนคุณก็ได้เข้าเป็นน้องปีหนึ่งคณะบัญชีของมหาลัยที่เขาทั้งสองตั้งใจเอาไว้“พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างไปดูหนังกับแกแล้ววะ..ไอ้แทน” มุกสลิล สาวสวยวัย 19 เอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทของเธอ“เกิดอะไรขึ้นวะ..” แทนคุณเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ“แม่ฉันป่วย ไม่มีใครดูแล” หญิงสาวบอกกับเพื่อนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก มุกสลิลไม่ได้อยู่หอเหมือนกันแทนคุณ เพราะมหาลัยอยู่ใกล้บ้าน เธอจึงอาศัยนั่งรถเมล์ไปกลับ“ไม่เป็นไร ถ้าแกไม่ไปฉันก็ไม่ไปหรอก ที่ไปก็เพราะแกชวนนั่นแหละ” “ขอบใจเพื่อน เอาไว้โอกาสหน้าฉันไม่พลาดแน่” หลังจากเข้ามหาลัยปีหนึ่งทั้งคู่ก็สลัดคราบของเด็กมัธยมออกไปอย่างสิ้นเชิง มุกสลิลปล่อยผมยาวแต่งหน้าสวยมาเรียนทุกวัน ส่วนแทนคุณหลังจากที่ไม่ได้เรียน ร.ด. แล้วเขาก็ไว้ผมยาวเป็นรองทรง ทั้งคู่หล่อสวยเหมาะสมที่จะเป็นแฟนกันจนเพื่อน ๆ ในคณะแอบเชียร์แล้วก็ยังเลือกให้ทั้งคู่เป็นดาวและเดือนในคณะบัญชีอีกด้วย“.................”“เฮ่ย!! ไม่โกรธกันนะ” แทนคุณพยักหน้า“เฮ่ย!!” หญิงสาวตบไหล่เพื่อนเบา ๆ“อื้อ!!..ไม่หรอก ฉันจะไปโกรธแกทำไมกัน"“งั้น!!...ฉันกลับบ้านก่อนนะ” มุกส

ตอนที่ 6 มีกันแค่สองคนอาการของมารดามุกสลิลเริ่มแย่ลงทุกวัน เธอป่วยเป็นมะเร็งปอด หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่เกินสองเดือน“ไม่มีทางอื่นรักษาเลยเหรอ..มุก” เช้านี้มุกสลิลมานั่งปรับทุกข์กับแทนคุณ“ไม่มีหรอก นอกจากการให้คีโม”“งั้น..เดี๋ยวเย็นนี้ฉันขอไปเยี่ยมแม่แกนะ” แทนคุณบอกกับเพื่อนสาว“เฮ่ย!..ไม่เป็นไร แกก็ไปเยี่ยมตั้งหลายครั้งแล้วนี่น่า”“ไม่เป็นไร ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ ว่าแม่แกป่วยเป็นอะไร”“ก็ได้ ๆ แต่คืนนี้ฉันคงไม่ได้ไปงานวันเกิดพี่ต้นแล้วล่ะ”“ไม่เป็นไรหรอก แกก็อวยพรเขาไปแล้วนี่”“แกเห็นเหรอ”“ฉันเห็นในเฟสที่แกอวยพรเค้าแล้ว ฉันก็อวยต่อจากแกไง”หลังจากเลิกเรียนในเย็นวันนี้ มุกสลิลก็พาแทนคุณไปเยี่ยมอาการป่วยของมารดาที่โรงพยาบาล มุกสลิลโทรหาพ่อเลี้ยงและบอกเขาว่าเย็นนี้เธอจะเป็นคนเฝ้ามารดาเอง ก็เลยทำให้รู้ว่า วรภพยังไม่กลับจากที่ทำงาน “แกจะกลับแล้วเหรอแทน” คุยโทรศัพท์กับพ่อเลี้ยงเสร็จมุกสลิลก็เห็นเพื่อนกำลังจะเดินออกจากห้องไปจึงเอ่ยถาม“เปล่า ฉันจะลงไปซื้อข้าวเย็นมากินแล้วก็เผื่อแกด้วย” แทนคุณหันมาตอบเพื่อน“เฮ่ย!..ขอบใจนะ แต่แกไม่ต้องลำบากหรอก” มุกสลิลบอกกับเพื่อนด้วยความเกรงใจ“ได้ไง

ตอนที่ 8 เกือบไม่รอดจากนั้นทั้งสองก็ไปเยี่ยมนิตรามารดาของมุกสลิลเหมือนเช่นทุกวัน แล้ววันนี้มุกสลิลก็ไม่กล้ากลับไปอาบน้ำที่บ้าน เพราะกังวลเรื่องที่พ่อเลี้ยงจะแอบถ่ายเธอในห้องน้ำอีก“เอาไงดีวะ ฉันไม่กล้าไปอาบน้ำเลย” มุกสลิลเอ่ยกับแทนคุณด้วยสีหน้าเป็นกังวล“งั้นก็รีบไปเอาเสื้อผ้ามาอาบที่โรงพยาบาลสิ” แทนคุณเสนอทางออกให้กับเพื่อนสาว“เอ่อ ๆ งั้นฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ ฝากแม่ด้วยล่ะ”“อือ ๆ รีบไปรีบมานะ”หลังจากที่มุกสลิกกลับไปถึงบ้านเธอก็เดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที เพื่อรีบเตรียมชุดที่จะต้องเอาไปเปลี่ยนสำหรับคืนนี้ออกมาใส่กระเป๋า ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถเก่งของพ่อเลี้ยงขับเข้ามาจอดภายในบ้านวรภพ พนักงานรัฐวิสาหกิจระดับหัวหน้า ก้าวลงจากรถมา ก่อนจะเห็นรองเท้าของมุกสลิลที่วางอยู่ก็ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นเด็กสาววิ่งหน้าตาตื่นออกมา มุกสลิลเก็บอาการกลัวเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ ก่อนที่วรภพจะเอ่ยถามกับเด็กสาว“จะรีบไปเฝ้าแม่เหรอ..หนูมุก”“ค่ะ วันนี้มุกรีบ พอดีทิ้งให้คุณแม่อยู่คนเดียว” เด็กสาวรีบโกหกทันที แต่ยังไม่ทันที่มุกสลิลจะก้าวขาออกไปมือเรียวบางของเด็กสาวก็ถูกฉุด

ตอนที่ 10 ดีเกินไปหนึ่งเดือนต่อมา “เรื่องแม่ฉันเสียใจด้วยนะเพื่อน อย่าร้องไห้เลย คนเราก็มีแค่นี้แหละ ไม่ช้าก็เร็ว” แทนคุณปลอบเพื่อนสาวที่กำลังเศร้าหลังจากนำกระดูกของมารดาไปลอยอังคาร“ชีวิตนี้ฉันก็เหลือแค่แม่คนเดียว” มุกสลิลพูดขึ้นขณะยืนมองไปยังสายน้ำที่ไหลไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันย้อนกลับ เธอได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่าง“อย่าคิดอย่างนั้นสิมุก แกยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะ ยังไง ๆ ฉันก็ไม่ทิ้งแกหรอก” แทนคุณตบไหล่เพื่อนเบา ๆ“ฮื้อ ๆ ๆ” แล้วอยู่ ๆ มุกสลิลก็ร้องไห้ขึ้นมา แทนคุณจึงดึงร่างของเพื่อนสาวเข้ามากอดปลอบใจ จนวรภพที่กำลังจะกลับผ่านมาเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา เมื่อทั้งสองปลอบกันเสร็จก็เดินขึ้นจากท่าน้ำมายังด้านบน มุกสลิลเห็นวรภพยืนอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปคุยและบอกให้แทนคุณกลับไปก่อน เดี๋ยวเธอจะรีบตามไปเงินประกันของมารดามุกสลิลได้มาส่วนหนึ่ง เธอจึงขอเก็บเอาไว้เป็นทุนการศึกษาจนกว่าจะจบปริญญาตรี แต่ถึงกระนั้นมุกสลิลก็เอ่ยถามพ่อเลี้ยงว่าต้องการเงินส่วนนั้นหรือเปล่า ซึ่งคำตอบที่ได้ก็ทำให้เธอซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย“มุกเก็บเอาไว้ใช้เถอะ อาทำงานแล้ว อาพอจะหาเลี้ยงตัวเองได้” สิ่งนี้สินะที่เธอยังพอรู้สึกว่าเขายัง