ตอนที่ 5 ธาตุแท้

ตอนที่ 5 ธาตุแท้

การแต่งตัวหรู ไม่ได้บ่งบอกถึงสถานะที่แท้จริงของวรภพ สิ่งที่เขาปกปิดมาโดยตลอด ว่าเขามีทุกอย่างเพียบพร้อม หลังจากนิตราแม่ของมุกสลิลได้ย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของเขา เงินทองที่เหลือจากการขายบ้านของนิตราก็ถูกเขาผลาญไปจนเสียหมด มิหนำซ้ำเธอยังถูกจ้างให้ออกจากงานเมื่อต้นปีที่ผ่านมานี้อีก

เรื่องนี้มุกสลิลก็ไม่ได้เล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เพราะกลัวจะเอาปัญหาไปให้เพื่อนเปล่า ๆ จะเล่าได้เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น มุกสลิลไม่ได้โทษมารดา เพราะความรักหาไม่เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่รู้ และตอนนั้นแม่ของเธอก็หลงคารมวรภพหนุ่มรุุ่นน้องจนหัวปักหัวปำ

มุกสลิลเดินเข้าประตูบ้านมาได้ก็รีบวางกระเป๋าเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น เธอรีบร้อนตั้งหน้าตั้งตาทำข้าวต้มมาให้กับผู้เป็นมารดาของเธอ

         “แม่ทานยาก่อนอาหารหรือยังคะ” มุกสลิลเอ่ยถามมารดาที่นอนอยู่บนเตียงไม้เก่า ๆ

         “ยังเลย..มุกเอาให้แม่หน่อยสิลูก”

         “แม่ป่วยอยู่แท้ ๆ ทำไมคุณอาไม่เห็นสนใจแม่บ้างเลย”

         “ช่างเข้าเถอะลูก อาภพคงจะยุ่งเรื่องงาน” นิตราตอบลูกสาว และพยายามบอกให้ลูกสาวของตัวเองเลิกคิดเรื่องของพ่อเลี้ยง อย่างน้อย ๆ ตอนนี้เธอก็แทบไม่เหลืออะไรแล้ว จากนี้ก็คงต้องพึ่งวรภพ

         มุกสลิลป้อนข้าวต้มผู้เป็นมารดาเสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบไปรีดผ้าที่กองเอาไว้ เพราะพรุ่งนี้จะมีคนมารับแต่เช้า กลางดึกคืนนั้นมุกสลิลก็ไปอาบน้ำตามปกติและมีความรู้สึกว่าเหมือนว่ามีใครมาแอบดูเธออาบน้ำ แต่พอมองไปดูรูที่เป็นรอยแตกก็ไม่เห็นมีใคร และเธอตอนนี้เธอก็อยู่บ้านกับแม่แค่สองคน หรือว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะกลับมาแล้ว ในตอนเช้ามุกสลิลเลยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟังเพราะเธอไม่รู้จะไประบายที่ใคร

“แกคิดมากไปหรือเปล่า...มุก” แทนคุณไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก

“แต่ตรงห้องน้ำที่บ้านมันมองทะลุมองเข้ามาได้จริง ๆ นะ” มุกสลิลยืนยันกับเพื่อน

“เมื่อคืนแกอาบน้ำกี่ทุ่ม”

 “ไม่แน่ใจ แต่น่าจะราว ๆ ห้าทุ่มเที่ยงคืนเนี่ยแหละ”

“แกไม่คิดว่าเป็นแมวบ้างเหรอที่ไปอยู่ตรงนั้น”

“ไม่รู้สิ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะลองอีกที ว่าเป็นแมวหรือเป็นผีกันแน่”

“เอ่อ ๆ แกอย่าเพิ่งไปคิดมากเลย” แทนคุณบอกเพื่อนสาว

พักเที่ยงมุกสลิลได้รับโทรศัพท์จากพ่อเลี้ยงแจ้งว่าเขาพามารดาของเธอไปรักษาโรงพยาบาลเนื่องจากอาการของแม่กำเริบขึ้นมา มุกสลิลเรียนเสร็จก็รีบไปเยี่ยมมารดาที่โรงพยาบาลทัน และคนที่ต้องเฝ้าคุณแม่เธอก็เป็นพ่อเลี้ยง

“เดี๋ยวอาเฝ้าคุณแม่หนูให้เองก็ได้ มุกรีบไปทำงานเถอะ” วรภพรีบบอกกับเด็กสาว เพราะต้องการให้มุกสลิลกลับไปรีดผ้ากองโตที่บ้าน

“ขอบคุณนะคะ พรุ่งนี้อาภพอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวหนูจะซื้อมาฝาก” เด็กสาวแสดงความน้ำใจ

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวอาค่อยหาแถวใกล้ ๆ โรงพยาบาลเอา” คืนนั้นพอมารดาของเธอหลับ วรภพก็ไม่ได้อยู่เฝ้า

ระหว่างมุกสลิลกำลังอาบน้ำอยู่เธอก็เริ่มสังเกตว่าที่รอยแตกนั้น มันมืดสนิทไม่มีแสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามาเลย เธอคิดว่าผีหลอกเธอด้วยซ้ำ พอรุ่งเช้า มุกสลิลก็เอาเรื่องที่ไปเล่าให้แทนคุณเพื่อนสนิทฟังอีกครั้ง

“สงสัยอยู่คนเดียว แกจะหลอนนะแกเนี่ย”

“บ้าเหรอ...หลอนอะไร ฉันเห็นจริง ๆ นะโว้ย”

“แล้วพ่อเลี้ยงแกได้กลับมาที่บ้านหรือเปล่า”

“แม่ฉันไม่สบายไง พ่อเลี้ยงก็ไปเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล”

"ฉันก็ยังบอกอะไรแกตอนนี้ไม่ได้หรอก แต่อยากให้แกระวังตัวเอาไว้ก็ดี กลางค่ำกลางคืนก็ปิดประตูให้มิดชิดเรียบร้อย อย่าเปิดทิ้งไว้"

"กลัวจัง เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องหยุดรับงานซักรีดแล้วล่ะ นี่ถ้าไม่ค้างมาหลายวันฉันก็ไม่ทำหรอก ไปเฝ้าแม่ดีกว่า"